กลุ่มภาษาเคียปชัก

การแพร่กระจายของกลุ่มภาษาเคียปชัก

กลุ่มภาษาเคียปชัก (Kypchak languages) หรือกลุ่มภาษาเตอร์กิกตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นสาขาหลักของกลุ่มภาษาเตอร์กิกที่มีผู้พูดมากกว่า 12 ล้านคน ในบริเวณตั้งแต่ลิทัวเนียถึงจีน

ลักษณะทางภาษาศาสตร์

ลักษณะร่วมกันของกลุ่มภาษาเคียปชักได้แก่

• เปลี่ยนเสียงจากภาษาเตอร์กิกดั้งเดิม d เป็น j
• ไม่มีเสียง h ที่ตำแหน่งต้นพยางค์ ยกเว้นภาษาคาลาซที่ยังเหลือลักษณะนี้
• มีการเปลี่ยนเสียงสระบางตัว เปลี่ยนเสียง j ที่ต้นคำเป็น ʒ และมีการกล้ำเสียงที่พยางค์สุดท้าย

การจัดจำแนก

แบ่งได้เป็นสามกลุ่มคือ

• กลุ่มภาษาเคียปชัด-โบลการ์ รวมภาษาบัศกีร์และภาษาตาตาร์
• กลุ่มภาษาเคียปชัก-คูมาน รวมทั้งภาษาการาเชย์-บัลการ์ ภาษาคูเมียก ภาษาคาเรียม ภาษาเครียมชักและภาษาที่ตายแล้วอย่างภาษาคูมาน ภาษาอูรุมและภาษาตาตาร์ไครเมียมีพื้นฐานของภาษาเคียปชัก-คูมาน แต่ได้รับอิทธิพลจากภาษาโอคุซมาก
• กลุ่มภาษาคาซัค-โนกาย ได้แก่ ภาษาการากัลปัก ภาษาคาซัคและภาษาโนกาย ภาษาคีร์กิซที่เป็นภาษาเขียนได้รับอิทธิพลจากกลุ่มภาษาเคียปชักมากโดยเฉพาะจากภาษาคาซัค แต่ปรากฏว่าภาษานี้อยู่อีกกลุ่มหนึ่ง

ภาษาอุซเบกสำเนียงเคียปชักเป็นกลุ่มภาษาเคียปชักที่ครั้งหนึ่งเคยใช้พูดในอุซเบกิสถาน และกลายเป็นสำเนียงกลางระหว่างภาษาอุซเบกกับภาษาคาซัค ภาษาของชาวมัมลุกในอียิปต์คล้ายจะเป็นกลุ่มภาษาเคียปชักซึ่งอาจะอยู่ในกลุ่มภาษาเคียปชัก-คูมาน

อ้างอิง

• Johanson, Lars and Csató, Éva Ágnes (1998). The Turkic Languages. London: Routledge. ISBN 0-415-08200-5.CS1 maint: Multiple names: authors list (link)

• Menges, Karl H. (1995). The Turkic Languages and Peoples. Wiesbaden: Harrassowitz. ISBN 3-447-03533-1.