แคว้นคันธาระ
คันธาระ (อักษรโรมัน: Gandhāra) เป็นแคว้นสมัยโบราณที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ปากีสถานตะวันตกเฉียงเหนือและบางส่วนของอัฟกานิสถานตะวันออกเฉียงใต้ในปัจจุบัน ในบริเวณรอบนอกของอนุทวีปอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ[1][2][3] มีจุดศุนย์กลางรอบหุบเขาเปศวาร์และหุบเขาสวัต แม้ว่าอิทธิพลทางวัฒนธรรมของ "Greater Gandhara" ขยายไปทั่วแม่น้ำสินธุถึงแคว้นตักศิลาในที่ราบสูงโปโตฮาร์และทางตะวันตกถึงหุบเขาคาบูลในอัฟกานิสถาน และทางเหนือถึงเทือกเขาการาโกรัม[4][5][6]
| คันธาระ गन्धार (สันสกฤต) | |
|---|---|
| ป. 800 ปีก่อน ค.ศ. – ป. ค.ศ. 1000 | |
  Gandhara ที่ตั้งของคันธาระในเอเชียกลางตอนใต้และเอเชียใต้ (อัฟกานิสถานและปากีสถาน) | |
ขอบเขตทางภูมิศาสตร์ของแคว้นคันธาระที่มีจุดศุนย์กลางในลุ่มน้ำเปศวาร์ ซึ่งปัจจุบันอยู่ในประเทศปากีสถานตะวันตกเฉียงเหนือ | |
| เมืองหลวง | Kapisi (Bagram) Puṣkalavati (ชาร์ซัดดาฮ์) Puruṣapura (เปศวาร์) ตักษศิลา (ตักศิลา) Udabhandapura (ฮุนด์) |
| การปกครอง | |
| ราชา | |
• ป. 550 ปีก่อน ค.ศ. | Pushkarasarin |
• ป. 330 – ป. 316 ปีก่อน ค.ศ. | Taxiles |
| ยุคทางประวัติศาสตร์ | โบราณ |
• ก่อตั้ง | ป. 800 ปีก่อน ค.ศ. |
• สิ้นสุด | ป. ค.ศ. 1000 |
| ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | อัฟกานิสถาน ปากีสถาน |
การมีตัวตนของแคว้นคันธาระได้รับการยืนยันตั้งแต่สมัยฤคเวท (ป. 1500 – 1200 ปีก่อน ค.ศ.)[7][8]และปรากฏในอเวสตะของโซโรอัสเตอร์ ซึ่งระบุเป็น Vaēkərəta สถานที่ที่สวยงามมากเป็นอันดับ 6 ของโลกที่สร้างโดยพระอหุระมาซดะ จากนั้นจึงเป็นหนึ่งใน 16 มหาชนบทในสมัยพระเวท[1][2][3] โดยเป็นศูนย์กลางของศาสนาพระเวทและภายหลังก่อให้เกิดศาสนาฮินดู มีการระบุชื่อคันธาระในมหากาพย์พระเวทหลายแห่ง เช่น ฤคเวท, รามายณะ และมหาภารตะ โดยเป็นที่ประทับของพระนางคานธารี เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรคันธาระ[9]
อาณาจักรคันธาระในยุคเหล็กกลายเป็นมหาอำนาจในสมัย Pushkarasarin เมื่อประมาณ 550 ปีก่อน ค.ศ.[10] คันธาระถูกพิชิตจากจักรวรรดิอะคีเมนิดในศตวรรษที่ 6 ก่อน ค.ศ. อเล็กซานเดอร์มหาราชใน 327 ปีก่อน ค.ศ. และภายหลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเมารยะก่อนกลายเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรอินโด-กรีก แคว้นนี้เคยเป็นศูนย์กลางของศาสนาพุทธแบบกรีกของอาณาจักรอินโด-กรีกและศาสนาพุทธแบบคันธาระในราชวงศ์ยุคหลัง เช่น อินโด-ไซเทีย, อินโด-พาร์เทีย และจักรวรรดิกุษาณะ คันธาระก็ยังเป็นศูนย์กลางของการเผยแผ่ศาสนาพุทธเข้าสู่เอเชียกลางและเอเชียตะวันออก[11]
แคว้นนี้เสี่อมถอยอย่างต่อเนื่องหลังการรุกรานอย่างรุนแรงโดยAlchon Hunsในคริสต์ศตวรรษที่ 6 และชื่อคันธาระหายไปจากแผนที่หลังการพิชิตของแมฮ์มูด แฆซแนวีใน ค.ศ. 1001[12]
อ้างอิง
แก้- ↑ 1.0 1.1 Kulke, Professor of Asian History Hermann; Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (2004). A History of India (ภาษาอังกฤษ). Psychology Press. ISBN 978-0-415-32919-4.
