ภาษาพระเวท
ภาษาพระเวท (อังกฤษ: Vedic Sanskrit) เป็นคำที่ใช้เรียกภาษาของชาวอารยันในยุคเริ่มแรก (ก่อนพ.ศ. 43) ซึ่งเป็นภาษาที่ชาวอารยันใช้เขียนคัมภีร์พระเวทและเป็นต้นตระกูลของภาษาอื่น ๆ ในอินเดีย กล่าวคือเมื่อชาวอารยันติดต่อกับสมาคมกับชาวพื้นเมืองเดิมในอินเดียทำให้เกิดการปะปนกันของภาษาจนวิวัฒนาการเป็นภาษาปรากฤต เช่น ภาษามคธี ภาษาอรรธมคธี ภาษาเศารเสนี ภาษามหาราษฏระ
| ภาษาพระเวท | |
|---|---|
| ภูมิภาค | ยุคเหล็กในอินเดีย |
| สูญแล้ว | พัฒนาไปเป็นภาษาสันสกฤต ราว พ.ศ. 57 |
| ตระกูลภาษา | |
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – (vsn is proposed)[1][ต้องการอัปเดต] |
| นักภาษาศาสตร์ | vsn |
| qnk Rigvedic | |
ในยุคนี้เอง นักปราชญ์ชาวอารยันที่ยังใช้ภาษาพระเวทอยู่นั้นเห็นว่า หากปล่อยไว้ภาษาของตนจะปะปนกับภาษาอื่นจนเสียความบริสุทธิ์ของภาษาไป จึงมีการจัดระเบียบภาษาพระเวทขึ้นใหม่โดยวางกฎเกณฑ์ให้เป็นระบบ ตำราไวยากรณ์ที่มีชื่อเสียงคืออัษฏาธยายีของปาณินิ ภาษาที่จัดระเบียบแล้วนี้เรียกภาษาสันสกฤต ส่วนภาษาปรากฤตทั้งหลายนั้นได้วิวัฒนาการมาเป็นภาษาที่ใช้ในอินเดียปัจจุบัน เช่น ภาษาฮินดี ภาษามราฐี ภาษาคุชราต ภาษาเบงกอล ภาษาปัญจาบ ภาษาอูรดู ภาษาปาทาน ภาษาสิงหล เป็นต้น
อ้างอิง
แก้- กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. ภารตวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 5 กทม. ศยาม. 2547