การเข้าถึงอินเทอร์เน็ต
บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ต (อังกฤษ: Internet Access) หมายถึงการเชื่อมต่อผู้ใช้คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล หรือคอมพิวเตอร์ใด ๆ หรืออุปกรณ์มือถือ หรือเครือข่ายคอมพิวเตอร์เข้ากับระบบอินเทอร์เน็ตที่ช่วยให้ผู้ใช้สามารถเข้าถึงบริการต่าง ๆ ในอินเทอร์เน็ตได้ (เช่นอีเมลและเวิลด์ไวด์เว็บ) ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต (Internet Service Provider, ISP) เสนอการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตให้ประชาชนทั่วไปผ่านทางเทคโนโลยีต่างๆที่มีความหลากหลายของอัตราการส่งสัญญาณข้อมูล (ความเร็ว)
ผู้บริโภคใช้งานอินเทอร์เน็ต, ในช่วงต้นก่อนที่จะกลายเป็นที่นิยม, ผ่านทางโทรฯเข้า (dial-up) ซึ่งเป็นการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในทศวรรษที่ 1980 และ 1990. ในช่วงทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 21 ผู้บริโภคจำนวนมากใช้เทคโนโลยีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตแบบบรอดแบนด์ทำให้สามารถใช้อินเทอร์เน็ตได้เร็วขึ้น
ประวัติ
แก้ในช่วงต้นถึงกลางทศวรรษที่ 1980, การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตส่วนใหญ่คือจากเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลและคอมพิวเตอร์ลูกข่ายเชื่อมต่อโดยตรงกับเครือข่ายท้องถิ่นหรือจากการเชื่อมต่อแบบ dial-up ที่ใช้โมเด็มและสายโทรศัพท์แบบแอนะล็อก. LANs มักจะทำงานที่ 10 Mbit/s และเติบโตเพื่อสนับสนุน 100 และ 1000 Mbit/s ในขณะที่โมเด็มมีอัตราส่งข้อมูลเพิ่มขึ้นจาก 1,200 และ 2,400 บิต/วินาทีในช่วงปี 1980, เป็น 28 และ 56 kbit/s โดยช่วงกลางถึงปลายปี 1990 ตอนแรกการเชื่อมต่อแบบ dial-up ทำจาก terminal หรือคอมพิวเตอร์ที่ใช้ซอฟต์แวร์จำลองเป็น terminal ต่อไปยังเซิร์ฟเวอร์ของ LANs การเชื่อมต่อแบบ dial-up แบบนี้ไม่ได้รองรับการใช้งานแบบ end-to-end ของโพรโทคอลอินเทอร์เน็ต แต่รองรับเฉพาะ terminal to host เท่านั้น การแนะนำตัวของเซิร์ฟเวอร์การเข้าถึงเครือข่าย (network access servers, Nass) สนับสนุนโพรโทคอลสายอนุกรมอินเทอร์เน็ต ( Serial Line Internet Protocol,SLIP) และต่อมาโพรโทคอลแบบจุดต่อจุด (point-to-point protocol, PPP) ได้ขยายโพรโทคอลของอินเทอร์เน็ตและทำให้ผู้ใช้ dial-up ได้ใช้บริการอินเทอร์เน็ตได้เต็มรูปแบบ แต่ยังมีข้อจำกัดที่อัตราข้อมูลที่ต่ำอยู่
