รายพระนามรัชทายาทลักเซมเบิร์ก

รายพระนามรัชทายาทลักเซมเบิร์ก รายพระนามนี้รวมถึงบุคคลทุกคนที่ได้รับการพิจารณาว่าจะได้รับมรดกสืบราชบัลลังก์ลักเซมเบิร์ก หรือ แกรนด์ดยุกแห่งลักเซมเบิร์ก ไม่ว่าจะเป็นทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงหรือทายาทโดยสันนิษฐานนับตั้งแต่รัฐธรรมนูญแห่งลักเซมเบิร์กในวันที่ 15 มีนาคม ค.ศ. 1815 ผู้ที่ได้สิบราชบัลลังก์แกรนด์ดยุกหรือแกรนด์ดัชเชสจะแสดงเป็นตัวหนา

ราชรัฐลักเซมเบิร์กก่อตั้งขึ้นในปีค.ศ. 1815 โดยการประชุมใหญ่แห่งเวียนนาและรวมอยู่ในรัฐใหม่คือ สหราชอาณาจักรเนเธอร์แลนด์ภายใต้พระมหากษัตริย์เนเธอร์แลนด์ ในการแลกเปลี่ยนสำหรับบรรพบุรุษของพระองค์ โดยรัฐออเรนจ์-นัสเซาจะต้องตกเป็นของปรัสเซีย ส่งผลให้แกรนด์ดยุกแห่งลักเซมเบิร์กพระองค์แรกเป็นพระมหากษัตริย์ชาวดัตช์ และรัชทายาทก็จะเหมาะสมกับทั้งสองราชบัลลังก์ สหภาพเริ่มแตกสลายในปีค.ศ. 1884 เมื่อพระราชโอรสองค์สุดท้ายของพระมหากษัตริย์-แกรนด์ดยุกได้สิ้นพระชนม์ ทำให้ไม่มีรัชทายาทที่เป็นชายในสายพระราชสันตติวงศ์ของราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา ในขณะที่พระราชธิดาของพระมหากษัตริย์คือ เจ้าหญิงวิลเฮลมินาสามารถ (และต้อง) สืบราชบัลลังก์ดัตช์ ในฐานะ สมเด็จพระราชินีนาถวิลเฮลมินาแห่งเนเธอร์แลนด์ ลักเซมเบิร์กในฐานะดินแดน "เยอรมัน" ตามข้อตกลงราชสกุลนัสเซาในปีค.ศ. 1783 ในที่นั้นกฎหมายแซลิก (การยกเว้นการสืบทอดมรดกของเพศหญิง) ได้นำมาใช้ แต่ราชบัลลังก์ได้ถูกส่งผ่านไปยังสาขาราชสกุลนัสเซาที่ยังคงเหลือเพียงหนึ่งคือ ราชสกุลนัสเซา-ไวล์บูร์ก

ราชสกุลสาขานี้ต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ใกล้เคียงกันในอีก 20 ปีต่อมา คือ แกรนด์ดยุกทรงมีพระราชธิดา 6 พระองค์แต่ไม่มีพระราชโอรส และถือได้ว่าพระญาติของพระองค์คือ เคานท์แห่งมาเรนเบิร์ก ซึ่งมาจากการแต่งงานต่างฐานันดร ซึ่งยากในการสืบราชบัลลังก์ แทนที่(จากการประท้วงของเคานท์แห่งมาเรนเบิร์ก)พระองค์จะใช้คำอธิบายในเรื่อง "กฎหมายกึ่งแซลิก" แต่ทรงเห็นพ้อง (ซึ่งมีความชัดเจนกว่าข้อตกลงราชสกุลนัสเซา)ให้ผ่านราชบัลลังก์ไปยังพระราชธิดาของพระองค์ (และทายาทชายของเหล่าพระราชธิดา)ในการประสูติ โดยเฉพาะพระสวามีของแกรนด์ดัชเชสจะไม่มีบทบาทในฐานะประมุข

ในปีค.ศ. 2011 กฎมณเฑียรบาลว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ได้มีการเปลี่ยนแปลงโดยอนุญาตให้สตรีสามารถสืบราชบัลลังก์ได้เท่าเทียมกับบุรุษ

รายพระนามรัชทายาท

รัชทายาทแห่งราชบัลลังก์ลักเซมเบิร์ก
พระรูป	รัชทายาท	สถานะ	ความสัมพันธ์กับพระมหากษัตริย์	เริ่มเป็นรัชทายาท		สิ้นสุดการเป็นรัชทายาท		ลำดับถัดไป	พระมหากษัตริย์
				วันที่	เหตุผล	วันที่	เหตุผล
	วิลเลม เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	16 มีนาคม ค.ศ. 1815	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	7 ตุลาคม ค.ศ. 1840	พระราชบิดาสละราชบัลลังก์ ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายเฟรเดอริก, ค.ศ. 1815–1817, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 1
								เจ้าชายวิลเลม, ค.ศ. 1817–1840, พระราชโอรส
	วิลเลม เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	7 ตุลาคม ค.ศ. 1840	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	17 มีนาคม ค.ศ. 1849	พระราชบิดาสวรรคต ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายวิลเลม, ค.ศ. 1840–1849, พระราชโอรส	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 2
	วิลเลม เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	17 มีนาคม ค.ศ. 1849	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	11 มิถุนายน ค.ศ. 1879	สิ้นพระชนม์	เจ้าชายมอริซ, ค.ศ. 1849–1850, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 3
								เจ้าชายอเล็กซานเดอร์, ค.ศ. 1850–1879, พระอนุชา
	อเล็กซานเดอร์ เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์สุดท้อง	11 มิถุนายน ค.ศ. 1879	พระเชษฐาสิ้นพระชนม์	21 มิถุนายน ค.ศ. 1884	สิ้นพระชนม์	เจ้าชายเฟรเดอริก, ค.ศ. 1879–1881, พระอนุชาในพระปัยกา
								อดอล์ฟ ดยุกแห่งนัสเซา, ค.ศ. 1881–1884, รัชทายาทจากราชสกุลสาขารอง
	อดอล์ฟ ดยุกแห่งนัสเซา	ทายาทโดยสันนิษฐาน	รัชทายาทอาวุโสจากสายราชสกุลนัสเซา-ไวล์บูร์ก	21 มิถุนายน ค.ศ. 1884	รัชทายาทราชสกุลออเรนจ์-นัสเซาลำดับสุดท้ายสิ้นพระชนม์	23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1890	แกรนด์ดยุกจากราชสกุลออเรนจ์-นัสเซาลำดับสุดท้ายสิ้นพระชนม์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายวิลเฮล์ม, ค.ศ. 1884–1890, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทวิลเลม	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรส	23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1890	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1905	พระราชบิดาสวรรคต, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายนิโคเลาส์-วิลเฮล์ม, ค.ศ. 1890–1905, พระปิตุลา	แกรนด์ดยุกอดอล์ฟ
								เคานท์จอร์จ นิโคเลาส์แห่งมาเรนเบิร์ก, ค.ศ. 1905, พระญาติ
	เคานท์จอร์จ นิโคเลาส์แห่งมาเรนเบิร์ก	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระญาติ	ค.ศ. 1905	พระญาติเป็นแกรนด์ดยุก	10 กรกฎาคม ค.ศ. 1907	ถูกยกเว้นตามรัฐธรรมนูญฉบับใหม่	เคานท์ไมเคิล อเล็กซานเดอร์แห่งมาเรนเบิร์ก, พระโอรส	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 4
	เจ้าหญิงมารี-อาเดลาอีด	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระราชธิดาองค์โต	10 เมษายน ค.ศ. 1907	การแก้ไขรัฐธรรมนูญ	25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1912	พระราชบิดาสวรรคต, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดัชเชส	เจ้าหญิงชาร์ล็อต, พระขนิษฐา
	เจ้าหญิงชาร์ล็อต	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระขนิษฐา	25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1912	พระเชษฐภคินีเป็นแกรนด์ดัชเชส	14 มกราคม ค.ศ. 1919	พระเชษฐภคินีสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดัชเชส	เจ้าหญิงฮิลดา, พระขนิษฐา	แกรนด์ดัชเชสมารี-อาเดลาอีด
	เจ้าหญิงฮิลดา	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระขนิษฐา	14 มกราคม ค.ศ. 1919	พระเชษฐภคินีเป็นแกรนด์ดัชเชส	5 มกราคม ค.ศ. 1921	แกรนด์ดัชเชสทรงมีพระประสูติกาลพระราชโอรส	เจ้าหญิงแอนโทเนีย, พระขนิษฐา	แกรนด์ดัชเชสชาร์ล็อต
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทฌ็อง	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	5 มกราคม ค.ศ. 1921	ประสูติ	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1964	พระราชมารดาสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าหญิงฮิลดา, ค.ศ. 1921–1927, พระมาตุจฉา
								เจ้าชายชาร์ลส์, ค.ศ. 1927–1955, พระอนุชา
								เจ้าชายอ็องรี, ค.ศ. 1955–1964, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทอ็องรี	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1964	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	7 ตุลาคม ค.ศ. 2000	พระราชบิดาสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายฌ็อง, ค.ศ. 1964–1981, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกฌ็อง
								เจ้าชายกีโยม, ค.ศ. 1981–2000, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทกีโยม	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	7 ตุลาคม ค.ศ. 2000	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	ปัจจุบัน		เจ้าชายเฟลิกซ์ค.ศ. 2000-2020, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกอ็องรี
								เจ้าชายชาร์ล 2020-ปัจจุบัน, พระราชโอรส

ดูเพิ่ม

• รายพระนามเจ้าผู้ครองราชรัฐลักเซมเบิร์ก
• ลำดับการสืบราชบัลลังก์ลักเซมเบิร์ก