เทศบาลไพลิน
เทศบาลไพลิน (เขมร: ក្រុងប៉ៃលិន) เป็นเทศบาลนคร (กรุง) ครอบคลุมพื้นที่ทางตอนใต้ของจังหวัดไพลินทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศกัมพูชาบนชายแดนติดกับประเทศไทย เทศบาลนี้แบ่งย่อยออกเป็น 4 แขวง (สังกัด) และ 36 หมู่บ้าน (ภูมิ) ตามสำมะโนประชากรของกัมพูชาในปี พ.ศ. 2541 และ 2551 นครมีพื้นที่ 575 ตารางกิโลเมตร มีประชากร 15,800 และ 36,354 คนตามลำดับ[2][3]
เทศบาลไพลิน ក្រុងប៉ៃលិន | |
|---|---|
 ชานนครไพลิน มองจากพนมหยาด พ.ศ. 2554 | |
 เทศบาลไพลิน (สีแดง) อยู่ในจังหวัดไพลิน | |
  เทศบาลไพลิน ที่ตั้งในประเทศกัมพูชา | |
| พิกัด: 12°51′16″N 102°36′23″E / 12.85444°N 102.60639°E | |
| ประเทศ |  กัมพูชา |
| จังหวัด | ไพลิน |
| การปกครอง | |
| • ประเภท | เทศบาลนคร |
| พื้นที่ | |
| • ทั้งหมด | 575 ตร.กม. (222 ตร.ไมล์) |
| ประชากร (2562)[1] | |
| • ทั้งหมด | 37,393 คน |
| เขตเวลา | UTC+7 (ICT) |
ประวัติ
แก้นครไพลินก่อตั้งขึ้นภายใต้การปกครองของอาณาจักรพระนคร ซึ่งเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญ และยังคงเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญในช่วงที่ฝรั่งเศสปกครองอาณานิคม โดยธุรกิจและไร่นาหลายแห่งที่ฝรั่งเศสเป็นเจ้าของได้รับการจัดตั้งขึ้น[4] ในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษปี 1800 พื้นที่ดังกล่าวมีผู้อพยพจากพม่าจำนวนมากที่กลายมาเป็นชาวกุลาแห่งภูมิภาคไพลิน-จันทบุรี ในปี พ.ศ. 2465 ชาวกุลาได้สร้างเจดีย์บนยอดพนมหยาดสูง 60 เมตร (200 ฟุต)[5]
ในช่วงความขัดแย้งกัมพูชา
แก้หลังจากที่เวียดนามรุกรานกัมพูชาและรัฐบาลเขมรแดงหลบหนีออกจากพนมเปญ เทศบาลและจังหวัดที่กว้างขวางขึ้นก็ถูกยึดครองโดยกองกำลังที่เหลือของเขมรแดงภายใต้รัฐบาลชั่วคราวสหภาพแห่งชาติและการปลดปล่อยแห่งชาติกัมพูชา[6]
ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2522 ศูนย์กลางเมืองของไพลินถูกทิ้งร้างเนื่องจากสงคราม ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2532 กองกำลังเขมรแดงเริ่มโจมตีพื้นที่ดังกล่าว[7] ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2532 เวียดนามเริ่มถอนกำลังออกจากกัมพูชา ในขณะเดียวกัน กองกำลังเขมรแดงได้เพิ่มการสู้รบกับสาธารณรัฐประชามานิตกัมพูชาที่ได้รับการสนับสนุนจากเวียดนามเพื่อควบคุมเมืองไพลินและเหมืองทับทิมและไพลินโดยรอบ[8] เริ่มตั้งแต่วันที่ 17 กันยายน เขมรแดงเริ่มยิงกระสุน 800 ถึง 2,000 นัดต่อวันใส่ไพลิน และตามคำกล่าวของรองรัฐมนตรีกลาโหม เคอ คิม ยัน กระสุนเหล่านี้ถูกยิงจากตำแหน่งของเขมรแดงในประเทศไทย[7] เมื่อวันที่ 23 กันยายน รัฐมนตรีกลาโหม เตีย บัญ ยอมรับว่าเขมรแดงยึดครองพื้นที่รอบ ๆ ไพลินได้ ซึ่งถือเป็นการยอมรับครั้งแรกของรัฐบาลว่าเสียดินแดนในสงคราม[8]
ภายใต้การควบคุมของเขมรแดง
แก้ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980 และ 1990 เทศบาลไพลินทำหน้าที่เป็นฐานที่มั่นและศูนย์ทรัพยากรสำหรับเขมรแดง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทศบาลทำหน้าที่เป็นแหล่งอัญมณีและการตัดไม้ซึ่งเป็นแหล่งเงินทุนสำหรับนักรบกองโจร[6] อัญมณี เช่น ทับทิม ไพลิน และอเมทิสต์ ช่วยให้นักรบกองโจรเขมรแดงสามารถหาเงินทุนได้