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตด้วยบรอดแบนด์มักจะถูกเรียกสั้นๆว่าบรอดแบนด์และเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตแบบความเร็วสูง เป็นบริการที่ให้อัตราบิตสูงกว่าการใช้โมเด็ม 56 กิโลบิต/วินาทีอย่างมาก ในแผนบรอดแบนด์แห่งชาติสหรัฐอเมริกาของปี 2009, Federal Communications Commission (FCC) กำหนดเข้าถึงบรอดแบนด์เป็น "อินเทอร์เน็ตที่ always onและเร็วกว่าแบบ Dial-Up" แม้ว่า FCC จะกำหนดมันแตกต่างกันตลอดปีที่ผ่านมา คำว่า บรอดแบนด์แต่เดิมอ้างถึงการสื่อสารหลายความถี่เมื่อเทียบกับ narrowband หรือเบสแบนด์. บรอดแบนด์ในปัจจุบันเป็นคำทางการตลาดที่บริษัทโทรศัพท์, เคเบิลทีวีและอื่น ๆ ใช้ในการขายผลิตภัณฑ์อัตราข้อมูลสูงของตนในราคาสูงขึ้น
บรอดแบนด์ให้เข้าถึงที่ให้ประโยชน์ต่อบริการอินเทอร์เน็ตเช่น :
- ท่องเว็บทั่วโลกได้เร็วขึ้น
- ดาวน์โหลดได้เร็วขึ้นของเอกสาร, ภาพ, วิดีโอ, และไฟล์ขนาดใหญ่อื่น ๆ
- มีบริการมากขึ้นเช่น โทรศัพท์, วิทยุ, โทรทัศน์, videoconferencing และ
เครือข่ายส่วนตัวเสมือนจริงและการบริหารจัดการระบบจากระยะไกล
- เล่นเกมออนไลน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกมที่มีผู้เล่นด้วยกันจำนวนมากที่มีบทบาทการเล่นออนไลน์ที่ต้องการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้เล่นอย่างมาก
เทคโนโลยีบรอดแบนด์ที่มีการใช้งานอย่างกว้างขวางที่สุดคือ ADSL และสายเคเบิล เทคโนโลยีใหม่รวมถึง VDSL และใยแก้วนำแสง ทำให้ผู้ใช้บริการได้อัตราการรับส่งเร็วกว่าเดิมมาก การสื่อสารด้วยใยแก้วนำแสงในขณะที่เมื่อก่อนใช้ในอาคารและบนขอบถนนเท่านั้นได้มีบทบาทสำคัญในการช่วยให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงสำหรับผู้ใช้ทั่วไปโดยการรับส่งข้อมูลที่อัตราสูงมากในระยะทางที่ยาวมากและมีประสิทธิภาพมากกว่าเทคโนโลยีลวดทองแดง
ในพื้นที่ไม่ได้รับการบริการโดย ADSL หรือสายเคเบิล บางองค์กรชุมชนและรัฐบาลท้องถิ่นกำลังติดตั้งเครือข่าย Wi-Fi. อินเทอร์เน็ตไร้สายและอินเทอร์เน็ตดาวเทียมมักจะใช้ในชนบท หรือพื้นที่ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาหรือบริเวณที่ยากที่จะให้บริการอื่นๆ ที่ที่อินเทอร์เน็ตแบบมีสายไม่สามารถใช้งานได้อย่างง่ายดาย
เทคโนโลยีใหม่ถูกนำไปใช้สำหรับการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงอยู่กับที่ (stationary) และโทรศัพท์มือถือรวมถึง WiMAX, LTE และไร้สายอยู่กับที่ เช่น Motorola Canopy. เริ่มต้นประมาณ 2006, การเข้าถึงบรอดแบนด์มือถือจะพร้อมให้ใช้เพิ่มขึ้นที่ระดับผู้บริโภคด้วยเทคโนโลยี "3G" และ "4G" เช่น HSPA, EV-DO, HSPA + และ LTE
ความพร้อมใช้งาน
แก้นอกจากการเข้าถึงจากที่บ้าน, โรงเรียนและสถานที่ทำงาน การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตอาจเข้าถึงจากสถานที่สาธารณะเช่นห้องสมุดและอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตที่มีอยู่ ห้องสมุดบางแห่งให้พื้นที่สำหรับการเชื่อมต่อแล็ปท็อปของผู้ใช้ไปยังเครือข่ายท้องถิ่น (LANs)
