ผู้ใช้:Nix Sunyata/กระบะทราย 2

TYPE OF NEW PROJECTS (ประเภท)	LIST OF NEW PROJECTS (โครงร่าง)	Status

Tierkreiszeichen			Sonne 1950 im Tierkreiszeichen
Sanskrit	Transkription	deutsch	Tage	Std	Min
मेष	Mesha	Widder	30	11	25,2
वृषभ	Vrishabha	Stier	30	23	29,6
मिथुन	Mithuna	Zwillinge	31	08	10,1
कर्कट	Karkata	Krebs	31	10	54,6
सिंह	Simha	Löwe	31	06	53,1
कन्या	Kanya	Jungfrau	30	21	18,7
तुला	Tula	Waage	30	08	58,2
वृश्चिक	Vrishchika	Skorpion	29	21	14,6
धनू	Dhanu	Schütze	29	13	08,7
मकर	Makara	Steinbock	29	10	38,6
कुम्भ	Kumbha	Wassermann	29	14	18,5
मीन	Mina	Fische	29	23	18,9

Scottish Highlands

Great Russian Regions

East Siberian Lowland

East Siberian Mountains

โมโนไทป์

• 1 Taxonomy
  • 1.1 Species
• 2 Description
  • 2.1 Voice
• 3 Distribution and habitat
• 4 Behaviour
  • 4.1 Breeding
  • 4.2 Feeding
• 5 Predators and parasites
• 6 Relationships with humans
• 7 Conservation status
• 8 See also
• 9 References
  • 9.1 Cited texts
• 10 External links

เทือกเขาเยี่่ยนตั้ง

เทือกเขาเยี่่ยนตั้ง
雁荡山
Rock formation in the Yandang Mountains
จุดสูงสุด
ยอด	Baigangjian
ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล	1,150. เมตร (3,773 ฟุต)
พิกัด	28°22′N 121°04′E
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์
เทือกเขาเยี่่ยนตั้ง ที่ตั้งในประเทศจีน
ที่ตั้ง	Zhejiang, China

เทือกเขาเยี่่ยนตั้ง หรือ เยี่่ยนตั้งชาน (Yandang Mountains หรือ Yandangshan) (จีน: t 雁蕩山, s 雁荡山, p Yàndàng Shān ิแปลว่า "เทือกเขาสระห่านป่า") เป็นเทือกเขาในชายฝั่งทางตะวันออกเฉียงใต้ของมณฑลเจ้อเจียงทางตะวันออกของจีน ครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของนครระดับจังหวัดเวินโจว (จากเขต Pingyang ทางตอนใต้ไปยัง Yueqing County ทางตะวันออกเฉียงเหนือ) และเมืองเวินหลิง Wenling ในนครระดับจังหวัดไทโจว แนวเทือกเขาแบ่งออกเป็นสองส่วนด้วยแม่น้ำโอว คือ เทือกเขาเยี่่ยนตั้งเหนือ และเทือกเขาเยี่่ยนตั้งใต้ โดยทั่วไปเรียก "เขาเยี่่ยนตั้ง" ซึ่งเป็นภูเขาในเทือกเขาเยี่่ยนตั้งตอนเหนือ ซึ่งเป็นแอ่งยุบปากปล่องโบราณ และใกล้กับเมืองเยี่่ยนตั้ง (雁当镇, YàndàngZhèn )

