กระบวนการเผาไหม้ซิลิกอน
ในการศึกษาฟิสิกส์ดาราศาสตร์ กระบวนการเผาไหม้ซิลิกอน (อังกฤษ: Silicon burning) คือขั้นตอนสั้นๆ[1] หลังจากการเกิดปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่นที่เกิดขึ้นในดาวฤกษ์มวลมาก (ขนาดอย่างน้อย 8-11 เท่าของมวลดวงอาทิตย์) เป็นกระบวนการสุดท้ายในวงจรชีวิตดาวฤกษ์ซึ่งใช้เชื้อเพลิงจนหมดแล้ว ทำให้ดาวฤกษ์ยังคงอยู่ในแถบลำดับหลักบนไดอะแกรมของแฮร์ทสชปรุง-รัสเซลล์ไปได้อีกระยะหนึ่ง การเผาไหม้ซิลิกอนเริ่มต้นขึ้นเมื่อเกิดการยุบตัวเนื่องจากแรงโน้มถ่วงของดาวฤกษ์ที่อุณหภูมิแกนกลางประมาณ 2.7–3.5 พันล้านเคลวินขึ้นกับขนาดมวล เมื่อดาวฤกษ์สิ้นสุดช่วงเวลาของกระบวนการเผาไหม้ซิลิกอนแล้ว มันก็จะระเบิดออกกลายไปเป็นซูเปอร์โนวาชนิด II
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ Woosley, S.; Janka, T. (2006). "The physics of core collapse supernovae". arXiv:astro-ph/0601261.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
- Stellar Evolution: The Life and Death of Our Luminous Neighbors, by Arthur Holland and Mark Williams of the University of Michigan
- The Evolution and Death of Stars, by Ian Short เก็บถาวร 2011-08-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Star, by World Book @ NASA เก็บถาวร 2005-05-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Origin of Heavy Elements, เก็บถาวร 2008-02-21 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน by Tufts University เก็บถาวร 2007-10-19 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Chapter 21: Stellar Explosions, เก็บถาวร 2013-04-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน by G. Hermann