จุดเข้าถึงอินเทอร์เน็ตไร้สาย(Wireless Internet access points)มีพร้อมให้ใช้ในสถานที่สาธารณะเช่นห้องโถงสนามบินในบางกรณีเพียงสำหรับการใช้งานช่วงสั้น ๆ ในขณะที่รอ บางจุดอาจให้คอมพิวเตอร์แบบหยอดเหรียญ. ศัพท์ต่างๆที่ถูกนำมาใช้เช่น "ตู้อินเทอร์เน็ตสาธารณะ", "จุดเข้าถึงสาธารณะ" และ "โทรศัพท์เว็บหยอดเหรียญ" โรงแรมหลายแห่งยังมีเทอมินอลสาธารณะ ตามปกติมีค่าธรรมเนียมการใช้
ร้านกาแฟ ห้างสรรพสินค้าและสถานที่อื่น ๆ มีการเชื่อมต่อไร้สายมากขึ้นกับเครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่เรียกว่าฮอตสปอตสำหรับผู้ใช้ที่นำอุปกรณ์ของตัวเองที่ใช้งานแบบไร้สายมาเองเช่นแล็ปท็อปหรือ PDA บริการเหล่านี้อาจจะฟรีสำหรับทุกคน หรือฟรีกับลูกค้าเท่านั้น หรือเสียค่าใช้จ่าย ฮอตสปอตไม่จำเป็นต้องถูกจำกัดเฉพาะพื้นที่ปิดเท่านั้น วิทยาเขตทั้งหรือสวนสาธารณะหรือแม้กระทั่งเมืองทั้งเมืองสามารถเปิดใช้งานได้ ความพยายามในระดับรากหญ้าได้นำพาชุมชนไปสู่เครือข่ายไร้สาย
นอกจากนี้การเข้าถึงบรอดแบนด์มือถือช่วยให้สมาร์ตโฟนและอุปกรณ์ดิจิทัลอื่น ๆ เพื่อเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตจากที่ตั้งใดๆที่สามารถใช้โทรศัพท์มือถือโทรฯออกได้ ภายใต้ขีดความสามารถของเครือข่ายของมือถือนั้น
อัตราการส่งข้อมูล
แก้| หน่วย | สัญลักษณ์ | บิต | ไบต์ | |
| กิโลบิตต่อวินาที | (103) | kbit/s | 1,024 bit/s | 128 bytes/s |
| Megabit/s | (106) | Mbit/s | 1,024 kbit/s | 128 kB/s |
| Gigabit/s | (109) | Gbit/s | 1,024 Mbit/s | 128 MB/s |
| Terabit/s | (1012) | Tbit/s | 1,024 Gbit/s | 128 GB/s |
| Petabit/s | (1015) | Pbit/s | 1,024 Tbit/s | 128 TB/s |
| Unit | Symbol | Bits | Bytes | |
| กิโลไบต์ต่อวินาที | (103) | kB/s | 8,192 bit/s | 1,024 bytes/s |
| Megabyte/s | (106) | MB/s | 8,192 kbit/s | 1,024 kB/s |
| Gigabyte/s | (109) | GB/s | 8,192 Mbit/s | 1,024 MB/s |
| Terabyte/s | (1012) | TB/s | 8,192 Gbit/s | 1,024 GB/s |
| Petabyte/s | (1015) | PB/s | 8,192 Tbit/s | 1,024 TB/s |
อัตราบิตสำหรับโมเด็ม dial-up เรื่มจากเพียง 110 บิต/วินาทีในช่วงปลายทศวรรษ 1950 ถึงสูงสุด 33-64 กิโลบิต/วินาที (V.90 และ V.92) ในปลายปี 1990. การเชื่อมต่อ dial-up โดยทั่วไปต้องใช้สายโทรศัพท์เท่านั้น การบีบอัดข้อมูลสามารถเพิ่มอัตราบิตอย่างมีประสิทธิภาพสำหรับการเชื่อมต่อแบบ dial-up โมเด็มจาก 220 (V.42bis) ถึง 320 (V.44) kbit/s. อย่างไรก็ตามประสิทธิภาพของการบีบอัดข้อมูลเป็นตัวแปรค่อนข้างขึ้นอยู่กับ ประเภทของข้อมูลที่กำลังถูกส่งมา และขึ้นอยู่กับสภาพของสายโทรศัพท์และปัจจัยอื่น ๆอีกมาก ในความเป็นจริงอัตราการส่งข้อมูลโดยรวมไม่ค่อยเกิน 150 กิโลบิต/วินาที