แรงงานในการขุดทับทิมมีจำนวนหลายพันคนและส่วนใหญ่เป็นชาวไทยและพม่า สภาพแวดล้อมของคนงานเหมืองนั้นยากลำบาก โดยมักเกิดโรคมาลาเรียและไทฟอยด์ในหมู่คนงานเหมืองเอง คนงานเหมืองแต่ละคนต้องมีใบอนุญาตที่ออกโดยเขมรแดงซึ่งมีมูลค่า 6,000 บาท (240 ดอลลาร์สหรัฐ ในปี พ.ศ. 2533) เพื่อทำงานบนพื้นที่ 1 ลูกบาศก์หลา (0.76 ลูกบาศก์เมตร) จากนั้นทับทิมเหล่านี้จะถูกนำไปแลกเปลี่ยนในตลาดชั่วคราวอีกฝั่งของชายแดนในอำเภอบ่อไร่ของประเทศไทย ทำให้เขมรแดงได้รับเงินประมาณหนึ่งล้านดอลลาร์สหรัฐต่อเดือน ตามรายงานของ ลอสแอนเจลิสไทมส์ ในปี พ.ศ. 2533 คาดว่ามีทับทิมเหลืออยู่ในไพลินอีกประมาณ 15 ปี[9]
ภายใต้การควบคุมของเขมรแดง พื้นที่ดังกล่าวถูกปกครองด้วยเสรีภาพเพียงเล็กน้อยและอยู่ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวด[6] เจ้าหน้าที่เขมรแดงยังห้ามไม่ให้ประชาชนนับถือศาสนา[10] ตามรายงานของฮิวแมนไรตส์วอตช์ เขมรแดงได้ตั้งค่ายอบรมใหม่สำหรับผู้บริหารพลเรือนใกล้เมืองไพลินในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 การเก็บเกี่ยวข้าวในปี พ.ศ. 2537 ที่ไพลินประสบความเสียหายอย่างหนังเนื่องมาจากน้ำท่วม การตัดไม้ทำลายป่า และการทำเหมืองทราย[11]
ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2537 รัฐบาลราชาธิปไตยชุดใหม่ในกรุงพนมเปญได้เปิดฉากโจมตีในฤดูแล้งของปี พ.ศ. 2537 การโจมตีเพื่อยึดเมืองไพลินเริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 17 มีนาคม โดยมีทหาร 7,000 นาย ระหว่างการบุกยึดเมืองไพลิน กองกำลังของรัฐบาลได้เข้าปล้นสะดมหมู่บ้านและบ้านเรือนจำนวนมาก ในวันที่ 19 มีนาคม กองกำลังของรัฐบาลได้ยึดเมืองไพลินคืนมาได้ ในขณะที่กองกำลังเขมรแดงได้แยกย้ายกันไปยังพื้นที่โดยรอบ การโจมตีดังกล่าวทำให้พลเรือน 25,000 ถึง 30,000 คนอพยพกลับประเทศไทย ซึ่งต่อมาถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าเมืองและส่งตัวกลับไปยังเมืองไพลิน อย่างไรก็ตาม รัฐบาลได้ควบคุมเมืองไพลินได้ไม่นาน และในวันที่ 19 เมษายน เขมรแดงได้ยึดเมืองไพลินคืนมาพร้อมกับทหาร 3,000 นาย ในเดือนพฤษภาคม แนวหน้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนการโจมตี การสูญเสียเมืองไพลินทำให้พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ เสนอการเจรจาสันติภาพระหว่างรัฐบาลกับเขมรแดงแต่ล้มเหลว[11]
การปกครอง
แก้| แขวง (สังกัด) | หมู่บ้าน (ภูมิ)[12] |
|---|---|
| ไพลิน (Pailin) | Ou Tapuk Loeu, O Ta Prang, Sound Am Pao Khang Lech, Suon Ampov Khang Koet, Wat, Toek Thla, Ta Gen Loeu, Ba Den Neiv, Toul Kheiv, Pa Hi Tboang, Pa Hi Choeng |
| Ou Ta Vau | Khlong, Koun Phnum, Ou Tavau, Kbal Pralean, Die Kra Hom, Kra Chab, Ou Process |
