วัดฝ่าเหมิน
วัดฝ่าเหมิน (จีนตัวย่อ: 法门寺; จีนตัวเต็ม: 法門寺; พินอิน: Fǎmén Sì) เป็นวัดพุทธ ตั้งอยู่ที่เมืองฝ่าเหมิน แคว้นฟูเฟิง มณฑลฉ่านซี ประเทศจีน[1]
| วัดฝ่าเหมิน | |
|---|---|
法門寺 | |
 ภายในพื้นที่วัฒนธรรมวัดฝ่าเหมินซึ่งสร้างขึ้นใหม่ | |
| ศาสนา | |
| ศาสนา | ศาสนาพุทธ |
| ที่ตั้ง | |
| ที่ตั้ง | ฝ่าเหมิน แคว้นฟูเฟิง มณฑลฉ่านซี |
| ประเทศ | สาธารณรัฐประชาชนจีน |
| พิกัดภูมิศาสตร์ | 34°26′24″N 107°54′16″E / 34.439896°N 107.904546°E |
| สถาปัตยกรรม | |
| รูปแบบ | จีน |
| เริ่มก่อตั้ง | ฮั่นตะวันออก |
| เสร็จสมบูรณ์ | 1987 (สร้างใหม่) |
มีการตั้งทฤษฎีไว้ว่าวัดสร้างขึ้นในยุคสมัยใด ทฤษฎีหนึ่งเชื่อว่าเนื่องจากอิฐแกละสลักและกระเบื้องหลังคาที่ขุดพบเป็นของราชวงศ์ฮั่น (206 ปีก่อนคริสต์กาล - ค.ศ. 220) จึงเป็นไปได้ว่าวัดนี้สร้างขึ้นในสมัยจักรวรรดิโจวเหนือ โดยจักรพรรดิหฺวัน ส่วนหลักฐานทางวรรณกรรมเสนอว่าวัดฝ่าเหมินได้มีอยู่แล้ว และมีขนาดใหญ่โต ในระหว่างราชวงศ์เว่ยเหนือ (ค.ศ. 386–534) กระนั้น เนื่องจากศาสนาพุทธถูกกดขี่อย่างหนักในสมัยของจักรพรรดิหวู่ในราชวงศ์โจวเหนือ (ค.ศ. 557–581) วัดฝ่าเหมินถูกทำลายเรียบ
วัดฝ่าเหมินสร้างขึ้นมาใหม่และกลับมามีสถานะอีกครั้งหลังการสถาปนาราชวงศ์ถังขึ้น (618–907) ในปีแรกในรัชสมัยของจักรพรรดิเกาจู่ (618) ได้มีการตั้งชื่อวัดว่าวัดฝ่าเหมินขึ้น พร้อมทั้งมีการเรียกหาพระสงฆ์มาจำวัดที่นี่ในปีถัดมา ต่อมาวัดถูกเผาทำลายลงอีกครั้ง ก่อนจะสร้างขึ้นใหม่ในปีที่ห้าของรัชสมัยเจิ้งกวง (631) มีการสร้างเจดีย์ขึ้น เจดีย์หลังดังกล่าวได้สร้างขึ้นใหม่อีกครั้งในปีที่ห้าของจักรพรรดิเกาจง (660) เจดีย์ความสูงสี่ชั้นนี้ตั้งชื่อว่าเป็น "เจดีย์พระธาตุแท้จริง" (True Relic Pagoda) จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถัง จงซงและจักรพรรดินีเว่ย์ซึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์พระพุทธศาสนาอย่างแรงกล้า ล้วนฝังร่างของตนไว้ใต้เจดีย์นี้ ร่างของทั้งคู่ถูกขุดขึ้นมาในปี 1978 ในสมัยราชวงศ์ถัง จักรพรรดิแห่งถังได้นำพระบรมสารีริกธาตุมาถวายแก่วัดรวม 7 ครั้ง พร้อมให้มีการขยับขยายทั้งวัดและเจดีย์ หลังการก่อสร้างและต่อเติมหลายครั้ง วัดฝ่าเหมินในเวลานั้นมีขนาดกว้างถึง 24 ลาน (courtyards)[2] เจดีย์หลังเดิมจากสมัยราชวงศ์ถังพังทลายลงมาในสมัยราชวงศ์หมิง และวัดเสียหายอย่างหนักจากแผ่นดินไหว ในปี 1579 จึงมีการสร้างเจดีย์พระธาตุแท้จริงขึ้นใหม่อีกครั้ง มีบักษณะสูงสิบสามชั้นและสร้างมาจากอิฐเลียนลักษณะของไม้
หลังสาธารณรัฐจีนจัดตั้งขึ้น วัดฝ่าเหมินถูกใช้งานทางการทหารอย่างต่อเนื่อง และเสียหายอย่างหนัก การก่อสร้างใหม่นำโดยสมาคมผู้ใจบุญแห่งจีนเหนือระดมทุนสร้างวัดขึ้นใหม่ในปี 1938-1940 พร้อมทั้งมีการฟื้นฟูศาสนกิจในวัดขึ้นอีกครั้ง ในระหว่างการปฏิวัติวัฒนธรรม โถงและพระพุทธรูปภายในวัดถูกทำลายเสียหายโดยยุวชนแดง เจ้าอาวาสเหลียงชิง (良卿法师) จุดไฟเผาตนเองถึงแก่มรณภาพด้านหน้าเจดีย์พระธาตุแท้จริงเพื่อป้องกันพื้นที่ใต้ดินของวัด[3] พระสงฆ์รูปที่เหลือถูกบังคับลาสิกขาหรือถูกสังหาร หลังปี 1979 รัฐบาลมณฑลฉ่านซีได้สนับสนุนเงินทุนในการฟื้นฟูอาคารโถงมหาวีระ และศาลาพระพุทธรูปโลหะ (铜佛阁) วัดฝ่าเหมินได้ถูกส่งมอบคืนจากรัฐกลับสู่ชุมชนพุทธศาสนิกชนในปี 1984 และมีการสร้างเจดีย์พระธาตุแท้จริงขึ้นใหม่ในปี 1985 โดยรัฐบาลมณฑล ในปี 1987 "วังใต้ดิน" ของวัดได้ถูกขุดและเปิดออกเป็นครั้งแรก ภายในได้มีการค้นพบพระธาตุและโบราณวัตถุล้ำค่าจำนวนมาก ในปี 1988 การก่อสร้างเจดีย์ขึ้นใหม่เสร็จสิ้น และมีการเปิดพิพิธภัณฑ์วัดฝ่าเหมินขึ้น[4] อย่างเป็นทางการ ภายในจัดแสดงวัตถุที่ค้นพบจากวังใต้ดินของวัด
พื้นที่ส่วนใหม่ที่ขยายจากตัววัดโดยรัฐบาลมณฑลก่อสร้างแล้วเสร็จในปี 2009 ภายใต้ชื่อ "พื้นที่ทิวทัศน์ทางวัฒนธรรมวัดฝ่าเหมิน" ขนาด 150 เอเคอร์ (0.61 ตารางกิโลเมตร) ซึ่งมีอาคารหลังสำคัญคือนมัสเตดาโกบา (Namaste Dagoba) ความสูง 148 เมตร ผลงานออกแบบสร้างโดยสถาปนิกคนเดียวกับที่ออกแบบไทเป 101 ในประเทศไต้หวัน
อ้างอิง แก้
- ↑ Zi Yan (2012), p. 69.
- ↑ Zi Yan (2012), p. 69–70.
- ↑ china.org.cn: China-s Buddhist Mecca (archived)
- ↑ Zi Yan (2012), p. 70–71.
บรรณานุกรม แก้
- Zi Yan (2012). Famous Temples in China (ภาษาอังกฤษ และ จีน). Hefei, Anhui: Huangshan Publishing House. pp. 54–57. ISBN 978-7-5461-3146-7.