การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์

รูปแบบการเฝ้าระวัง รูปแบบการลงโทษนอกเรือนจำ แต่มีการจำกัดการเคลื่อนไหวและมีการเฝ้าระวั

การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ (อังกฤษ: Electronics tagging) เป็นรูปแบบหนึ่งของการเฝ้าระวัง ที่ใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ติดอยู่กับตัวบุคคล

อุปกรณ์ติดตามอิเล็กทรอนิกส์ที่ติดที่ข้อเท้า

ในเขตอำนาจศาลบางแห่ง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จะติดอยู่เหนือข้อเท้า เพื่อใช้สำหรับบุคคลซึ่งอยู่ในเงื่อนไขการประกันตัวหรือการคุมประพฤติ นอกจากนี้ยังใช้ในสถานพยาบาลและในบริบทการย้ายถิ่นฐาน การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์สามารถใช้ร่วมกับระบบกำหนดตำแหน่งบนโลก (GPS) สำหรับการเฝ้าติดตามบุคคลที่สวมอุปกรณ์ติดตามอิเล็กทรอนิกส์ในระยะสั้น โดยใช้เทคโนโลยีความถี่วิทยุ

ประวัติ

แก้

การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ของมนุษย์มีการใช้งานเชิงพาณิชย์ครั้งแรกในทศวรรษที่ 1980 เครื่องรับส่งสัญญาณแบบพกพาที่สามารถบันทึกตำแหน่งของอาสาสมัครได้รับการพัฒนาขึ้นเป็นครั้งแรกโดยกลุ่มนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 นักวิจัยอ้างถึงมุมมองทางจิตวิทยาของ บี. เอฟ. สกินเนอร์ ว่าเป็นปัจจัยสนับสนุนสำหรับโครงการทางวิชาการของพวกเขา อุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์แบบพกพานี้เรียกว่า ตัวส่งสัญญาณ-ตัวเสริมพฤติกรรม และสามารถส่งข้อมูลสองทางระหว่าง สถานีฐาน กับอาสาสมัครที่จำลองเป็น ผู้กระทำความผิดที่เป็นวัยรุ่น ข้อความควรถูกส่งไปที่อุปกรณ์ติดตามนั้น เพื่อให้เกิดการเสริมแรงเชิงบวกแก่ผู้กระทำความผิดที่เป็นเยาวชน และด้วยเหตุนี้จึงช่วยในการฟื้นฟู หัวหน้าโครงการวิจัยนี้คือ Ralph Kirkland Schwitzgebel และพี่ชายฝาแฝดของเขา Robert Schwitzgebel (ชื่อสกุลต่อมาย่อเป็น Gable) [1] เสาอากาศสถานีฐานหลักติดตั้งอยู่บนหลังคาของโบสถ์บัพติศมาเคมบริดจ์เก่า ที่มีพระคริสต์เป็นคณบดีของโรงเรียนเทพฮาร์วาร์ด[2]

ผู้ตรวจสอบกลยุทธ์การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ต้นแบบนั้นไม่เชื่อ ในปี 1966 Harvard Law Review เยาะเย้ยอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ว่าเป็น เครื่องจักร Schwitzgebel และตำนานก็เกิดขึ้น ตามโครงการการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ต้นแบบที่ใช้สมองเทียมและส่งคำสั่งทางวาจาไปยังอาสาสมัคร บรรณาธิการของ Federal Probation ซึ่งเป็นสิ่งพิมพ์ของรัฐบาลกลางสหรัฐที่มีชื่อเสียง ปฏิเสธต้นฉบับที่ส่งโดย Ralph Kirkland Schwitzgebel และรวมจดหมายที่อ่านบางส่วน: "ฉันได้รับความประทับใจจากบทความของคุณว่าเราจะสร้างหุ่นยนต์จากของเรา ทัณฑ์บนและว่าในอนาคตเจ้าหน้าที่ทัณฑ์บนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการตรวจวัดระยะไกล นั่งหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ รับโทรศัพท์ทั้งกลางวันและกลางคืน และบอกผู้ทัณฑ์บนว่าต้องทำอะไรในทุกสถานการณ์ [. . . ] บางทีเราควรคิดเกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพื่อเลี้ยงลูกของเราด้วย เนื่องจากพวกเขาไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในตัวที่จะบอกว่าพวกเขาถูกอะไรผิด สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือกดปุ่ม 'แม่' และเธอก็จะรับหน้าที่ในการตัดสินใจ"[3] ในปี 1973 ลอเรนซ์ ไทรบ์ เผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับความพยายามที่ล้มเหลวของผู้ที่เกี่ยวข้องในโครงการเพื่อค้นหาแอปพลิเคชันเชิงพาณิชย์สำหรับการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์[4]