ยอดเขาที่สูงที่สุดของ North Yandang ตั้งอยู่ที่นี่และเป็นจุดท่องเที่ยวหลักในบทความนี้ชื่อ "Yandang Mountains" ใช้เรียกเทือกเขาและ "Mt. Yandang" เพื่ออ้างถึงแคลดีรา ยอดเขาหลักของ North Yandang Baigangjian (百岗尖, BǎigǎngJiān, สว่าง "Hundred-Peak Point"), สูง 1,150 ม. (3,770 ฟุต) เหนือระดับน้ำทะเล [2] [4] มีสถานีเรดาร์อยู่บนยอดเขา ซึ่งปิดให้บริการ ในปี 2004 Yandangshan กลายเป็น National Geological Park และในต้นปี 2548 เป็นสมาชิกของ Global Geoparks Network โดยมีพื้นที่ 450 กม. ² (170 ตารางไมล์) [2] วนอุทยานแห่งชาติ Yandangshan มีพื้นที่ 841 เฮกตาร์ (2,080 เอเคอร์) ครอบคลุม Mt. Yandang [5] ภูเขา Yandang ขึ้นชื่อเรื่องสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ [จำเป็นต้องอ้างอิง] เกิดจากหินแนวตั้งและยอดแหลมเนินภูเขาที่มีป่าไม้และกอไผ่ลำธารน้ำตกและถ้ำบริเวณนี้ยังเป็นที่ตั้งของวัดและศาลเจ้าหลายแห่งหลายแห่งด้วย ประวัติศาสตร์อันยาวนานลักษณะของวัดคือหลายแห่งสร้างขึ้นภายในถ้ำหรือปากถ้ำ

Lingfeng Peak. The big crack is the Guanyin Cave, with the lower gate of the Guanyin Temple just visible.

Qing Dynasty view Yandangshan.

A view from the Lingyan Rock.

Qing Dynasty view Yandangshan.

ยู่หยวน

ยู่หยวน หรือ สวนยู่หยวน (Yu Garden [1] หรือ Yuyuan Garden [2] (จีนตัวย่อ: 豫园; จีนตัวเต็ม: 豫園; พินอิน: YùYuánเซี่ยงไฮ้ "หยูหยู" สว่างสวนแห่งความสุข [3]) เป็นสวนจีนแบบดั้งเดิมขนาดใหญ่กลางเมืองเก่าเซี่ยงไฮ้ ตั้งอยู่ข้างศาลเทพเจ้าประจำเมือง วัดทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเก่าเซี่ยงไฮ้ที่ Huangpu Qu, Shanghai Shi ตั้งอยู่ติดกับ Yuyuan Tourist Mart, Huxinting Teahouse และ Yu Garden Bazaar [4]

สวนแห่งนี้สามารถเข้าถึงได้จากสถานี Yuyuan Garden สาย 10 ของ Shanghai Metro [5]

แกนกลางคือหินหยก (玉玲珑) ที่มีรูพรุน 3.3 ม., 5 ตัน ข่าวลือเกี่ยวกับที่มาของมันรวมถึงเรื่องราวที่มีความหมายสำหรับจักรพรรดิ Huizong (ราชวงศ์ซ่งเหนือระหว่างปี ค.ศ. 1100-1126) ที่พระราชวังในปักกิ่ง แต่ได้รับการกู้คืนจากแม่น้ำ Huangpu หลังจากที่เรือบรรทุกมันจมลง [6] [7]

ประวัติ

ยู่หยวน สร้างขึ้นครั้งแรกในปี 1559 ในช่วงราชวงศ์หมิงโดย Pan Yunduan เพื่อความสะดวกสบายสำหรับพ่อของเขารัฐมนตรี Pan En ในวัยชรา Pan Yunduan เริ่มโครงการหลังจากล้มเหลวในการสอบจักรวรรดิครั้งหนึ่ง แต่การได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าการมณฑลเสฉวนได้เลื่อนการก่อสร้างออกไปเกือบยี่สิบปีจนถึงปี 1577 สวนแห่งนี้เป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดในเซี่ยงไฮ้ แต่ในที่สุดค่าใช้จ่ายก็ช่วยทำลาย กระทะ [8]

