อะเลคซันดร์ รุตสคอย
อะเลคซันดร์ วลาดิมิโรวิช รุตสคอย (รัสเซีย: Алекса́ндр Влади́мирович Руцко́й) (เกิด 16 กันยายน พ.ศ. 2490) เป็นนักการเมืองรัสเซียและอดีตนายทหารโซเวียต[1] รุตสคอยเป็นบุคคลเดียวที่ได้ดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดีรัสเซีย ซึ่งตำแหน่งนี้ถูกยกเลิกหลังวิกฤตการณ์รัฐธรรมนูญรัสเซีย พ.ศ. 2536[2] ตั้งแต่10 กรกฎาคม พ.ศ. 2534 ถึง 4 ตุลาคม พ.ศ. 2536 และเป็นผู้ว่าการของแคว้นปกครองตนเองเคิร์สต์ จากปีพ.ศ. 2539 ถึงปี พ.ศ. 2543 ในช่วงระหว่างวิกฤตการณ์รัฐธรรมนูญรัสเซีย พ.ศ. 2536 เขาได้รับการแต่งตั้งให้ รักษาการประธานาธิบดีรัสเซีย[3][4] ในการต่อสู้กับบอริส เยลต์ซิน
อะเลคซันดร์ รุตสคอย | |
|---|---|
Александр Руцкой | |
 อะเลคซันดร์ รุตสคอย ในปีพ.ศ. 2536 | |
| รักษาการประธานาธิบดีรัสเซีย | |
| ดำรงตำแหน่ง 22 กันยายน พ.ศ. 2536 – 4 ตุลาคม พ.ศ. 2536 ดำรงตำแหน่งร่วมกับ บอริส เยลต์ซิน (โดยพฤตินัย) | |
| ก่อนหน้า | บอริส เยลต์ซิน |
| ถัดไป | บอริส เยลต์ซิน |
| รองประธานาธิบดีรัสเซีย | |
| ดำรงตำแหน่ง 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2534 – 4 ตุลาคม พ.ศ. 2536 | |
| ประธานาธิบดี | บอริส เยลต์ซิน |
| ก่อนหน้า | ตั้งตำแหน่งใหม่ |
| ถัดไป | ตำแหน่งถูกยกเลิก |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | 16 กันยายน พ.ศ. 2490 พรอสกูริฟ, โซเวียตยูเครน  สหภาพโซเวียต |
| สัญชาติ |
|
| ศาสนา | ออร์โธดอกซ์รัสเซีย |
| พรรคการเมือง | อะจัสรัสเซีย |
| คู่สมรส | เนลี โซโลทุคิน (หย่า) ลุดมิดลา โนวิโควา (หย่า) อิรินา โพโพวา |
| บุตร | ดมิตรี อะเลคซันดร์ โรสทิสลาฟ แคทเธอรีน |
| รางวัล | วีรชนแห่งสหภาพโซเวียต (2531) |
| ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง | |
| สังกัด | กองทัพอากาศโซเวียต |
| ประจำการ | 2514–2536 |
| ยศ | นาวาอากาศเอก |
| ผ่านศึก | สงครามโซเวียตในอัฟกานิสถาน |
| บอริส เยลต์ซิน ไล่ รุตสคอย ออกจากกองทัพหลังจากชัยชนะของเขาในรัฐประหาร พ.ศ. 2536 | |
ชีวิตในวัยเด็กและอาชีพ แก้
อะเลคซันดร์ รุตสคอย เกิดที่ พรอสกูริฟ สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตยูเครน สหภาพโซเวียต (ปัจจุบันคือ คเมลนีทสกี ยูเครน) รุตสคอยจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมกองทัพอากาศในบาร์นาอูล (2514) และวิทยาลัยกองทัพอากาศกาการินในมอสโก (2523) เขามียศนาวาอากาศเอกเมื่อเขาถูกส่งไปยังสงครามโซเวียตในอัฟกานิสถาน เขาได้รับคำสั่งให้เป็นทหารโจมตีทางอากาศ เขาถูกยิงสองครั้งในช่วงสงคราม แต่ก็รอดมาได้อย่างปลอดภัยทั้งสองครั้ง เขาถูกขังเป็นเชลยศึกอยู่ในเวลาสั้น ๆ ในปากีสถาน หลังจากที่เครื่องบินของเขาเข้ามาในน่านฟ้าของปากีสถานและถูกยิงหลายนัด สถานการณ์บังคับให้เขาดีดตัวออกจากเครื่องและถูกจับบนพื้นดินโดยชาวบ้าน[5] สำหรับความกล้าหาญของเขาในปีพ.ศ. 2531 เขาได้รับเครื่องอิสริยากรณ์วีรชนแห่งสหภาพโซเวียต[6] เขาได้รับเลือกโดย บอริส เยลต์ซิน ที่จะเป็นรองประธานาธิบดีในการเลือกตั้งประธานาธิบดีรัสเซีย พ.ศ. 2534