- ↑ 2.0 2.1 Warikoo, K. (2004). Bamiyan: Challenge to World Heritage (ภาษาอังกฤษ). Third Eye. ISBN 978-81-86505-66-3.
- ↑ 3.0 3.1 Hansen, Mogens Herman (2000). A Comparative Study of Thirty City-state Cultures: An Investigation (ภาษาอังกฤษ). Kgl. Danske Videnskabernes Selskab. ISBN 978-87-7876-177-4.
- ↑ Neelis, Early Buddhist Transmission and Trade Networks 2010, p. 232.
- ↑ Eggermont, Alexander's Campaigns in Sind and Baluchistan 1975, pp. 175–177.
- ↑ Badian, Ernst (1987), "Alexander at Peucelaotis", The Classical Quarterly, 37 (1): 117–128, doi:10.1017/S0009838800031712, JSTOR 639350, S2CID 246878679
- ↑ "Rigveda 1.126:7, English translation by Ralph TH Griffith".
- ↑ Arthur Anthony Macdonell (1997). A History of Sanskrit Literature. Motilal Banarsidass. pp. 130–. ISBN 978-81-208-0095-3.
- ↑ * Schmidt, Karl J. (1995). An Atlas and Survey of South Asian History, p.120: "In addition to being a center of religion for Buddhists, as well as Hindus, Taxila was a thriving center for art, culture, and learning."
- Srinivasan, Doris Meth (2008). "Hindu Deities in Gandharan art," in Gandhara, The Buddhist Heritage of Pakistan: Legends, Monasteries, and Paradise, pp.130-143: "Gandhara was not cut off from the heartland of early Hinduism in the Gangetic Valley. The two regions shared cultural and political connections and trade relations and this facilitated the adoption and exchange of religious ideas. [...] It is during the Kushan Era that flowering of religious imagery occurred. [...] Gandhara often introduced its own idiosyncratic expression upon the Buddhist and Hindu imagery it had initially come in contact with."
- Blurton, T. Richard (1993). Hindu Art, Harvard University Press: "The earliest figures of Shiva which show him in purely human form come from the area of ancient Gandhara" (p.84) and "Coins from Gandhara of the first century BC show Lakshmi [...] four-armed, on a lotus." (p.176)
- ↑ Prakash, Buddha (1951). "Poros". Annals of the Bhandarkar Oriental Research Institute. 32 (1): 198–233. JSTOR 41784590. สืบค้นเมื่อ 12 June 2022.
- ↑ "UW Press: Ancient Buddhist Scrolls from Gandhara". Retrieved April 2018.
- ↑ Mohiuddin, Yasmeen Niaz (2007). Pakistan: A Global Studies Handbook (ภาษาอังกฤษ). ABC-CLIO. ISBN 9781851098019.
- ดร.สุชาติ หงษา. ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาจากอดีตสู่ปัจจุบัน. [ม.ป.ท.] : [ม.ป.พ.], [ม.ป.ป.]. หน้า 49.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้