สวนแห่งนี้ได้รับการถ่ายทอดโดย Zhang Zhaolin ซึ่งเป็นหลานสาวของสามีของ Pan Yunduan และจากนั้นก็ส่งต่อไปยังเจ้าของที่แตกต่างกัน ส่วนหนึ่งจัดโดย Zhang Shengqu โดยย่อเป็น "Academy of Purity and Harmony" (清和书院, Qīng-HéShūyuàn) และ Ling Yuan (灵苑, LíngYuàn, "Spirit Park") ซึ่งเป็นสวนตะวันออกในปัจจุบันคือ ซื้อโดยกลุ่มผู้นำท้องถิ่นในปี 1709 พ่อค้ากลุ่มหนึ่งได้ปรับปรุงพื้นที่ที่เสื่อมโทรมมากขึ้นในปี 1760 และในปี 1780 West Garden ก็ได้เปิดให้ประชาชนทั่วไปเข้าชมได้ [3]

สวนได้รับความเสียหายหลายครั้งในช่วงศตวรรษที่ 19 ในช่วงสงครามฝิ่นครั้งแรกกองทัพอังกฤษใช้โรงน้ำชา Huxinting เป็นฐานปฏิบัติการเป็นเวลาหลายวันในปี พ.ศ. 2385 ในช่วงกบฏไทปิงกลุ่ม Small Swords Society ได้มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่ Dianchun Hall; เมื่อถึงเวลาที่กองกำลังของราชวงศ์ชิงฟื้นสวนโครงสร้างดั้งเดิมได้ถูกทำลายไปเกือบทั้งหมด พวกเขาได้รับความเสียหายอีกครั้งโดยชาวญี่ปุ่นในปีพ. ศ. 2485 ก่อนที่จะได้รับการซ่อมแซมโดย Liangshun Han (Rockery Han [9]) ซึ่งได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลเซี่ยงไฮ้ตั้งแต่ปีพ. ศ. 2499 ถึงปีพ. ศ. ]

ศาลเจ้าประจำเมือง City God (China)

ศาลเจ้าประจำเมือง หรือ ศาลเทพเจ้าประจำเมือง เป็นอาคารที่เป็นที่สร้างตามศาสนาพื้นบ้านของจีน ชาวเมืองอุทิศเพื่อเป็นที่สถิตย์ เทพผู้ปกครองเมือง (เทพเจ้าผู้ปกป้องคูเมืองและกำแพง)

เฉิงกวงเฉิน (จีน: 城隍神; พินอิน: Chénghuángshén; จุด: 'เทพเจ้าแห่งคูเมืองและกำแพง "หรือ" เทพเจ้าแห่งขอบเขต') เป็นเทพผู้ปกครองหรือเทพในศาสนาพื้นบ้านของจีนที่เชื่อว่าจะปกป้องประชาชน และกิจการของหมู่บ้านเมืองหรือเมืองที่มีขนาดใหญ่และสถานที่ชีวิตหลังความตายที่สอดคล้องกัน

เริ่มต้นเมื่อ 2,000 ปีที่แล้วลัทธิของ Chenghuangshen เดิมเกี่ยวข้องกับการบูชาเทพผู้ปกป้องกำแพงเมืองและคูเมือง ต่อมามีการนำคำนี้มาใช้กับผู้นำที่ไม่ได้รับการแต่งตั้งจากเมืองซึ่งทำหน้าที่ในการมีอำนาจเหนือวิญญาณของผู้เสียชีวิตจากเมืองนั้นและแทรกแซงในกิจการของสิ่งมีชีวิตร่วมกับเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ของลำดับชั้นของสิ่งมีชีวิตที่ศักดิ์สิทธิ์

ศัพทมูลวิทยา

แบบจำลองจำลองทิวทัศน์ของเมืองนานกิงในราชวงศ์หมิง (1368–1644) แสดงให้เห็นการรวมกันของกำแพงเมืองและคูเมืองซึ่งเป็นแบบจำลองการป้องกันเมืองซึ่งในจุดนี้มีวิวัฒนาการมาหลายศตวรรษพร้อมกับการสักการะเทพเจ้าประจำเมือง