ในสหรัฐ ช่วงปี 1970 มีการยุติการพิจารณาคดีฟื้นฟูสมรรถภาพ เช่น การปล่อยทัณฑ์บนตามดุลยพินิจ ผู้ที่ถูกตัดสินว่ามีความผิดทางอาญา ถูกส่งตัวเข้าคุก ส่งผลให้จำนวนประชากรในคุกเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน การคุมประพฤติกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น เนื่องจากผู้พิพากษาเห็นศักยภาพของการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งนำไปสู่การเน้นย้ำมากขึ้นในการเฝ้าระวัง ความก้าวหน้าของเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ช่วยให้การตรวจสอบผู้กระทำความผิดเป็นไปได้และราคาไม่แพง อย่างไรก็ตาม ต้นแบบของ Schwitzgebel ถูกสร้างขึ้นจากอุปกรณ์ติดตามขีปนาวุธส่วนเกิน [5] ชุดอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ยุคแรกตั้งอยู่ที่พิพิธภัณฑ์จิตวิทยาแห่งชาติในเมืองแอครอน รัฐโอไฮโอ[6]

ความพยายามในการตรวจสอบผู้กระทำความผิดกลายเป็นปัญหาจนกระทั่งในปี 1982 แจ็ค เลิฟ ผู้พิพากษาเขตของรัฐแอริโซนาได้โน้มน้าวให้ มิแชล ที. กอสส์ อดีตตัวแทนฝ่ายขายของบริษัทระบบสารสนเทศฮันนีเวลล์ ตั้งบริษัทตรวจสอบ คือ บริษัทบริการตรวจสอบและควบคุมการกักขังแห่งชาติ (National Incarceration Monitor and Control Services; NIMCOS)[7] บริษัท NIMCOS ได้สร้างเครื่องส่งสัญญาณขนาดเท่าบัตรเครดิตที่สามารถรัดไว้ที่ข้อเท้าได้[8] อุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่ข้อเท้าส่งคลื่นวิทยุทุก ๆ 60 วินาทีซึ่งสามารถรับได้โดยเครื่องรับที่ไม่เกิน 45 เมตร (148 ฟุต) ห่างจากอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ เครื่องรับสามารถเชื่อมต่อกับ โทรศัพท์ เพื่อให้ข้อมูลจากอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่ข้อเท้าสามารถส่งไปยังเมนเฟรมคอมพิวเตอร์ได้ จุดมุ่งหมายในการออกแบบอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์คือการรายงานการละเมิดการกักบริเวณในบ้านที่อาจเกิดขึ้น[9] ในปี 1983 ผู้พิพากษา แจ็ค เลิฟ ในศาลแขวงของรัฐได้กำหนดเคอร์ฟิวที่บ้านสำหรับผู้กระทำความผิดสามคนที่ถูกตัดสินให้ถูกคุมประพฤติ การกักบริเวณที่บ้านเป็นเงื่อนไขคุมประพฤติและกำหนดให้มีการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่บ้านเป็นเวลา 30 วัน[10] อุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่ข้อเท้าของ NIMCOS ได้รับการทดลองกับผู้ถูกคุมความประพฤติทั้งสามคน ซึ่งสองคนกลับรู้สึกไม่พอใจ ดังนั้น แม้ว่าเป้าหมายของการคุมขังในบ้านจะเป็นที่พอใจ แต่เป้าหมายของการลดอาชญากรรมผ่านการทดลองนั้นกลับไม่เป็นเช่นนั้น[11]