| Tuol Lvea | Tuol Lvea, Chamkar Kaphe, Ou Chra Kandal, Ou Chra Khang Kaeut, Ou Chra Leu, Ou Ta Puk Kraom, Ou Peut, Tuol Sralau, Tuol Nimit, Viel Vong, Thmey |
| Bar Yakha | Ou Chra Lech, Ou Snguot, Roung Chak Tuek Kak, Ba Yakha, Ba Tangsu, Bahuy Khmaer Cheung, Bahuy Khmaer Tboung |
อ้างอิง
แก้- ↑ "General Population Census of the Kingdom of Cambodia 2019 – Final Results" (PDF). National Institute of Statistics. Ministry of Planning. 26 January 2021. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2022-10-26. สืบค้นเมื่อ 4 February 2021.
- ↑ "General Population Census of Cambodia 1998, Final Census Results" (PDF). National Institute of Statistics, Ministry of Planning, Cambodia. August 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-03-15. สืบค้นเมื่อ 2010-11-25. See page 296.
- ↑ All districts, communes and villages in Pailin, National Institute of Statistics, http://www.bridgeinternational.biz/download/villages/Pailin.pdf เก็บถาวร 2012-07-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ "Cambodia's Pailin History: A Journey Through Time". gems.travel. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-11-27. สืบค้นเมื่อ 18 August 2024.
- ↑ "Phnom Yat, Attraction in Pailin | Tourism Cambodia". www.tourismcambodia.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 "Pailin - Destination Cambodia - Angkor Wat". About Cambodia Travel & Tours (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ 7.0 7.1 "Cambodian troops battle Khmer Rouge in fierce fighting - UPI Archives". UPI (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ 8.0 8.1 Tribune, Chicago (1989-09-24). "KHMER ROUGE STEP UP ATTACKS FOR CONTROL OF JEWEL MINES". Chicago Tribune (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ McCULLOUGH, ERSKINE (1990-11-18). "Rubies Are Swelling the War Coffers of Cambodia's Feared Khmer Rouge Rebels". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ "Wat Phnom Yaht, Attraction in Pailin | Tourism Cambodia". www.tourismcambodia.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ 11.0 11.1 "Cambodia at War". Refworld (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-08-18.
- ↑ All districts, communes and villages in Pailin, National Institute of Statistics, http://www.bridgeinternational.biz/download/villages/Pailin.pdf เก็บถาวร 2012-07-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้- Official Pailin Tourism เก็บถาวร 2021-01-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน – The Official Cambodian Ministry of Tourism website for the city of Pailin featuring tourist attractions, hotels and resorts, restaurants, useful information for travellers and more.