วิกิพีเดีย

ผู้ใช้:Korn Intanee/ทดลองเขียน

แม่แบบ:Use British English

Everywhere at the End of Time
A grey, unravelling newspaper scroll resting on a blue gradient horizon.
หน้าปกของ Stage 1
สตูดิโออัลบั้ม ซีรีส์โดย
the Caretaker
สตูดิโอKrakow, Poland
แนวเพลง
ความยาว390:31
ค่ายเพลงHistory Always Favours the Winners
โปรดิวเซอร์Leyland Kirby
ลำดับอัลบั้มของThe Caretaker
Extra Patience (After Sebald)
(2012) 		Everywhere at the End of Time
(2016–2019) 		Everywhere, an Empty Bliss
(2019)

เอฟรีแวร์แอทดิเอนด์ออฟไทม์[a] เป็นการบันทึกเสียงครั้งที่สิบเอ็ดโดย the Caretaker หรือนามแฝงของ นักดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ ชาวอังกฤษที่ชื่อ Leyland Kirby ปล่อยในช่วงปี 2016 ถึง 2019 โดยใช้เพลง ลูป ของ การสุ่มตัวอย่าง ห้องบอลรูม เพลงที่แสดงถึงความก้าวหน้าของ โรคอัลไซเมอร์ แรงบันดาลใจจากความสำเร็จของ An Empty Bliss Beyond This World (2011)เคอร์บี้อำนวยการสร้าง Everywhere เป็นงานหลักชิ้นสุดท้ายของเขาภายใต้นามแฝง อัลบั้มนี้ผลิตใน คราคูฟ และปล่อยในช่วงหกเดือนเพื่อ "ให้ความรู้สึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านไป" โดยมีเพื่อนของเขา อีวาน ซีล คัฟเวอร์อัลบั้ม นามธรรม ซีรีส์นี้นำมาเปรียบเทียบกับผลงานของนักแต่งเพลง William Basinski และนักดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ Burial ในขณะที่ช่วงหลังได้รับอิทธิพลจาก จอห์น เคจ นักแต่งเพลง avant-gardist

ซีรีส์นี้ประกอบด้วยเพลง 6 ชั่วโมง โดยแสดงอารมณ์ที่หลากหลายและโดดเด่นด้วย เสียงรบกวน ตลอดเวลา แม้ว่าสามขั้นตอนแรกจะคล้ายกับ An Empty Bliss, แต่สามขั้นตอนสุดท้ายก็ออกจากงาน ambient ก่อนหน้านี้ของ Kirby อัลบั้มนี้สะท้อนถึงความผิดปกติและความตายของผู้ป่วย รวมถึงความรู้สึกของพวกเขา และปรากฏการณ์ terminal lucidity. เพื่อโปรโมตซีรีส์ ศิลปินทัศนศิลป์นิรนาม Weirdcore ได้สร้างมิวสิควิดีโอสําหรับสองขั้นตอนแรก ตอนแรกกังวลว่าซีรีส์จะดูเสแสร้งหรือไม่ Kirby คิดว่าจะไม่สร้าง Everywhere เลย เขาใช้เวลาในการผลิตมันมากกว่ารีลีสอื่นๆ ของเขา ปกอัลบั้มได้รับความสนใจจาก นิทรรศการศิลปะ ฝรั่งเศสที่ตั้งชื่อตามผู้ดูแล Everywhere, an Empty Bliss (2019) การรวบรวม เพลงที่เก็บถาวร

เมื่อแต่ละขั้นตอนได้รับการเผยแพร่ ซีรีส์นี้ได้รับการวิจารณ์ในเชิงบวกมากขึ้นจากนักวิจารณ์ แนวคิดที่ขับเคลื่อนด้วยความยาวและภาวะสมองเสื่อมทําให้ผู้วิจารณ์หลายคนรู้สึกสะเทือนอารมณ์เกี่ยวกับฉบับสมบูรณ์ ถือเป็น magnum opus ของ Kirby Everywhere เป็นหนึ่งในเพลงที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดในปี 2010 คนดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม ยังยกย่องอัลบั้มนี้ในการเพิ่มความเห็นอกเห็นใจผู้ป่วยในหมู่ผู้ฟังที่อายุน้อยกว่า แม้ว่าแพทย์บางคนจะรู้สึกว่าซีรีส์นี้เป็นเส้นตรงเกินไป มันกลายเป็นปรากฏการณ์ทางอินเทอร์เน็ตในช่วงต้นปี 2020 โดยปรากฏในวิดีโอ TikTok เป็นความท้าทายในการฟัง โดยเปลี่ยนเป็น mod สําหรับวิดีโอเกม Friday Night Funkin' (2020) และปรากฏใน internet memes.

ประวัติ แก้

 
Al Bowlly, ศิลปิน Big band sampled ใน Everywhere at the End of Time

ในปี 1999 นักดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ ชาวอังกฤษ Leyland Kirby ได้ใช้นามแฝงว่า ผู้ดูแล ซึ่งผลงานของเขาได้สุ่มตัวอย่างบันทึก big band Kirby ดึงผลงานอิทธิพลจาก haunted-ballroom ของผลงานของผู้สร้างภาพยนตร์ Stanley Kubrick The Shining (1980) ตามที่ได้ยินในการเปิดตัวนามแฝง Selected Memories from the Haunted Ballroom (1999).[1] การอัดบันทึกแรกของเขานําเสนอสไตล์ ambient ที่จะโดดเด่นในการเปิดตัวครั้งสุดท้ายของเขา[2] ครงการสํารวจครั้งแรกใน การสูญเสียความทรงจำ Theoretically Pure Anterograde Amnesia (2005)ซึ่งเป็นอัลบั้มความยาวสามชั่วโมงที่แสดง โรคที่มีชื่อเดียวกัน. ในปี 2008, Persistent Repetition of Phrases ทําให้นามแฝงของผู้ดูแลได้รับความสนใจอย่างมากและ ฐานแฟนคลับ ที่ใหญ่ขึ้น[1]

ในปี 2011 Kirby ได้เปิดตัว An Empty Bliss Beyond This World ซึ่งได้รับเสียงชื่นชมจากการสํารวจ Alzheimer's disease.[1] แม้ว่าในตอนแรก Kirby จะไม่ต้องการผลิตเพลงเพิ่มในฐานะผู้ดูแล เขากล่าวว่า "หลายคนชื่นชอบ An Empty Bliss ดังนั้นฉันจึงคิดกับตัวเองว่า 'สิ่งที่ฉันทำได้มันไม่ใช่แค่ An Empty Bliss อีกครั้ง '" Kirby รู้สึกว่าแนวคิดเดียวที่เหลือให้สํารวจคือ "ขั้นตอนของภาวะสมองเสื่อม".[2] มันจะเป็นการเปิดตัวครั้งสุดท้ายของเขาในฐานะผู้ดูแล Kirby กล่าวว่า "ฉันมองไม่เห็นว่าฉันจะเอามันไปที่ไหนหลังจากนี้" Everywhere at the End of Time แสดงถึง "ความตาย" ของนามแฝงผู้ดูแลเอง[1] โดยมีตัวอย่างมากมายจากนามแฝงก่อนหน้านี้ของอัลบั้มที่ใช้อยู่ในนั้น[3]

เพลงและสเตจ แก้

"เพื่อให้สามารถจดจําเพลงนี้เป็นวัฒนธรรมที่มีชีวิตแบบเรียลไทม์ได้ คุณต้องอยู่ในยุค 90 ของคุณตอนนี้ สิ่งที่เคอร์บี้นําเสนอที่นี่สามารถได้ยินได้ว่าเป็นชิ้นส่วนความทรงจําที่จางหายและจางหายไปของเพลงอันเป็นที่รักครั้งหนึ่งขณะที่พวกเขาหวั่นไหวในจิตใจที่ฝ่อ"[4]

— Simon Reynolds

อัลบั้มที่เคอร์บี้อธิบายว่าเป็นการสํารวจ "advancement and totality" ของภาวะสมองเสื่อม นําเสนอชื่อแทร็กบทกวีและคําอธิบายสําหรับแต่ละขั้นตอน[5][6] ซึ่งเป็นตัวแทนของบุคคลที่มีภาวะสมองเสื่อมและความรู้สึกของพวกเขา[7][8][9] มีแนวคิดเรื่องความเสื่อมโทรม ความเศร้าโศก ความสับสน และความเป็นนามธรรมตลอด[10] ตามที่นักเขียน Alexandra Weiss กล่าวงานของ Kirby "ทําให้เกิดคําถามสําคัญเกี่ยวกับทัศนคติแบบตะวันตกที่มีต่อความตาย"[11] Tiny Mix Tapes แนะนําว่าในฐานะ swan song ของนามแฝงผู้ดูแล Everywhere "คุกคามทุกขณะเพื่อหลีกทางให้ไม่มีอะไร"[12] อัลบั้มนี้มีแนวคิด avant-gardist, experimental[13][14][15] กับนิตยสารเพลง Fact สังเกตความเชื่อมโยง "hauntological" ระหว่างสไตล์ของ Everywhere's และธีมของ vaporwave's [16] ผู้เขียน Sarah Nove ยกย่องการขาด aura ทางกายภาพของ Everywhere ในขณะที่ Matt Mitchell จาก Bandcamp Daily's เขียนว่าซีรีส์จบลงด้วย "การปลดปล่อยที่ไม่มีตัวตน".[17][18]

การสํารวจการสลายตัวของซีรีส์นี้เปรียบเทียบกับ The Disintegration Loops (2002–2003) โดยนักดนตรี William Basinski,[2][19] ซึ่งแตกต่างจากงานของ Kirby ที่มุ่งเน้นไปที่การสลายตัวของเทปทางกายภาพโดยบังเอิญกับ September 11 attacks–ไม่ใช่ตัวแทนการสลายตัวที่เกิดจากซอฟต์แวร์ของโรคทางระบบประสาท[10][20][21] แม้ว่าจะเป็นผลดีต่อผลงานของ Basinski แต่ Kirby กล่าวว่า "ไม่ใช่แค่การวนซ้ำเท่านั้น พวกเขาเกี่ยวกับสาเหตุที่พวกเขาพังทลายและอย่างไร"[2] เสียงของ "Everywhere" ยังถูกเปรียบเทียบกับสไตล์ของนักดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ Burial;[10] ผู้เขียน Matt Colquhoun เขียนให้กับ The Quietus ว่าศิลปินทั้งสอง "เน้น 'ช่วงเวลาที่พังทลายของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด'"'"[22] ในขณะที่ทบทวนขั้นตอนแรก นักเขียน Adrian Mark Lore และ Andrea Savage ยกย่องสถิติสําหรับผู้ชื่นชอบ Basinski Stars of the Lid และ Brian Eno.[23] ตัวอย่างบางตัวอย่างกลับมาอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลง "Heartaches" ในปี 1931 ที่ Al Bowlly คัฟเวอร์ และเสื่อมโทรมมากขึ้นในแต่ละอัลบั้ม[10] ในช่วงหกนาทีที่ผ่านมา จะได้ยินเสียงเพลงจาก "Selected Memories"[3]

เพลงจะบิดเบี้ยวมากขึ้นในแต่ละขั้นตอน สะท้อนถึงความจําของผู้ป่วยและความเสื่อมโทรมของมัน[24] สไตล์ jazz ของสามขั้นตอนแรกชวนให้นึกถึง An Empty Bliss โดยใช้ loops จาก vinyl records และ wax cylinders บน Stage 3 เพลงจะสั้นกว่า—บางเพลงใช้เวลาเพียงหนึ่งนาที—และมักจะหลีกเลี่ยงการ fade-outs[10][15] ขั้นตอนหลังการตระหนักรู้สะท้อนถึงความปรารถนาของ Kirby ที่จะ "สํารวจความสับสนอย่างสมบูรณ์ ซึ่งทุกอย่างเริ่มพังทลายลง"[14] สองขั้นตอนสุดท้ายนําเสนอความโกลาหลในดนตรีของพวกเขา ซึ่งแสดงถึงการรับรู้ที่เปลี่ยนแปลงไปของผู้ป่วยเกี่ยวกับความเป็นจริง[25] ขั้นตอนสุดท้ายประกอบด้วย drones แสดงถึงความว่างเปล่าของจิตใจของผู้ทุกข์ทรมาน[19] ในช่วง 15 นาทีสุดท้าย มีออร์แกนการ choral และความ minute of silence, ซึ่งแสดงถึงความตาย[19][26] Stages 4–6 มักถูกเน้นว่าเป็นจุดสนใจของแนวคิดและองค์ประกอบของ Everywhere's Miles Bowe จาก Pitchfork เขียนเกี่ยวกับความแตกต่างของขั้นตอนต่อมากับงานแวดล้อมอื่นๆ ของ Kirby ว่า "พัฒนาเสียงในรูปแบบใหม่และมักจะน่ากลัว"[27] ในขณะที่ Kirby อธิบายว่าซีรีส์นี้ "เกี่ยวกับสาม [ขั้นตอนสุดท้าย] มากกว่าสามอันดับแรก"[2] ใน Handbook of the Anthropology of Sound, Bloomsbury Academic อธิบายขั้นตอนต่อมาว่าเป็น "การตัดความทรงจําที่เบลออย่างสับสนซึ่งอาบน้ําในหมอกที่ดังก้อง" ซึ่งเกี่ยวข้องกับ amusia และผลกระทบต่อ musical memory.[28]

ขั้นตอนที่ 1-3 แก้

"It's Just a Burning Memory" เปลี่ยนทางมาที่นี่ สำหรับthe 1931 song itself ดูที่ Heartaches (song)
Everywhere at the End of Time – Stages 1–3
A collage of an unravelling scroll, a flower pot, and a distorted vase.
From left to right: Beaten Frowns After (2016), Pittor Pickgown in Khatheinstersper (2015) and Hag (2014)
บ็อกเซตโดย
the Caretaker
วางตลาด
  • 22 กันยายน ค.ศ. 2016 (2016-09-22) (Stage 1)
  • 6 April 2017 (Stage 2)
  • 28 September 2017 (Stage 3)
แนวเพลง
ความยาว
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 1)
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 2)
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 3)
ลำดับอัลบั้มของThe Caretaker
Extra Patience (After Sebald)
(2012) 		Everywhere at the End of Time – Stages 1–3
(2016–2017) 		Take Care. It's a Desert Out There...
(2017)
Audio sample
ไฟล์:It's just a burning memory - sample.ogg
A1 – "It's Just a Burning Memory"[b]

Stage 1 ถูกอธิบายว่าเป็นสัญญาณเริ่มต้นของการเสื่อมสภาพของความจํา ซึ่งเป็นอัลบั้มที่ใกล้เคียงที่สุดในซีรีส์กับ "ฝันกลางวันที่สวยงาม"[5] นการเปิดตัวไวนิล มีข้อความจารึกที่อ่านว่า "ความทรงจําที่คงอยู่ตลอดชีวิต"[29] เช่นเดียวกับ An Empty Bliss[30] Stage 1 นําเสนอวินาทีเปิดของบันทึกจากทศวรรษ 1920 และ 1930 วนซ้ำเป็นเวลานาน ตัวอย่างของมันถูกเปลี่ยนแปลงด้วยการเปลี่ยนแปลง pitch reverberation overtones และเสียงแตกของไวนิล[31] Tอัลบั้มนี้มีอารมณ์ที่หลากหลาย ส่วนใหญ่มาจากแนวคิดที่ชื่อเพลงเรียก[10][32] เช่นชื่อ "Into each other's eyes" บางครั้งถูกตีความว่าเป็นความทรงจําที่โรแมนติกของผู้ป่วย[33] ในขณะที่ชื่อที่เป็นลางไม่ดี เช่น "We Don't Have Many Days"ชี้ไปที่ผู้ป่วยที่ตระหนักถึงความตายของตนเอง[34] แม้จะเป็นการเปิดตัว upbeat โดยผู้ดูแล[35] การประพันธ์เพลงของวงดนตรีใหญ่ที่สนุกสนานบางวงก็บิดเบี้ยวมากกว่าคนอื่นๆ[30][36] โดยผู้เขียนคนหนึ่งพบว่ามันเศร้าโศกเล็กน้อย[37] ผู้วิจารณ์คนหนึ่งเปรียบได้กับ Eyes Wide Shut (1999) ของ Stanley Kubrick และผลงานของผู้สร้างภาพยนตร์ Woody Allenโดยระบุ "elegance" ของภาพยนตร์ของ Kubrick และความมีชีวิตชีวา dramatic ของผลงานของ Allen[38]

Stage 2 is described as the "self-realisation that something is wrong and a refusal to accept that."[5] In contrast with the first stage's joyful sound, Kirby described the second stage as having "a massive difference between the moods";[1] "A Losing Battle Is Raging" represents a transition between the first and second stages.[33] The album features a more emotional tone than Stage 1, with more melancholic, degraded and droning samples.[10][39][40] Its source material features more abrupt endings, exploring a hauntological ambience.[40] Track titles, such as "Surrendering to Despair" and "Last Moments of Pure Recall", represent the patient's awareness of their disorder and the accompanying sorrow, with the name "The Way Ahead Feels Lonely" being directly lifted from a book on dementia by Sally Magnusson.[41] The songs play for longer times and feature fewer loops, but are more deteriorated in quality,[10] symbolising the patient's realisation of their faulty memory and the resulting feelings of denial.[42] Kirby described the second stage as one in which a person "probably tries and remember more than [they] usually would".[1]

Stage 3 is described as the patient experiencing "some of the last coherent memories before confusion fully rolls in and the grey mists form and fade away."[5] Samples from other works, such as those of An Empty Bliss, return with an underwater-like sound, portraying the patient's growing despair and struggle to keep their memories. While other stages presented common fade-outs on tracks, songs of Stage 3 end abruptly. The track titles become more abstract, combining the names of songs from previous stages and An Empty Bliss to create phrases such as "Hidden Sea Buried Deep", "To the Minimal Great Hidden", and "Drifting Time Misplaced". The record focuses on the patient's awareness, being the most similar record to An Empty Bliss of the series.[10] Kirby explained that Stage 3 is "the most like An Empty Bliss because it's the blissful stage where you're unaware you've actually got dementia."[2] The final tracks of the album are the last recognisable melodies, although some nearly lose their melodic qualities; in Kirby's description, Stage 3 represents "the last embers of awareness before we enter the post awareness stages."[5][34]

The opening track of Stage 1, "It's Just a Burning Memory", introduces the sample of Al Bowlly's "Heartaches" that gets degraded throughout the series;[10] according to Kirby, Bowlly is "one of the main guys" sampled in the Caretaker alias.[2] In the third track of Stage 2, "What Does It Matter How My Heart Breaks", "Heartaches" returns in a lethargic style,[10] using a different cover of the same song. This specific version, in contrast to its Stage 1 counterpart, sounded downbeat to Kirby.[1] The second track of Stage 3, "And Heart Breaks", contains the last coherent version of "Heartaches", where its horn aspects become more similar to white noise.[10] The songs sampling "Heartaches" take their title from the sample's lyrics, which surround themes of memory; Bowlly sings, "I can't believe it's just a burning memory / Heartaches, heartaches / What does it matter how my heart breaks?"[43]

Stages 4–6 แก้

Everywhere at the End of Time – Stages 4–6
A collage of a blue bust of a woman, a ballerina on a staircase, and a blank canvas.
Giltsholder (2017), Eptitranxisticemestionscers Desending (2017) and Necrotomigaud (2018)
บ็อกเซตโดย
the Caretaker
วางตลาด
  • 5 เมษายน ค.ศ. 2018 (2018-04-05) (Stage 4)
  • 20 September 2018 (Stage 5)
  • 14 March 2019 (Stage 6)
แนวเพลง
ความยาว
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 4)
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 5)
  • ข้อผิดพลาดนิพจน์: ":" เป็นอักขระเครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่รู้จัก (Stage 6)
ลำดับอัลบั้มของThe Caretaker
Take Care. It's a Desert Out There...
(2017) 		Everywhere at the End of Time – Stages 4–6
(2018–2019) 		Everywhere, an Empty Bliss
(2019)
Audio samples
ไฟล์:The Caretaker - Post Awareness Confusions 2.ogg
H1 – "Post Awareness Confusions"
ไฟล์:The Caretaker - Place in the World fades away.ogg
R1 – "Place in the World Fades Away"

Stage 4 is described as the point at which "the ability to recall singular memories gives way to confusions and horror."[5] It presents a style more akin to noise, in contrast to the first three stages, which featured the same style as An Empty Bliss.[10] Marking the start of the "Post-Awareness" stages,[44][45] its four compositions occupy whole vinyl sides.[46] Tracks G1, H1, and J1 are titled "Post Awareness Confusions", which Bowe felt were clinical names, while I1 is titled "Temporary Bliss State". The incoherent melodies introduce a surreal aspect, which some writers opine prepares the listener for the last two stages.[25][27] Most of the compositions ignore the alias' previous style and use far more distortion than do previous stages.[27] One specific segment of H1, known as the "Hell Sirens", presents a horn sample that Hazelwood called "one of the most horrifying moments of the series."[10] However, "Temporary Bliss State" is a track calmer than the "Post Awareness Confusions", featuring a more ethereal sound. The album's ambience has been likened to experimental musician Oval's album 94 Diskont (1995),[27] with Hazelwood claiming Stage 4's "aural horror" serves as the representation of "echoes of melody and memory".[10]

Stage 5 is described as having "more extreme entanglements, repetition and rupture [that] can give way to calmer moments."[5] The album expands its noise influence and has similarities with the works of Merzbow and John Wiese; coherent melodies lose significance, replaced by overlapped samples. Hazelwood interpreted it as "a traffic jam in audio form", likening it to neurons that become filled with beta amyloids. The record significantly differs from previous albums,[10] sometimes using source material reduced in volume to a whisper. According to Falisi, it lacks a sense of comfort; in contrast with Stage 1's first signs, Stage 5 presents complete disorder.[47] The record uses the most vocals of the series and includes recognisable English lyrics; near the end of the opening track, a man announces, "This selection will be a mandolin solo by Mr. James Fitzgerald."[48][49] Like Stage 4, Stage 5's track names are clinical, using neurological references such as plaque, entanglements, synapses, and the retrogenesis hypothesis; Hazelwood considered titles such as "Advanced Plaque Entanglements" and "Sudden Time Regression Into Isolation" to be documenting dementia's "inhumanity".[10]

Stage 6, according to Kirby, "is without description."[5] UWIRE's Esther Ju called it the most interpretative record of the series, and said "most would describe it as the sounds of the void."[50] While Stage 5 had snippets of instruments and voices, Stage 6 features drowned, empty compositions consisting of hissing and crackling, which Hazelwood interpreted as portraying the patient's apathy.[10][51][52] It generally consists of sound collages in which the music is audible, yet distant.[26][53] Its song titles feature less clinical and more emotional phrases, such as "A Confusion So Thick You Forget Forgetting" and "A Brutal Bliss Beyond This Empty Defeat".[10] It is the most distant from the sounds of An Empty Bliss and portrays strong anxiety.[19][54] After releasing Stage 6, Kirby commented on the YouTube video of the complete edition: "Thanks for the support through the years. May the ballroom remain eternal. C'est fini."[c][5]

The final track, "Place in the World Fades Away", features organ drones which have been compared to the 2014 film Interstellarแม่แบบ:'s soundtrack.[55] The organ eventually gives way to a needle drop.[10][19][26] The climax of Everywhere, six minutes before the project's end, features a clearly audible choir sourced from a degraded vinyl record.[19] The series ends with a minute of silence representing the patient's death. Although the moment evoked varying interpretations from commentators, the most accepted theory by critics and medics is that it represents terminal lucidity, the phenomenon of patients experiencing clarity briefly before death.[10][56] Falisi considered it the movement of the patient's soul to the afterlife.[51] The last six minutes sample a performance of Bach's aria "Lasst Mich Ihn Nur Noch Einmal Küssen" ("Just Let Me Kiss Him One More Time") of the St Luke Passion, BWV 246. The sample was also used on the track "Friends Past Reunited" from Selected Memories.[3] This was interpreted by one reviewer as the Caretaker alias in a "full circle moment".[48]

Production แก้

Kirby produced Everywhere at the End of Time at his flat in Krakow using a computer "designed specifically for the production of music". He made more tracks for the first stage alone than in the alias' entire history. The albums were produced a year before their release; Stage 3แม่แบบ:'s development began in September 2016 and Stage 6 began in May 2018.[1][57] Kirby stated that the first three stages have "subtle but crucial differences", presenting the same general style "based on the mood and the awareness that a person with the condition would feel."[58] Kirby wanted the mastering process, done by Andreas "Lupo" Lubich,[59] to be "consistent sounding all the way through". He said a compositional strategy was to use various covers of sampled songs to associate specific emotional messages with each. Rather than buying physical records as he did with An Empty Bliss, Kirby found most samples online, stating, "It's possible to find ten versions of one song now." Kirby noted that Stage 1 looped short sections of songs, while Stage 2 would let the samples fully play. Describing Stage 3 to be the most similar to An Empty Bliss, Kirby stated Stages 1–3 could be listened to on shuffle while remaining cohesive.[1] Between the release of the third and fourth stages, Kirby announced he was "moving house and studio".[60]

Kirby's production focus was on the last three stages;[1][2][61] he wanted to create what he called a "listenable chaos". Kirby added that, while producing Stage 4, he realised that the final three stages "had to be made from the viewpoint of post-awareness." Explaining the name, Kirby titled them "Post-Awareness" because they are when the patient is not aware of a disorder.[58] Kirby reported feeling pressured while working on the final three stages, saying, "I'd be finishing one stage, mastering another, all whilst starting another stage." In composing the fourth and fifth stages, Kirby claimed he possessed over 200 hours of music and "compiled it based on mood".[61] The Believer's Landon Bates likened Stage 4 to "Radio Music" (1956) by composer John Cage, to which Kirby responded that Cage's style of aleatoric music—music with random elements—inspired the later stages.[58] He said Stage 5 is "a distinct change" from Stage 4, writing that "it's not immediate but it's a crucial symptom."[1] According to Kirby, the production of the final stage was the hardest, due to the public's expectations and "the weight of the previous five [stages] falling all on this now."[58]

Artwork and packaging แก้

"You can't trust any memories at all, can you? Because it's all glitched [and] nonsense in a way."[62]

— Ivan Seal

The album covers for Everywhere at the End of Time are abstract oil paintings by Kirby's long-time friend Ivan Seal.[63][64] They are minimalist and become less recognisable with each stage; each presents a single object and has no text.[36][65] Tiny Mix Tapes included Beaten Frowns After—the artwork for Stage 1—in their lists for best album covers of 2016 and of the 2010s.[66][67] Some have compared Kirby and Seal: both are English-born and have similar ways of producing art.[63] Seal paints objects based on memory, saying, "Art is always working from memory".[62]


The first three album covers are titled Beaten Frowns After (2016), Pittor Pickgown in Khatheinstersper (2015) and Hag (2014), respectively.[68][69] Beaten Frowns After features a grey unravelling scroll on a vacant horizon, with newspaper folds similar to a brain's creases,[36] which Teen Ink writer Sydney Leahy likened to the patient's awareness of the disease's progression.[65] Pittor Pickgown in Khatheinstersper portrays four wilting flowers in an abstract rotten rock vase.[40][65][70] Hag presents a kelp plant distorted to the extreme, which Sam Goldner of Tiny Mix Tapes described as "a vase spilling out into ripples of disorder."[65][70]

The paintings for the final three stages are respectively titled Giltsholder (2017), Eptitranxisticemestionscers Desending (2017) and Necrotomigaud (2018).[69] Giltsholder is the first artwork to present a human figure, in the form of a blue-and-green bust with unrecognisable facial features. According to Goldner, the figure appears smiling when viewed from a distance;[70] Leahy interpreted it as representing the patient's lack of capability to recognise a person.[65] Considered the most abstract cover, Eptitranxisticemestionscers Desending depicts an abstract mass, which writers claim is a woman or a marble-like staircase. Hazelwood interpreted it as representing the patient's mind; although it once presented experiences, it is now unrecognisable.[10][65] Necrotomigaud presents an art board with a square of loosely attached blue tape, reflecting Stage 6แม่แบบ:'s emotional emptiness.[26][65]

Seal's paintings and the Caretaker's music were featured in the 2019 French art exhibition Everywhere, an Empty Bliss by the company FRAC Auvergne, which featured documents about the duo's work and revealed the names of the album covers.[68][69][71] Previously, Seal's paintings were also featured near one of Kirby's performances in the 2019 exhibition Cukuwruums.[63] In 2018, when asked why the digital pages of the album detailed the concept with text but the physical packaging did not include such descriptions, Kirby said that Seal's paintings are important to each stage, and he was happy Kirby used them as the album covers. Writing about the overlap between their artistic visions, Kirby said that both "collide in a great way". He believed his liner notes would distract from Seal's art and kept them in digital form for listeners that "search a little deeper".[58]

Release and promotion แก้

Kirby initially thought of not producing Everywhere at all. Six months before the release of the first stage, he talked about it to other people, explaining he "wanted to be sure it didn't come across as this highbrow, pretentious idea."[1] The albums were released over three years: the first stage in 2016,[72][73][74] the next two in 2017,[75][76][77] the penultimate two in 2018,[78][79][80] and the final one in 2019.[81][82][83] According to Kirby, the delays were made to "give a sense of time passing" to the listeners.[1] Although he expressed concern with dementia as a social problem, Kirby has said the disorder does not affect him "at a personal level", calling it "more of a fascination than a fear".[2][58][61] He noted that each dementia patient's experience is unique, asserting his portrayal was "only unique to the Caretaker".[61] Kirby stated his music is not available on Spotify due to his criticism of it, and the "constant devaluing of music by big business and streaming services."[84]

Stage 6 release note
"When work began on this series it was difficult to predict how the music would unravel itself. Dementia is an emotive subject for many and always a subject I have treated with maximum respect.

Stages have all been artistic reflections of specific symptoms which can be common with the progression and advancement of the different forms of Alzheimer's.

Thanks always for your support of this series of works remembered by The Caretaker."[15]

— Leyland Kirby

When releasing the first stage on 22 September 2016, Kirby announced the series' concept,[85] "diagnosing" the Caretaker alias with dementia through albums that reveal "progression, loss and disintegration" as they fell "towards the abyss of complete memory loss".[86][87] This statement misled some to believe that Kirby himself had been diagnosed with early-onset dementia, namely The Fader's Jordan Darville and Marvin Lin of Tiny Mix Tapes. Both publications updated their posts when Kirby clarified that he did not have dementia; only the Caretaker persona did.[87][88][89] He released Stage 3 and We, So Tired of All the Darkness in Our Lives on the same day, the latter under his own name.[60] Releasing Stage 5, Kirby's press release compared the series' progression to the then-ongoing Brexit process.[90] The Caretaker's final record, released alongside Stage 6, was Everywhere, an Empty Bliss (2019), a compilation album of work initially meant to be used on Everywhere.[91][92][93]

Anonymous visual artist Weirdcore created music videos for the first two stages, both uploaded to Kirby's YouTube channel vvmtest.[94][95] Released in September 2016 and 2017, they have effects such as time-stretching and delay. Weirdcore was known for creating visuals for ambient musician Aphex Twin.[96] Kirby said the visuals are important to his music and called them "otherworldly".[58] In 2020, Weirdcore's visuals were presented with Kirby's music in a YouTube video titled "[−0º]";[97] it was chosen as one of the best audiovisual works of the year by Fact.[98] As of 6 เมษายน, there are no official music videos on vvmtest for the last four stages.[99]

 
The Krakow Barbican, where Kirby performed in 2017

In December 2017, Kirby performed at the Krakow Barbican for the Unsound Festival in Poland. The show was his first since 2011, featuring Seal's art and Weirdcore's visuals.[100][101][102] The music videos would be presented throughout the Caretaker's following shows. In March 2018, Kirby was featured at Festival Présences électronique [fr] in Paris,[103] where he played a version of the 1944 song "Ce Soir" by singer Tino Rossi.[57] He participated at Unsound's May 2019 "Solidarity" show, also set in Krakow.[104] In April 2020, he was due to perform live for the "[Re]setting" Rewire Festival, which would have occurred at the Hague in the Netherlands; the show was cancelled due to the COVID-19 pandemic.[105][106] However, Kirby has an interview and a performance on Rewire also at the Hague scheduled for 6–10 April 2023.[107][108][109] Kirby performed at Donaufestival Krems on 7 May 2022, and is expected to appear at Primavera Sound Barcelona on 3 June.[110][111] Previously expressing hesitation to perform,[2] Kirby said he would now make each show "a battle to make sense from the confusion". He added that Weirdcore would bring Seal's paintings "alive", with the visual art also exploring the idea of making the public "feel ill".[61]

Critical reception แก้

ค่าประเมินโดยนักวิจารณ์
คะแนนคำวิจารณ์
ที่มาค่าประเมิน
AllMusic      (Stages 1–3)[34]
      (Stages 4–6)[48]
Ondarock [it]9/10 (Stage 1)[38]
8/10 (Stage 6)[53]
Pitchfork7.3/10 (Stage 1)[31]
7.9/10 (Stage 4)[27]
Resident Advisor4.3/5 (Stage 6)[26]
Tiny Mix Tapes4/5 (Stage 1)[36]
3.5/5 (Stage 2)[40]
4.5/5 (Stage 4)[70]
3.5/5 (Stage 5)[47]
4.5/5 (Stage 6)[51]

Everywhere at the End of Time received increasingly positive reactions as it progressed,[1][19] with one writer theorising that Kirby's expansion on the themes of An Empty Bliss was due to such concept being "loaded beyond the capacities of a 40-some-minute ambient record".[14] In March 2021, it peaked as the best-selling record on Boomkat,[112] the platform Kirby uses for his physical releases.[5] As of 6 เมษายน, it remains one of Bandcamp's best-selling dark ambient records.[113] Initially, in response to "today's culture of instant reaction", Kirby said, "these parts have been looped for a specific reason ... which will become clear down the line."[1]

The first three stages of the series were criticised for their portrayal of dementia. Pitchfork contributor Brian Howe expressed concern that the first stage may be a romanticised, if not exploitative, view of a mental illness. He found Kirby's description inaccurate; Howe "watched [his] grandmother succumb to it for a decade before she died, and it was very little like a 'beautiful daydream.' In fact, there was nothing aesthetic about it."[31] Pat Beane of Tiny Mix Tapes considered Stage 1 the most "pleasurable listen from [t]he Caretaker",[36] although Falisi regarded Stage 2 as neither "decay or beauty", "diagnosis or cure".[40] In 2021, Hazelwood described Stage 3 as Kirby's default "bag of tricks", but argued that these "are essential to the journey"; she followed this up by calling the first three stages "easily-digested" and "so fast. Almost too fast." She argued that "without those stages and their comforts, the transition into Stage 4 wouldn't have the crushing impact it does."[10]

The last three stages' portrayal of dementia was generally described as better. Pitchfork contributor Miles Bowe described Stage 4 as avoiding "a risk of pale romanticisation",[27] and Goldner felt that the record had "broken the loop", although he added that "Temporary Bliss State" is not "real dementia".[70] Falisi, writing about Goldner, was critical of Stage 5, considering the loop to be "unspooling (endlessly) off the capstans and piling up until new shapes form." He described the album's sound as "the uncanny choke of absence", and argued, "If the thing is gone, why do I still feel it?"[47] Characterisations of Stage 6 ranged from "a mental descent rendered in agonisingly slow motion" to "something extra-ambient whose aches are of the cosmos."[26][51] Critics often described Stage 6 with additional praise; one called it a "jaw-dropping piece of sonic art" with "a unique force".[26][114]

Critics have also commented on the interpretative, "though-provoking" feelings evoked by the series as a whole.[21][115] Dave Gurney of Tiny Mix Tapes called it "disturbing",[116] while Hazelwood said that its music "sticks with you, its melodies haunting and infecting."[10] Luka Vukos, in his review for the blog HeadStuff, argued that the "empathy machine" of the series "is characterised not by words", and its power "rests in [Kirby's] marrying of [the vinyl record] with the most contemporary modes of digital recall and manipulation."[3] Having written about some of Kirby's earlier music, Simon Reynolds said the Caretaker "could have renamed himself the Caregiver, for on this project he resembles a sonic nurse in a hospice for the terminally ill." In his opinion, "titles are heartbreaking and often describe the music more effectively than the reviewer ever could."[4]

Accolades แก้

Everywhere at the End of Time appeared the most on year-end lists of The Quietus and Tiny Mix Tapes. The latter reviewed each album, except for Stage 3, and gave the first, fourth and sixth stages the "EUREKA!" award, given to albums "explor[ing] the limits of noise and music" and "worthy of careful consideration".[36][51][70] Resident Advisor included Stage 6 in its listing of 2019's best albums.[117] Quietus contributor Maria Perevedentseva chose "We Don't Have Many Days" as one of the best songs of 2016;[118] Stage 5 would later be included in the publication's listing of the best music of September 2018.[119] Stage 6 was named the website's "Lead Review" of the week and the best "miscellaneous" music release of 2019.[19][120]

Accolades for Everywhere at the End of Time
Album Year Publication List Rank Ref.
Stage 1 2016 The Quietus Year-end 16 [121]
Tiny Mix Tapes 35 [122]
Stage 2 2017 The Quietus Semester-end 88 [123]
Stage 3 Year-end 39 [124]
Stage 4 2018 Tiny Mix Tapes 26 [125]
The Quietus Semester-end 37 [126]
Stage 5 Year-end 45 [127]
Stage 6 2019 Semester-end 59 [128]
Obscure Sound Year-end 19 [6]
Ondarock [it] 38 [129]
Il Giornale della Musica [it] 12 [130]
Stages 1–6 A Closer Listen Decade-end 4 [131]
Tiny Mix Tapes 41 [116]
Ondarock 42 [132]
Spex 133 [133]
Stages 4–6 The Wire Year-end 35 [134]

Impact and popularity แก้

Considered some of the best albums of the 2010s,[116][135] Everywhere at the End of Time is regarded by several critics and musicians as Kirby's magnum opus.[136][137][138] One reviewer singled out the two penultimate stages, the most chaotic ones, as making listeners reflect on the feeling of having dementia.[25] Everywhereแม่แบบ:'s conceptualisation also received acclaim: the portrayal of dementia was described by The Vinyl Factory as "remarkably emotive" and by Vogue's Corey Seymour as "life-changing".[8][139] Tiny Mix Tapes writer Jessie Dunn Rovinelli said Stage 6's "corny" ending gives "the release his concept might want to refuse but that our decaying, sappy minds want."[140] Inspired by the Caretaker,[141] the fan-made 100-track album Memories Overlooked was released in 2017 by vaporwave musicians whose elder relatives had dementia.[16][142][143] Daily Record writer Darren McGarvey claimed he felt "struck by a deep sense of gratitude" after finishing Everywhere, stating that is the "power of a proper piece of art",[144] and author Cole Quinn called Everywhere the greatest album of all time.[33]

 
The album cover of Memories Overlooked (2017)
 
Text from the thumbnail of a YouTube video about Everywhere
In 2017, vaporwave musicians whose elder relatives had Alzheimer's disease produced the seven-hour-long Memories Overlooked in tribute of the Caretaker.[143] In 2020, Internet users popularised the series for its 'breaking' reflection of dementia, and created creepypasta and meme-related content about it.[14]

In January 2020, YouTube user Solar Sands uploaded the video "Can You Name One Object In This Photo?"; exploring the aspects of Seal's work in Everywhere,[21] it received 3.5 million views as of 6 เมษายน.[145] Later in October, users on the social media platform TikTok created a challenge of listening to the entire series in one sitting, due to its long length and existential themes.[146][147][148] Kirby knew about the phenomenon from an exponential growth of views on the series' YouTube upload (27 million as of 6 เมษายน);[5] only 12% of them came from the platform's algorithm, whereas direct searches made up over 50%.[135][149] In a video some writers hypothesised as the cause of Everywhere's popularity, YouTuber A Bucket of Jake called the series "the darkest album I have ever heard".[14][150][151] Following its popularity, the series appeared often on Bandcamp's ambient recommendations.[152]

Some TikTok users shared fictional creepypasta stories of the series with claims that it cures patients or, conversely, that it introduces symptoms of dementia in people.[13][153] The claims and the listening challenge triggered a negative backlash from others, who felt it offended patients.[13][14][150] Kirby, however, did not feel this way, but rather saw the series as giving teenagers "an understanding into the symptoms a person with dementia may face."[135][149] Lazlo Rugoff of the Vinyl Factory found the TikTok phenomenon drew "an unlikely audience" of teenagers to Kirby's music,[146] and Everywhere was later called by TikTok's William Gruger a niche discovery and "unexpected hit".[154] The series has seen continued use as a meme throughout the early 2020s, coinciding with the period of the COVID-19 pandemic and its mental health issues on teenagers.[13][14] Several parodies of the albums have been created by new fans following this period, including one sampling the music library from SpongeBob SquarePants.[155]

In 2021, Everywhere gained attention among the modding community of the rhythm game Friday Night Funkin' (2020); the mod Everywhere at the End of Funk was described by Wren Romero of esports group Gamurs as "one of the most unique experiences of any FNF mod."[156] The series was also popularised for its relation to the Backrooms, a creepypasta about an endless empty office space, which writer Silvia Trevisson said stemmed from their similar portrayals of absurd states of mind.[157]

Scientific response แก้

Within neurological research groups, Everywhere at the End of Time has been seen as a generally positive influence. One Iowa State University researcher found the series to present the "chilling reality" of Alzheimer's disease, highlighting the gradual progression of calmness into confusion.[158] Brian Browne, the president of Dementia Care Education, said Kirby's portrayal of Alzheimer's disease is "a much welcome thing" to caretakers of dementia patients. He praised the series' newfound attention, as "it produces the empathy that's needed."[13]

Browne concludes:

The composer of this music really was onto something in terms of being able to — through the medium of music — lead a younger generation on a journey through the sounds of what the brain is going through, through a dementing process.

Partially positive of Kirby's work, French neuropsychologist Hervé Platel praised Everywhere's approach and general faithfulness to the process of dementia. However, Platel also criticised the series for giving the impression of memory as a linear system, explaining that musical memory is the last to fade away.[159]

Track listing แก้

Adapted from Bandcamp.[15] Total lengths and notes adapted from Kirby's YouTube uploads of Stages 1–3,[94][95][160] Stages 4–6,[49][161][162] and the complete edition.[5]

Stage 1
ลำดับชื่อเพลงยาว
1."A1 – It's Just a Burning Memory"3:32
2."A2 – We Don't Have Many Days"3:30
3."A3 – Late Afternoon Drifting"3:35
4."A4 – Childishly Fresh Eyes"2:58
5."A5 – Slightly Bewildered"2:01
6."A6 – Things That Are Beautiful and Transient"4:34
7."B1 – All That Follows Is True"3:31
8."B2 – An Autumnal Equinox"2:46
9."B3 – Quiet Internal Rebellions"3:30
10."B4 – The Loves of My Entire Life"4:04
11."B5 – Into Each Others Eyes"4:36
12."B6 – My Heart Will Stop in Joy"2:41
ความยาวทั้งหมด:41:18
Stage 2
ลำดับชื่อเพลงยาว
13."C1 – A Losing Battle Is Raging"4:37
14."C2 – Misplaced in Time"4:42
15."C3 – What Does It Matter How My Heart Breaks"2:37
16."C4 – Glimpses of Hope in Trying Times"4:43
17."C5 – Surrendering to Despair"5:03
18."D1 – I Still Feel As Though I Am Me"4:07
19."D2 – Quiet Dusk Coming Early"3:36
20."D3 – Last Moments of Pure Recall"3:52
21."D4 – Denial Unravelling"4:16
22."D5 – The Way Ahead Feels Lonely" (titled "The Away [sic] Ahead Feels Lonely" on Weirdcore's video)4:15
ความยาวทั้งหมด:41:48
Stage 3
ลำดับชื่อเพลงยาว
23."E1 – Back There Benjamin"4:14
24."E2 – And Heart Breaks"4:05
25."E3 – Hidden Sea Buried Deep"1:20
26."E4 – Libet's All Joyful Camaraderie"3:12
27."E5 – To the Minimal Great Hidden"1:41
28."E6 – Sublime Beyond Loss"2:10
29."E7 – Bewildered in Other Eyes" (titled "Bewildered in Others Eyes" on the Stage 3 Boomkat page)1:51
30."E8 – Long Term Dusk Glimpses"3:33
31."F1 – Gradations of Arms Length"1:31
32."F2 – Drifting Time Misplaced" (titled "Drifting Time Replaced" on the Stage 3 YouTube upload)4:15
33."F3 – Internal Bewildered World"3:29
34."F4 – Burning Despair Does Ache"2:37
35."F5 – Aching Cavern Without Lucidity"1:19
36."F6 – An Empty Bliss Beyond This World"3:36
37."F7 – Libet Delay"3:57
38."F8 – Mournful Cameraderie"2:39
ความยาวทั้งหมด:45:29
Stage 4
ลำดับชื่อเพลงยาว
39."G1 – Post Awareness Confusions"22:09
40."H1 – Post Awareness Confusions"21:53
41."I1 – Temporary Bliss State"21:01
42."J1 – Post Awareness Confusions"22:16
ความยาวทั้งหมด:87:19
Stage 5
ลำดับชื่อเพลงยาว
43."K1 – Advanced Plaque Entanglements"22:35
44."L1 – Advanced Plaque Entanglements"22:48
45."M1 – Synapse Retrogenesis"20:48
46."N1 – Sudden Time Regression into Isolation"22:08
ความยาวทั้งหมด:88:19
Stage 6
ลำดับชื่อเพลงยาว
47."O1 – A Confusion So Thick You Forget Forgetting" (excludes the "A" on Boomkat)21:52
48."P1 – A Brutal Bliss Beyond This Empty Defeat"21:36
49."Q1 – Long Decline Is Over"21:09
50."R1 – Place in the World Fades Away"21:19
ความยาวทั้งหมด:85:56

Personnel แก้

Credits adapted from YouTube.[5]

Release history แก้

All released worldwide by record label History Always Favours the Winners.

Stages 1–3
Date Format Catalog number Ref.
12 October 2017
HAFTWCD0103 [163]
7 April 2019 Triple LP HAFTW025026027-SET [164]
Stages 4–6
Date Format Catalog number Ref.
14 March 2019
  • Quadruple CD
  • digital download
 HAFTWCD0406 [165]
Sextuple LP HAFTW028029030-SET [166]

See also แก้

Notes แก้

  1. ↑ Stylised in sentence case.
  2. ↑ Lyrics from "Heartaches" (1931).
  3. ↑ French for "It's all over."

References แก้

  1. ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 1.10 1.11 1.12 1.13 1.14 Doran, John (22 กันยายน 2016). "Interview | Out Of Time: Leyland James Kirby And The Death Of A Caretaker". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2021.
  2. ↑ 2.00 2.01 2.02 2.03 2.04 2.05 2.06 2.07 2.08 2.09 Parks, Andrew (17 ตุลาคม 2016). "Leyland Kirby on The Caretaker's New Project: Six Albums Exploring Dementia". Bandcamp Daily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 19 กุมภาพันธ์ 2021.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Vukos, Luka (22 มิถุนายน 2021). "Remembering | The Caretaker & Everywhere at the End Of Time". HeadStuff. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2021.
  4. ↑ 4.0 4.1 Reynolds, Simon (มิถุนายน 2019). "Daring to decay, two hauntological guides call time on their longrunning projects". The Wire. No. 424. Exact Editions. p. 54, para. 5–6. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2021.{{cite news}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  5. ↑ 5.00 5.01 5.02 5.03 5.04 5.05 5.06 5.07 5.08 5.09 5.10 5.11 5.12 Kirby, Leyland (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stages 1–6 (Complete)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 กันยายน 2021. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2021 – โดยทาง YouTube.
  6. ↑ 6.0 6.1 Mineo, Mike (17 ธันวาคม 2019). "Best Albums of 2019: #20 to #11". Obscure Sound. sec. 19. The Caretaker – Everywhere at the End of Time – Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2021.
  7. ↑ Studarus, Laura (26 พฤษภาคม 2017). "Big Ups: Sondre Lerche". Bandcamp Daily. sec. The Caretaker. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2021.
  8. ↑ 8.0 8.1 "The 10 best new vinyl releases this week". The Vinyl Factory. 18 มีนาคม 2019. sec. The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 28 มิถุนายน 2021.
  9. ↑ Falisi, Frank (8 ธันวาคม 2017). "2017: Superficial Temporal". Tiny Mix Tapes. sec. Dementia / Everywhere at the End of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  10. ↑ 10.00 10.01 10.02 10.03 10.04 10.05 10.06 10.07 10.08 10.09 10.10 10.11 10.12 10.13 10.14 10.15 10.16 10.17 10.18 10.19 10.20 10.21 10.22 10.23 Hazelwood, Holly (18 มกราคม 2021). "Rediscover: The Caretaker: Everywhere at the End of Time". Spectrum Culture. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มกราคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2021.
  11. ↑ Weiss, Alexandra (2019). "(Not) Looking Back, Looking Forward: Post- and Future Memory in Everywhere at the End of Time". Journal of Literature and Trauma Studies. Project MUSE. 8 (2): 101–114. doi:10.1353/jlt.2019.0009. S2CID 252520845. สืบค้นเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2022 – โดยทาง DOI.{{cite journal}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  12. ↑ Beane, Pat; Scavo, Nick James (13 ธันวาคม 2016). "2016: A Musicology Of Exhaustion". Tiny Mix Tapes. p. 1, sec. Resting Face: Avatar OST. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 13.4 Ezra, Marcus (23 ตุลาคม 2020). "Why Are TikTok Teens Listening to an Album About Dementia?". The New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2021.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 14.3 14.4 14.5 14.6 Garvey, Meaghan (22 ตุลาคม 2020). "What Happens When TikTok Looks To The Avant-Garde For A Challenge?". NPR. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 15.3 Kirby, Leyland (22 กันยายน 2016). "Everywhere at the end of time". Bandcamp. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 14 พฤษภาคม 2021.
  16. ↑ 16.0 16.1 Bowe, Miles; Welsh, April Clare; Lobenfeld, Claire (6 ธันวาคม 2017). "The 20 best Bandcamp releases of 2017". Fact. sec. Various Artists – Memories Overlooked: A Tribute To The Caretaker. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 3 มิถุนายน 2021.
  17. ↑ Nove, Sarah (9 กุมภาพันธ์ 2021). "Everywhere at the End of Time: Art transcending aura". UWIRE. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  18. ↑ Mitchell, Matt (11 ตุลาคม 2021). "I Feel As If I Might Be Vanishing: The Caretaker's An empty bliss beyond this World". Bandcamp Daily. para. 11. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 ตุลาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 มีนาคม 2022.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 19.3 19.4 19.5 19.6 19.7 "The Echoes Of Anxiety: The Caretaker's Final Chapter". The Quietus. 14 มีนาคม 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2021.
  20. ↑ Sloth, Beach (22 ตุลาคม 2017). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stage 3". Entropy. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 เมษายน 2020. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2022.
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 Nixon, Luke (12 เมษายน 2021). "Beyond representation: Music, language, and mental life". Simon Fraser University. pp. 104–109. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  22. ↑ Colquhoun, Matt (15 มีนาคม 2020). "Music Has The Right To Children: Reframing Mark Fisher's Hauntology". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  23. ↑ Lore, Adrian Mark; Savage, Andrea (25 ตุลาคม 2016). "The Caretaker, Memory Loss and the End of Time The Suburbs': A Majestic Drive Down Memory Lane". Uwire Text. UWIRE. p. 1. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  24. ↑ Nelson, Andy (3 พฤษภาคม 2017). "Big Ups: Ceremony Pick Their Favorite Bands". Bandcamp Daily. sec. The Caretaker, Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  25. ↑ 25.0 25.1 25.2 Otis, Erik (19 ธันวาคม 2018). "Best of 2018: Releases". XLR8R. sec. The Caretaker Everywhere at the End of Time Stage 4 & 5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2021.
  26. ↑ 26.0 26.1 26.2 26.3 26.4 26.5 26.6 Ryce, Andrew (12 เมษายน 2019). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time (Stage 6) Album Review". Resident Advisor. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 เมษายน 2019. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2021.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  27. ↑ 27.0 27.1 27.2 27.3 27.4 27.5 Bowe, Miles (26 เมษายน 2018). "The Caretaker: Everywhere at the End of Time – Stage 4 Album Review". Pitchfork. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2021.
  28. ↑ Holger Schulze, บ.ก. (2020). The Bloomsbury Handbook of the Anthropology of Sound. Bloomsbury Publishing. p. 475. ISBN 9781501335419.{{cite book}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  29. ↑ Forster, Si (ตุลาคม 2016). "The Caretaker – Everywhere at the End of Time, Stage 1". Echoes and Dust. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2022.
  30. ↑ 30.0 30.1 Padua, Pat (23 มกราคม 2017). "The Caretaker: Everywhere at the End of Time Music Review". Spectrum Culture. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 5 มีนาคม 2021.
  31. ↑ 31.0 31.1 31.2 Howe, Brian (7 ตุลาคม 2016). "The Caretaker: Everywhere at the End of Time Album Review". Pitchfork. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2021.
  32. ↑ Bowe, Miles (4 ตุลาคม 2016). "The Best Of Bandcamp: Odwalla88 is the best new band of the year". Fact. sec. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  33. ↑ 33.0 33.1 33.2 Quinn, Cole (29 เมษายน 2021). "We found the greatest: Everywhere at the End of Time". UWIRE. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  34. ↑ 34.0 34.1 34.2 Simpson, Paul. "Everywhere at the End of Time: Stages 1–3 – The Caretaker | Songs, Reviews, Credits". AllMusic. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2022.
  35. ↑ Doran, John (7 ตุลาคม 2016). "The Best New Music You Missed In September". The Quietus. sec. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 36.3 36.4 36.5 Beane, Pat (7 พฤศจิกายน 2016). "The Caretaker – Everywhere at the end of time | Music Review". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  37. ↑ Restrepo, Alejandro Muriel; Suárez, Mateo Alejandro Duque (2022). "Inmerso: EP conceptual inspirado en la despolarización atentiva" [Immersed: concept EP inspired by attentive depolarization] (ภาษาสเปน). Instituto Tecnológico Metropolitano de Medellín [es]. p. 7. hdl:20.500.12622/5699. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2022 – โดยทาง Handle System.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  38. ↑ 38.0 38.1 Palozzo, Michele (7 ตุลาคม 2016). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time :: Le Recensioni (Review)". Ondarock [it] (ภาษาอิตาลี). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 27 พฤษภาคม 2021.
  39. ↑ Beane, Pat (6 เมษายน 2017). "The Caretaker releases Stage 2 of his six-part series on dementia, Everywhere at the end of time". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  40. ↑ 40.0 40.1 40.2 40.3 40.4 Falisi, Frank (17 เมษายน 2017). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 2 | Music Review". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 9 เมษายน 2021.
  41. ↑ Magnusson, Sally (2014). "All this ought to be written down". Where memories go : why dementia changes everything. London. Your dementia is getting worse and the way ahead feels lonely. ISBN 978-1-4447-5178-9. OCLC 864789208.
  42. ↑ Ryce, Andrew (6 เมษายน 2017). "The Caretaker releases Stage 2 of album series, Everywhere At The End Of Time". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  43. ↑ Hoffman, K. Ross (26 กันยายน 2016). "Now Hear This: New music from Jenny Hval, Xenia Rubinos, Emma Ruth Rundle and more". PhillyVoice. 5. The Caretaker, 'It's just a burning memory'. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 กันยายน 2016. สืบค้นเมื่อ 23 มีนาคม 2022.
  44. ↑ Coral, Evan (3 กรกฎาคม 2018). "2018: Second Quarter Favorites". Tiny Mix Tapes. p. 4, sec. The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  45. ↑ Bowe, Miles (6 เมษายน 2018). "The Caretaker releases Mark Fisher tribute and Everywhere at the end of time: Stage Four". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  46. ↑ Pearl, Max (5 เมษายน 2018). "The Caretaker releases Stage 4 of album series, Everywhere At The End Of Time". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  47. ↑ 47.0 47.1 47.2 Falisi, Frank (24 ตุลาคม 2018). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 5 | Music Review". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  48. ↑ 48.0 48.1 48.2 Simpson, Paul. "Everywhere at the End of Time: Stages 4–6 – The Caretaker | Songs, Reviews, Credits". AllMusic. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2022.
  49. ↑ 49.0 49.1 Kirby, Leyland (20 กันยายน 2018). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stage 5 (Full Album)". vvmtest. 19:11. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 18 พฤษภาคม 2021 – โดยทาง YouTube.
  50. ↑ Ju, Esther (22 กุมภาพันธ์ 2021). "Casual Cadenza: Everywhere at the End of Time". UWIRE. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  51. ↑ 51.0 51.1 51.2 51.3 51.4 Falisi, Frank (30 เมษายน 2019). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 6 | Music Review". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  52. ↑ Heffernan, Virginia (17 มิถุนายน 2021). "On Microphones, Music, and Our Long Year of Screen Time". Wired. para. 10–11. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2022.
  53. ↑ 53.0 53.1 Silvestri, Antonio (12 พฤศจิกายน 2019). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stage 6 :: Le Recensioni (Review)". Ondarock [it] (ภาษาอิตาลี). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 27 พฤษภาคม 2021.
  54. ↑ McCartan, Liam (มิถุนายน 2021). "Composing in and out of the (Post-)Club" (PDF). Queen's University Belfast. p. 27. สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  55. ↑ Dunn, Parker (26 กันยายน 2020). "Everywhere at the End of Time Depicts the Horrors of Dementia Through Sound". UWIRE. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  56. ↑ Le, Tam-Tri (23 กันยายน 2021). "Terminal lucidity: mysteries at the end of life". Centre for Interdisciplinary Social Research. p. 2, para. 6. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  57. ↑ 57.0 57.1 Bazin, Alexandre (9 พฤษภาคม 2018). "The Caretaker_PRESENCES électronique 2018". INA grm. 3:36. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 16 กรกฎาคม 2021 – โดยทาง YouTube.
  58. ↑ 58.0 58.1 58.2 58.3 58.4 58.5 58.6 Bates, Landon (18 กันยายน 2018). "The Process: The Caretaker". The Believer. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2021.
  59. ↑ Lubich, Andreas. "Loop_O". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 ธันวาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022.
  60. ↑ 60.0 60.1 Lore, Adrian Mark (17 พฤศจิกายน 2017). "Where are they now? Where aren't they yet? Catching up with Leyland Kirby". Uwire Text. UWIRE. p. 1. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  61. ↑ 61.0 61.1 61.2 61.3 61.4 Melfi, Daniel (7 ตุลาคม 2019). "Leyland James Kirby On The Caretaker, Alzheimer's Disease And His Show At Unsound Festival". Telekom Electronic Beats. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มกราคม 2021. สืบค้นเมื่อ 19 กุมภาพันธ์ 2021.
  62. ↑ 62.0 62.1 Tan, Declan (10 มีนาคม 2018). "The Noise In-Between: An Interview With Ivan Seal". The Quietus. para. 19. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  63. ↑ 63.0 63.1 63.2 Battaglia, Andy (14 พฤศจิกายน 2019). "In Abandoned 14th-Century Building in Poland, a Painting Show Where the Art Aims to Disappear". ARTnews. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 เมษายน 2021.
  64. ↑ Andersson, Oliver; Johansen, Malin (31 สิงหาคม 2021). "Hur kan demens illustreras bättre inom film?: En studie om att visualisera det icke-visuella" [How can dementia be better illustrated in film?: A study of visualizing the non-visual] (ภาษาสวีเดน). Blekinge Institute of Technology. p. 5. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2022 – โดยทาง DiVA.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  65. ↑ 65.0 65.1 65.2 65.3 65.4 65.5 65.6 Leahy, Sydney (8 พฤษภาคม 2021). "Everywhere at The End of Time". Teen Ink. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022.
  66. ↑ Noel, Jude (5 ธันวาคม 2019). "2010s: Favorite 50 Cover Art of the Decade". Tiny Mix Tapes. p. 5, sec. The Caretaker – Everywhere at the end of time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 ธันวาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  67. ↑ Reid, Reed Scott (8 ธันวาคม 2016). "2016: Favorite Cover Art". Tiny Mix Tapes. sec. 17. The Caretaker – Everywhere at the end of time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  68. ↑ 68.0 68.1 "IVAN SEAL / THE CARETAKER – everywhere, an empty bliss (DOSSIER PÉDAGOGIQUE)" (PDF). FRAC Auvergne. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2021.
  69. ↑ 69.0 69.1 69.2 "Ivan Seal / The Caretaker – everywhere, an empty bliss (DOSSIER DE PRESSE)" (PDF). FRAC Auvergne. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2021.
  70. ↑ 70.0 70.1 70.2 70.3 70.4 70.5 Goldner, Sam (30 เมษายน 2018). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 4 | Music Review". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2021.
  71. ↑ "Ivan Seal / The Caretaker – Everywhere, an empty bliss". FRAC Auvergne. 6 เมษายน 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 2 มิถุนายน 2021.
  72. ↑ Bowe, Miles (22 กันยายน 2016). "The Caretaker to explore tragedy of memory loss with six album series over three years". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 12 พฤษภาคม 2021.
  73. ↑ Eede, Christian (6 เมษายน 2017). "The Caretaker's New Album Is Out Now". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  74. ↑ Carney, Kyle (22 กันยายน 2016). "The Caretaker announces new album series inspired by dementia". Treblezine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 กันยายน 2016. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.
  75. ↑ Bowe, Miles (28 กันยายน 2017). "Leyland James Kirby releases two new albums". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  76. ↑ Lin, Marvin (Mr P) (28 กันยายน 2017). "The Caretaker releases Stage 3 of his six-album series on dementia, reveals 3xCD collector set". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  77. ↑ Bowe, Miles (6 เมษายน 2017). "The Caretaker releases second installment of his six-part final album". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  78. ↑ Lin, Marvin (Mr P) (20 กันยายน 2018). "The Caretaker releases Stage 5 of his six-album series on dementia, Everywhere at the end of time". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  79. ↑ Clarke, Patrick (5 เมษายน 2018). "Phase Four Of The Caretaker's Everywhere At The End Of Time". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  80. ↑ Lin, Marvin (Mr P) (5 เมษายน 2018). "The Caretaker releases Stage 4 of his six-album series on dementia, Everywhere at the end of time". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  81. ↑ Otis, Erik (19 มีนาคม 2019). "The Caretaker Drops Final Release, Everywhere At The End Of Time, Stage 6". XLR8R. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2021.
  82. ↑ Ryce, Andrew (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker announces final release, Everywhere At The End Of Time Stage 6". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  83. ↑ Lin, Marvin (Mr P) (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker releases final stage in his six-album series on dementia, Everywhere at the end of time". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  84. ↑ Eede, Christian (28 กันยายน 2017). "The Caretaker Releases Two New Albums". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  85. ↑ Ryce, Andrew (22 กันยายน 2016). "The Caretaker returns with new album, Everywhere At The End Of Time". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  86. ↑ Pérez, Rosa Ramírez (30 มิถุนายน 2021). "Antes de que se desvanezca: Encuentros y aproximaciones alternativas a la memoria en la práctica artística contemporánea" [Before it fades: Encounters and alternative approaches to memory in contemporary artistic practice] (ภาษาสเปน). University of Seville. p. 72, sec. Aidés-des-memoires [Aided by memories]. สืบค้นเมื่อ 13 พฤศจิกายน 2022 – โดยทาง Handle System.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  87. ↑ 87.0 87.1 Strauss, Matthew (22 กันยายน 2016). "James Leyland Kirby Gives 'The Caretaker' Alias Dementia, Releases First of Final 6 Albums". Pitchfork. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 5 เมษายน 2021.
  88. ↑ Darville, Jordan (22 กันยายน 2016). "This Musician Is Recreating Dementia's Progression Over Three Years With Six Albums". The Fader. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 5 เมษายน 2021.
  89. ↑ Lin, Marvin (Mr P) (22 กันยายน 2016). "The Caretaker to release a six-part series exploring dementia over the course of three years". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  90. ↑ Clarke, Patrick (20 กันยายน 2018). "Phase Five Of The Caretaker's Everywhere At The End Of Time". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 3 พฤษภาคม 2021.
  91. ↑ Eede, Christian (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker Releases Project's Final Stage". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021.
  92. ↑ "Final release for The Caretaker project after 20 years". The Wire. 19 มีนาคม 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ตุลาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 26 พฤษภาคม 2021.
  93. ↑ Bruce-Jones, Henry (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker bids farewell with Everywhere At The End Of Time: Stage 6". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  94. ↑ 94.0 94.1 Kirby, Leyland (22 กันยายน 2016). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 1 (WEIRDCORE.TV)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 18 พฤษภาคม 2021 – โดยทาง YouTube.
  95. ↑ 95.0 95.1 Kirby, Leyland (17 กันยายน 2017). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 2 (WEIRDCORE.TV)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 18 พฤษภาคม 2021 – โดยทาง YouTube.
  96. ↑ Ryder, Jamie (18 สิงหาคม 2018). "Visual Overload: WEIRDCORE Discusses His Craft and Collaborators". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  97. ↑ Bruce-Jones, Henry (15 มิถุนายน 2020). "Weirdcore trips through a chilly floral landscape in [−0º]". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  98. ↑ "Fact 2020: Audiovisual". Fact. 24 ธันวาคม 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  99. ↑ Kirby, Leyland. "Uploads". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 มกราคม 2022 – โดยทาง YouTube.
  100. ↑ Eede, Christian (19 กันยายน 2017). "New The Caretaker Teaser". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  101. ↑ Eede, Christian (19 กรกฎาคม 2017). "Unsound Partner With The Barbican". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  102. ↑ Murray, Eoin (18 ธันวาคม 2017). "Live Report: Unsound Dislocation at The Barbican". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  103. ↑ Webb, Andy (19 มีนาคม 2018). "The Caretaker to play live at Présences Électronique 2018". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  104. ↑ Philip, Ray (29 พฤษภาคม 2019). "Unsound announces first acts for 2019 edition". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  105. ↑ Hawthorn, Carlos (26 พฤศจิกายน 2019). "Rewire Festival confirms first acts for tenth anniversary in 2020". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  106. ↑ Eede, Christian (26 พฤศจิกายน 2019). "Rewire Confirms First Acts For 2020". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  107. ↑ "In conversation with The Caretaker". Rewire Festival. 7 เมษายน 2022. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 เมษายน 2022. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2022.
  108. ↑ "The Caretaker & Weirdcore". Rewire Festival. 10 เมษายน 2022. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  109. ↑ "Rewire 2022". Rewire Festival. 7–10 เมษายน 2022. para. 9–10. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  110. ↑ "Programme 2022". Donaufestival. sec. May 07. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 21 มีนาคม 2022.
  111. ↑ "The Caretaker (UK)". Primavera Sound. 31 ธันวาคม 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 26 มิถุนายน 2021.
  112. ↑ Kirby, Leyland. "Bestsellers". Boomkat. 01: Everywhere at the End Of Time (Vinyl Set). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 27 มิถุนายน 2021.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  113. ↑ Kirby, Leyland. "Dark Ambient Music & Artists". Bandcamp. sec. all-time best selling dark ambient. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2021.
  114. ↑ "Best of 2019: Releases". XLR8R. 19 ธันวาคม 2019. sec. The Caretaker Everywhere at the End Of Time, Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2021.
  115. ↑ Schofield, Michael Peter (2019). "Re-Animating Ghosts: Materiality and Memory in Hauntological Appropriation". International Journal of Film and Media Arts. Repositório Científico Lusófona (Lusophone Scientific Repository). p. 4. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  116. ↑ 116.0 116.1 116.2 Gurney, Dave (19 ธันวาคม 2019). "2010s: Favorite 100 Music Releases of the Decade". Tiny Mix Tapes. p. 3, sec. 41. The Caretaker – Everywhere at the end of time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 29 เมษายน 2021.
  117. ↑ "2019's Best Albums". Resident Advisor. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2021. สืบค้นเมื่อ 14 กรกฎาคม 2021.
  118. ↑ Perevedentseva, Maria (21 ธันวาคม 2016). "Tracks Of The Year 2016". The Quietus. The Caretaker – 'We Don't Have Many Days'. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2021.
  119. ↑ Clarke, Patrick (5 ตุลาคม 2018). "Music Of The Month: Albums & Tracks We Loved This September". The Quietus. sec. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time – Stage Five. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2021.
  120. ↑ Clarke, Patrick (15 ธันวาคม 2019). "Reissues etc. Of The Year 2019 (In Association With Norman Records)". The Quietus. sec. 1. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 2 มิถุนายน 2021.
  121. ↑ Doran, John (19 ธันวาคม 2016). "Albums Of The Year 2016, In Association With Norman Records". The Quietus. sec. 16. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2021.
  122. ↑ Scott, Jackson (14 ธันวาคม 2016). "2016: Favorite 50 Music Releases". Tiny Mix Tapes. p. 2, sec. 35. The Caretaker – Everywhere at the end of time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 29 เมษายน 2021.
  123. ↑ Doran, John (3 กรกฎาคม 2017). "The Best Albums Of 2017 Thus Far – And An Appeal For Help". The Quietus. sec. 88. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time Stage Two. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  124. ↑ "Albums Of The Year 2017, In Association With Norman Records". The Quietus. 23 ธันวาคม 2017. sec. 39. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time – Stage 3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  125. ↑ A B D (17 ธันวาคม 2018). "2018: Favorite 50 Music Releases". Tiny Mix Tapes. p. 3, sec. 26. The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ตุลาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021.
  126. ↑ Doran, John (30 กรกฎาคม 2018). "Albums Of The Year So Far 2018: In Association With Norman Records". The Quietus. sec. 37. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time – Stage IV. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  127. ↑ Turner, Luke (25 ธันวาคม 2018). "Albums Of The Year 2018, In Association With Norman Records". The Quietus. sec. 45. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time Stage V. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  128. ↑ "Albums Of The Year So Far Chart 2019". The Quietus. 1 กรกฎาคม 2019. 59. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time (Stage 6). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  129. ↑ "I migliori dischi del 2019" [The best records of 2019]. Ondarock (ภาษาอิตาลี). 38. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time – Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2021.
  130. ↑ Campo, Alberto; Bruno, Ennio (17 ธันวาคม 2019). "I 20 migliori dischi POP del 2019" [The 20 best POP records of 2019]. Il Giornale della Musica [it] (ภาษาอิตาลี). sec. 12. The Caretaker, Everywhere at the End of Time – Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มกราคม 2020. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.
  131. ↑ Dietz, Jason (2 ธันวาคม 2019). "Best of 2019: Music Critic Top Ten Lists". Metacritic. A Closer Listen: 4. Everywhere at the end of time/everywhere, an empty bliss by The Caretaker. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021.
  132. ↑ "I migliori dischi del Decennio 10 (2010–2019)" [The best records of the 2010s]. Ondarock [it] (ภาษาอิตาลี). 42. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 29 มิถุนายน 2021.
  133. ↑ kc (9 ธันวาคม 2019). "Die besten Alben 2010–2019: Platz 150 bis 101" [The best Albums of 2010–2019: Places 150 to 101]. Spex (ภาษาเยอรมัน). sec. 133. The Caretaker – Everywhere at the End Of Time Stages 1–6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 ธันวาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.
  134. ↑ "Top 50 Releases 2019". The Wire. ธันวาคม 2019. 35: The Caretaker – Everywhere at the End Of Time (Stages 4–6). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2021.
  135. ↑ 135.0 135.1 135.2 Clarke, Patrick (19 ตุลาคม 2020). "Everywhere At The End Of Time Becomes TikTok Challenge (Leyland James Kirby gives us his reaction)". The Quietus. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  136. ↑ Elizabeth, Alker (20 พฤษภาคม 2021). "Tunnels and Clearings at the End of Time". BBC Radio 3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 พฤษภาคม 2021.
  137. ↑ Hand, Richard J. (2018). "The Empty House: the Ghost of a Memory, the Memory of a Ghost" (PDF). University of East Anglia. p. 2. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 17 พฤษภาคม 2021.
  138. ↑ Webster, James (22 กันยายน 2021). "A Deep Dive into The Caretaker's Everywhere at the End of Time". Pad Chennington. 28:47. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 กันยายน 2021. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2022 – โดยทาง YouTube.
  139. ↑ Seymour, Corey (14 ธันวาคม 2018). "The Caretaker's Musical Project Is One Part Psychological Experiment, One Part Auditory Revelation". Vogue. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 27 กรกฎาคม 2021.
  140. ↑ Rovinelli, Jessie Jeffrey Dunn (29 มีนาคม 2019). "2019: First Quarter Favorites". Tiny Mix Tapes. p. 4, sec. The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  141. ↑ Baird, Saxon (28 มีนาคม 2018). "A Guide to the Diverse Cassette Scene of Santiago, Chile". Bandcamp Daily. para. 7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2021.
  142. ↑ Bowe, Miles (5 ตุลาคม 2017). "Artists pay tribute to The Caretaker on 100-track charity compilation Memories Overlooked". Fact. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 เมษายน 2021.
  143. ↑ 143.0 143.1 Lin, Marvin (Mr P) (5 ตุลาคม 2017). "Nmesh curates 100-track tribute compilation to The Caretaker, proceeds to benefit The Alzheimer's Association". Tiny Mix Tapes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 26 เมษายน 2021.
  144. ↑ McGarvey, Darren (29 มกราคม 2021). "Dementia album proves power of art". Daily Record. MGN Ltd. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  145. ↑ "Can You Name One Object In This Photo?". Solar Sands. 9 มกราคม 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2020. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2021 – โดยทาง YouTube.
  146. ↑ 146.0 146.1 Rugoff, Lazio (6 พฤษภาคม 2021). "The Caretaker reissues An empty bliss beyond this world LP". The Vinyl Factory. para. 5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 พฤษภาคม 2021.
  147. ↑ Bittner, Crew; Tran, Vincent (30 ตุลาคม 2020). "Don't press skip: Music highlights you might have missed in October". Uwire Text. UWIRE. p. 1. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  148. ↑ Lamm, Olivier (2 พฤศจิกายน 2020). "La grande musique est-elle soluble dans TikTok ?" [Is great music found on TikTok?]. Libération (ภาษาฝรั่งเศส). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2022.
  149. ↑ 149.0 149.1 Sinow, Catherine (26 พฤศจิกายน 2020). "How old, ambient Japanese music became a smash hit on YouTube". ArsTechnica. sec. How much authenticity drives the algorithm?. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 เมษายน 2021. สืบค้นเมื่อ 4 พฤษภาคม 2021.
  150. ↑ 150.0 150.1 Schroeder, Audra (19 ตุลาคม 2020). "TikTok turns The Caretaker's 6-hour song into a 'challenge'". Daily Dot. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 พฤษภาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  151. ↑ Slomka, Emerson (2 พฤศจิกายน 2020). "Utilize music in education for better results". Uwire Text. UWIRE. p. 1. สืบค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2022 – โดยทาง Gale Academic OneFile.
  152. ↑ Gordon, Arielle (30 ตุลาคม 2020). "The Best Ambient Music on Bandcamp: October 2020". Bandcamp Daily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 8 มิถุนายน 2021.
  153. ↑ Earp, Joseph (17 ตุลาคม 2020). "How An Obscure Six-Hour Ambient Record Is Terrifying A New Generation On TikTok". Junkee. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  154. ↑ Aswad, Jem (16 ธันวาคม 2020). "Inside TikTok's First Year-End Music Report". Variety. sec. Unexpected Hits and Niche Discoveries, Everywhere at the End of the World. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2021.
  155. ↑ Seon-woong, Hwang (8 มีนาคม 2022). "비키니 시티를 배회하는 유령, The Spongetaker의 앨범 [Everywhere At The End Of Bikini Bottom]" [Ghosts roaming Bikini City, album by The Spongetaker [Everywhere At The End Of Bikini Bottom]]. Visla Magazine (ภาษาเกาหลี). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2022. สืบค้นเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2022.
  156. ↑ Romero, Wren (9 สิงหาคม 2021). "The best mods for Friday Night Funkin'". Gamepur. Gamurs. sec. Everywhere at the End of Funk. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 สิงหาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 25 สิงหาคม 2021.
  157. ↑ Trevisson, Silvia (30 เมษายน 2022). "How "backrooms" became an urban legend of the digital age". NSS Magazine. para. 6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 สิงหาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 3 สิงหาคม 2022.
  158. ↑ Theis, Emma. "Music & Memory: Music Therapy for People with Alzheimer's Disease" (PDF). Iowa State University. p. 8. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  159. ↑ AFP (19 กันยายน 2021). "Un disque pour vivre la maladie d'Alzheimer de l'intérieur" [A record to experience Alzheimer's disease from the inside]. Le Courrier picard [fr] (ภาษาฝรั่งเศส). La Une. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 31 มีนาคม 2022.
  160. ↑ Kirby, Leyland (28 กันยายน 2017). "The Caretaker – Everywhere at the end of time – Stage 3 (Full Album)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2021 – โดยทาง YouTube.
  161. ↑ Kirby, Leyland (5 เมษายน 2018). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stage 4 (Full Album)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2021 – โดยทาง YouTube.
  162. ↑ Kirby, Leyland (14 มีนาคม 2019). "The Caretaker – Everywhere At The End Of Time – Stage 6 (FULL ALBUM)". vvmtest. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2021 – โดยทาง YouTube.
  163. ↑ Kirby, Leyland (12 ตุลาคม 2017). "Everywhere At The End Of Time Stages 1–3". Boomkat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2017. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2021.
  164. ↑ Kirby, Leyland (7 เมษายน 2019). "Everywhere At The End Of Time Stages 1–3 (Vinyl Set)". Boomkat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 ตุลาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2021.
  165. ↑ Kirby, Leyland (14 มีนาคม 2019). "Everywhere At The End Of Time Stages 4–6 (4CD Set)". Boomkat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 มีนาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2021.
  166. ↑ Kirby, Leyland (14 มีนาคม 2019). "Everywhere At The End Of Time Stages 4–6 (Vinyl Set)". Boomkat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 มีนาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2021.

External links แก้

แม่แบบ:The Caretaker (musician)


Category:2016 albums Category:2017 albums Category:2018 albums Category:2019 albums Category:The Caretaker (musician) albums Category:Media about Alzheimer's disease Category:Internet memes introduced in 2020 Category:Concept albums Category:Dark ambient albums Category:Electronic albums by English artists Category:Experimental music albums by English artists Category:Sound collage albums Category:Plunderphonics albums

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:Korn_Intanee/ทดลองเขียน&oldid=11021327"