รุตสคอย เป็นรองประธานาธิบดีของรัสเซีย10 กรกฎาคม พ.ศ. 2534 – 4 ตุลาคม พ.ศ. 2536 ในฐานะรองประธานเขาเรียกร้องให้ปลดปล่อยทรานส์นิสเตรียและแหลมไครเมียให้เป็นอิสระจากมอลโดวาและยูเครนตามลำดับ[7] และโทรศัพท์คุยกับผู้นำของจอร์เจีย เอดูอาร์ด เชวาร์ดนัดเซ ขู่ว่าจะระเบิดทบิลิซีในช่วงสงครามในเซาท์ออสซีเชีย[8]
วิกฤตการณ์รัฐธรรมนูญรัสเซีย พ.ศ. 2536 แก้
รุตสคอยทำงานโดยให้ความร่วมมือกับเยลต์ซินเป็นอย่างดี จนกระทั่งหลังจากสิ้นปีพ.ศ. 2535 รุตสคอยเริ่มประกาศความขัดแย้งกับประธานาธิบดีอย่างเปิดเผย ในแง่ของเศรษฐกิจและนโยบายต่างประเทศและกล่าวหาว่าเจ้าหน้าที่รัฐบาลรัสเซียมีการทุจริต ขัดแย้งกับเยลต์ซินอย่างชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงวิกฤตมีนาคม พ.ศ. 2536 เมื่อสภาประชาชนแห่งรัสเซียพยายามการขับเยลต์ซินจากตำแหน่งประธานาธิบดีแต่ไม่ประสบความสำเร็จ ในช่วงหลายเดือนต่อมา รุตสคอยเองก็ถูกกล่าวหาว่ามีการทุจริตโดยเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลของเยลต์ซิน วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2536 ประธานาธิบดีบอริส เยลต์ซินปลดรุตสคอยออกจากตำแหน่งรองประธานาธิบดีเนื่องจากการถูกกล่าวหาว่าทุจริต ต่อมาศาลรัฐธรรมนูญรัสเซีย ได้ประกาศว่ากฤษฎีกาของเยลต์ซินจะมีผลเป็นรัฐธรรมนูญ
วันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2536 ประธานาธิบดีเยลต์ซินมุ่งยุบสภาโซเวียตสูงสุด ซึ่งขัดแย้งโดยตรงตามมาตราของรัฐธรรมนูญของสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย พ.ศ. 2521 เช่น:
มาตรา 121-6. อำนาจของประธานาธิบดีแห่งสหภาพโซเวียต ไม่สามารถใช้ในการเปลี่ยนองค์กรระดับชาติและสถานะของสหภาพโวเวียต เพื่อยุบหรือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการทำงานขององค์กรที่ได้รับการเลือกตั้งใด ๆ ของอำนาจรัฐ ในกรณีนี้อำนาจของเขาหมดลงทันที
ในคืนวันที่ 21-22 กันยายน พ.ศ. 2536 รุตสคอยมาถึงรัฐสภารัสเซียและเมื่อเวลา 00:22 สันนิษฐานว่าอำนาจของ รักษาการประธานาธิบดีรัสเซีย เพื่อให้สอดคล้องกับบทความข้างต้น เขาได้สาบานตนเป็นประธานาธิบดีและกล่าวว่า ".. ข้าพเจ้ากำลังสละอำนาจของประธานาธิบดีและกฤษฎีกาต่อต้านรัฐธรรมนูญของประธานาธิบดีเยลต์ซินเป็นโมฆะ" ประธานาธิบดีเฉพาะกาล รุตสคอย แม้ว่ารัฐธรรมนูญก็ไม่เคยได้รับการยอมรับประเทศรัสเซีย หลังจากที่ความขัดแย้งนานสองสัปดาห์และความรุนแรงปะทุบนท้องถนนของกรุงมอสโกเมื่อวันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2536 