เทคโนโลยีบรอดแบนด์จัดหาอัตราบิตสูงกว่าแบบ dial-up มาก โดยทั่วไปจะไม่กระทบกับการใช้โทรศัพท์ปกติ อัตราขั้นต่ำของข้อมูลและเวลาแฝงสูงสุดถูกใช้ในความหมายของบรอดแบนด์ตั้งแต่ 64 kbit/s ถึง 4.0 Mbit/s. ในปี 1988 มาตรฐาน CCITT ที่กำหนดว่า "บริการบรอดแบนด์" ต้องใช้ช่องทางส่งผ่านที่มีความสามารถในการสนับสนุนบิต อัตราที่สูงกว่าอัตราการขั้นต้นตั้งแต่ประมาณ 1.5 ถึง 2 Mbit/s. รายงานปี 2006 ขององค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD) นิยามบรอดแบนด์ไว้ว่ามีอัตราการดาวน์โหลดข้อมูลเท่ากับหรือเร็วกว่า 256 กิโลบิต/s. และในปี 2010 Federal Communications Commission (FCC) กำหนด "Basic บรอดแบนด์" ว่าเป็นการส่งข้อมูลความเร็วอย่างน้อย 4 Mbit/s ดาวน์โหลด (จากอินเทอร์เน็ตไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ของผู้ใช้) และ 1 Mbit/s อัปโหลด (จาก คอมพิวเตอร์ของผู้ใช้กับอินเทอร์เน็ต). แนวโน้มก็คือการเพิ่มเกณฑ์ของความหมายของบรอดแบนด์เพิ่มขึ้นเมื่อบริการข้อมูลที่สูงขึ้นกว่าเดิมพร้อมใช้งาน
อัตราการส่งข้อมูลของโมเด็ม dial-up และบริการบรอดแบนด์ "ไม่สมมาตร" หมายถึงอัตราการส่งข้อมูลจะสูงมากตอนดาวน์โหลด (ไปยังผู้ใช้) สูงกว่าตอนอัปโหลด (ไปยังอินเทอร์เน็ต)
อัตราการส่งข้อมูล, รวมทั้งที่ให้ไว้ในบทความนี้, มักจะถูกกำหนดและลงโฆษณาในแง่ของอัตราการดาวน์โหลดสูงสุดหรือจุดสูงสุด(พีค) ในทางปฏิบัติอัตราการส่งข้อมูลสูงสุดเหล่านี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือสำหรับลูกค้า. อัตราการส่งข้อมูลที่เกิดขึ้นจริงแบบ end-to-end จะลดลงเนื่องจากปัจจัยหลายประการ. คุณภาพการเชื่อมโยงของสื่อกลางทางกายภาพที่แปรตามระยะทาง, และสำหรับการเข้าถึงแบบไร้สาย จะขึ้นกับภูมิประเทศ, อากาศ, สิ่งก่อสร้างที่บดบัง, ตำแหน่งเสาอากาศและการรบกวนจากแหล่งวิทยุอื่น ๆ คอขวดเครือข่ายอาจมีอยู่ที่จุดใดก็ได้บนเส้นทางจาก end-user ไปยังเซิร์ฟเวอร์ระยะไกลหรือบริการที่กำลังถูกนำมาใช้ และไม่เพียงแต่จะเกิดขึ้นที่จุดเชื่อมโยงแรกหรือจุดสุดท้ายก่อนเข้าถึงอินเทอร์เน็ตของ end-user เท่านั้น
ผู้ใช้หลายคนอาจแชร์การเข้าถึงผ่านทางโครงสร้างพื้นฐานเครือข่ายร่วมกัน เนื่องจากผู้ใช้ส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้ความสามารถในการเชื่อมต่อเต็มรูปแบบตลอดเวลา กลยุทธ์การรวมตัวนี้ (เรียกว่าบริการแข่งขัน) มักจะทำงานได้ดีและผู้ใช้สามารถระเบิดออกเพื่ออัตราการส่งข้อมูลที่เต็มที่อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น อย่างไรก็ตาม การใช้ไฟล์ร่วมกันแบบ peer-to-peer (P2P) และวีดิทัศน์แบบส่งต่อเนื่องคุณภาพสูงจะต้องการอัตราการส่งข้อมูลที่สูงทำให้ต้องขยายระยะเวลาออกไป ซึ่งจะละเมิดข้อสมมติฐานของบริการแบบนี้และสามารถก่อให้เกิดการบริการที่จะกลายเป็น oversubscribed เป็นผลให้เกิดความแออัดและประสิทธิภาพแย่ โพรโทคอล TCP