โค่วจุ่น
โค่วจุ่น (จีน: 寇準, ป. 961 – 24 ตุลาคม 1023) เป็นขุนนางที่ได้รับการยกย่องอย่างมากในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ เขาดำรงตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี ระหว่างรัชสมัยของจักรพรรดิซ่งเจินจง ระหว่างปี 1004 ถึง 1006
โค่วจุ่น | |
|---|---|
 | |
| อัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์ซ่ง | |
| ดำรงตำแหน่ง 25 สิงหาคม 1004 – 27 มีนาคม 1006 | |
| ดำรงตำแหน่ง 17 กรกฎาคม 1019 – 9 กรกฎาคม 1020[1] | |
| กษัตริย์ | จักรพรรดิซ่งเจินจง |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | 961 หรือ มกราคม 962[2] |
| เสียชีวิต | 24 ตุลาคม ค.ศ. 1023 (61–62 ปี)[3] |
ประวัติ
แก้โค่วจุ่นสอบขุนนางได้เป็นจิ้นซื่อเมื่อปี 979 โค่วจุ่นเป็นขุนนางผู้มีวาทศิลป์ที่ดี มีชื่อเสียงในการวิพากษ์วิจารณ์ตามที่เห็น ครั้งหนึ่ง จักรพรรดิซ่งไท่จงขัดเคืองพระทัยและตัดสินพระทัยลุกออกจากที่ประชุมขุนนาง แต่โค่วจุ่นได้รีบคว้าชายพระภูษาของพระองค์ไว้และโน้มน้าวให้พระองค์กลับมานั่งลงเพื่อฟังต่อจนจบ จักรพรรดิซ่งไท่จงกล่าวว่า "การมีโค่วจุ่นเหมือนจักรพรรดิถังไท่จงมีเว่ยเจิง"
ในปี 1004 กองทัพเหลียวจากทางเหนือได้เริ่มการรุกรานครั้งใหญ่ในรัชสมัยจักรพรรดิซ่งเจินจง กองทัพเหลียวสามารถรุกคืบเข้าใกล้เมืองหลวงของราชวงศ์ซ่งอย่างน่าประหลาดใจ เมื่อเหล่าขุนนางหลายคนรวมถึงหวัง ชินรั่ว เสนอว่าจักรพรรดิเจินจงควรละทิ้งเมืองหลวงและตั้งเมืองหลวงใหม่ทางตอนใต้ของจีน โค่วจุ่นเสนอว่าองค์จักรพรรดิควรเสด็จออกศึกด้วยพระองค์เอง เพื่อเป็นการกระตุ้นขวัญกำลังใจทหารแนวหน้า จักรพรรดิเจินจงรับฟังคำเสนอแนะของโค่วจุ่น นำไปสู่การที่กองทัพซ่งสามารถต่อต้านการรุกรานของเหลียวได้สำเร็จ จบลงด้วยสนธิสัญญาชานยฺเหวียน
หวัง ชินรั่ว ขุนนางอีกคนหนึ่งของราชวงศ์ซ่ง รู้สึกอิจฉาโค่วจุ่นอย่างมาก จึงทูลยุยงจักรพรรดิเจินจงให้ไม่ไว้วางพระทัยโค่วจุ่น ในไม่ช้า โค่วจุ่น ก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง
อ้างอิง
แก้- Toqto'a; และคณะ, บ.ก. (1345). ซ่งฉื่อ [History of Song] (ภาษาจีน).
- Li Tao (1183). Xu Zizhi Tongjian Changbian [Extended Continuation to Zizhi Tongjian] (ภาษาจีน).