ฟาโรห์เซเคมคาเร
เซกเคมคาเร อเมเนมเฮตที่ 5 เป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณของราชวงศ์ที่สิบสาม ในยุคช่วงต่อที่สอง ตามที่นักไอย์คุปตวิทยา คิม ริโฮลต์ และ ดาร์เรล เบกเกอร์ พระองค์เป็นฟาโรห์ลำดับที่ 4 ของราชวงศ์ที่สิบสาม ครองราชย์ระหว่าง 1795 ถึง 1793 ปีก่อนคริสต์ศักราช[1][2] การมีอยู่พระองค์นั้นถูกถกเถึยงจากนักไอยคุปตวิทยากลุ่มเล็ก ๆ ว่า พระองค์อาจจะเป็นคนเดียวกันกับฟาโรห์เซกเคมเร อเมเนมเฮต โซนเบฟ ฟาโรห์ลำดับที่ 2 ของราชวงศ์ที่สิบสาม
| ฟาโรห์อเมเนมเฮตที่ 5 | |
|---|---|
 | |
| ฟาโรห์แห่งอียิปต์ | |
| รัชกาล | 1796 – 1793 ปีก่อนคริสตกาล (รีฮอล์ต) 1746 – 1743 ปีก่อนคริสตกาล (ฟรานเคอ), ราชวงศ์ที่ 13 |
| ก่อนหน้า | ฟาโรห์เนริคาเร (รีฮอล์ต) ฟาโรห์พันน์เจนี (แบ็คเคอราท) |
| ถัดไป | ฟาโรห์อเมนีกีเมา (รีฮอล์ต) ฟาโรห์เซโฮเทปอิบเร (แบ็คเคอราท) |
| พระราชบุตร | อาจจะ อเมนิกีเมา[1] |
หลักฐานยืนยัน แก้
ปรากฏพระนามของพระองค์ในคอลัมน์ที่ 7 แถวที่ 7 ในบันทึกพระนามแห่งตูรินที่บันทึกว่าพระองค์ครองราชย์เป็นเวลา 3 ถึง 4 ปี ซึ่งได้รับการยืนยันจากบันทึกพาไพรัสจากลาฮุน ที่กล่าวถึงในปีที่สามของการครองราชย์ของฟาโรห์ เซกเคมเร ซึ่งอาจจะเป็นพระองค์เอง หรือ ฟาโรห์โซนเบฟ[2]
นอกจากนี้พระองค์ยังมีบันทึกสลักหินที่อยู่ในช่วงเดียวกันกับพระชนม์ชีพของพระองค์ รูปสลักหินของพระองค์จากเมืองเอเลพเฟนไทน์ ซึ่งอยู่ที่วิหารแห่งเทพซาเทธ ซึ่งจารึกไว้ว่า
| “ | เทพเจ้าแห่งความดี เทพเจ้าแห่งแผ่นดินทั้งสอง เทพเจ้าแห่งพิธีกรรม กษัตริย์แห่งอียิปต์บนและล่าง เซกเคมเร ผู้เป็นโอรสแห่งเทพรา อเมเนมเฮต ผู้เป็นที่รักแห่งซาเทธ เทพีแห่งเอเลพเฟนไทน์ ขอให้พระองค์มีพระชนม์ชีพนิจนิรันดร์ | ” |
ส่วนศีรษะและแขนของรูปสลักหินของพระองค์ค้นพบในศตวรรษที่ 19 ในวิหารร้างที่สร้างบูชาผู้ปกครองนามว่า เฮกาอิบ ซึ่งอยู่ในพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ศิลปะ ณ กรุงเวียนนา ชิ้นบริเวณส่วนตัวของรูปสลักหินที่มีจารึกไว้ถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1932 และในปัจจุบันเก็บรักษาอยู่ที่พิพิธภัณฑ์อัสวาน[1][2]
การระบุตัวตน แก้
มีการถกเถียงกันระหว่างนักไอยคุปต์วิทยาว่า ฟาโรห์เซเคมคาเร อเมนเอมฮัตที่ 5 เป็นฟาโรห์พระองค์เดียวกันกับฟาโรห์เซเคมคาเร โซนเบฟ หรือไม่ ซึ่ง คิม รีฮอล์ต, เยอร์เกน ฟอน แบ็คเคอราท และดาร์เรล เบเกอร์ ได้มองว่าเป็นผู้ปกครองพระองค์ที่ 2 ของราชวงศ์ที่สิบสาม โดยแท้จริงแล้วฟาโรห์โซนเบฟได้ทรงเรียกพระองค์เองว่า "อเมนเอมฮัต โซนเบฟ" ซึ่งรีฮอล์ตโต้แย้งว่าที่ถูกต้องจะต้องเป็น "อเมนเอมฮัต [ซา] โซนเบฟ" ซึ่งแปลว่า โซนเบฟ พระราชโอรสแห่งอเมนเอมฮัต กล่าวคือ ฟาโรห์โซนเบฟน่าจะเป็นพระราชโอรสของฟาโรห์อเมนเอมฮัตที่ 4 โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขามองว่าฟาโรห์โซนเบฟและฟาโรห์อเมนเอมฮัตที่ 5 เป็นผู้ปกครองที่ไม่ใช่บุคคลพระองค์เดียวกัน[1][2][3][4] รีฮอล์ต และเบเกอร์ได้ตั้งข้อสังเกตเพิ่มเติมว่า รัชสมัยของฟาโรห์โซนเบฟและฟาโรห์อเมนเอมฮัตที่ 5 ได้ถูกคั่นด้วยรัชสมัยของฟาโรห์เนริคาเร ในขณะที่ ฟอน แบ็คเคอราท เชื่อว่า รัชสมัยที่คั่นระหว่างทั้งสองรัชสมัยของฟาโรห์ทั้งพระองค์คือรัชสมัยของฟาโรห์เซเคมเร คูทาวี พันทเจนิ[3][4] ในทางตรงกันข้าม เดตเลฟ ฟรานเคอ และสเตเฟน เควิร์ก ได้เชื่อว่า "อเมนเอมฮัต" ในพระนามของฟาโรห์โซนเบฟนั้นเป็นส่วนหนึ่งของพระนามของพระองค์และระบุว่าพระองค์เป็นฟาโรห์อเมนเอมฮัตที่ 5 ดังนั้นจึงเห็นว่าฟาโรห์ทั้งสองพระองค์เป็นบุคคลพระองค์เดียวกัน[5][6] กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฟรานเคอและคนอื่น ๆ ถือว่า "อเมนเอมฮัต โซนเบฟ" เป็นพระนามคู่ ซึ่งการตั้งชื่อซ้ำเป็นเรื่องธรรมดาในอียิปต์โบราณและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงปลายราชวงศ์ที่สิบสองและสิบสาม[7]
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 K.S.B. Ryholt, The Political Situation in Egypt during the Second Intermediate Period, c. 1800-1550 BC, (Carsten Niebuhr Institute Publications,, vol. 20. Copenhagen: Museum Tusculanum Press, 1997), 336-337, file 13/2 and 13/4.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Darrell D. Baker: The Encyclopedia of the Pharaohs: Volume I - Predynastic to the Twentieth Dynasty 3300–1069 BC, Stacey International, ISBN 978-1-905299-37-9, 2008
- ↑ 3.0 3.1 Jürgen von Beckerath: Untersuchungen zur politischen Geschichte der Zweiten Zwischenzeit in Ägypten, Glückstadt, 1964
- ↑ 4.0 4.1 Jürgen von Beckerath: Chronologie des pharaonischen Ägyptens, Münchner Ägyptologische Studien 46. Mainz am Rhein, 1997
- ↑ Detlef Franke: Zur Chronologie des Mittleren Reiches (12.-18. Dynastie) Teil 1 : Die 12. Dynastie, in Orientalia 57 (1988)
- ↑ New arrangement of the 13th Dynasty, on digital Egypt.
- ↑ Stephen Quirke: In the Name of the King: on Late Middle Kingdom Cylinders, in: Timelines, Studies in Honour of Manfred Bietak, Leuven, Paris, Dudley, MA. ISBN 90-429-1730-X, 263-64
