ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ทัณฑนิคม"

[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่|อังกฤษ]]ได้ใช้[[ทวีปอเมริกาเหนือ]]เป็นทัณฑนิคมผ่านทางระบบของ[[คนงานขึ้นบัญชี]] ผู้ต้องโทษจะถูกส่งตัวโดนพ่อค้าและขายทอดตลาดไปยังเจ้าของที่ดินเมื่อไปถึงอาณานิคม มีการประมาณกันว่ามีผู้ต้องโทษชาวอังกฤษกว่า 50,000 คนถูกส่งตัวไปยังอาณานิคมอเมริกา ซึ่งอาจคิดเป็นหนึ่งในสี่ของจำนวนผู้อพยพออกนอกอังกฤษระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 18<ref>{{cite web|work=Butler, James Davie|url=http://www.dinsdoc.com/butler-1.htm|title=British Convicts Shipped to American Colonies |publisher=Smithsonian Institution, National Museum of Natural History|work=American Historical Review 2|date=October 1896|accessdate=2007-06-21}}</ref> เมื่ออังกฤษไม่สามารถส่งนักโทษไปยังทวีปอเมริกาเหนือได้อีกหลังจาก[[สงครามประกาศอิสรภาพสหรัฐอเมริกา|การปฏิวัติอเมริกา]]ในคริสต์ทศวรรษ 1780 อังกฤษจึงได้หันไปเริ่มใช้[[ออสเตรเลีย]]เป็นทัณฑนิคมแทน ซึ่งรวมไปถึง[[เกาะนอร์ฟอล์ก]] [[แทสมาเนีย]] และ[[นิวเซาท์เวลส์]] หากปราศจากการจัดสรรของแรงงานผู้ต้องโทษไปยังเกษตรกร ผู้ครอบครองที่ดินเพาะปลูก และโครงการของรัฐบาล อย่างเช่น การสร้างถนน ไปเสียแล้ว การยึดครองออสเตรเลียเป็นอาณานิคมก็คงจะไม่อาจเกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพิจารณาจากการสิ้นเปลืองไปกับแรงงานซึ่งมิใช่ผู้ต้องโทษอันเกิดจากนักขุดทองจำนวนมากซึ่งเกิดขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1800