เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม

เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม^[1] (อังกฤษ: Behavioral economics) และสาขาที่เกี่ยวข้องกันคือ การเงินพฤติกรรม (อังกฤษ: behavioral finance) เป็นสาขาวิชาการที่ศึกษา^[2]

ผลขององค์ประกอบต่าง ๆ ทางจิตวิทยา ทางสังคม ทางประชาน และทางอารมณ์ ต่อการตัดสินใจทางเศรษฐกิจ ของทั้งระดับบุคคลและสถาบัน
และผลที่เกิดขึ้นจากองค์ต่าง ๆ เหล่านั้นต่อราคาตลาด ผลกำไร และการจัดสรรทรัพยากรทางเศรษฐกิจ

เศรษฐศาสตร์พฤติกรรมพุ่งความสนใจไปที่การตัดสินใจด้วยเหตุผลที่มีความจำกัด ขององค์กรและบุคคล แบบจำลองพฤติกรรมที่ใช้ในสาขาจะรวมความรู้ความเข้าใจจากสาขาวิชาการต่าง ๆ รวมทั้งจิตวิทยา ประสาทวิทยาศาสตร์ และเศรษฐศาสตร์จุลภาค^[3]^[4] บางครั้งจะมีการกล่าวถึงเศรษฐศาสตร์พฤติกรรมว่า เป็นทางเลือกของ neoclassical economics สิ่งที่เศรษฐศาสตร์พฤติกรรมศึกษารวมทั้งการตัดสินใจทางตลาด และกลไกที่ขับเคลื่อนการเลือกผลิตโภคภัณฑ์เพื่อมหาชน (public choice) การใช้คำว่า "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม" ในเอกสารวิชาการในประเทศสหรัฐอเมริกาได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา^[5] ส่วนบทความ "Prospect Theory: An Analysis of Decision under Risk (ทฤษฎีความคาดหวัง: การวิเคราะห์การตัดสินใจภายใต้ความเสี่ยง)" (ค.ศ. 1979) ของคาฮ์นะมันและทเวอร์สกี้^[6] เป็น "บทความตั้งต้นของสาขาเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม"^[7]

มีประเด็นทางการศึกษาหลัก ๆ 3 อย่าง คือ^[8]

ฮิวริสติกที่ใช้ในการประเมินและการตัดสินใจ คือ เรามักจะทำการตัดสินใจโดยใช้กฎที่ง่าย ๆ ซึ่งไม่ใช่วิธีการคิดโดยเหตุผลที่สมบูรณ์
Framing คือ เรื่องราวต่าง ๆ (anecdote) และการเหมารวม (stereotype) แบบต่าง ๆ ซึ่งเราใช้เป็นตัวกรองทางอารมณ์เพื่อทำความเข้าใจและตอบสนองต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
วิกลภาพทางตลาด (Market anomaly) รวมทั้งความผิดปกติของกลไกของราคาที่มีผลต่ออุปสงค์และอุปทาน และการตัดสินใจที่ไม่เป็นไปตามเหตุผล

นักวิชาการที่สำคัญ แก้

เศรษฐศาสตร์ แก้

การเงิน แก้

จิตวิทยา แก้

ดูเพิ่ม แก้

เชิงอรรถ แก้

อ้างอิง แก้

↑ เว็บไซท์ใช้ชื่อสาขาวิชาเป็น "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม" รักอำนวยกิจ, ปังปอนด์; ผลพิรุฬห์, พิริยะ. ""ความตาย" ในแนวคิดทาง "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม"". สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-07. สืบค้นเมื่อ 2015-03-20.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
↑ Lin, Tom C. W. (2012-04-16). "A Behavioral Framework for Securities Risk". Seattle Law Review. 325.
↑ "Search of behavioural economics". The New Palgrave Dictionary of Economics Online.
↑ Minton, Elizabeth A; Khale, Lynn R. (2014). Belief Systems, Religion, and Behavioral Economics. New York: Business Expert Press LLC. ISBN 978-1-60649-704-3.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
↑ "Behavioral economics » in U.S. (antitrust) scholarly papers". le concurrentialiste - Chroniques de droit économique. 2014-04-23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-24. สืบค้นเมื่อ 2014-03-20.
↑ Kahneman & Tversky 1979.
↑ Shafir & LeBoeuf 2002.
↑ Shefrin 2002
↑ Grauwe, Paul De; Ji, Yuemei (November 1, 2017). "Behavioural economics is also useful in macroeconomics".
↑ Bernheim, Douglas; Rangel, Antonio (2008). "Behavioural public economics". in Palgrave
↑ "Uri Gneezy". ucsd.edu. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-02-25. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.
↑ "Robert Sugden".
↑ "Predictably Irrational". Dan Ariely. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-03-13. สืบค้นเมื่อ 2008-04-25.
↑ Staddon, John (2017). "6: Behavioral Economics". Scientific Method: How science works, fails to work or pretends to work. Routledge. ISBN 978-1-351-58689-4.

