การทัพอิตาลี (สงครามโลกครั้งที่สอง)
การทัพอิตาลีในสงครามโลกครั้งที่สอง ประกอบไปด้วยปฏิบัติการของฝ่ายสัมพันธมิตรทั้งในและรอบๆของประเทศอิตาลี ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1943 จนถึงสงครามในยุโรปได้ยุติลง การร่วมมือของกองบัญชาการกองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตร (AFHQ) เป็นปฏิบัติการหน้าที่ความรับผิดชอบสำหรับกองทัพบกฝ่ายสัมพันธมิตรทั้งหมดในภูมิภาคทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และมีการวางแผนและสั่งการในการบุกครองเกาะซิซิลีในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1943 ตามมาด้วยไม่นานหลังจากนั้นในเดือนกันยายนโดยการบุกครองแผ่นดินใหญ่ของอิตาลีและการทัพบนแผ่นดินอิตาลีจนกระทั่งการยอมจำนนของกองทัพเยอรมันในอิตาลีในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1945
| การทัพอิตาลี | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ ภูมิภาคทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลางในสงครามโลกครั้งที่สอง | |||||||||
 ทหารอเมริกันของกองพลทหารราบสหรัฐที่ 92 ได้ยิงด้วยปืนบาซูก้าใส่รังปืนกลของเยอรมัน, ลุกกา ปี ค.ศ. 1944 | |||||||||
| |||||||||
| คู่สงคราม | |||||||||
|
ฝ่ายสัมพันธมิตร:
 โปแลนด์ นิวซีแลนด์ แอฟริกาใต้ บราซิล กรีซ เบลเยียม ออสเตรเลีย สโลวาเกีย |
 ไรช์เยอรมัน อิตาลี(จนถึง 8 กันยายน 1943)  สาธารณรัฐสังคมอิตาลี(ตั้งแต่วันที่ 18 กันยายน 1943) | ||||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||||
C-in-C กองบัญชาการกองทัพพันธมิตร: ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ (จนถึงเดือนมกราคม 1944) เฮนรี เมตแลนด์ วิลสัน (January to December 1944) แฮโรลด์ อเล็กซานเดอร์(ตั้งแต่เดือนธันวาคม 1944) |
C-in-C กลุ่มกองทัพบก: อัลแบร์ท เค็สเซิลริง Heinrich von Vietinghoff (เชลย) (Oct 44 to Jan 45 and March 45 onwards) วิตโตริโอ แอมโบรซิโอ โรดอลโฟ กราซีอานี (เชลย) | ||||||||
| กำลัง | |||||||||
|
May 1944: 619,947 men (ration strength)[1] April 1945: 616,642 men (ration strength)[2] 1,333,856 men (overall strength)[3] Aircraft: 3,127 aircraft (September 1943) 4,000 aircraft (March 1945)[4] |
May 1944: 365,616 men (ration strength)[1] April 1945: 332,524 men (ration strength)[2] 439,224 men (overall strength)[2] 160,180 men (military only)[2]Aircraft: 722 aircraft (September 1943)[5] 79 aircraft (April 1945)[4] | ||||||||
| ความสูญเสีย | |||||||||
|
Sicily: 8,011 aircraft destroyed[c] 3,377 armored vehicles destroyed[12] |
Sicily: 4,500+ aircraft lost[20] | ||||||||
| ~152,940 civilians dead | |||||||||
ได้มีการคาดการณ์ว่าระหว่างเดือนกันยายน ค.ศ. 1943 ถึง เดือนเมษายน ค.ศ. 1945 ทหารฝ่ายสัมพันธมิตรราวประมาณ 60,000-70,000 นายและทหารเยอรมัน 38,805-150,660 นายเสียชีวิตในอิตาลี[18][nb 1] ความสูญเสียของฝ่ายสัมพันธมิตรโดยรวมในช่วงการทัพรวมทั้งสิ้นประมาณ 320,000 นาย[nb 2] และจำนวนของเยอรมันที่ตรงกัน (ไม่ได้รวมถึงผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการยอมจำนนครั้งสุดท้าย) มีมากกว่า 330,000 นาย[18] ฟาสซิสต์อิตาลีในช่วงก่อนการล่มสลาย ได้รับความสูญเสียราวประมาณ 200,000 นาย ส่วนใหญ่เป็นเชลยศึกที่ถูกจับกุมมาได้ในการบุกครองเกาะซิซิลีของฝ่ายสัมพันธมิตร รวมถึงมากกว่า 40,000 นายล้วนถูกฆ่าตายหรือสูญหาย[22] นอกจากนี้ พลเรือนอิตาลีได้เสียชีวิตกว่า 150,000 คน เช่นเดียวกับพลพรรคต่อต้านฟาสซิสต์ 35,828 คน และทหารบางส่วน 35,000 นายของสาธารณรัฐสังคมอิตาลี[23][24][25]
