รัชกาล (อังกฤษ: reign) เป็นระยะเวลาการครองราชย์ของบุคคลหรือราชวงศ์ในตำแหน่งพระมหากษัตริย์ของชาติ (เช่นซาอุดีอาระเบีย, เบลเยียม, อันดอร์รา) ประชาชน (เช่นชาวแฟรงก์, ชาวซูลู) หรือจิตวิญญาณ (เช่นคาทอลิก, พุทธแบบทิเบต, อิสมาอีลียะฮ์แบบนิซารี)[1] ในระบบกษัตริย์แบบสืบตระกูลส่วนใหญ่และราชาธิปไตยโดยเลือกตั้งบางส่วน (เช่นจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์) พระมหากษัตริย์สามารถครองราชย์ได้โดยไม่มีระยะเวลาจำกัดหรือจำกัดรัชสมัย ดังนั้น รัชกาลหนึ่งมักสิ้นสุดลงเมื่อพระมหากษัตริย์สวรรคต เว้นแต่ตำแหน่งนี้จะถูกยุบหรือพระมหากษัตริย์สละราชสมบัติหรือถูกถอดถอน

ในราชาธิปไตยโดยเลือกตั้ง พระมหากษัตริย์ที่ครองราชย์จะมีระยะเวลาในตำแหน่งจำกัด (เช่นมาเลเซีย)

ระยะเวลาครองราชย์ในภาษาอังกฤษมักเขียนด้วยอักษรย่อ "r." (จากภาษาลาติน rexit) หลังพระนามผู้ครองราชย์[2] ดังตัวอย่าง:

สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 6 พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ ไอร์แลนด์ และเครือจักรภพ จักรพรรดิอินเดีย (r. 1936–1952)

สิ้นสุดรัชกาล แก้

รัชกาลจะสิ้นสุดลงด้วย 3 วิธี:

ดูเพิ่ม แก้

อ้างอิง แก้

  1. "reign - definition of reign in English | Oxford Dictionaries". Oxford Dictionaries | English. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-04-10. สืบค้นเมื่อ 2017-04-09.
  2. Robbins, John Fonseca (2015-08-31). Fonseca Robbins´Lexicon (ภาษาอังกฤษ). Joinville: Clube de Autores. p. 238.