ชื่อ Chenghuangshen (城隍神) ตัวอักษรตัวแรก cheng (城) หมายถึง "กำแพงเมือง" ("กำแพงป้องกัน"; หรือโดยส่วนขยาย "เมืองที่มีกำแพงล้อมรอบ") และอักขระตัวที่สอง huang (隍) แปลตามตัวอักษรว่า "คูเมือง". Shen (神) หมายถึงเทพเจ้า เมื่อรวมกันแล้ว Chenghuangshen เดิมเป็นชื่อของเทพหรือประเภทของเทพที่เชื่อกันว่าสามารถให้ความคุ้มครองจากพระเจ้าแก่การป้องกันทางกายภาพของเมืองโดยเฉพาะกำแพงและคูน้ำโดยรอบ ต่อมาแนวคิดดังกล่าวแพร่หลายมากขึ้นและความหมายขยายไปถึงสำนักงานของเทพดังกล่าวแทนที่จะเป็นผู้ดำรงตำแหน่งที่สันนิษฐานไว้ (ในเวลาต่อมาเป็นมาตรฐานในการแต่งตั้งเจตนารมณ์ของเจ้าหน้าที่รัฐที่รับผิดชอบเมืองอย่างเป็นทางการเพื่อ ระยะเวลาสามปีในฐานะพระเจ้าเมืองเมื่อเขาตาย) [1]

ประวัติ

รายละเอียดของ Chenghuang Temple of Puning รูปปั้นเทพเจ้าแห่งวัด Chenghuangshen แห่งซีอาน Chenghuangshen แห่งเซี่ยงไฮ้

มีวัดที่อุทิศให้กับ Chenghuangshen ในท้องถิ่นในหลายเมืองของจีน เช่นเดียวกับชาวอินเดียโบราณชาวสุเมเรียนโบราณและชาวกรีกโบราณชาวจีนเชื่อว่ามีเทพเจ้าผู้พิทักษ์คอยดูแลเมืองต่างๆ เชื่อกันว่า Chenghuangshen มีส่วนเกี่ยวข้องกับความกังวลของชุมชนเช่นความจำเป็นในการให้ฝนตกและอาจเกี่ยวข้องกับคำขอส่วนตัวเช่นการฟื้นตัวจากความเจ็บป่วย ชาวเมืองอาจร้องขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าเมืองเพื่อขอความช่วยเหลือจากภัยธรรมชาติหรือวิกฤตอื่น ๆ พระเจ้าเมืองอาจถูกเรียกร้องให้ช่วยเหลือผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าก่ออาชญากรรม ผู้ต้องหาปรากฏตัวต่อหน้าเทพเจ้าและขอหมายสำคัญเพื่อช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของพวกเขา [2]

โดยปกติแล้วเทพเจ้าผู้อุปถัมภ์เหล่านี้จะเป็นเจ้าหน้าที่ที่ถูกหลอกลวง เชื่อกันว่า Chenghuangshen ดำรงตำแหน่งสำคัญในสมัยจักรวรรดิมักมีการถกเถียงกันว่าเทพเจ้าในท้องถิ่นเช่น City God มีอำนาจมากกว่าเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหรือไม่ นอกจากนี้ยังอาจมีความสัมพันธ์ระหว่าง City God กับทางการ เจ้าหน้าที่หรือผู้พิพากษามักจะหันไปหา Chenghuangshen เพื่อขอคำแนะนำและช่วยเหลือในการปกครองเมือง [3]

เมื่อเวลาผ่านไปตำแหน่งเทพประจำเมืองจำนวนมากถูกสร้างขึ้นโดยกฤษฎีกาอย่างเป็นทางการพร้อมกับวัดและรูปเคารพต่างๆ จากสำนักงานเหล่านี้ของ City God บางแห่งอาจเป็นตำแหน่งต่ำที่ดูแลหมู่บ้านเล็ก ๆ คนอื่น ๆ อาจอยู่ในระดับของทั้งจังหวัด ไม่ว่าในกรณีใดในศตวรรษที่สิบเก้าหน้าที่ของพระเจ้าเมืองโดยทั่วไปจะรวมอยู่ในขบวนทางการสามครั้งต่อปีและทำหน้าที่บริหารบางอย่างสำหรับวิญญาณของคนตายในท้องถิ่น: ในวันที่ 3 ของเดือนจันทรคติที่ 3 เพื่อปล่อยผี - วิญญาณออกจากฤดูหนาว ในวันที่ 1 ของเดือน 7 เพื่อทำการสำรวจสำมะโนประชากรของผีและให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับอาหาร และในงานใหญ่ที่สุดในสามวันที่ 1 ของเดือน 10 เพื่อรวบรวมวิญญาณทั้งหมดจัดหาเสื้อผ้ากันหนาวให้พวกเขาและนำไปไว้ในที่อยู่อาศัยในฤดูหนาว

การนมัสการเทพเจ้าประจำเมือง

วัฒนธรรมจีนยังคงรักษาความแตกต่างระหว่างศาสนาทางการและศาสนายอดนิยม ในศาสนาทางการการนมัสการพระเจ้าประจำเมืองเป็นไปตามคำสั่งของกฎหมายที่เป็นลายลักษณ์อักษรและจะต้องดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่และผู้ถือปริญญา กิจกรรมที่เกี่ยวข้องได้รับการออกแบบมาเพื่อช่วยสร้างความชอบธรรมให้กับรัฐในสายตาของคนทั่วไปและรักษาความแตกต่างของสถานะทางสังคมในท้องถิ่น [5] เครื่องบูชาที่กำหนดไว้สำหรับ Chenghuangshen มีอธิบายไว้ในส่วน "พิธีมงคล" ของ Da Qing Tongli คู่มือการประกอบพิธีกรรมของราชวงศ์ชิง [6] การนมัสการเทพเจ้าประจำเมืองอย่างเป็นทางการเป็นงานที่เคร่งขรึมและสง่างามโดยมีพิธีต่างๆที่จัดขึ้นภายในวัด [5] สัตว์และอาหารที่ถูกบูชายัญให้กับ Chenghuangshen ได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบโดยเจ้าหน้าที่ศาสนาเพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันดีพอสำหรับ City God [6]

ในทางกลับกันเทพประจำเมืองต้องรับโทษหากไม่ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ร้องขอตัวอย่างเช่นความล้มเหลวในส่วนของเขาที่จะให้ฝนตกเมื่อได้รับการร้องขออย่างถูกต้องอาจส่งผลให้รูปเคารพศักดิ์สิทธิ์ของเขาต้องสัมผัสกับรังสีที่แผดเผาของดวงอาทิตย์ หรือถูกผู้ว่าราชการจังหวัดหรือผู้พิพากษาตีร่างกาย [7]

การบูชา Chenghuangshen ที่เป็นที่นิยมนั้นยืดหยุ่นกว่ามาก ผู้คนจากทั้งในชนบทและในเมืองมาขอพรกับเขาเพื่อขอความช่วยเหลือที่เฉพาะเจาะจง ความโปรดปรานที่พบบ่อยที่สุดที่ร้องขอในคำอธิษฐานเหล่านี้คือสุขภาพที่ดี ในวันเกิดของพระเจ้าของเมืองผู้คนในเมืองหรือเมืองจะมีการเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ (miaohui) เพื่อเป็นเกียรติแก่พระเจ้าของเมือง พิธีเหล่านี้มักดึงดูดผู้คนจำนวนมากและเกี่ยวข้องกับการแสดงละครการขายเครื่องดื่มดอกไม้ไฟพลุประทัดตีฆ้องและกลองและการจุดธูป [5]

ศาลเจ้าประจำเมืองที่โดดเด่น

ศาลเจ้าประจำเมืองเซี่ยงไฮ้

ศาลเจ้าประจำเมืองผิงเหยา

ศาลเจ้าเจียอี้เฉิงหวาง

วัดเฉิงหวงแห่งซินจู๋

วัดเทพเจ้าแห่งเมืองไทเป Xia-Hai

Magong City God Temple

หน้านี้เกี่ยวกับthe Chinese architect สำหรับthe Five Dynasties and Ten Kingdoms period state ดูที่ Former Shu สำหรับother uses ดูที่ Wangshu (disambiguation) สำหรับand ดูที่ Shu Wang (disambiguation)