รวมถึงกลไกการควบคุมการไหลที่เค้นกลับโดยอัตโนมัติเพื่อให้ได้แบนด์วิธกลับคืนระหว่างการแออัดของเครือข่าย สิ่งนี้ให้ความเป็นธรรมในแง่ที่ว่าผู้ใช้ทุกคนที่ประสบความแออัดจะได้รับแบนด์วิธน้อยลง แต่ก็สามารถทำให้ลูกค้าหลายรายหัวเสียและเป็นปัญหาสำคัญสำหรับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต ในบางกรณีจำนวนแบนด์วิธที่มีจริงอาจจะลดลงต่ำกว่าเกณฑ์ที่จำเป็นในการสนับสนุนการให้บริการโดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นการประชุมทางวิดีโอหรือวิดีทัศน์แบบส่งต่อเนทาองสดได้อย่างมีประสิทธิภาพทำให้การบริการไม่พร้อมใช้งาน
เมื่อการจราจรติดขัดขนาดหนัก ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตจงใจที่จะเค้นกลับแบนด์วิดท์จากบางระดับชั้น (class) ของผู้ใช้หรือจากบางบริการโดยเฉพาะ วิธีนี้เรียกว่า traffic shaping และการใช้อย่างมั่นใจที่จะได้คุณภาพที่ดีขึ้นของการบริการสำหรับการบริการในเวลาที่สำคัญบนเครือข่ายที่วุ่นวายมาก อย่างไรก็ตาม ถ้าใช้มากเกินไปสามารถนำไปสู่ความกังวลเกี่ยวกับความเป็นธรรมและความเป็นกลางของเครือข่ายหรือแม้กระทั่งค่าใช้จ่ายของการเซ็นเซอร์เมื่อบางชนิดของการจราจรถูกปิดกั้นอย่างรุนแรงหรืออย่างสิ้นเชิง
เทคโนโลยี
แก้เทคโนโลยีการเข้าถึงโดยทั่วไปใช้โมเด็มซึ่งจะแปลงข้อมูลดิจิทัลให้เป็นแอนะล็อกเพื่อการส่งผ่านเครือข่ายอนาล็อกเช่นเครือข่ายโทรศัพท์และสายเคเบิล คอมพิวเตอร์หรืออุปกรณ์อื่นที่เข้าถึงอินเทอร์เน็ตจะเชื่อมต่อโดยตรงกับโมเด็มที่ติดต่อสื่อสารกับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต (ISP) หรือการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตของโมเด็มจะถูกแชร์ผ่านเครือข่ายพื้นที่ท้องถิ่นหรือแลน (LAN) ซึ่งจะให้การเข้าถึงในพื้นที่จำกัด เช่นบ้าน, โรงเรียน, ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์หรืออาคารสำนักงาน
แม้ว่าการเชื่อมต่อกับ LAN อาจให้อัตราข้อมูลที่สูงมากภายใน LAN แต่ความเร็วในการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่แท้จริงจะถูกจำกัดโดยผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต (ISP) LAN อาจมีทั้งแบบใช้สายและไร้สาย อีเทอร์เน็ต บนสายเกรียวคู่และ Wi-Fi เป็นสองเทคโนโลยีส่วนใหญ่ที่ใช้ในการสร้างระบบแลนในวันนี้ แต่ ARCNET, Token ring, LocalTalk, FDDI, และเทคโนโลยีอื่น ๆ เคยถูกนำมาใช้ในอดีตที่ผ่านมา
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตส่วนใหญ่ในวันนี้คือผ่าน LAN มักจะเป็น LAN ขนาดเล็กมากที่มีเพียงหนึ่งหรือสองอุปกรณ์ที่ต่อกัน และในขณะที่แลนเป็นรูปแบบสำคัญของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต สิ่งนี้สร้างคำถามถึงวิธีการและอัตราการส่งข้อมูลที่ LAN จะเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตทั่วโลก เทคโนโลยีที่อธิบายไว้ด้านล่างจะถูกใช้เพื่อทำการเชื่อมต่อเหล่านี้
