คาตากานะ

คาตากานะ
ชนิด	อักษรพยางค์
ภาษาพูด	ภาษาญี่ปุ่น; ภาษาโอกินาวะ; ภาษาไอนุ; ภาษาปาเลา
ช่วงยุค	ประมาณ พ.ศ. 1343 (ค.ศ. 800)–ปัจจุบัน
ระบบแม่	Oracle Bone Script Seal Script Clerical Script Regular script (คันจิ) มันโยงะนะ คาตากานะ; ; ; ; ;
ระบบพี่น้อง	ฮิรางานะ, เฮ็นไตงานะ
ช่วงยูนิโคด	U+30A0–U+30FF
ISO 15924	Kana
	บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

คาตากานะ (ญี่ปุ่น: 片仮名, カタカナ โรมาจิ: katakana) เป็นตัวอักษรสำหรับแทนเสียงในภาษาญี่ปุ่นประเภทหนึ่ง คาตากานะได้รับการนำไปเขียนภาษาไอนุซึ่งเป็นภาษาของชนกลุ่มน้อยอยู่ทางภาคเหนือของเกาะฮกไกโด

เนื้อหา

การใช้แก้ไข

คาตากานะมีสัญลักษณ์ 48 ตัว ในยุคแรกรู้จักในนาม การเขียนของผู้ชาย คาตากานะใช้กับคำยืมที่ไม่ได้มาจากภาษาจีนเป็นส่วนใหญ่ รวมทั้งการเลียนเสียง ชื่อจากภาษาอื่น การเขียนโทรเลข และการเน้นคำ (แบบเดียวกับการใช้อักษรตัวใหญ่ในภาษาอังกฤษ) ก่อนหน้านั้นคำยืมทั้งหมดเขียนด้วยคันจิ ใช้ในหลายกรณี ได้แก่

ใช้เขียนคำที่ยืมมาจากภาษาต่างประเทศ ชื่อชาวต่างประเทศ และชื่อสถานที่ในต่างประเทศซึ่งเป็นวิสามานยนาม เช่น ホテル (โฮเตรุ หรือ Hotel)
ใช้เขียนคำซึ่งเลียนเสียงในธรรมชาติ เช่น ワンワン (วัง วัง เสียงเห่าของสุนัข)
ใช้เขียนชื่อญี่ปุ่น (和名) ของสัตว์และแร่ธาตุ เช่น カルシウム (คารูซิอูมุ หรือ แคลเซียม)
ใช้ในเอกสารใช้ยุคก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง (ใช้ร่วมกับตัวอักษรคันจิ)
ใช้ในโทรเลข และระบบคอมพิวเตอร์ในช่วงก่อนเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2531 ซึ่งยังไม่มีการใช้ระบบตัวอักษรหลายไบต์ (เช่น ยูนิโคด)

ที่มาแก้ไข

ที่มาของคาตากานะจากอักษรจีน

ตัวอักษรคาตากานะนั้นสร้างขึ้นในยุคเฮอัง (平安時代) โดยนำมาจากส่วนหนึ่งของตัวคันจิพัฒนามาจาก อักษรจีนที่ใช้โดยพระภิกษุเพื่อแสดงการออกเสียงอักษรจีนที่ถูกต้องเมื่อประมาณ พ.ศ. 1400 ในช่วงแรกมีสัญลักษณ์หลายตัวที่แสดงเสียงเดียวกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป อักษรถูกปรับปรุงให้ดีขึ้น ราว พ.ศ. 1900 มีสัญลักษณ์ 1 ตัว ต่อ 1 พยางค์เท่านั้น คำว่า คาตากานะ หมายถึงอักษรพยางค์ที่เป็นส่วน (ของคันจิ)

ตารางคาตากานะแก้ไข

ア อะ	イ อิ	ウ อุ	エ เอะ	オ โอะ	ャ ยะ	ュ ยุ	ョ โยะ
สระและพยัญชนะ					yōon

カ คะ	キ คิ	ク คุ	ケ เคะ	コ โคะ	キャ เคียะ	キュ คิว	キョ เคียว
サ ซะ	シ ชิ	ス ซุ	セ เซะ	ソ โซะ	シャ ชะ	シュ ชุ	ショ โชะ
タ ทะ	チ ชิ	ツ สึ	テ เทะ	ト โทะ	チャ ชะ	チュ ชุ	チョ โชะ
ナ นะ	ニ นิ	ヌ นุ	ネ เนะ	ノ โนะ	ニャ เนียะ	ニュ นิว	ニョ เนียว
ハ ฮะ	ヒ ฮิ	フ ฟุ, ฮุ	ヘ เฮะ	ホ โฮะ	ヒャ เฮียะ	ヒュ ฮิว	ヒョ เฮียว
マ มะ	ミ มิ	ム มุ	メ เมะ	モ โมะ	ミャ เมียะ	ミュ มิว	ミョ เมียว
ヤ ยะ	ยิ¹	ユ ยุ	เยะ¹	ヨ โยะ
ラ ระ	リ ริ	ル รุ	レ เระ	ロ โระ	リャ เรียะ	リュ ริว	リョ เรียว
ワ วะ	(ヰ) ウィ วิ	วุ¹	(ヱ) ウェ เวะ	(ヲ) ウォ โวะ
				ン อึง
ガ กฺงะ	ギ กฺงิ	グ กฺงุ	ゲ เกฺงะ	ゴ โกฺงะ	ギャ เกฺงียะ	ギュ กฺงิว	ギョ เกฺงียว
ザ ซะ	ジ จิ	ズ ซุ	ゼ เซะ	ゾ โซะ	ジャ จะ	ジュ จุ	ジョ โจะ
ダ ดะ	ヂ จิ	ヅ ดสึ	デ เดะ	ド โดะ	ヂャ จะ	ヂュ จุ	ヂョ โจะ
バ บะ	ビ บิ	ブ บุ	ベ เบะ	ボ โบะ	ビャ เบียะ	ビュ บิว	ビョ เบียว
パ ปะ	ピ ปิ	プ ปุ	ペ เปะ	ポ โปะ	ピャ เปียะ	ピュ ปิว	ピョ เปียว
(ヷ) ヴァ va “bwa”	(ヸ) ヴィ vi “bwi”	ヴ vu “bwu”	(ヹ) ヴェ ve “bwe”	(ヺ) ヴォ vo “bwo”	ヴャ vya “bwya”	ヴュ vyu “bwyu”	ヴョ vyo “Bwyo”
			シェ เชะ
			ジェ เจะ
			チェ เชะ
	ティ ทิ	トゥ ทุ				テュ ทิว
	ディ ดิ	ドゥ ดุ				デュ ดิว
ツァ ตฺซะ	ツィ ตฺซิ		ツェ เตฺซะ	ツォ โตฺซะ
ファ ฟะ	フィ ฟิ		フェ เฟะ	フォ โฟะ		フュ ฟิว

¹ ยุคเมจิตอนต้นมีการเสนอให้ใช้คาตากานะ

แต่การเสนอก็ตกไป ^[3]

ยูนิโคดแก้ไข

คะตะกะนะ Unicode.org chart (PDF)
	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	A	B	C	D	E	F
U+30Ax	゠	ァ	ア	ィ	イ	ゥ	ウ	ェ	エ	ォ	オ	カ	ガ	キ	ギ	ク
U+30Bx	グ	ケ	ゲ	コ	ゴ	サ	ザ	シ	ジ	ス	ズ	セ	ゼ	ソ	ゾ	タ
U+30Cx	ダ	チ	ヂ	ッ	ツ	ヅ	テ	デ	ト	ド	ナ	ニ	ヌ	ネ	ノ	ハ
U+30Dx	バ	パ	ヒ	ビ	ピ	フ	ブ	プ	ヘ	ベ	ペ	ホ	ボ	ポ	マ	ミ
U+30Ex	ム	メ	モ	ャ	ヤ	ュ	ユ	ョ	ヨ	ラ	リ	ル	レ	ロ	ヮ	ワ
U+30Fx	ヰ	ヱ	ヲ	ン	ヴ	ヵ	ヶ	ヷ	ヸ	ヹ	ヺ	・	ー	ヽ	ヾ	ヿ

คะตะกะนะ ส่วนขยายสัทลักษณ์ Unicode.org chart (PDF)
	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	A	B	C	D	E	F
U+31Fx	ㇰ	ㇱ	ㇲ	ㇳ	ㇴ	ㇵ	ㇶ	ㇷ	ㇸ	ㇹ	ㇺ	ㇻ	ㇼ	ㇽ	ㇾ	ㇿ

อ้างอิงแก้ไข

↑ ดูที่: หน้านี้ ที่ alanwood.net และ หัวข้อนี้ คุณสมบัติของยูนิโค้ด
↑ Thomas E. McAuley, Language change in East Asia, 2001:90
↑ 「いろはとアイウエオ」 (ญี่ปุ่น)

[1] ดูที่: หน้านี้ ที่ alanwood.net และ หัวข้อนี้ คุณสมบัติของยูนิโค้ด

[2] Thomas E. McAuley, Language change in East Asia, 2001:90

[3] 「いろはとアイウエオ」 (ญี่ปุ่น)

[1]

[2]

[3]