ดิอีโคโนมิสต์
ดิอีโคโนมิสต์ (อังกฤษ: The Economist) เป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ระหว่างประเทศที่พิมพ์ในรูปแบบนิตยสารและเผยแพร่ในรูปแบบดิจิทัลซึ่งเน้นที่เหตุการณ์ปัจจุบัน, ธุรกิจระหว่างประเทศ, การเมือง และเทคโนโลยี หนังสือพิมพ์ดังกล่าวตั้งฐานอยู่ในลอนดอน ซึ่งมีดิอีโคโนมิสต์กรุปเป็นเจ้าของ โดยมีกองบรรณาธิการหลักในสหรัฐ เช่นเดียวกับเมืองใหญ่ ๆ ในยุโรปภาคพื้นทวีป, เอเชีย และตะวันออกกลาง ซึ่งใน ค.ศ. 2019 ปริมาณการพิมพ์ทั่วโลกเฉลี่ยมากกว่า 909,476 ฉบับ และเมื่อรวมกับการปรากฏตัวทางดิจิทัลแล้ว มีจำนวนมากกว่า 1.6 ล้านฉบับ ส่วนในแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย มีผู้ชม 35 ล้านคนใน ค.ศ. 2016 หนังสือพิมพ์นี้ให้ความสำคัญกับวารสารศาสตร์ข้อมูล และการวิเคราะห์มากกว่าการรายงานที่เป็นต้นฉบับ ทั้งในด้านคำวิจารณ์และคำชม
 | |
.jpg) หน้าปกฉบับวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 2020 | |
| ประเภท | หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์[1][2] |
|---|---|
| ขนาด |
|
| เจ้าของ | ดิอีโคโนมิสต์กรุป |
| ผู้ก่อตั้ง | เจมส์ วิลสัน |
| บรรณาธิการ | แซนนี มินตัน เบดโดส์ |
| รองบรรณาธิการ | ทอม สแตนเดจ |
| ก่อตั้งเมื่อ | กันยายน 1843 |
| นโยบายทางการเมือง | เสรีนิยมทางเศรษฐกิจ[3][4] เสรีนิยมสังคม[3][4] การเมืองสายกลางมูลวิวัติ[5][6] |
| สำนักงานใหญ่ | 1-11 จอห์น อดัม สตรีต เวสต์มินสเตอร์ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ |
| ยอดจำหน่าย | 909,476 ฉบับ (พิมพ์) 748,459 ฉบับ (ดิจิทัล) 1.6 ล้านฉบับ (รวมกัน) (as of กรกฎาคม–ธันวาคม ค.ศ. 2019[7]) |
| เลขมาตรฐานสากล (ISSN) | 0013-0613 |
| เว็บไซต์ | economist |
ดิอีโคโนมิสต์ได้รับการก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1843 เผยแพร่ครั้งแรกโดยเจมส์ วิลสัน นักเศรษฐศาสตร์ชาวสกอต เพื่อรวบรวมการสนับสนุนการยกเลิกคอร์นลอส์ของอังกฤษ (ค.ศ. 1815–ค.ศ. 1846) ซึ่งเป็นระบบภาษีนำเข้า เมื่อเวลาผ่านไป ความครอบคลุมของหนังสือพิมพ์ได้ขยายไปสู่เศรษฐศาสตร์การเมือง และในที่สุดก็เริ่มเขียนบทความเกี่ยวกับเหตุการณ์ปัจจุบัน, การเงิน, การพาณิชย์ ตลอดจนการเมืองของอังกฤษ ตลอดช่วงกลางถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 ได้การขยายการจัดวางและรูปแบบโดยเพิ่มคอลัมน์ความคิดเห็น, รายงานพิเศษ, การ์ตูนล้อการเมือง, จดหมายของผู้อ่าน, เรื่องจากปก, บทวิจารณ์ศิลปะ, บทวิจารณ์หนังสือ และคุณลักษณะทางเทคโนโลยี หนังสือพิมพ์นี้มักจะจดจำได้ด้วยป้ายชื่อสีแดงรถดับเพลิงและภาพประกอบปกเกี่ยวกับหัวข้อ บทความแต่ละบทความเขียนขึ้นโดยไม่ระบุชื่อ ซึ่งไม่มีบรรทัดย่อย เพื่อให้บทความบรรยายเป็นเสียงเดียวกัน เสริมด้วยนิตยสารไลฟ์สไตล์พี่น้องอย่าง 1843 รวมถึงพอดแคสต์, ภาพยนตร์ และหนังสือที่หลากหลาย
จุดยืนของบรรณาธิการดิอีโคโนมิสต์ส่วนใหญ่เวียนวนเกี่ยวกับเสรีนิยมคลาสสิก, เสรีนิยมสังคม และที่โดดเด่นที่สุดคือเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ นับตั้งแต่ก่อตั้ง บริษัทได้สนับสนุนการเมืองสายกลางมูลวิวัติ นิยมนโยบายและรัฐบาลที่รักษาการเมืองสายกลาง โดยทั่วไปแล้ว หนังสือพิมพ์นี้สนับสนุนเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตลาดเสรี, การค้าเสรี, การย้ายถิ่นเสรี, การผ่อนคลายกฎระเบียบ และโลกาภิวัตน์ แม้จะมีจุดยืนด้านบรรณาธิการที่เด่นชัด แต่ก็ถูกมองว่ามีอคติในการรายงานเพียงเล็กน้อย และใช้การตรวจสอบข้อเท็จจริงอย่างเข้มงวดกับการแก้ไขการคัดลอกที่เข้มงวด[8][9] หนังสือพิมพ์นี้ใช้การเล่นคำครอบคลุม, ราคาสมัครสมาชิกสูง และความครอบคลุมในเชิงลึกได้เชื่อมโยงบทความนี้กับผู้อ่านที่มีรายได้สูงและมีการศึกษา ซึ่งดึงความหมายทั้งด้านบวกและด้านลบ[10][11] โดยอ้างสอดคล้องกับสิ่งนี้ว่ามีผู้อ่านที่มีอิทธิพลของผู้นำธุรกิจและผู้กำหนดนโยบายที่โดดเด่น
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ "The Economist Is a Newspaper, Even Though It Doesn't Look Like One". Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2013-09-02. สืบค้นเมื่อ 2020-04-08.
- ↑ Iber, Patrick (2019-12-17). "The World The Economist Made". The New Republic. ISSN 0028-6583. สืบค้นเมื่อ 2020-04-08.
- ↑ 3.0 3.1 Zevin, Alexander (December 20, 2019). "Liberalism at Large — how The Economist gets it right and spectacularly wrong". www.ft.com. สืบค้นเมื่อ March 11, 2020.
- ↑ 4.0 4.1 Mishra, Pankaj. "Liberalism According to The Economist". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ 2020-04-09.
- ↑ "Is The Economist left- or right-wing?". The Economist. 2 September 2013. สืบค้นเมื่อ 24 April 2016.
- ↑ "True Progressivism". The Economist. 13 October 2012. สืบค้นเมื่อ 16 October 2016.
- ↑ "The Economist - Data - ABC | Audit Bureau of Circulations". www.abc.org.uk.
- ↑ Pressman, Matt (April 20, 2009). "Why Time and Newsweek Will Never Be The Economist". Vanity Fair. สืบค้นเมื่อ March 11, 2020.
- ↑ Leadership, The Berlin School Of Creative (February 1, 2017). "10 Journalism Brands Where You Find Real Facts Rather Than Alternative Facts". Forbes. สืบค้นเมื่อ March 10, 2020.
- ↑ Burnell, Ian (31 January 2019). "Why The Economist swapped its famous elitist marketing for emotional messaging". The Drum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 August 2020. สืบค้นเมื่อ 11 March 2020.
- ↑ Peters, Jeremy W. (2010-08-08). "The Economist Tends Its Sophisticate Garden". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2020-03-13.
อ่านเพิ่ม แก้
- Arrese, Angel (1995), La identidad de The Economist, Pamplona: Eunsa. ISBN 978-84-313-1373-9. (preview)
- Edwards, Ruth Dudley (1993), The Pursuit of Reason: The Economist 1843–1993, London: Hamish Hamilton, ISBN 978-0-241-12939-5
- Tungate, Mark (2004). "The Economist". Media Monoliths. Kogan Page Publishers. pp. 194–206. ISBN 978-0-7494-4108-1.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