การเข้าถึงบรอดแบนด์แบบเดินสาย
แก้คำว่าบรอดแบนด์หมายถึงเทคโนโลยีการเข้าถึงข้อมูลอินเทอร์เน็ตที่ให้อัตราการรับส่งที่สูง เทคโนโลยีเหล่านี้ใช้สายไฟหรือสายเคเบิลใยแก้วนำแสงในทางตรงกันข้ามกับบรอดแบนด์ไร้สาย
Dial-up access
แก้
การเข้าถึงแบบ Dial-Up ใช้โมเด็มและโทรศัพท์ที่ทำงานกับ public switched telephone network (PSTN) เพื่อเชื่อมต่อกับโมเด็มของผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต โมเด็มฝั่งผู้ใช้แปลงสัญญาณดิจิทัลของคอมพิวเตอร์เป็นสัญญาณแอนะล็อกที่เดินทางผ่านสายโทรศัพท์ท้องถิ่นจนถึงชุมสายของบริษัทโทรศัพท์หรือ central office (CO) จากนั้นหลังจากทำการตรวจสอบบัญชีผู้ใช้ว่าถูกต้องจึงจะเชื่อมโยงผู้ใช้เข้ากับระบบอินเทอร์เน็ต
การดำเนินงานแบบ dial-up จะใช้ช่องความถี่เดียว และจะครอบครองสายโทรศัพท์แต่ผู้เดียวและเป็นหนึ่งในวิธีที่ช้าที่สุดของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต แบบ Dial-Up มักจะเป็นเพียงรูปแบบของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่มีอยู่ในพื้นที่ชนบทเพราะมันไม่จำเป็นต้องมีโครงสร้างพื้นฐานใหม่นอกเหนือจากเครือข่ายโทรศัพท์ที่มีอยู่แล้ว โดยปกติการเชื่อมต่อ dial-up ความเร็วจะไม่เกิน 56 กิโลบิต/วินาทีโดยใช้โมเด็มที่ทำงานที่อัตราการส่งข้อมูลสูงสุด 56 กิโลบิต/วินาที (ดาวน์ลิงก์) และ 34 หรือ 48 kbit /วินาที (อัพลิงก์)
multilink dial-up
แก้multilink dial-up ให้แบนด์วิดท์ที่เพิ่มขึ้นโดยการนำการเชื่อมต่อแบบ dial-up สองคู่สายหรือมากกว่า มาเชื่อมกัน (bonding) และปฏิบัติกับการบอนดิ้งนี้เหมือนกับเป็นช่องทางการเชื่อมต่อวงจรเดียว. ดังนั้น มันจึงต้องการสองชุดหรือมากกว่าของโมเด็ม, สายโทรศัพท์และบัญชี dial-up เช่นเดียวกับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต ที่สนับสนุน Multilinking - และแน่นอนค่าใช้จ่ายและข้อมูลจะต้องเป็นสองเท่าหรือมากกว่าด้วย ตัวเลือกนี้ได้รับความนิยมในเวลาสั้น ๆ สำหรับผู้ใช้ระดับไฮเอนด์ ก่อนที่ ISDN, DSL และเทคโนโลยีอื่น ๆ จะพร้อมใช้ Diamondและผู้ขายอื่น ๆ ได้สร้างโมเด็มพิเศษเพื่อสนับสนุน Multilinking นี้
เครือข่ายบริการดิจิทัลแบบบูรณาการ (ISDN)
แก้Integrated Services Digital Network (ISDN) หรือบริการโทรศัพท์แบบสวิตช์ที่สามารถขนส่งเสียงและข้อมูลดิจิทัล เป็นหนึ่งในวิธีการที่เก่าแก่ที่สุดในการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต. ISDN ถูกใช้สำหรับการประชุมทางเสียง/วิดีโอและการประยุกต์ใช้ข้อมูลบรอดแบนด์. ISDN เป็นที่นิยมมากในยุโรป แต่พบได้น้อยในอเมริกาเหนือ การใช้งานสูงสุดในปลายยุค 1990 ก่อนที่จะมี เทคโนโลยี DSL และเคเบิลโมเด็ม.
