ภาษาป่า เป็นภาษาดั้งเดิมของชาวไทซองที่อาศัยอยู่แถบบริเวณคลองระบม-คลองสียัด ในเขตอำเภอสนามชัยเขตและอำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดฉะเชิงเทรา และภาษานี้เป็นภาษาที่ใกล้เคียงกับภาษาชองในแถบจังหวัดจันทบุรี ภาษาป่านี้ชาวเชื่อว่าเป็นภาษาที่สามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ แต่ปัจจุบันไม่มีใครพูดแล้ว น้อยคนนักที่จะรู้ และจำได้ไม่กี่คำ คำเหล่านี้หลงเหลืออยู่ในพิธีกรรมการแต่งงานของชาวไทซอง (ชอง) ที่เรียกว่า ผีตาร๊อต ภาษาป่าไม่มีอักษรเป็นของตนเอง สำเนียงการพูดของคนบ้านป่าคล้ายคนจันทบุรี เดิมรุ่นปู่ย่าตายาย ใช้ภาษาป่าพูดคุย แต่ในรุ่นพ่อแม่ ลูก (อายุประมาณ 70–80 ปี) ไม่มีการสอน อีกทั้งยังได้รับอิทธิพลจากภาษาไทยกลาง ภาษาป่าจึงหายไปนับสิบปี

ภาษาป่า (ไทซอง)
ประเทศที่มีการพูดจังหวัดฉะเชิงเทรา ประเทศไทย
ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จำนวนผู้พูดภาษาตาย  (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา
ระบบการเขียนไม่มี
รหัสภาษา
ISO 639-3

ตัวอย่างคำภาษาป่า

แก้
ภาษาป่า ภาษาชอง ภาษาไทย
1 ชอ ชอ สุนัข
2 แกร๊ต แลก ไก่
3 คยาง กยาง เต่า
4 ป๊าว ป้าว กระบือ
5 ก้าน คร่าญ เหล้า
6 ม๊อก ย่าทวด

ปัจจุบัน

แก้

แม้ภาษาป่าจะสูญหายไปแล้ว แต่สำเนียงของชาวบ้านป่าเมื่อพูดภาษาไทย ยังใกล้เคียงกับภาษาถิ่นเมืองจันท์ แต่คำลงท้ายไม่พูด "ฮิ" แต่จะลงท้ายด้วย "โต้" หรือ "แต้" เช่น ไปไหนมาโต้ หรือ ไปไหนมาแต้ ในแถบหมู่บ้านท่าคาน และหมู่บ้านกรอกสะแก จะมีสำเนียงเหน่อมากขึ้นไปอีก แต่ปัจจุบันก็เริ่มหายไปเพราะพูดไทยกลางกัน

ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  • วิบูลย์ เข็มเฉลิม. วิถีคนป่าตะวันออกผืนสุดท้าย (กรุงเทพฯ:สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย) หน้า 69-71