ทางด่วนโฮกูริกุ
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ทางด่วนโฮกูริกุ (ญี่ปุ่น: 北陸自動車道; โรมาจิ: Hokuriku Jidōsha-dō) หรือชื่อย่อ โฮกูริกุโด (ญี่ปุ่น: 北陸道; โรมาจิ: Hokurikudō) เป็นทางด่วนแห่งชาติขนาด 4 ช่องจราจรในประเทศญี่ปุ่น เป็นเจ้าของและบำรุงรักษาโดยบริษัททางด่วนญี่ปุ่นตะวันออกและบริษัททางด่วนญี่ปุ่นกลาง
 | |
|---|---|
 北陸自動車道 | |
 | |
| ข้อมูลของเส้นทาง | |
| ความยาว | 476.5 กิโลเมตร[2] (296.1 ไมล์) |
| มีขึ้นเมื่อ | ค.ศ. 1972[1]–ปัจจุบัน |
| ทางแยกที่สำคัญ | |
| จาก | ชุมทางต่างระดับนีงาตะชูโอ ในนีงาตะ จ.นีงาตะ ทางด่วนบังเอ็ตสึ ทางด่วนนิฮงไกโทโฮกุ |
| ถึง | ชุมทางต่างระดับไมบาระ ในไมบาระ จ.ชิงะ ทางด่วนเมชิง |
| ตำแหน่งที่ตั้ง | |
| ประเทศ | ญี่ปุ่น |
| เมืองสำคัญ | นางาโอกะ, โจเอ็ตสึ, อูโอซุ, โทยามะ, คานาซาวะ, โคมัตสึ, ฟูกูอิ, ซาบาเอะ, เอจิเซ็ง, สึรูงะ, นางาฮามะ |
| ระบบทางหลวง | |
| ทางหลวงในประเทศญี่ปุ่น ทางด่วนในประเทศญี่ปุ่น | |
ภาพรวม แก้
ทางด่วนโฮกูริกุเปิดให้บริการช่วงแรกเมื่อ ค.ศ. 1972 โดยบริษัท ทางหลวงญี่ปุ่น จำกัด (มหาชน) จากนั้นการก่อสร้างดำเนินไปเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งแล้วเสร็จตลอดสายเมื่อ ค.ศ. 1988[3] เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 2005 ทางด่วนแห่งชาติทั้งหมดได้รับการโอนกิจการจากของรัฐไปเป็นของเอกชน[4] และทางด่วนโฮกูริกุก็ถูกแบ่งการบริหารจัดการออกเป็นสองส่วนระหว่างบริษัททางด่วนญี่ปุ่นตะวันออกและบริษัททางด่วนญี่ปุ่นกลาง[5]
เส้นทางนี้ให้บริการในภูมิภาคโฮกูริกุ บนชายฝั่งทางตอนกลางของเกาะฮนชู ซึ่งเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น ระยะทางส่วนใหญ่ของทางด่วนขนานไปกับทางหลวงแผ่นดินญี่ปุ่นหมายเลข 8 และทางรถไฟสายหลักโฮกูริกุของบริษัทรถไฟญี่ปุ่นตะวันตก
ถึงแม้ว่าเส้นทางจะมีจุดเริ่มต้นในนีงาตะและสิ้นสุดที่ไมบาระ แต่หมายเลขทางออกและการนับกิโลเมตรเริ่มต้นจากไมบาระ
ลักษณะเส้นทาง แก้
ซ้าย: ทางด่วนโฮกูริกุ
กลาง:ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 8 และทางรถไฟสายหลักโฮกูริกุของ JR
ขวา: ทางหลวงจังหวัดนีงาตะหมายเลข 525
บริเวณทางแยกต่างระดับสึรูกะ (敦賀IC) ฝั่งที่มุ่งหน้าไปทางใต้และฝั่งที่มุ่งหน้าไปทางเหนือจะไขว้สลับกันและแยกห่างออกจากกัน และไขว้กลับมาตามปกติที่บริเวณใกล้กับจุดพักรถซูอิซุ (杉津PA)
ช่วงระหว่างทางแยกต่างระดับคิโนโมโตะ (木之本IC) กับทางแยกต่างระดับทาเกฟุ (武生IC) มีอุโมงค์จำนวน 14 แห่ง โดยมี 2 แห่งที่มีความยาวมากกว่า 2,000 เมตร (6,600 ฟุต) และช่วงระหว่างทางแยกต่างระดับอาซาฮิ (朝日IC) กับทางแยกต่างระดับโจเอ็ตสึ (上越IC) มีอุโมงค์จำนวน 26 แห่ง โดยมี 8 แห่งที่มีความยาวมากกว่า 2,000 เมตร (6,600 ฟุต)
อ้างอิง แก้
- ↑ "Expressway Opening Dates" (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 2008-04-16.
- ↑ Ministry of Land, Infrastructure and Transport, Kinki Regional Development Bureau. "Road Timetable" (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 2008-04-16.
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Ministry of Land, Infrastructure and Transport, Hokuriku Regional Development Bureau. "Oyashirazu Pia Park Profile" (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 2008-04-16.
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Mizutani, Fumitoshi; Uranishi, Shuji (2006). Privatization of the Japan Highway Public Corporation: Policy Assessment (PDF). 46th Congress for the European Regional Science Association. Volos, Greece. สืบค้นเมื่อ 2008-04-11.
- ↑ "NEXCO-Central Business Outline" (PDF). สืบค้นเมื่อ 2008-04-13.[ลิงก์เสีย]
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