อาคารรัฐสภาถูกยึดครองโดยกองกำลังทหารเยลต์ซิน รุตสคอยและผู้สนับสนุนของเขาถูกจับกุมและตั้งข้อหากับองค์กรก่อความไม่สงบ ในวันเดียวกันนั้นเยลต์ซินไล่ รุตสคอยออกจากฐานะรองประธานาธิบดีอย่างเป็นทางการและปลดเขาจากกองกำลังทหาร รุตสคอยถูกขังอยู่ในมอสโกคุกเลโฟร์โตโว จนถึง 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2537 เมื่อเขาและคนอื่น ๆ ในวิกฤตการณ์เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2534 และวิกฤตการณ์เดือนตุลาคม พ.ศ. 2536 ได้รับการนิรโทษกรรมโดยสภาดูมาใหม่
หลังจากนั้นไม่นาน รุตสคอยก่อตั้งพรรคชาตินิยม ประชานิยม ชื่อพรรคเดอร์ซาวา (รัสเซีย: Держава) ซึ่งล้มเหลวในการเลือกตั้งสภาดูมาของปีพ.ศ. 2538 ได้คะแนนประมาณ 2.5% ของคะแนนเลิอกตั้งและทำให้ไม่ผ่านเกณฑ์ 5% เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่สมัครเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในช่วงฤดูร้อนของปีพ.ศ. 2539 แต่ก็สมัครชิงตำแหน่งของผู้ปกครองของบ้านเกิดของเขาที่แคว้นปกครองตนเองเคิร์สก์ ในฤดูใบไม้ร่วงของปีเดียวกัน เป็นผู้สมัครที่ร่วมกันจากคอมมิวนิสต์และ "กองกำลังรักชาติ" เขาถูกตัดสิทธิ์จากการเลือกตั้ง แต่ได้รับอนุญาตให้ดำเนินการโดยศาลฎีการัสเซีย เพียงไม่กี่วันก่อนการเลือกตั้งซึ่งเขาได้รับคะแนนในการเลือกตั้งที่มีประมาณ 76% ของการออกเสียงลงคะแนน จนถึงวันนี้เขาก็ยังคงทำงานอยู่ในการเมืองรัสเซีย
อ้างอิง แก้
- ↑ Encarta Encyclopedia, "Encyclopedia Article: Aleksandr Rutskoy", 2008. Archived 31 October 2009.
- ↑ Danks, Catherine J (2001). Russian Politics and Society: An Introduction. ISBN 978-0-582-47300-3.
- ↑ Rosenberg, Steven (3 October 2003). "Remembering Russia's civil siege". BBC News. BBC. สืบค้นเมื่อ 2008-04-10.
- ↑ Bendersky, Yevgeny (23 February 2005). "CIVIL SOCIETY. WHEN THE IMPOSITION OF WESTERN DEMOCRACY CAUSES A BACKLASH". EurasiaNet and PINR. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-08-13. สืบค้นเมื่อ 10 April 2008.
- ↑ http://www.aviastar.org/air/russia/su-25.php
- ↑ Staar, Richard F. (12 November 1992). "The Next Coup Attempt in Russia". Chicago Tribune. สืบค้นเมื่อ 12 April 2013.
- ↑ Michael Kraus, Ronald D. Liebowitz (1996), Russia and Eastern Europe After Communism, p. 305. Westview Press, ISBN 0-8133-8948-8
- ↑ Alexei Zverev Ethnic Conflicts in the Caucasus 1988–1994 เก็บถาวร 2012-11-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, in: Bruno Coppieters (ed., 1996), Contested Borders in the Caucasus. VUB University Press
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