เทคโนโลยีเพิ่มเติม

แก้

เครื่องวัดปริมาณแอลกอฮอล์ในเหงื่อ

แก้

ตามระบบตรวจสอบแอลกอฮอล์ (Alcohol Monitoring Systems; AMS) การตรวจสอบแอลกอฮอล์ระยะไกลอย่างต่อเนื่องที่ปลอดภัย (Secure Continuous Remote Alcohol Monitoring; SCRAM) มีให้บริการใน 35 รัฐของสหรัฐ[12]

เมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2021 ในประเทศอังกฤษ อุปกรณ์ที่เรียกว่า sobriety เริ่มถูกนำมาใช้สำหรับผู้กระทำความผิดบางคนที่ก่ออาชญากรรมจากแอลกอฮอล์หลังจากทดสอบอุปกรณ์ในเวลส์ ในเดือนตุลาคมของปีก่อนหน้า โดยจะตรวจวัดตัวอย่างเหงื่อทุกๆ 30 นาที และแจ้งเตือนหน่วยพิสูจน์หลักฐานหากตรวจพบแอลกอฮอล์[13]

การใช้งาน

แก้

การแพทย์และสุขภาพ

แก้

การใช้การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ในการปฏิบัติทางการแพทย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการติดตามผู้สูงอายุและผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม ได้สร้างความขัดแย้งและความสนใจของสื่อ[14] ผู้สูงอายุในบ้านพักคนชราสามารถติดอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์แบบเดียวกับที่ใช้ติดตามผู้กระทำผิดที่เป็นเด็ก สำหรับผู้ที่เป็นโรคสมองเสื่อม อาจใช้การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาหลงทาง[14] ข้อโต้แย้งเกี่ยวกับการใช้ทางการแพทย์เกี่ยวข้องกับข้อโต้แย้งสองข้อ ข้อหนึ่งเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้ป่วย และอีกข้อหนึ่งเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวและสิทธิมนุษยชน[15] มากกว่า 40% มีความชุกของการหลงทางสูงในผู้ป่วยสมองเสื่อม จากหลายวิธีที่ใช้เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาหลงทาง มีรายงานว่า 44% ของผู้หลงทางที่มีภาวะสมองเสื่อมถูกกักตัวไว้หลังประตูบ้านในบางจุด[16] วิธีแก้ปัญหาอื่น ๆ ได้แก่ การเฝ้าระวังอย่างต่อเนื่อง การใช้สัญญาณเตือนภัยชั่วคราว และการใช้ยาต่าง ๆ ที่มีความเสี่ยงต่อผลกระทบ[15]

ทางการค้า

แก้

โทรศัพท์อัจฉริยะมีแอปตามตำแหน่งเพื่อใช้ข้อมูลจากเครือข่ายระบบกำหนดตำแหน่งบนโลก (GPS) เพื่อระบุตำแหน่งโดยประมาณของโทรศัพท์[17]

ผู้ปกครอง

แก้

บริษัทในประเทศญี่ปุ่นได้สร้างเครื่องแบบและเป้สะพายหลังที่เปิดใช้งาน GPS[18] เด็กนักเรียนที่ตกทุกข์ได้ยากสามารถกดปุ่มบนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในเครื่องแบบหรือกระเป๋าเป้เพื่อเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปยังสถานที่ได้ทันที

ยานพาหนะ

แก้

ยานพาหนะขนส่งสาธารณะ ติดตั้งอุปกรณ์ตรวจสอบอิเล็กทรอนิกส์ที่สื่อสารกับระบบ GPS เพื่อติดตามตำแหน่งของพวกเขา นักพัฒนาแอพได้รวมเทคโนโลยีนี้เข้ากับโปรแกรมประยุกต์บนอุปกรณ์เคลื่อนที่ ขณะนี้ผู้โดยสารสามารถรับตารางเวลาการขนส่งสาธารณะที่ถูกต้องได้แล้ว [19]

ประสิทธิผล

แก้
 
อุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่ข้อเท้าในแมสซาชูเซตส์

การใช้กำไลติดข้อเท้าหรืออุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์อื่น ๆ ได้พิสูจน์แล้วว่าได้ผลในการศึกษาวิจัยและอาจยับยั้งอาชญากรรมได้[20]