หน้านี้เป็นชื่อบุคคลจีน นามสกุลคือ Wang

Wang Shu
เกิด	(1963-11-04) 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963 Ürümqi, Xinjiang, China
สัญชาติ	Chinese
ชื่ออื่น	王澍
ศิษย์เก่า	Nanjing Institute of Technology (now Southeast University), Tongji University
รางวัล	Pritzker Prize
ผลงานสำคัญ	Ningbo Museum

Wang Shu (จีน: 王澍, born 4 November 1963) is a Chinese architect based in Hangzhou, Zhejiang Province. He is the dean of the School of Architecture of the China Academy of Art. With his practice partner and wife Lu Wenyu, he founded the firm Amateur Architecture Studio. In 2012, Wang became the first Chinese citizen to win the Pritzker Prize, the world's top prize in architecture. The award was the subject of some controversy since the Pritzker committee did not also award Lu Wenyu, his wife and architectural partner, despite their years of collaboration.

Early life and education

Wang Shu was born on 4 November 1963 in Ürümqi, the capital of the Xinjiang Uyghur Autonomous Region in China's far west. He began to draw and paint as a child, without any formal training in art. Despite the anti-intellectual fervor of the "cultural revolution" (1966–76), his mother gave him access to the library and he read widely, from "Pushkin to Lu Xun." As a compromise between his passion of art and engineering, his parents' recommendation, Wang chose to study architecture at the Nanjing Institute of Technology (now Southeast University) in Nanjing, Jiangsu Province and received a bachelor's degree in 1985 and a master's degree in 1988.

Although Wang lived in Ürümqi and Beijing in his early life, after college he moved to Hangzhou for the city's natural landscapes and ancient tradition of art. He worked for the Zhejiang Academy of Fine Arts (now China Academy of Art) and in 1990 completed his first architectural project, a youth centre in the city of Haining near Hangzhou.

Wang did not have any commissions between 1990 and 1998. During that time his wife Lu Wenyu supported the family. Instead, he chose to further his studies at the School of Architecture of Tongji University in Shanghai, earning a PhD in 2000.

Career

Ningbo Museum of Art (2005)

Ningbo Museum (2008)

Ningbo Tengtou Pavilion, Shanghai Expo (2010)

In 1997, Wang and his wife Lu Wenyu, also an architect, founded the firm Amateur Architecture Studio. They chose the name as a rebuke of the "professional, soulless architecture" practiced in China, which they believe has contributed to the large-scale demolition of many old urban neighborhoods.

Wang joined the faculty of the China Academy of Art in 2000 as a professor, became the Head of the Architecture Department in 2003, and was named Dean of the School of Architecture in 2007.

In 2000, Wang designed the Library of Wenzheng College at Soochow University, which won the inaugural Architecture Art Award of China in 2004. His Five Scattered Houses in Ningbo won the Holcim Award for Sustainable Construction in the Asia Pacific in 2005. In 2008 his Vertical Courtyard Apartments in Hangzhou was nominated for the International Highrise Award.

In 2008 he completed the Ningbo Museum, a project he won in 2004 after an international competition. The building's facade is constructed entirely of recycled bricks, and its shape - resembling nearby mountains - reflects its natural setting. The museum won the 2009 Lu Ban Prize, the top architecture prize in China.

Wang's other major projects include the Ningbo Museum of Art (2005), the Xiangshan campus of the China Academy of Art (2007) and the Old Town Conservation of Zhongshan Street, Hangzhou (2009).

His architecture has been described as "opening new horizons while at the same time resonates with place and memory", experimental, and as a rare example of critical regionalism in China.

Design approach

Wang creates modern buildings making use of traditional materials and applying older techniques. The Ningbo Museum is constructed of bricks salvaged from buildings which had been demolished to facilitate new developments. Wang is a keen supporter of architectural heritage where globalisation has stripped cities of their special attributes.