ในด้านตะวันตก, ไม่มีความเสียหายในการทัพอื่นๆไปมากกว่าที่อิตาลีในแง่ของการเสียชีวิตหรือบาดเจ็บที่ได้รับโดยกองกำลังทหารราบของกองกำลังทั้งสองฝ่าย ในช่วงการสู้รบขนาดเล็กที่รุนแรงบริเวณรอบๆจุดที่แข็งแกร่งที่แนววินเทอร์, หัวหาดอานซิโอ และแนวกอทิก การทัพครั้งนี้ได้สิ้นสุดลงเมื่อกองทัพกลุ่มซีได้ยอมจำนนนโดยไม่มีเงื่อนไขกับฝ่ายสัมพันธมิตร เมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม ค.ศ. 1945 หนึ่งสัปดาห์ก่อนตราสารยอมจำนนของเยอรมันอย่างเป็นทางการ รัฐอิสระของซานมารีโนและวาติกัน ทั้งสองรัฐได้ล้อมรอบดินแดนอิตาลี ยังได้รับความเสียหายในช่วงการทัพครั้งนี้
หมายเหตุ แก้
- ↑ Ellis provides the following information on Allied losses for the campaign, but includes no dates. American: 29,560 killed and missing, 82,180 wounded, 7,410 captured; British: 89,440 killed, wounded, or missing, no information is provided on those captured; Indian: 4,720 killed or missing, 17,310 wounded, and 46 captured; Canadian: 5,400 killed or missing, 19,490 wounded, and 1,000 captured; Pole: 2,460 killed or missing, 8,460 wounded, no information is provided for those captured; South African: 710 killed or missing, 2,670 wounded, and 160 captured; French: 8,600 killed or missing, 23,510 wounded, no information is provided on those captured; Brazilian: 510 killed or missing, 1,900 wounded, no information is provided on those captured; New Zealand: no information is provided for the campaign.[7]
- ↑ United States: 114,000 casualties;[8] British Commonwealth: 198,000 casualties[9] Total Allied casualties: 59,151 killed, 30,849 missing and 230,000 wounded.[10]
- ↑ 3.0 3.1 American: 119,279 casualties; Brazilian: 2,211 casualties; British: 89,436 casualties; British Colonial troops: 448 casualties; Canadian: 25,889 casualties; French: 27,625 casualties; Greeks: 452 casualties; Indian, 19,373 casualties; Italian: 4,729 casualties; New Zealand; 8,668 casualties; Polish: 11,217 casualties; South African: 4,168 casualties.[11]
- ↑ Between 1 September 1943 and 10 May 1944: 87,579 casualties. Between 11 May 1944 and 31 January 1945: 194,330 casualties. Between February and March 1945: 13,741 casualties. British estimates for 1–22 April 1945: 41,000 casualties. This total excludes Axis forces that surrendered at the end of the campaign[15]
- ↑ Ellis states that from various sources, between September 1939 and 31 December 1944, the German Armed Forces (including the Waffen SS and foreign volunteers) lost 59,940 killed, 163,600 wounded, and 357,090 captured within Italy.[7]
- ↑ Overmans lists the total death toll of German troops in Italy (including Sicily) as 150,660.[16]The US military estimated 91,000 German dead in the Italian campaign, thereof 5,000 in Sicily and 86,000 on the Italian mainland, and 364,189 captured prior to the surrender of Army Group C, thereof 7,100 in Sicily and 357,086 on the Italian mainland[17][18] Including 10 killed, 15 wounded and 800 defected from the Protectorate of Bohemia and Moravia
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 Frieser 2007, p. 1151.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Frieser 2007, p. 1158.
- ↑ Jackson, p. 230
- ↑ 4.0 4.1 Frieser 2007, p. 1156.
- ↑ Frieser 2007, p. 1129.
- ↑ Shaw, p. 120.
