จักรพรรดิแห่งหลิวซ่งที่ถูกปลดในภายหลัง
จักรพรรดิแห่งหลิวซ่งที่ถูกปลดในภายหลัง (จีน: (劉)宋後廢帝) หรือ จักรพรรดิโฮ่วเฟย์ (1 มีนาคม ค.ศ. 463 – 1 สิงหาคม ค.ศ. 477) หรือที่รู้จักโดยตำแหน่งว่า อ๋องแห่งคังอู่ พระนามเดิมว่า หลิว อิ้ว เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 8 แห่งราชวงศ์หลิวซ่งของจีน
| หลิว อี้ว Liu Yu | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| จักรพรรดิองค์ที่ 8 แห่งราชวงศ์หลิวซ่ง | |||||
| ครองราชย์ | 10 พฤษภาคม 472 – 1 สิงหาคม 477 | ||||
| ราชาภิเษก | 472 | ||||
| ก่อนหน้า | จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง | ||||
| ถัดไป | จักรพรรดิเชิ่น | ||||
| ประสูติ | 1 มีนาคม 463 | ||||
| สวรรคต | 1 สิงหาคม ค.ศ. 477 (14 ปี) | ||||
| พระสนม | เจี้ยง จี้ยงอุยแห่งจี้หยาง | ||||
| |||||
| พระราชบิดา | จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง | ||||
| พระราชมารดา | เฉิน เหมียวเติ้ง | ||||
ในช่วงรัชสมัยที่ทรงครองราชย์มีประราชประวัติโดยสังเขประบุว่า พระองค์ทรงมีพระอุปนิสัยรุนแรงและไร้เหตุผล และในปี ค.ศ. 477 พระองค์ทรงถูกขุนนาง เสี่ยว เต้าเฉิง ของพระองค์เองสังหาร ซึ่งทำให้พระเชษฐาของพระองค์คือ จักรพรรดิเชิ่น ขึ้นครองบัลลังก์ในปี 479 ถือเป็นจุดอวสานแห่งราชวงศ์หลิวซ่ง ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับช่วงเวลาที่เริ่มก่อตั้ง ราชวงศ์ฉีใต้
พระราชประวัติ แก้
พระองค์ทรงพระราชสมภพในปี 463 เป็นพระราชโอรสของ จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง ในช่วงรัชสมัยของ จักรพรรดิหลิวซ่งเสี้ยวอู่ พระองค์เป็นพระราชโอรสพระองค์โต และพระมารดาของพระองค์คือ นางสนม เฉิน เหมียวเติ้ง (อ๋องแห่งเซียงตงเคยเกลียดชังแม่นางเฉินและมอบนางให้แก่หลี่ ต้าวเอ๋อดูแล แล้วจึงรับเธอกลับ ดังนั้นจึงมีข่าวลืออยู่เสมอว่าบิดาผู้ให้กำเนิดคือหลี่ ไม่ใช่พระองค์)
หลังจากที่อ๋องแห่งเซียงตงขึ้นครองราชย์ (จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง) หลังจากที่ลอบสังหารพระนัดดา จักรพรรดิเฉียนเฟย (พระราชโอรสของจักรพรรดิเสี้ยวอู่) ในปี ค.ศ. 465 แล้วพระองค์ก็ทรงแต่งตั้งหลิว อิ้ว เป็นรัชทายาท ในปี 466[1] เมื่อรัชทายาทเจริญวัย พระองค์มีพระอุปนิสัยแปรปรวนรุนแรงและหุนหันพลันแล่นจนคนรับใช้ของเขาไม่สามารถหยุดยั้งการกระทำที่รุนแรงได้ จักรพรรดิหมิงมักให้ไทเฮาเฉินเฆี่ยนตีเขาเป็นการลงโทษอยู่บ่อยครั้ง ในปี 470 จักรพรรดิหมิงได้อภิเษกสำหรับรัชทายาทตามราชประเพณี
ในปี 472 จักรพรรดิหมิงสวรรคต และรัชทายาทหลิวอิ้ว ขึ้นครองบัลลังก์เป็นจักรพรรดิโฮ่วเฟย์ เมื่ออายุเก้าขวบ พระองค์ทรงแต่งตั้ง จักรพรรดินีหวัง เจิ้นเฟิง เป็น ฮองเฮา และพระสนมเฉินเป็น "ไทเฮา”[2]
อ้างอิง แก้
- ↑ "Song Shu·Ming Emperor Ji": "In October of the second year of Taishi, Wu Yin, the prince Yu was made the crown prince."
- ↑ "Song Shu · Ruan Dianfu Biography": "Tai Zong Yanjia, the later abolished emperor ascended the throne, the tenant husband's power became more important, and he also served as the general secretary of the Chinese book, and added to the generals of Shizhong and the auxiliary country. , General Wei Yuan Can and below are all different, but the tenant husband said that she would not dare to hold on to it."
| ก่อนหน้า | จักรพรรดิแห่งหลิวซ่งที่ถูกปลดในภายหลัง | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง | 
|
พระมหากษัตริย์จีน (ค.ศ. 472-477) |
|
จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น|} |