"In an age where the goal is to offer a distinct, individualized style, Shu has shied away from such a prerogative. Ironically, with his manner of seamlessly meshing the contemporary with the cultural, innovation with tradition, Shu’s work has come to define itself. The work is infused with fresh material juxtapositions and an expressive quality grounded in traditional formal proportions and scale."

He requires his freshman architecture students to spend a year working with their hands, learning basic carpentry and bricklaying, and Wang also requires other teachers in the department learn basic building skills. Because he believes "Only people who understand the nature of materials can make art using the materials."

Awards

In 2007, Wang Shu and Lu Wenyu were awarded the first Global Award for Sustainable Architecture, alongside the future Pritker Prize Balkrishna Doshi, Françoise-Hélène Jourda, Stefan Behnisch and Hermann Kaufmann.

In 2010, Wang and his wife Lu Wenyu together won the German Schelling Architecture Prize, and in 2011 he received the Gold Medal from the French Academy of Architecture.

In 2012, Wang won the Pritzker Architecture Prize. In so doing, he became the first Chinese citizen (second winner of Chinese descent after I. M. Pei) to win this prize, and the fourth youngest person to win. The jury, which included Pritzker laureate Zaha Hadid and the US Supreme Court justice Stephen Breyer, highlighted Wang's "unique ability to evoke the past, without making direct references to history" and called his work "timeless, deeply rooted in its context and yet universal." The chairman of the Hyatt Foundation said Wang's win represented "a significant step in acknowledging the role that China will play in the development of architectural ideals" going forward. Zhu Tao, a Chinese architectural critic and historian, speculated that the win could signify a turning point in Chinese architectural history saying the prize "sends a message that architecture is a cultural enterprise ... that architects are creators of culture."

Alejandro Aravena, a member of the Pritzker Prize jury, stated "Wang Shu’s outstanding architecture may be the consequence of being able to combine talent and intelligence. This combination allows him to produce masterpieces when a monument is needed, but also very careful and contained architecture when a monument is not the case. The intensity of his work may be a consequence of his relative youth, but the precision and appropriateness of his operations talk of great maturity."

Personal life

Wang Shu's father is a musician and an amateur carpenter. His mother is a teacher and school librarian in Beijing. His sister is also a teacher.

Wang is married to Lu Wenyu, who is also his business partner and fellow professor of architecture at the China Academy of Art. In an interview with the Los Angeles Times, Wang expressed his sentiment that his wife deserved to share the Pritzker Prize with him.

Major works

Major works by Wang include:

Completed

• Youth Center (1990), Haining
• Library of Wenzheng College at Soochow University (1999–2000), Suzhou
• Ningbo Museum of Art (2001–05)
• Xiangshan Campus, China Academy of Art, Phases I & II (2002–07), Hangzhou
• Vertical Courtyard Apartments (2002–07), Hangzhou
• Sanhe House (2003), Nanjing
• Teaching Building of the Music and Dance Department (2003–05), Dongguan
• Ceramic House (2003–06), Jinhua
• Five Scattered Houses (2003–06), Ningbo
• Ningbo Museum (2003–08)
• Tiled garden, Venice Biennale of Architecture (2006), Italy
• Old Town Conservation of Zhongshan Street (2007–09), Hangzhou
• Exhibition Hall of the Imperial Street of Southern Song Dynasty (2009), Hangzhou
• Ningbo Tengtou Pavilion, Shanghai Expo (2010)
• Bus Stop in Krumbach, Austria (2014)

Under construction or in design phase

• Heyun Culture and Leisure Centers (2009), Kunming
• City Cultural Center (2010), Jinhua
• Shi Li Hong Zhuang Traditional Dowry Museum (2010), Ninghai
• Contemporary Art Museum on the Dock (2010), Zhoushan
• Buddhist Institute Library (2011), Hangzhou

External links

• Images of selected works at Pritzker Prize
• Thorsten Botz-Bornstein: "WANG Shu and the Possibilities of Critical Regionalism in Chinese Architecture" in The Nordic Journal of Architectural Research, 1, 2009, 4–17.