ปัจจัยหลายอย่างได้รับการระบุว่าจำเป็นเพื่อให้การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์มีประสิทธิภาพ: การเลือกผู้กระทำความผิดอย่างเหมาะสม เทคโนโลยีที่แข็งแกร่งและเหมาะสม ติดแท็กทันที ตอบสนองต่อการละเมิดทันที และการสื่อสารระหว่างระบบยุติธรรมทางอาญาและผู้รับเหมา สภายุโรปเควกเกอร์มองว่าเพื่อให้การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์มีประสิทธิภาพ ควรทำหน้าที่หยุดอาชีพอาชญากรที่กำลังพัฒนา[21]

สำนักงานการตรวจเงินแผ่นดินในอังกฤษและเวลส์ได้จัดทำแบบสำรวจเพื่อตรวจสอบประสบการณ์ของผู้กระทำความผิดที่ถูกติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์และสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา การสำรวจเผยให้เห็นว่ามีข้อตกลงร่วมกันระหว่างผู้ตอบแบบสำรวจว่าการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์เป็นมาตรการลงโทษที่มีประสิทธิภาพมากกว่าค่าปรับ และโดยทั่วไปแล้วมีประสิทธิภาพมากกว่าการบริการชุมชน ผู้กระทำความผิดที่ให้สัมภาษณ์ให้เครดิตว่า: "คุณได้เรียนรู้เกี่ยวกับอาชญากรรมอื่น ๆ [ในคุก] มากขึ้น และฉันคิดว่าการก่ออาชญากรรมอื่นๆ จะทำให้คุณได้ลิ้มรสเพราะคุณได้นั่งฟังคนอื่นเล่า"[22]

ในปี 2006 Kathy Padgett, William Bales และ Thomas Bloomberg ได้ทำการประเมินผู้กระทำความผิดในฟลอริดาจำนวน 75,661 คนซึ่งถูกกักบริเวณในบ้านตั้งแต่ปี 1998 ถึง 2002[20] ซึ่งมีผู้กระทำความผิดเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่สวมอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ ผู้กระทำความผิดที่มีการติดแท็กอิเล็กทรอนิกส์ถูกเปรียบเทียบกับผู้ที่ถูกคุมขังที่บ้านโดยไม่มี วัดปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความสำเร็จหรือความล้มเหลวของการกำกับดูแลชุมชน รวมถึงประเภทของอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้และประวัติอาชญากร[23] ผลการวิจัยพบว่าผู้กระทำความผิดที่สวมป้ายอิเล็กทรอนิกส์มีโอกาสหลบหนีน้อยกว่าร้อยละ 91.2 และมีโอกาสน้อยกว่าที่จะกระทำความผิดใหม่ร้อยละ 94.7 เมื่อเทียบกับผู้กระทำความผิดที่ไม่ได้รับการติดตาม[23]

ข้อวิจารณ์

แก้

การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ของบุคคลซึ่งติดป้ายอิเล็กทรอนิกส์ไว้ ไม่ได้ห้ามบุคคลเหล่านี้ไม่ให้ออกจากพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง และไม่ได้ป้องกันไม่ให้บุคคลเหล่านี้ ทำผิดซ้ำเป้าหมายหลักของการทดลอง นอกจากนี้ การรับรู้ของสาธารณชนเกี่ยวกับการกักบริเวณที่บ้านคือรูปแบบหนึ่งของการลงโทษแบบผ่อนปรน[24]

ตั้งแต่ปี 1988 คณะกรรมการกิจการทัณฑ์บนของสมาคมเพื่อนศาสนา (Quakers) ได้เขียนบรรยายสรุปในกระดาษเขียว เพื่อคัดค้านการนำการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์มาใช้ในอังกฤษและเวลส์ คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตถึงการอ้างสิทธิ์ทั้งหมดที่สนับสนุนการติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ แต่ยืนยันว่าการอ้างสิทธิ์ดังกล่าวทั้งหมดอาจ 'พังยับเยินหรือทำให้เป็นโมฆะ' ได้โดยการโต้แย้ง ข้อโต้แย้งหรือคำวิจารณ์ที่สำคัญต่อเรื่องนี้ก็คือ บนพื้นฐานของประสบการณ์ที่ผ่านมา การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์จะไม่ถูกนำมาใช้อย่างเด็ดขาดกับบุคคลที่เสี่ยงต่อการถูกควบคุมตัว แต่ใช้กับบุคคลที่ได้รับภาคทัณฑ์หรือบริการชุมชน สิ่งนี้จะนำไปสู่การขยายเครือข่ายการควบคุมมากกว่าการลดจำนวนประชากรเรือนจำ มันจะบ่อนทำลายการแทรกแซงที่สร้างสรรค์และสนับสนุน คณะกรรมการพิจารณาโทษได้ลงความเห็นว่าการเฝ้าติดตามเพื่อนมนุษย์อย่างเสื่อมเสียทางอิเล็กทรอนิกส์นั้นผิดทางศีลธรรมและไม่สามารถยอมรับได้[25]

ในสหรัฐอเมริกาในปี 1990 โรนัลด์ คอร์เบ็ตต์ และ แกรี ที. มาร์กซ วิพากษ์วิจารณ์การใช้การติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ในเอกสารที่นำเสนอในการประชุมประจำปีของสมาคมนักอาชญาวิทยาแห่งสหรัฐที่เมืองบอลทิมอร์ ในบทความซึ่งตีพิมพ์ในภายหลังใน Justice Quarterly ผู้เขียนได้อธิบายถึงเทคโนโลยี 'การเฝ้าระวังแบบใหม่' ว่าเป็นการแบ่งปันร๊อคและเทคนิคการรวบรวมข้อมูลที่พบในเรือนจำที่มีความปลอดภัยสูงสุด ซึ่งช่วยให้พวกเขาเผยแพร่สู่สังคมในวงกว้างได้ พวกเขาตั้งข้อสังเกตว่า 'ดูเหมือนว่าเรากำลังก้าวไปสู่การเป็น "สังคมที่มีความปลอดภัยสูงสุด" แทนที่จะออกห่าง[26] ผู้เขียนยอมรับความสามารถใน การทำเหมืองข้อมูล ของอุปกรณ์ตรวจสอบอิเล็กทรอนิกส์เมื่อพวกเขาระบุว่า "ข้อมูลในรูปแบบต่างๆ มากมายจากพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่แยกจากกัน องค์กร และช่วงเวลา สามารถรวมและวิเคราะห์ได้อย่างง่ายดาย"[26]

ในปี 2013 มีรายงานว่าโปรแกรมติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์จำนวนมากทั่วสหรัฐไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม[27] George Drake ที่ปรึกษาที่ทำงานเกี่ยวกับการปรับปรุงระบบ กล่าวว่า "หลายครั้งที่หน่วยงานได้รับงบประมาณสำหรับอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ จะได้รับงบประมาณสำหรับอุปกรณ์เท่านั้น" เขาเสริมว่าสถานการณ์นั้น 'เหมือนกับการซื้อค้อนและคาดหวังว่าบ้านจะถูกสร้างขึ้น มันเป็นเพียงเครื่องมือ และต้องใช้มืออาชีพในการใช้เครื่องมือนั้นและรันโปรแกรม' Drake เตือนว่าโปรแกรมอาจควบคุมไม่ได้หากเจ้าหน้าที่ไม่พัฒนาโปรโตคอลที่เข้มงวดสำหรับวิธีตอบสนองต่อการแจ้งเตือนและไม่จัดการวิธีสร้างการแจ้งเตือน: "ฉันเห็นหน่วยงานที่มีการแจ้งเตือนมากมายจนไม่สามารถจัดการกับพวกเขาได้" Drake พูดว่า. "พวกเขาลงเอยด้วยการยกมือขึ้นและบอกว่าพวกเขาตามพวกเขาไม่ทัน" ในโคโลราโด การตรวจสอบข้อมูลการแจ้งเตือนและเหตุการณ์ที่ได้รับจากกรมราชทัณฑ์โคโลราโดภายใต้คำขอบันทึกแบบเปิด ดำเนินการโดยการจับคู่ชื่อของผู้ต้องขังที่ปรากฏในข้อมูลนั้นกับผู้ที่ปรากฏในบันทึกการจับกุม ข้อมูลเปิดเผยว่าเจ้าหน้าที่ทัณฑ์บน 212 คนมีหน้าที่ตอบสนองต่อการแจ้งเตือนเกือบ 90,000 รายการ และการแจ้งเตือนที่สร้างโดยอุปกรณ์ติดตามด้วยอิเล็กทรอนิกส์ในช่วง 6 เดือนที่มีการตรวจสอบ[27]

