สหมณฑลริโอเดลาปลาตา

สหมณฑลริโอเดลาปลาตา (สเปน: Provincias Unidas del Río de la Plata) หรือ สหมณฑลในอเมริกาใต้ (Provincias Unidas en Sud-América)[1] เป็นการรวมตัวกันของมณฑลต่าง ๆ ภายใต้รัฐบาลปฏิวัติที่ก่อตั้งขึ้นภายหลังการปฏิวัติเดือนพฤษภาคมในบัวโนสไอเรสเมื่อ ค.ศ. 1810 สหมณฑลเข้ามาแทนที่เขตอุปราชแห่งริโอเดลาปลาตา โดยมีลักษณะการปกครองตนเองในรูปแบบกึ่งรัฐเอกราช (quasi-state) ตั้งแต่ ค.ศ. 1813 ถึง ค.ศ. 1816 ซึ่งเป็นปีที่ประกาศอิสรภาพจากจักรวรรดิสเปนเป็นรัฐอธิปไตย

สหมณฑลริโอเดลาปลาตา
(สหมณฑลในอเมริกาใต้)

Provincias Unidas del Río de la Plata
(Provincias Unidas en Sud-América)
ค.ศ. 1810–ค.ศ. 1831
ตราแผ่นดินของสหมณฑลริโอเดลาปลาตา
ตราแผ่นดิน
สหมณฑลริโอเดลาปลาตาใน ค.ศ. 1816 ดินแดนภายใต้การควบคุมโดยตรงจะแสดงเป็นสีเขียวเข้ม ส่วนดินแดนภายใต้กลุ่มราชาธิปไตยหรือปกครองโดยชนพื้นเมืองจะแสดงเป็นสีเขียวอ่อน
สหมณฑลริโอเดลาปลาตาใน ค.ศ. 1816 ดินแดนภายใต้การควบคุมโดยตรงจะแสดงเป็นสีเขียวเข้ม ส่วนดินแดนภายใต้กลุ่มราชาธิปไตยหรือปกครองโดยชนพื้นเมืองจะแสดงเป็นสีเขียวอ่อน
สถานะสมาพันธรัฐ
เมืองหลวงบัวโนสไอเรส
ภาษาทั่วไปสเปน
ศาสนา
คริสต์
การปกครอง
  • ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญแบบสหพันธรัฐ (ค.ศ. 1810–1816)
  • สาธารณรัฐ (ค.ศ. 1816–1831)
ประมุขแห่งรัฐ 
• 1810–1816
พระเจ้าเฟร์นันโดที่ 7
(ในฐานะพระมหากษัตริย์สเปน)
• 1826–1827
เบร์นาร์ดิโน ริบาดาเบีย
(ในฐานะประธานาธิบดี)
• 1827
บิเซนเต โลเปซ อี ปลาเนส
(ในฐานะประธานาธิบดี)
• 1829–1831
ฆวน มานูเอล เด โรซัส
(ในฐานะผู้ว่าราชการบัวโนสไอเรส)
ยุคประวัติศาสตร์สงครามนโปเลียน
ค.ศ. 1806–1807
25 พฤษภาคม ค.ศ. 1810
9 กรกฎาคม ค.ศ. 1816
1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1820
• เริ่มต้นระบบประธานาธิบดี
8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1826
28 สิงหาคม ค.ศ. 1828
4 มกราคม ค.ศ. 1831
สกุลเงิน
ก่อนหน้า
ถัดไป
เขตอุปราชแห่งริโอเดลาปลาตา
สมาพันธรัฐอาร์เจนตินา
โบลิเวีย
จักรวรรดิบราซิล
อุรุกวัย

สหมณฑลถือกำเนิดขึ้นเมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1810 ในห้วงเวลาเดียวกับการรุกรานสเปนของนโปเลียน จากการประชุมของสภาเมืองบัวโนสไอเรสเพื่อขับไล่บัลตาซาร์ อิดัลโก เด ซิสเนโรส (Baltasar Hidalgo de Cisneros) ผู้เป็นอุปราชแห่งริโอเดลาปลาตา และมอบอำนาจการบริการให้กับคณะผู้ยึดอำนาจการปกครอง คณะปฏิวัติยืนยันว่าพระเจ้าเฟร์นันโดที่ 7 แห่งสเปน ทรงถูกถอดถอนจากราชบัลลังก์ ระบบราชการของราชสำนักสเปนจึงไม่มีความชอบธรรมอีกต่อไป และประชาชนจะได้รับอำนาจอธิปไตยกลับคืน อย่างไรก็ดี รัฐบาลใหม่ยังคงปกครองในนามของพระเจ้าเฟร์นันโดที่ 7 จนถึง ค.ศ. 1816 ซึ่งเป็นปีที่รัฐได้ประกาศเอกราช "จากพระเจ้าเฟร์นันโด รัชทายาท และแผ่นดินแม่"

แม้ว่ารัฐบาลจะอ้างสิทธิ์ในเขตอํานาจศาลเหนือดินแดนทั้งหมดของเขตอุปราช แต่สหมณฑลไม่เคยควบคุมเขตอุปราชเก่าทั้งหมดได้ ซึ่งสุดท้ายลงเอยด้วยการแบ่งออกเป็นประเทศต่าง ๆ เหตุการณ์แรกคือการที่ไม่สามารถควบคุมปารากวัยได้ แม้ว่าสหมณฑลจะส่งกองทัพเข้าไปเพื่อควบคุมแต่ไม่ประสบผลสำเร็จ เหตุการณ์ที่สองคือการสูญเสียอำนาจควบคุมเปรูตอนบน (Alto Perú) ในช่วงสงครามประกาศอิสรภาพ ต่อมาสหมณฑลเกิดความขัดแย้งโปรตุเกสในบราซิล ทำให้สูญเสียดินแดนมณฑลทางตะวันออกและรัฐฝั่งตะวันออกของแม่น้ำอุรุกวัยใน ค.ศ. 1828

มณฑลที่ยังคงเหลืออยู่ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "ประเทศอาร์เจนตินา" ผ่านรัฐธรรมนูญ ค.ศ. 1826 และใน ค.ศ. 1831 สิบสามมณฑลที่ยังคงรวมกันเป็นสหภาพนี้ได้กลายเป็นสมาพันธรัฐอาร์เจนตินา

อย่างไรก็ตาม ใน ค.ศ. 1853 รัฐธรรมนูญอาร์เจนตินาได้กำหนดชื่อ "สหมณฑลริโอเดลาปลาตา" ไว้ว่าเป็นหนึ่งในสามชื่ออย่างเป็นทางการของประเทศอาร์เจนตินา (ร่วมกับ "สาธารณรัฐอาร์เจนตินา" และ "สมาพันธรัฐอาร์เจนตินา") และชื่อนี้ยังคงอยู่ในรัฐธรรมนูญมาตรา 35[2]

อ้างอิง

แก้
  1. Acta de la independencia de las Provincias Unidas en Sud-América: Tucumán 1816. Biblioteca Digital de la Universidad Católica Argentina.
  2. Texto de la Constitución de la Nación Argentina