- ↑ 7.0 7.1 Ellis, p. 255
- ↑ "European Theater". Worldwar2history.info. สืบค้นเมื่อ 2011-07-28.
- ↑ "The Italian Campaign". Webcitation.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 26, 2009. สืบค้นเมื่อ 2011-07-28.
- ↑ 10.0 10.1 Blaxland (1979), p. 11
- ↑ Jackson, p. 335
- ↑ Zaloga 2006, p. 44.
- ↑ Ufficio storico dello Stato Maggiore dell'Esercito (USSME) (1993). Le operazioni in Sicilia e in Calabria. Rome. pp. 400–401.
- ↑ Hosch 2009, page 122.
- ↑ Jackson, p. 400
- ↑ Rüdiger Overmans, Deutsche militärische Verluste im Zweiten Weltkrieg. Oldenbourg 2000. ISBN 3-486-56531-1, P. 336 and P.174.
- ↑ George C Marshall, Biennial reports of the Chief of Staff of the United States Army to the Secretary of War : 1 July 1939-30 June 1945. Washington, DC : Center of Military History, 1996. Page 202.
- ↑ 18.0 18.1 18.2 Frieser 2007, p. 1162.
- ↑ Atkinson, Rick. "The Guns at Last Light: The War in Western Europe, 1944-1945." Picador; Volume Three of The Liberation Trilogy. May, 2014. Page 616: "The surrender of nearly one million men from Army Group C, effective at noon on May 2, brought to an end the Mediterranean struggle that had begun five years earlier."
- ↑ Don Caldwell. "Luftwaffe Aircraft Losses By Theater, September 1943-October 1944". The Air Force Historical Foundation. Retrieved March 1, 2016. 4,468 operational losses are given from the brief period of September 1943 to October 1944 alone.
- ↑ Blaxland, p. 284.
- ↑ Le Operazioni in Sicilia e in Calabria (Luglio-Settembre 1943), Alberto Santoni, p.401, Stato maggiore dell'Esercito, Ufficio storico, 1989
- ↑ "Updated studies (2010) by the Ufficio dell'Albo d'Oro of the Italian Ministry of Defence, p. 4" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2020-08-02. สืบค้นเมื่อ 2019-01-04.
- ↑ Giuseppe Fioravanzo, La Marina dall'8 settembre 1943 alla fine del conflitto, p. 433. In 2010, the Ufficio dell'Albo d'Oro of the Italian Ministry of Defence recorded 15,197 partisans killed; however, the Ufficio dell'Albo d'Oro only considered as partisans the members of the Resistance who were civilians before joining the partisans, whereas partisans who were formerly members of the Italian armed forces (more than half those killed) were considered as members of their armed force of origin
- ↑ In 2010, the Ufficio dell'Albo d'Oro recorded 13,021 RSI soldiers killed; however, the Ufficio dell'Albo d'Oro excludes from its lists of the fallen the individuals who committed war crimes. In the context of the RSI, where numerous war crimes were committed during the Nazi security warfare, and many individuals were therefore involved in such crimes (especially GNR and Black Brigades personnel), this influences negatively the casualty count, under a statistical point of view. The "RSI Historical Foundation" (Fondazione RSI Istituto Storico) has drafted a list that lists the names of some 35,000 RSI military personnel killed in action or executed during and immediately after World War II (including the "revenge killings" that occurred at the end of the hostilities and in their immediate aftermath), including some 13,500 members of the Guardia Nazionale Repubblicana and Milizia Difesa Territoriale, 6,200 members of the Black Brigades, 2,800 Aeronautica Nazionale Repubblicana personnel, 1,000 Marina Nazionale Repubblicana personnel, 1,900 X MAS personnel, 800 soldiers of the "Monterosa" Division, 470 soldiers of the "Italia" Division, 1,500 soldiers of the "San Marco" Division, 300 soldiers of the "Littorio" Division, 350 soldiers of the "Tagliamento" Alpini Regiment, 730 soldiers of the 3rd and 8th Bersaglieri regiments, 4,000 troops of miscellaneous units of the Esercito Nazionale Repubblicano (excluding the aabove-mentioned Divisions and Alpini and Bersaglieri Regiments), 300 members of the Legione Autonoma Mobile "Ettore Muti", 200 members of the Raggruppamento Anti Partigiani, 550 members of the Italian SS, and 170 members of the Cacciatori degli Appennini Regiment.
อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "nb" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="nb"/> ที่สอดคล้องกัน