แหล่งข้อมูล แก้

Ainslie, G. (1975). "Specious Reward: A Behavioral /Theory of Impulsiveness and Impulse Control". Psychological Bulletin. 82 (4): 463–96. doi:10.1037/h0076860. PMID 1099599. S2CID 10279574.
Barberis, N.; Shleifer, A.; Vishny, R. (1998). "A Model of Investor Sentiment". Journal of Financial Economics. 49 (3): 307–43. doi:10.1016/S0304-405X(98)00027-0. S2CID 154782800. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 April 2008. สืบค้นเมื่อ 2008-04-25.
Becker, Gary S. (1968). "Crime and Punishment: An Economic Approach" (PDF). The Journal of Political Economy. 76 (2): 169–217. doi:10.1086/259394.
Benartzi, Shlomo; Thaler, Richard H. (1995). "Myopic Loss Aversion and the Equity Premium Puzzle" (PDF). The Quarterly Journal of Economics. 110 (1): 73–92. doi:10.2307/2118511. JSTOR 2118511. S2CID 55030273.
Cunningham, Lawrence A. (2002). "Behavioral Finance and Investor Governance". Washington & Lee Law Review. 59: 767. doi:10.2139/ssrn.255778. ISSN 1942-6658. S2CID 152538297.
Daniel, K.; Hirshleifer, D.; Subrahmanyam, A. (1998). "Investor Psychology and Security Market Under- and Overreactions" (PDF). Journal of Finance. 53 (6): 1839–85. doi:10.1111/0022-1082.00077. hdl:2027.42/73431. S2CID 32589687.
Diamond, Peter; Vartiainen, Hannu (2012). Behavioral Economics and Its Applications. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-2914-9.
Eatwell, John; Milgate, Murray; Newman, Peter, บ.ก. (1988). The New Palgrave: A Dictionary of Economics. Macmillan. ISBN 978-0-935859-10-2.
- Augier, Mie. Simon, Herbert A. (1916–2001).
- Bernheim, B. Douglas; Rangel, Antonio. Behavioral public economics.
- Bloomfield, Robert. Behavioral finance.
- Simon, Herbert A. Rationality, bounded.
Genesove, David; Mayer, Christopher (March 2001). "Loss Aversion and Seller Behavior: Evidence from the Housing Market" (PDF). Quarterly Journal of Economics. 116 (4): 1233–1260. doi:10.1162/003355301753265561. S2CID 154641267.
Mullainathan, S.; Thaler, R. H. (2001). "Behavioral Economics". International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. pp. 1094–1100. doi:10.1016/B0-08-043076-7/02247-6. ISBN 9780080430768.
Garai, Laszlo (2016-12-01). "Identity Economics: "An Alternative Economic Psychology"". Reconsidering Identity Economics (ภาษาอังกฤษ). New York, NY: Palgrave Macmillan US. pp. 35–40. doi:10.1057/978-1-137-52561-1_3. ISBN 9781137525604.
McGaughey, E. (2014), "Behavioural Economics and Labour Law", LSE Legal Studies Working Paper, no. 20/2014, SSRN 2460685
Hens, Thorsten; Bachmann, Kremena (2008). Behavioural Finance for Private Banking. Wiley Finance Series. ISBN 978-0-470-77999-6. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-28. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.
Hogarth, R. M.; Reder, M. W. (1987). Rational Choice: The Contrast between Economics and Psychology. Chicago, IL: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-34857-5.
Kahneman, Daniel; Tversky, Amos (1979). "Prospect Theory: An Analysis of Decision under Risk". Econometrica. 47 (2): 263–91. CiteSeerX 10.1.1.407.1910. doi:10.2307/1914185. JSTOR 1914185.
Kahneman, Daniel; Diener, Ed (2003). Well-being: the foundations of hedonic psychology. Russell Sage Foundation.
Kirkpatrick, Charles D.; Dahlquist, Julie R. (2007). Technical Analysis: The Complete Resource for Financial Market Technicians. Upper Saddle River, NJ: Financial Times Press. ISBN 978-0-13-153113-0.
Kuran, Timur (1997). Private Truths, Public Lies: The Social Consequences of Preference Falsification. Harvard University Press. pp. 7–. ISBN 978-0-674-70758-0. Description
Luce, R Duncan (2000). Utility of Gains and Losses: Measurement-theoretical and Experimental Approaches. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Publishers. ISBN 978-0-8058-3460-4.
Plott, Charles R.; Smith, Vernon L. (2008). Handbook of Experimental Economics Results. Vol. 1. Elsevier. Chapter-preview links.
Rabin, Matthew (1998). "Psychology and Economics" (PDF). Journal of Economic Literature. 36 (1): 11–46. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ September 27, 2011.
Shefrin, Hersh (2002). "Behavioral decision making, forecasting, game theory, and role-play" (PDF). International Journal of Forecasting. 18 (3): 375–382. doi:10.1016/S0169-2070(02)00021-3.
Schelling, Thomas C. (2006). Micromotives and Macrobehavior. W. W. Norton. ISBN 978-0-393-06977-8. Description
Shleifer, Andrei (1999). Inefficient Markets: An Introduction to Behavioral Finance. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-829228-9.
Simon, Herbert A. (1987). "Behavioral Economics". The New Palgrave: A Dictionary of Economics. Vol. 1. pp. 221–24.
Thaler, Richard H (2016). "Behavioral Economics: Past, Present, and Future". American Economic Review. 106 (7): 1577–1600. doi:10.1257/aer.106.7.1577.
Thaler, Richard H.; Mullainathan, Sendhil (2008). "Behavioral Economics". ใน David R. Henderson (บ.ก.). Concise Encyclopedia of Economics (2nd ed.). Indianapolis: Library of Economics and Liberty. ISBN 978-0-86597-665-8. OCLC 237794267.
Wheeler, Gregory (2018). "Bounded Rationality". ใน Edward Zalta (บ.ก.). Stanford Encyclopedia of Philosophy. Stanford, CA.
"Behavioral economics in U.S. (antitrust) scholarly papers". Le Concurrentialiste. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-24. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.
The Behavioral Economics Guide
Overview of Behavioral Finance
The Institute of Behavioral Finance
Stirling Behavioural Science Blog, of the Stirling Behavioural Science Centre at University of Stirling
Society for the Advancement of Behavioural Economics
Behavioral Economics: Past, Present, Future – Colin F. Camerer and George Loewenstein
A History of Behavioural Finance / Economics in Published Research: 1944–1988 เก็บถาวร 2020-11-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
MSc Behavioural Economics, MSc in Behavioural Economics at the University of Essex
Behavioral Economics of Shipping Business

