ความรับอาบรังสี

ความรับอาบรังสี (อังกฤษ: irradiance) เป็นปริมาณทางกายภาพที่แสดงถึงพลังงานจากการแผ่รังสีต่อพื้นที่ที่แผ่ลงบนวัตถุในหน่วยเวลาหนึ่ง ได้มาจากการหาอนุพันธ์ของฟลักซ์การแผ่รังสีต่อพื้นที่ผิวของวัตถุ หน่วย SI ที่ใช้คือ วัตต์ต่อตารางเมตร (สัญลักษณ์: W m-2) ในทางดาราศาสตร์ มักใช้ หน่วย CGS เป็น เอิร์กต่อตารางเซนติเมตรต่อวินาที (สัญลักษณ์: erg cm-2 s-2)

ค่าความเปล่งรังสีมีหน่วยเหมือนกันกับค่าความรับอาบรังสี แต่ต่างกันที่ค่าความเปล่งรังสีเป็นการวัดแหล่งกำเนิดรังสี ในขณะที่ค่าความรับอาบรังสีเป็นการวัดที่วัตถุที่ถูกฉายรังสี

คำนิยาม

แก้

สมมติว่าฟลักซ์การแผ่รังสี Φ(ΔS) ฉายลงบนบริเวณพื้นที่เล็ก ๆ ΔS บนพื้นผิวของวัตถุ ค่าความรับอาบรังสีนิยามได้เป็น

 


จากคำนิยามนี้ ฟลักซ์การแผ่รังสีที่ฉายลงบนบริเวณ S ของพื้นผิววัตถุจะได้เป็น

 

ลำแสงขนาน

แก้

พิจารณาในกรณีที่ลำแสงตกกระทบในแนวขนาน ให้ En เป็นค่าความรับอาบรังสีบนระนาบ An เมื่อทำมุมตั้งฉากกับทิศทางของลำแสง เมื่อระนาบ An ทำมุม θ กับลำแสง ความรับอาบรังสีบนระนาบ Aθ จะเป็น

 

ยิ่งค่า θ มากเท่าใด แนวการตกกระทบก็จะยิ่งเอียง และค่าความรับอาบรังสีก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น

ความรับอาบรังสีเชิงสเปกตรัม

แก้

ความรับอาบรังสีเชิงสเปกตรัม (อังกฤษ: spectral irradiance) คือความรับอาบรังสีสำหรับแต่ละความยาวคลื่นของแสง

ถ้าให้ Eλ คือความรับอาบรังสีของช่วงความยาวคลื่น λ แล้วความรับอาบรังสีจะเท่ากับ