ความไวแสง ISO
ความไวแสง ISO หรือนิยมเรียกว่า ค่า ISO เป็นมาตรฐานสำหรับฟิล์มถ่ายภาพที่กำหนดขึ้นโดยองค์การระหว่างประเทศว่าด้วยการมาตรฐาน (ISO) โดยระบุว่าฟิล์มสามารถบันทึกแสงที่อ่อนได้เพียงใด โดยเป็นการเขียนรวมค่าความไวแสง ASA และความไวแสง DIN เดิม
ภาพรวม
แก้ค่าความไวแสง ISO ได้แก่ ISO100/21°, ISO200/24°, ISO400/27°, ISO800/30 และอื่น ๆ หากใช้ค่าความไวแสงที่สูงขึ้นหนึ่งขั้น จะได้ค่าแสงที่เหมาะสมเมื่อเพิ่มความเร็วชัตเตอร์ขึ้นหนึ่งขั้นหรือลดขนาดรูรับแสงลงหนึ่งขั้น ตัวอย่างเช่น ISO200/24° มีความสามารถในการรับแสงเป็นสองเท่าของ ISO100/21° ดังนั้นจึงสามารถบันทึกความเข้มแสงได้จนถึงครึ่งหนึ่งของ ISO100/21°
ยิ่งค่าความไวแสงสูงก็ยิ่งทำให้สามารถถ่ายภาพฉากมืด ๆ และวัตถุที่เคลื่อนไหวเร็วด้วยความเร็วชัตเตอร์ที่เร็วขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเกรนของฟิล์มโดยทั่วไปจะหยาบกว่า จึงมักใช้ฟิล์มความไวแสงต่ำเมื่อต้องการคุณภาพของภาพสูง
มาตรฐานความเร็วแสงฟิล์ม
แก้มาตรฐานความไวแสง ISO ปัจจุบัน
แก้มาตรฐานปัจจุบันสำหรับค่าความไวแสง ISO คือ 'ISO 5800:1987 สำหรับฟิล์มเนกาทีฟสี[1] และ ISO 6:1993 สำหรับฟิล์มเนกาทีฟขาวดำ[2] และ ISO 2240:2003 สำหรับฟิล์มสไลด์สี[3] มาตรฐานเหล่านี้กำหนดให้แสดงโดยใช้ทั้งค่าแบบเลขคณิต (ความไวแสง ASA เดิม) และแบบ ลอการิทึม (ความไวแสง DIN เดิม)[4]
สำหรับทุก ๆ สองเท่าของความเร็วแสงฟิล์ม ค่าเลขคณิตจะเพิ่มเป็นสองเท่า และค่าลอการิทึมจะเพิ่มขึ้น 3° ตัวอย่างเช่น ฟิล์ม ISO 200/24° มีความไวต่อแสงเป็นสองเท่าของฟิล์ม ISO 100/21° [4]
ในกรณีทั่วไป ค่าลอการิทึมจะถูกละไว้แล้วแสดงแค่ค่าเลขคณิตเท่านั้น เช่นเขียนเป็น "ISO 100"[5]
การแปลงระหว่างค่า
แก้การแปลงค่าความไวแสงลอการิทึม S° เป็นค่าเลขคณิต S ทำได้โดยสูตรต่อไปนี้[6]
หลังจากนั้นให้ปัดเศษเป็นจำนวนเต็มค่าความไวแสงมาตรฐานที่ใกล้ที่สุดโดยใช้ตารางที่แสดงในส่วนถัดไป
และในทำนองเดียวกัน อาจแปลงกลับเป็นค่าลอการิทึมดังนี้
แล้วปัดเศษเป็นจำนวนเต็ม
ตารางเทียบค่า
แก้ตารางต่อไปนี้แสดงค่าความไวแสง ISO ทั้งค่าเลขคณิตแค่ลอการิทึม เทียบกับค่า SV (sensitivity value) ของ APEX[7]
| SV | ค่าเลขคณิต (ความไวแสง ASA) |
ค่าลอการิทึม (ความไวแสง DIN) |
|---|---|---|
| −2 | 0.8 | 0° |
| 1 | 1° | |
| 1.2 | 2° | |
| −1 | 1.6 | 3° |
| 2 | 4° | |
| 2.5 | 5° | |
| 0 | 3 | 6° |
| 4 | 7° | |
| 5 | 8° | |
| 1 | 6 | 9° |
| 8 | 10° | |
| 10 | 11° | |
| 2 | 12 | 12° |
| 16 | 13° | |
| 20 | 14° | |
| 3 | 25 | 15° |
| 32 | 16° | |
| 40 | 17° | |
| 4 | 50 | 18° |
| 64 | 19° | |
| 80 | 20° | |
| 5 | 100 | 21° |
| 125 | 22° | |
| 160 | 23° | |
| 6 | 200 | 24° |
| 250 | 25° | |
| 320 | 26° | |
| 7 | 400 | 27° |
| 500 | 28° | |
| 640 | 29° | |
| 8 | 800 | 30° |
| 1,000 | 31° | |
| 1,250 | 32° | |
| 9 | 1,600 | 33° |
| 2,000 | 34° | |
| 2,500 | 35° | |
| 10 | 3,200 | 36° |
| 4,000 | 37° | |
| 5,000 | 38° | |
| 11 | 6,400 | 39° |
| 8,000 | 40° | |
| 10,000 | 41° | |
| 12 | 12,500 (12,800) | 42° |
| 16,000 | 43° | |
| 20,000 | 44° | |
| 13 | 25,000 (25,600) | 45° |
| 32,000 | 46° | |
| 40,000 | 47° | |
| 14 | 50,000 (51,200) | 48° |
| 64,000 | 49° | |
| 80,000 | 50° | |
| 15 | 100,000 (102,400) | 51° |
| 125,000 | 52° | |
| 160,000 | 53° | |
| 16 | 200,000 (204,800) | 54° |
| 250,000 | 55° | |
| 320,000 | 56° | |
| 17 | 400,000 (409,600) | 57° |
| 500,000 | 58° | |
| 640,000 | 59° | |
| 18 | 800,000 (819,200) | 60° |
| 1,000,000 | 61° | |
| 1,250,000 | 62° | |
| 19 | 1,600,000 (1,638,400) | 63° |
| 2,000,000 | 64° | |
| 2,500,000 | 65° | |
| 20 | 3,200,000 (3,276,800) | 66° |
| 4,000,000 | 67° |
ในกล้องดิจิทัล
แก้ค่าความไวแสง ISO ของกล้องดิจิทัลได้รับมาตรฐานโดย ISO 12232 สำหรับในประเทศญี่ปุ่น สมาคมผลิตภัณฑ์กล้องถ่ายภาพและการถ่ายภาพ (CIPA) ได้ดำเนินการกำหนดมาตรฐานด้วยเช่นกัน[8] ในกล้องดิจิทัล ความไวของ เซนเซอร์รูปภาพ เช่น CCD มักจะแสดงเป็นเทียบเท่า ISO100 ความไวแสง ISO ของกล้องดิจิทัลเป็นค่ามาตรฐานสำหรับขยายสัญญาณที่เซ็นเซอร์ภาพ เมื่อทำการขยายสัญญาณของภาพ จะทำให้สัญญาณรบกวนจากการถ่ายภาพ สัญญาณรบกวนจากกระแสมืด และสัญญาณรบกวนความร้อนถูกขยายไปด้วย ดังนั้นหากความไวแสง ISO สูง สัญญาณรบกวนจากแสงและสัญญาณรบกวนสีจะเกิดขึ้นในภาพ เช่นเดียวกับฟิล์ม ยิ่งความไวแสงสูงเท่าไร ก็จะสามารถถ่ายภาพในที่มืดได้เร็วขึ้นเท่านั้น สัญญาณรบกวนอาจบรรเทาลงได้ด้วยการการระบายความร้อนให้เซนเซอร์
โดยพื้นฐานแล้ว สามารถสรุปได้ว่ายิ่งความไวแสงต่ำลง คุณภาพของภาพก็จะยิ่งดีขึ้น แต่ก็ขึ้นอยู่กับสมบัติของตัวเซนเซอร์ที่ใช้ การปรับค่าความไวแสงต่ำเกินไปก็อาจทำให้คุณภาพของภาพแย่ลงได้ เพราะแม้จะลดสัญยาณรบกวนได้ แต่ก็อาจทำให้เกิดความเปรียบต่างสูงเกินไป ส่วนสว่างขาวจ้าเกินหรือส่วนมืดดำสนิทได้ง่าย ด้วยเหตุนี้ กล้องดีเอสแอลอาร์ของนิคอน จึงมีความไวแสงทั่วไปขั้นต่ำที่ 100 ถึง 200 และค่าต่ำกว่านั้นจะใช้เมื่อต้องการในบางกรณีจริง ๆ เท่านั้น ดังนั้น ในการถ่ายภาพดิจิทัล การถ่ายภาพที่ค่าความไวแสงที่แนะนำคือประมาณ 100 ถึง 200 จึงถือว่าทำให้ได้คุณภาพของภาพที่ดีที่สุด
อ้างอิง
แก้- ↑ "ISO 5800:1987: Photography – Colour negative films for still photography – Determination of ISO speed". สืบค้นเมื่อ 2009-04-04.
- ↑ "ISO 6:1993: Photography – Black-and-white pictorial still camera negative film/process systems – Determination of ISO speed". สืบค้นเมื่อ 2009-04-04.
- ↑ "ISO 2240:2003: Photography – Colour reversal camera films – Determination of ISO speed". สืบค้นเมื่อ 2009-04-04.
- ↑ 4.0 4.1 R. E. Jacobson, Sidney F. Ray, Geoffrey G. Attridge, and Norman R. Axford (2000). The manual of photography. Focal Press. p. 305–307. ISBN 9780240515748.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Carson Graves (1996). The zone system for 35mm photographers. Focal Press. p. 124. ISBN 9780240802039.Carson Graves (1996). The zone system for 35mm photographers. Focal Press. p. 124. ISBN 9780240802039.
- ↑ ISO 2721:1982. Photography — Cameras — Automatic controls of exposure（paid download）. Geneva: International Organization for Standardization.
- ↑ 『クラシックカメラ専科No.2、名機105の使い方』p.75。
- ↑ デジタルカメラの感度規定