ภาษาป่า

ภาษาป่า เป็นภาษาดั้งเดิมของชาวไทซองที่อาศัยอยู่แถบบริเวณคลองระบม-คลองสียัด ในเขตอำเภอสนามชัยเขตและอำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดฉะเชิงเทรา และภาษานี้เป็นภาษาที่ใกล้เคียงกับภาษาชองในแถบจังหวัดจันทบุรี ภาษาป่านี้ชาวเชื่อว่าเป็นภาษาที่สามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ แต่ปัจจุบันไม่มีใครพูดแล้ว น้อยคนนักที่จะรู้ และจำได้ไม่กี่คำ คำเหล่านี้หลงเหลืออยู่ในพิธีกรรมการแต่งงานของชาวไทซอง (ชอง) ที่เรียกว่า ผีตาร๊อต ภาษาป่าไม่มีอักษรเป็นของตนเอง สำเนียงการพูดของคนบ้านป่าคล้ายคนจันทบุรี เดิมรุ่นปู่ย่าตายาย ใช้ภาษาป่าพูดคุย แต่ในรุ่นพ่อแม่ ลูก (อายุประมาณ 70–80 ปี) ไม่มีการสอน อีกทั้งยังได้รับอิทธิพลจากภาษาไทยกลาง ภาษาป่าจึงหายไปนับสิบปี

ภาษาป่า (ไทซอง)
ประเทศที่มีการพูด	จังหวัดฉะเชิงเทรา ประเทศไทย
ภูมิภาค	เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จำนวนผู้พูด	ภาษาตาย  (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา	ออสโตรเอเชียติก มอญ-เขมร ปอร์ ภาษาป่า (ไทซอง)
ระบบการเขียน	ไม่มี
รหัสภาษา
ISO 639-3	–

ตัวอย่างคำภาษาป่า

	ภาษาป่า	ภาษาชอง	ภาษาไทย
1	ชอ	ชอ	สุนัข
2	แกร๊ต	แลก	ไก่
3	คยาง	กยาง	เต่า
4	ป๊าว	ป้าว	กระบือ
5	ก้าน	คร่าญ	เหล้า
6	ม๊อก		ย่าทวด

ปัจจุบัน

แม้ภาษาป่าจะสูญหายไปแล้ว แต่สำเนียงของชาวบ้านป่าเมื่อพูดภาษาไทย ยังใกล้เคียงกับภาษาถิ่นเมืองจันท์ แต่คำลงท้ายไม่พูด "ฮิ" แต่จะลงท้ายด้วย "โต้" หรือ "แต้" เช่น ไปไหนมาโต้ หรือ ไปไหนมาแต้ ในแถบหมู่บ้านท่าคาน และหมู่บ้านกรอกสะแก จะมีสำเนียงเหน่อมากขึ้นไปอีก แต่ปัจจุบันก็เริ่มหายไปเพราะพูดไทยกลางกัน

ดูเพิ่ม

• ชาวชอง
• ภาษาชอง

อ้างอิง

• วิบูลย์ เข็มเฉลิม. วิถีคนป่าตะวันออกผืนสุดท้าย (กรุงเทพฯ:สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย) หน้า 69-71