บทความเศรษฐศาสตร์ การเงิน ธุรกิจ หรือ การค้านี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] เว็บไซท์ใช้ชื่อสาขาวิชาเป็น "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม" รักอำนวยกิจ, ปังปอนด์; ผลพิรุฬห์, พิริยะ. ""ความตาย" ในแนวคิดทาง "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม"". สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-07. สืบค้นเมื่อ 2015-03-20.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)

[2] Lin, Tom C. W. (2012-04-16). "A Behavioral Framework for Securities Risk". Seattle Law Review. 325.

[3] "Search of behavioural economics". The New Palgrave Dictionary of Economics Online.

[4] Minton, Elizabeth A; Khale, Lynn R. (2014). Belief Systems, Religion, and Behavioral Economics. New York: Business Expert Press LLC. ISBN 978-1-60649-704-3.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)

[5] "Behavioral economics » in U.S. (antitrust) scholarly papers". le concurrentialiste - Chroniques de droit économique. 2014-04-23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-24. สืบค้นเมื่อ 2014-03-20.

[FOOTNOTEKahnemanTversky1979-6] Kahneman & Tversky 1979.

[FOOTNOTEShafirLeBoeuf2002-7] Shafir & LeBoeuf 2002.

[shefrin-8] Shefrin 2002

[9] Grauwe, Paul De; Ji, Yuemei (November 1, 2017). "Behavioural economics is also useful in macroeconomics".

[10] Bernheim, Douglas; Rangel, Antonio (2008). "Behavioural public economics". in Palgrave

[11] "Uri Gneezy". ucsd.edu. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-02-25. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.

[12] "Robert Sugden".

[13] "Predictably Irrational". Dan Ariely. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-03-13. สืบค้นเมื่อ 2008-04-25.

[14] Staddon, John (2017). "6: Behavioral Economics". Scientific Method: How science works, fails to work or pretends to work. Routledge. ISBN 978-1-351-58689-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]