เขตอำนาจศาล

แก้

ประเทศไทย

แก้

ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 95. ISBN 9781317993483.
  2. Robert S. Gable, "The ankle bracelet is history: An informal review of the birth and death of a monitoring technology", The Journal of Offender Monitoring, 2015, vol. 27, pp. 4-8.
  3. Evjen, V.H., 1966, Nov.16. Letter to R.Schwitzgebel from Victor H Evjen, Assistant Chief of Probation, Administrative Office of the U.S. Courts, Washington, D.C.
  4. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 96. ISBN 9781317993483.
  5. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 97. ISBN 9781317993483.
  6. National Museum of Psychology, Center for the History of Psychology, University of Akron, 73 S. College St, Akron, OH 44325, http://www.uakron.edu/chp
  7. Cassidy, J. District judge tests electronic monitor, Albuquerque Journal, 1983, 18 March, p. A1
  8. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 97. ISBN 9781317993483.
  9. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 98. ISBN 9781317993483.
  10. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. pp. 97–98. ISBN 9781317993483.
  11. Dan Phillips, บ.ก. (1995). Probation and Parole. Routledge. p. 98. ISBN 9781317993483.
  12. "Document Title: Secure Continuous Remote Alcohol Monitoring (SCRAM) Technology Evaluability Assessment" (PDF). เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-09.
  13. "Sobriety tags launched in England to tackle alcohol-fuelled crime" (ภาษาอังกฤษ). Government of the United Kingdom.
  14. 14.0 14.1 "Electronic tagging for Alzheimer's". BBC News. 27 September 2002.
  15. 15.0 15.1 Julian C Hughes and Stephen J Louw, 'Electronic Tagging of People with Dementia who Wander: Ethical Considerations are Possibly more Important than Practical Benefits' (2002) 325(7369) British Medical Journal 847﹘848 <PubMed>
  16. McShane R et al, 'Getting Lost in Dementia: A Longitudinal Study of a Behavioral Symptom' (1998) 5 International Psychogeriatrics 239﹘245
  17. "IOS 6: Understanding Location Services".
  18. Katz, Leslie. "GPS-enabled school uniforms hit Japan". สืบค้นเมื่อ 14 April 2005.
  19. Shakibaei, Bambui (15 January 2013). "Real time GPS locations on transport apps". สืบค้นเมื่อ 31 May 2015.
  20. 20.0 20.1 Stuart S Yeh (2010). "Cost-benefit analysis of reducing crime through electronic monitoring of parolees and probationers". Journal of Criminal Justice. 1090–1096.
  21. "Quaker Council for European Affairs (2010). "Investigating Alternatives to Imprisonment"" (PDF). เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-09.
  22. "The Electronic Monitoring of Adult Offenders - National Audit Office (NAO) Report". National Audit Office.
  23. 23.0 23.1 Kathy Padgett, William Bales and Thomas Blomberg (2006) "Under Surveillance: An Empirical Test of the Effectiveness and Consequences of Electronic Monitoring" Criminology and Public Policy, pages 61 - 91 .
  24. Mike Nellis, Kristel Beyens & Dan Kaminski (2013). Electronically Monitored Punishment: International and Critical Perspectives. Routledge. p. 95. ISBN 9781136242786.
  25. . Penal Affairs Committee. 1988. pp. 13–19. {{cite book}}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)
  26. 26.0 26.1 Ronald Corbett and Gary T. Marx, 'Critique: No Soul in the New Machine: Technofallacies in the Electronic Monitoring Movement' (1991) Justice Quarterly
  27. 27.0 27.1 "Electronic monitoring of Colorado parolees has pitfalls". The Denver Post (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2013-06-08. สืบค้นเมื่อ 2019-10-22.