ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่

ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ และ ตัวพิมพ์ใหญ่ (อังกฤษ: capital letter, majuscule) คือกลุ่มของอักษรประเภทหนึ่งในระบบการเขียน เช่นในอักษรละติน: A, B, C, D, ... ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ "upper case" เนื่องจากการจัดเก็บตัวพิมพ์ของอักษรชนิดนี้ไว้ชั้นบนของลิ้นชักโดยโยฮันน์ กูเทนแบร์ก (Johannes Gutenberg) ผู้ประดิษฐ์ตัวพิมพ์แบบถอดได้สำหรับงานพิมพ์ ซึ่งอักษรตัวเล็กที่ใช้บ่อยกว่าจะเก็บอยู่ในลิ้นชักชั้นล่าง

การเก็บตัวพิมพ์แยกระหว่างตัวอักษรพิมพ์ใหญ่กับพิมพ์เล็ก

อักษรกรีก "บีตา" โดยตัวอักษรพิมพ์ใหญ่อยู่ทางซ้าย

ระบบการเขียนหลายระบบไม่มีความแตกต่างระหว่างตัวอักษรพิมพ์ใหญ่กับพิมพ์เล็ก เช่น อักษรอาหรับ อักษรจีน อักษรเทวนาครี รวมทั้งอักษรไทย แม้แต่ภาษาในแถบยุโรปเมื่อก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 13 ก็ยังไม่มีความแตกต่าง กล่าวคือแม้จะมีรูปตัวอักษรพิมพ์ใหญ่และพิมพ์เล็กอยู่แล้ว แต่ข้อความที่เขียนขึ้นจะใช้เพียงประเภทใดประเภทหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช้รวมกัน

การใช้งาน

ในภาษาที่มีการใช้ความแตกต่างของอักษร ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ใช้ในกรณีต่อไปนี้

1. การเน้นหัวเรื่อง (capitalization)
2. การเน้นคำ (emphasis) ในบางภาษา
3. อักษรย่อและคำย่อ
4. การเขียนหรือการพิมพ์เพื่อความอ่านง่าย เช่นป้ายจราจรหรือฉลาก