ภาษาแพ็กเจ
ภาษาแพ็กเจ เป็นภาษาในอาณาจักรแพ็กเจ (คริสต์ศตวรรษที่ 4–7) หนึ่งในสามราชอาณาจักรเกาหลี ซึ่งมีการรับรองน้อย และนักวิชาการมีแนวคิดแตกต่างว่ามีการใช้ภาษาหนึ่งหรือสองภาษา ถึงกระนั้น ก็มีเนื้อหาบางส่วนที่ดูเหมือนจะเป็นภาษาเกาหลีเก่ารูปแบบหนึ่ง[1]
| ภาษาแพ็กเจ | |
|---|---|
| Paekche | |
| ประเทศที่มีการพูด | อาณาจักรแพ็กเจ |
| ภูมิภาค | ประเทศเกาหลี |
| ยุค | คริสต์ศตวรรษที่ 4–7 |
| ตระกูลภาษา | เกาหลี
|
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | อย่างใดอย่างหนึ่ง:pkc – Paekchexpp – Puyo-Paekche |
| นักภาษาศาสตร์ | pkc |
| xpp | |
 สามราชอาณาจักรเกาหลี โดยที่แพ็กเจอยู่ในสีเขียว | |
รายละเอียดเอกสารช่วงต้น แก้
แพ็กเจตั้งอยู่ในเกาหลีฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ติดกับสมาพันธรัฐมาฮัน จดหมายเหตุสามก๊ก (คริสต์ศตวรรษที่ 3) ของจีนระบุว่าภาษาในมาฮันมีความแตกต่างจากโคกูรยอทางเหนือและByeonhan และ Jinhan ซัมฮัน ('สามฮั่น') อื่น ๆ ทางตะวันออก ที่มีภาษาพูดคล้ายคลึงกัน อย่างไรก็ตาม ในโฮ่วฮั่นชู (คริสต์ศตวรรษที่ 5) ระบุถึงความแตกต่างระหว่างภาษาใน Byeonhan กับ Jinhan[2]
นักประวัติศาสตร์เชื่อว่าแพ็กเจก่อตั้งขึ้นโดยผู้อพยพจากโคกูรยอที่ยึดครอง ส่วน อาณาจักรคายาและชิลลาเป็นอาณาจักรที่สืบทอดจาก Byeonhan กับ Jinhan ตามลำดับ รายงานจากเหลียงชู (635) ภาษาในแพ็กเจมีความคล้ายคลึงกับโคกูรยอ[3] โจวชูตอนที่ 49 (636) กล่าวถึงแพ็กเจว่า:[4]
王姓夫餘氏，號於羅瑕，民呼為鞬吉支，夏言竝王也。
กษัตริย์มาจากตระกูลพูยอ ชนชั้นสูงเรียกพระองค์ว่า 於羅瑕; สามัญชนเรียกพระองค์ว่า 鞬吉支 ในภาษาจีนหมายถึง 'กษัตริย์'
เมื่อดูข้อความนี้กับศัพท์แพ็กเจบางส่วนในนิฮงโชกิ (720) หนังสือประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น ทำให้นักวิชาการหลายคน ตั้งแต่โคโนะ โรกูโรจนถึง Kim Bang-han โต้แย้งว่าอาณาจักรแพ็กเจใช้สองภาษา โดยชนชั้นสูงพูดภาษาพูยอ และสามัญชนใช้ภาษาฮัน[5][6][7] Linguist List ใช้รหัสสำหรับภาษานี้สองแบบ ซึ่งนำไปใส่ในทะเบียน ISO 639-3[8]
อ้างอิง แก้
- ↑ Vovin (2010), pp. 240.
- ↑ Lee & Ramsey (2011), pp. 35–36.
- ↑ Lee & Ramsey (2011), p. 44.
- ↑ Vovin (2005), p. 119.
- ↑ Kōno (1987), pp. 84–85.
- ↑ Kim (2009), p. 766.
- ↑ Beckwith (2004), pp. 20–21.
- ↑ Linguist List (2010).
ข้อมูล แก้
- Beckwith, Christopher (2004), Koguryo, the Language of Japan's Continental Relatives, BRILL, ISBN 978-90-04-13949-7.
- Bentley, John R. (2000), "A new look at Paekche and Korean: data from the Nihon shoki", Language Research, 36 (2): 417–443, hdl:10371/86143.
- ——— (2001), A Descriptive Grammar of Early Old Japanese Prose, Leiden: Brill, ISBN 978-90-04-12308-3.
- Kim, Nam-Kil (2009), "Korean", ใน Comrie, Bernard (บ.ก.), The World's Major Languages (2nd ed.), London: Routledge, pp. 765–779, ISBN 978-0-415-35339-7.
- Kōno, Rokurō (1987), "The bilingualism of the Paekche language", Memoirs of the Research Department of the Toyo Bunko, 45: 75–86.
- Lee, Ki-Moon; Ramsey, S. Robert (2011), A History of the Korean Language, Cambridge University Press, ISBN 978-1-139-49448-9.
- Lee, Seungjae (2017), Mokgan-e girokdoen Godae Hangugeo 木簡에 기록된 古代 韓國語 [The Old Korean Language Inscribed on Wooden Tablets] (ภาษาเกาหลี), Seoul: Iljogag, ISBN 978-89-337-0736-4.
- Linguist List (2010), Ancient and Extinct languages, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010.
- Nam, Pung-hyun (2012), "Old Korean", ใน Tranter, Nicolas (บ.ก.), The Languages of Japan and Korea, Routledge, pp. 41–72, ISBN 978-0-415-46287-7.
- Vovin, Alexander (2005), "Koguryŏ and Paekche: different languages or dialects of Old Korean?", Journal of Inner and East Asian Studies, 2 (2): 107–140.
- ——— (2010), Korea-Japonica: A Re-Evaluation of a Common Genetic Origin, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-3278-0.
- ——— (2013), "From Koguryo to Tamna: Slowly riding to the South with speakers of Proto-Korean", Korean Linguistics, 15 (2): 222–240, doi:10.1075/kl.15.2.03vov.
- ——— (2017), "Origins of the Japanese Language", Oxford Research Encyclopedia of Linguistics, Oxford University Press, doi:10.1093/acrefore/9780199384655.013.277, ISBN 978-0-19-938465-5.
 | บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |