จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น

จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น (อักษรโรมัน: Emperor Shun of Song จีน: (劉)宋順帝) (8 สิงหาคม 467 – 23 มิถุนายน 479) พระนามว่า หลิว แชฺว่ เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 9 พระองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หลิวซ่งของจีน เขาขึ้นครองราชย์ในปี 477 หลังจากที่พระเชษฐาที่มีพระอุปนิสัยรุนแรง จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์ ถูกลอบสังหารโดยองครักษ์ของเขา โดยมีนายพลเสี่ยว เต้าเฉิงยุยงอยู่เบื้องหลัง แต่ในช่วงรัชกาลสั้น ๆ ของพระองค์ ฐานะของพระองค์เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดของเสี่ยว เต้าเฉิงเท่านั้น ในปี 479 เสี่ยว เต้าเฉิงบังคับให้เขายอมสละราชบัลลังก์จึงนับเป็นจุดสิ้นสุดของราชวงศ์หลิวซ่งและเริ่มต้น ราชวงศ์ฉีใต้ อย่างสมบูรณ์ ต่อมาในปีนั้น อดีตจักรพรรดิเชิ่นถูกสังหารโดยองครักษ์ที่ควรปกป้องพระองค์ และอีกไม่นานตระกูลหลิวก็ถูกสังหารเช่นกันจนหมด

จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น Emperor Shun of Song
จักรพรรดิองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หลิวซ่ง
ครองราชย์	477 – 479
ราชาภิเษก	472
ก่อนหน้า	จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์
ถัดไป	ไม่มี (ราชวงศ์ถูกยกเลิก)
ประสูติ	8 สิงหาคม 467
สวรรคต	23 มิถุนายน ค.ศ. 479(479-06-23) (11 ปี)
พระสนม	เซี่ย เฟิ่นจิงแห่งเฉิน
พระนามเต็ม หลิว แชฺว่
(劉)宋順帝
พระราชบิดา	จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง
พระราชมารดา	เฉิน ฟ่าหรง

พระราชประวัติ

พระองค์พระราชสมภพในปี 467 และเห็นได้ชัดว่าพ่อแม่ของเขาคือ จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง และพระสนมของจักรพรรดิหมิง คือ พระสนมเฉิน ฟ่าหรง แต่ในทางประวัติศาสตร์ไม่ได้ให้บทสรุปเกี่ยวกับความเป็นบิดามารดาที่แท้จริงมากนัก เรื่องราวทางประวัติศาสตร์ที่เขียนขึ้นในสมัยราชวงศ์ฉีใต้ ที่สืบเนื่องมา ระบุว่าจักรพรรดิหมิงไร้อำนาจ และแม้ว่าเขาจะมีบุตรชาย 12 คน แต่นั่นก็เป็นผลมาจากการที่เขาจับกุมนางสนมของพระเชษฐาและเอามาเลี้ยงดูถ้าเกิดเป็นเพศชาย หรือนางสนมของพระองค์เองมีบุตรกับผู้อื่น (อย่างไรก็ตาม ฮองเฮาของจักรพรรดิหมิง จักรพรรดินีหวัง เจิ้นเฟิง มีพระธิดาสองคน แม้จะไม่มีพระโอรส ซึ่งมีข้อโต้แย้งข้อมูลดังกล่าว เนื่องจากดูเหมือนไม่น่าเป็นไปได้ที่จักรพรรดิหมิงจะทำเช่นนี้กับเด็กผู้หญิง—อันที่จริง ข้อกล่าวหาดังกล่าวระบุว่าเขาจะทำเช่นนี้ก็ต่อเมื่อนางสนมคลอดบุตรเป็นผู้ชาย—หรือว่าจักรพรรดินีหวังผู้เคร่งศีลธรรมจะเป็นชู้กับคนอื่นๆ จึงแนะนำว่าข้อมูลนี้อาจจะเป็นของ จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์ และหลิว แชว่) ข้อมูลเหล่านั้นระบุว่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาคือหลิว ซิ่วฟ่าน อ๋องแห่งกุ้ยหยางและมารดาผู้ให้กำเนิดของเขาเป็นนางสนมของเขา ไม่ว่าเขาจะเกิดจากมเหสีเฉินหรือไม่นางก็เลี้ยงดูพระองค์อย่างดร ในปี 471 พระองค์ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องแห่งอันเฉิง

หลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิหมิงในปี 472 หลิวอิ้วได้ขึ้นเสวยราชย์ต่อ พระองค์เองได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าหยาง (ปัจจุบันคือ มณฑลเจ้อเจียง และมณฑลเจียงซูตอนใต้) ในปี 474 หลังจากที่หลิวซิ่วฟานก่อการกบฏและปิดล้อมเมืองหลวง เจี้ยนคัง ขุนนางจูเจิ้งไม่รู้ว่ามือสังหารของเสี่ยว เต้าเฉิง ได้ลอบสังหารหลิว ซิ่วฟ่านแล้ว ยึดอำนาจหลิ่วแชว่และยกขุนนางผู้ใหญ่ของ หลิวแชว่ให้กับกองทัพของหลิวซิ่วฟ่าน โดยอ้างว่าหลิวซิ่วฟ่านได้รับหลิวแชว่เป็นลูกของเขา (ซึ่งหลิวซิ่วฟาน เองไม่ได้บอกใครเลยก่อนที่เขาจะตาย) อย่างไรก็ตาม เมื่อกองทัพของหลิวซิ่วฟานรู้ในภายหลังว่าเขาตายแล้ว กองทัพก็ลดความเข้มแข็งลง และหลิวแชว่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

เมื่อถึงปี 477 จักรพรรดิโฮ่วเฟย์ได้แสดงออกว่าเป็นผู้ปกครองที่โหดเหี้ยมและรุนแรง มักออกนอกพระราชวังพร้อมกับทหารรักษาพระองค์และฆ่าบุคคลหรือสัตว์ต่างๆ ที่ขวางหน้า เสี่ยว เต้าเฉิงกลัวว่าจะถูกจักรพรรดิโฮ่วเฟย์ฆ่าจึงร่วมมือกับสหายลอบปลงพระชนม์ แล้วเข้าควบคุมอำนาจในกองทัพเพื่อบังคับเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่น ๆ เพื่อให้เขามีอำนาจใกล้ตัวจักรพรรดิ จากนั้นเขาก็แต่งตั้งจักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่นในวัย 10 ขวบเป็นกษัตริย์ โดยมีเขาชักใยอยู่เบื้องหลัง

อ้างอิง

ก่อนหน้า		จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น		ถัดไป
จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์		พระมหากษัตริย์จีน (ค.ศ. 477-479)		จักรพรรดิฉีเก้า (เริ่มต้นราชวงศ์ฉีใต้)|}