บาธ
บาธ (อังกฤษ: Bath) เป็นเมืองที่มีฐานะนครในมณฑลซัมเมอร์เซตในภาคตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษ บาธตั้งอยู่ห่างจากลอนดอนไปทางตะวันตก 156 กิโลเมตร และจากบริสตอลไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 21 กิโลเมตร
บาธ Bath | |
|---|---|
 ใจกลางเมืองบาธ | |
| พิกัด: 51°23′N 2°22′W / 51.38°N 2.36°Wพิกัดภูมิศาสตร์: 51°23′N 2°22′W / 51.38°N 2.36°W | |
| รัฐเอกราช | .svg){kind=small} สหราชอาณาจักร |
| ประเทศ |  อังกฤษ |
| ภาค | เซาท์เวสต์อิงแลนด์ |
| เทศมณฑลทางพิธีการ | ซัมเมอร์เซต |
| ประชากร | 88,859 คน |
| เดมะนิม | Bathonian |
| เขตเวลา | UTC±0 (GMT) |
| • ฤดูร้อน (เวลาออมแสง) | UTC+1 (BST) |
| รหัสไปรษณีย์ | BA |
| รหัสพื้นที่ | 01225 |
| บาธ * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
 | |
| ประเทศ | สหราชอาณาจักร |
| ประเภท | มรดกทางวัฒนธรรม |
| เกณฑ์พิจารณา | (i), (ii), (iv) |
| อ้างอิง | 428 |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 2530 (คณะกรรมการสมัยที่ 11) |
| พื้นที่ | 2,900 เฮกตาร์ |
| * ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
บาธมีประชากรทั้งหมดประมาณ 80,000 คน[2] บาธได้รับพระราชทานฐานะเป็น “นคร” โดยสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ในปี ค.ศ. 1590[3] และได้เป็นเทศบาลมณฑล ในปี ค.ศ. 1889 ที่ทำให้บาธเป็นอิสระจาการบริหารของมณฑลซัมเมอร์เซต บาธเป็นส่วนหนึ่งของมณฑลเอวอนเมื่อเอวอนได้รับฐานะเป็นมณฑลในปี ค.ศ. 1974 ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1996 เมื่อมณฑลเอวอนถูกยุบบาธก็กลายเป็นศูนย์กลางของรัฐบาลท้องถิ่นระดับเดียวของบาธและตะวันออกเฉียงเหนือของซัมเมอร์เซต (B&NES) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของมณฑลภูมิศาสตร์แห่งซัมเมอร์เซต
ตัวเมืองบาธตั้งอยู่เนินหลายลูกในหุบเขาของแม่น้ำเอวอนในบริเวณที่มีน้ำพุร้อนธรรมชาติที่เป็นที่ตั้งถิ่นฐานของโรมัน ผู้สร้างโรงอาบน้ำโรมัน (Roman Bath) และแอบบีย์[4] และตั้งชื่อเมืองว่า “Aquae Sulis” เมืองบาธเป็นสถานที่ที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดผู้อาวุโสทำพิธีราชาภิเษกเป็นพระมหากษัตริย์อังกฤษที่แอบบีย์บาธ ในปี ค.ศ. 973[5] ต่อมาในยุคจอร์เจีย บาธกลายเป็นเมืองน้ำแร่ที่เป็นที่นิยมกันมากซึ่งทำให้เมืองขยายตัวขึ้นมากและมีสถาปัตยกรรมจอร์เจียนที่โดดเด่ จากสมัยนั้นที่สร้างจากหินบาธที่เป็นหินสีเหลืองนวล
เมืองบาธได้รับฐานะเป็นเมืองมรดกโลกในปี ค.ศ. 1987 และมีโรงละคร, พิพิธภัณฑ์ และสิ่งสำคัญทางวัฒนธรรมและทางการกีฬา ที่ทำให้กลายเป็นเมืองที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวโดยมีนักท่องเที่ยวพักค้างคืนหนึ่งล้านคน และนักท่องเที่ยวไปเช้าเย็นกลับ 3.8 ล้านคนต่อปี เมืองบาธมีมหาวิทยาลัยสองมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยและสถานศึกษาอื่น ๆ แรงงานส่วนใหญ่เป็นอุตสาหกรรมการบริการและมีความเจริญเติบโตทางด้านข้อมูลและเทคโนโลยีที่สร้างงานให้แก่ผู้อยู่อาศัยในเมืองบาธเองและบริเวณปริมณฑล
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ Bath is a constituency and unparished area; at the time of the 2011 census the city was exactly co-extensive with 16 wards https://www.nomisweb.co.uk/query/asv2htm.aspx เก็บถาวร 30 กันยายน 2018 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ "Bath Local Plan". Bath & North East Somerset Council. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-01-30. สืบค้นเมื่อ 2007-12-07.
- ↑ "Civic Insignia". City of Bath. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-15. สืบค้นเมื่อ 2007-12-10.
- ↑ "City of Bath World Heritage Site Management Plan". Bath and North East Somerset. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-06-14. สืบค้นเมื่อ 2007-11-01.
- ↑ "Edgar the Peaceful". English Monarchs - Kings and Queens of England. สืบค้นเมื่อ 2007-12-08.
ดูเพิ่มแก้ไข
แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ บาธ
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ มหาวิหารบาธ
ระเบียงภาพแก้ไข
โรงอาบน้ำโรมัน/บ่อน้ำร้อน
สะพานข้ามแม่น้ำเอวอน
สะพานข้ามแม่น้ำเอวอน
โรงละคร
ถนนพัลท์นีย์
ตึกรอยัลเครสเซนต์หรือพระจันทร์ครึ่งดวงในเมืองบาธ
 |
บทความเกี่ยวกับประเทศ ดินแดน หรือเขตการปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |