สภาองคมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร
สภาองคมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร (อังกฤษ: The Privy Council of the United Kingdom) เป็นคณะที่ปรึกษาอย่างเป็นทางการของพระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักร สมาชิกสภาองคมนตรีส่วนใหญ่เป็นนักการเมืองอาวุโสที่เป็นสมาชิกปัจจุบันหรืออดีตสมาชิกของสภาสามัญหรือสภาขุนนาง
.svg) | |
| ก่อตั้ง | 1 มกราคม ค.ศ. 1801 |
|---|---|
| สถานะตามกฎหมาย | คณะที่ปรึกษา |
| พระเจ้าชาลส์ที่ 3 (สภาองคมนตรีแห่งพระมหากษัตริย์) | |
| เพนนี มอร์ดอนต์ | |
พนักงาน | สำนักงานองคมนตรี |
ประวัติศาสตร์
แก้สภาองคมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 มกราคม 1801 มีวิวัฒนาการมาจากสภาองคมนตรีสกอตแลนด์ สภาองคมนตรีอังกฤษ และสภาองคมนตรีบริเตนใหญ่[2] เหตุการณ์สำคัญในการจัดตั้งสภาองคมนตรีสมัยใหม่มีดังนี้:
สภาวิททันมีฐานะเทียบเท่ากับสภาองคมนตรีอังกฤษในสมัยแองโกล-แซกซัน ในช่วงแรก ๆ ในช่วงรัชสมัยของกษัตริย์ชาวนอร์มัน ราชสำนักอังกฤษหรือที่เรียกว่าคิวเรียเรจิสทำหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่องค์พระมหากษัตริย์ ประกอบด้วยพ่อค้า นักบวช และขุนนางชั้นสูง คณะกรรมการนี้ให้คำปรึกษาแก่องค์พระมหากษัตริย์ในเรื่องกฎหมาย การบริหาร และความยุติธรรม[3] ศาลยุติธรรมเข้ามาดำเนินการด้านความยุติธรรม ในขณะที่สภากลายเป็นสภานิติบัญญัติสูงสุดของราชอาณาจักร[4] อย่างไรก็ตาม สภายังคงมีอำนาจในการรับฟังข้อพิพาททางกฎหมาย ทั้งในการไต่สวนหรืออุทธรณ์[5]
อ้างอิง
แก้- ↑ "Privy Council: Orders Approved and Business Transacted at the Privy Council, Held by the King at Buckingham Palace on 30th May 2024" (PDF). Privy Council Office. 2024-05-30.
- ↑ Torrance 2023, p. 7
- ↑ Dicey, pp. 6–7.
- ↑ Dicey, p. 24.
- ↑ Dicey, pp. 12–14.
บรรณานุกรม
แก้- Blackstone, W. (1838). Commentaries on the Laws of England. New York: W.E. Dean.
- Brazier, R. (1997). Ministers of the Crown. Oxford University Press. ISBN 0-19-825988-3.
- Cox, H (1854). The British Commonwealth, Or, A Commentary on the Institutions and Principles of British Government. London: Longman, Brown, Green, and Longmans. p. 389.
privy council reappointed demise.
- Cox, N. (2002). "The Abolition or Retention of the Privy Council as the Final Court of Appeal for New Zealand: Conflict Between National Identity and Legal Pragmatism". New Zealand Universities Law Review. 20. doi:10.2139/ssrn.420373. S2CID 150529602.
- —— (2008). "Peerage Privileges since the House of Lords Act 1999". Selected Works of Noel Cox. Berkeley Electronic Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 March 2009. สืบค้นเมื่อ 29 August 2008.
- Dicey, A. (1887). The Privy Council: the Arnold prize essay, 1860. London.
- Elton, Geoffrey Rudolph (1953). The Tudor Revolution in Government: Administrative Changes in the Reign of Henry VIII. Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9780511561115. ISBN 9780511561115.
- Gay, O.; Rees, Aa. (2005). "The Privy Council" (PDF). House of Commons Library Standard Note. SN/PC/2708. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 15 June 2010. สืบค้นเมื่อ 13 May 2010.
- Goodnow, F. (1897). Comparative Administrative Law: an Analysis of the Administrative Systems, National and Local, of the United States, England, France and Germany. New York: G.P. Putnam's Sons. ISBN 978-1-58477-622-2.
- Hayter, P. (2007). Companion to the Standing Orders and guide to the Proceedings of the House of Lords (21st ed.). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 November 2008.
- Iwi, E. (1937). "A Plea for an Imperial Privy Council and Judicial Committee". Transactions of the Grotius Society. Transactions of the Grotius Society, Vol. 23. 23: 127–146. JSTOR 742946.
- Maitland, F. (1911). The constitutional history of England: a course of lectures. Cambridge.
- Pulman, Michael (1971). The Elizabethan Privy Council in the Fifteen Seventies. University of California Press.
- Rogers, David (2015). By Royal Appointment : Tales from the Privy Council—the unknown arm of Government. London: Biteback Publishing.
- Torrance, David (2023). The Privy Council: history, functions and membership. London: House of Commons Library. สืบค้นเมื่อ 25 September 2023.
- Warshaw, S. (1996). Powersharing: White House—Cabinet relations in the modern presidency. Albany, N.Y.: State University of New York Press. ISBN 0-7914-2869-9.