อัตราพื้นฐาน ISDN ที่รู้จักกันคือ ISDN-BRI, มีสอง"bearer"หรือ "B"แชนแนลที่ความเร็ว 64 กิโลบิต/วินาที ช่องทางเหล่านี้สามารถใช้แยกกันสำหรับเสียงหรือเซลล์ข้อมูลหรือบอนด์เข้าด้วยกันเพื่อให้บริการ 128 kbit/s หลายๆ ISDN-BRI สามารถผูกมัดร่วมกันเพื่อให้ได้อัตราการส่งข้อมูลสูงกว่า 128 กิโลบิต/วินาที อัตรา ISDN ประถมที่รู้จักกันเป็น ISDN-PRI มี 23 ช่อง bearer (64 kbit/s แต่ละ bearer ) ทำให้ได้อัตราการส่งข้อมูลรวม 1.5 Mbit / s (มาตรฐานสหรัฐ) สาย ISDN E1 (มาตรฐาน European) มี 30 ช่อง bearer ทำให้อัตราการส่งข้อมูลรวม 1.9 Mbit/s
วงจรเช่า
แก้วงจรเช่าเป็นการกำหนดให้สายเคเบิลสายใดสายหนึ่งให้ผู้เช่าได้ใช้แต่เพียงผู้เดียว ผู้ใช้อาจเป็นผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต, ธุรกิจและองค์กรขนาดใหญ่อื่น ๆ ใช้ในการเชื่อมต่อระบบแลนหรือเครือข่ายมหาวิทยาลัยเข้ากับอินเทอร์เน็ต โดยใช้โครงสร้างพื้นฐานของเครือข่ายโทรศัพท์ทั่วไปหรือผู้ให้บริการอื่น ๆ สายเคเบิลดังกล่าว อาจเป็นลวดทองแดง, ใยแก้วนำแสงและวิทยุ, วงจรเช่าถูกนำมาใช้เพื่อให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตโดยตรง
เทคโนโลยี T-carrier ให้บริการตั้งแต่ 1957 และให้อัตราการส่งข้อมูลที่หลากหลายจาก 56 และ 64 กิโลบิต/วินาที (DS0) ถึง 1.5 เมกะบิต/วินาที (T1 หรือ DS1) ถึง 45 Mbit/s (DS3 หรือ T3) สาย T1 ขนส่ง 24 ช่องเสียงหรือข้อมูล (24 DS0s) ดังนั้นลูกค้าอาจใช้บางช่องเป็นข้อมูลและที่เหลือเป็นเสียงหรือใช้ทั้ง 24 ช่องเป็นข้อมูลอย่างเดียว สาย DS3 (T3) ขนส่ง 28 ช่อง DS1 (T1). เศษของ T1 ยังมีให้บริการในรูปของทวีคูณ DS0 เพื่อให้อัตราการส่งข้อมูลระหว่าง 56 ถึง 1500 kbit/s. สาย T-carrier ต้องใช้อุปกรณ์ termination พิเศษที่อาจจะแยกออกจากหรือรวมอยู่กับเราเตอร์หรือสวิทช์หรืออาจจะหาซื้อหรือเช่าจาก ISP. ในประเทศญี่ปุ่นมาตรฐานเทียบเท่าคือ J1/J3. ในทวีปยุโรปที่มีมาตรฐานแตกต่างกันเล็กน้อย, E-carrier. ให้ 32 ช่องผู้ใช้ (64 กิโลบิต/วินาที) บน E1 (2.0 Mbit/s) และ 512 ช่องผู้ใช้หรือ 16 E1s บน E3 (34.4 Mbit/s)
Synchronous Optical Networking (SONET ในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา) และ Synchronous Digital Hierarchy (SDH, ในส่วนที่เหลือของโลก) เป็นโพรโทคอลมัลติเพล็กมาตรฐานที่ถูกใช้เพื่อขนส่งกระแสข้อมูลดิจิทัลอัตราบิตสูงผ่านใยแก้วนำแสงที่ใช้แสงเลเซอร์หรือแสงที่มีธรรมชาติเหมือนกันอย่างสูงจากไดโอดเปล่งแสง (LEDs). ที่อัตราการส่งต่ำ ข้อมูลยังสามารถถูกโอนผ่านทางอินเตอร์เฟซไฟฟ้าได้ หน่วยพื้นฐานของเฟรมคือ OC-3c (แสง) หรือ STS-3c (ไฟฟ้า) ซึ่งขนส่งที่ 155.520 Mbit/s ดังนั้น OC-3c จะขนส่งสาม OC-1 (51.84 Mbit /s) payloads ซึ่งแต่ละ payloads มีความจุมากพอที่จะรวม DS3 ได้เต็ม. อัตราการส่งข้อมูลที่สูงกว่าจะถูกส่งใน OC-3c ทวีคูณของสี่ ทำให้ได้ OC-12c (622.080 Mbit/s), OC-48C (2.488 Gbit/s), OC-192c (9.953 Gbit/s) และ OC-768c (39.813 Gbit/s) "C" ในตอนท้ายของ OC ย่อมาจาก "concatenated (ต่อกัน)" และแสดงกระแสข้อมูลเดียวแทนที่จะเป็นหลายกระแสข้อมูลที่ถูก multiplexed 1, 10, 40, และ 100 จิกะบิตอีเธอร์เน็ต (GbE, 10 GbE, 40 GbE และ 100 GbE) มาตรฐาน IEEE (802.3) ยอมให้ข้อมูลดิจิทัลถูกส่งผ่านสายทองแดงที่ระยะทางถึง 100 เมตรและผ่านใยแก้วนำแสงที่ระยะทางไป 40 กม.
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตเคเบิล
แก้เคเบิลอินเทอร์เน็ตหรือการเข้าถึงด้วยเคเบิลโมเด็มให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตผ่านสาย coaxial ใยแก้วไฮบริดที่เดิมพัฒนาขึ้นมาเพื่อขนส่งสัญญาณโทรทัศน์ สายทองแดงหรือใยแก้วนำแสงอาจเชื่อมต่อโหนดไปยังสถานที่ของลูกค้าที่จุดเชื่อมต่อที่รู้จักกันว่าเคเบิลดรอพ ในระบบเคเบิลโมเด็ม ทุกโหนดสำหรับสมาชิกเชื่อมต่อไปยังสำนักงานกลางของบริษัทเคเบิล ที่รู้จักกันว่าคือ "head end" แล้วบริษัทเคเบิลจะเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตโดยใช้ความหลากหลายของวิธีการ
ปกติจะใช้สายเคเบิลใยแก้วนำแสงหรือดาวเทียมดิจิทัลและการส่งสัญญาณไมโครเวฟเหมือน DSL, เคเบิลบรอดแบนด์ให้การเชื่อมต่ออย่างต่อเนื่องกับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต ช่วงดาวน์โหลด, ทิศทางสู่ผู้ใช้, อัตราบิตสามารถมากสุดได้ถึง 400 Mbit/s สำหรับการเชื่อมต่อธุรกิจ, และ 100 Mbit/s สำหรับการบริการที่อยู่อาศัยในบางประเทศ. ช่วงอัปโหลด, ออกมาจากผู้ใช้, มีความเร็วตั้งแต่ 384 กิโลบิต/วินาทีจนถึง 20 Mbit/s. การเข้าถึงแบบเคเบิลบรอดแบนด์มีแนวโน้มที่จะให้บริการลูกค้าที่เป็นธุรกิจน้อยกว่าเพราะเคเบิลทีวีที่มีอยู่มีแนวโน้มที่จะให้บริการอาคารที่อยู่อาศัยมากกว่าและอาคารเพื่อการพาณิชย์ไม่ค่อยมีการเดินสายโคแอกเชียลภายในอาคาร นอกจากนี้เนื่องจากสมาชิกเคเบิลบรอดแบนด์แชร์สายท้องถิ่นเดียวกัน, การสื่อสารอาจถูกดักไว้โดยสมาชิกที่อยู่ใกล้เคียง สายเคเบิลเครือข่ายให้รูปแบบการเข้ารหัสอย่างสม่ำเสมอสำหรับการเดินทางของข้อมูลไปและกลับจากลูกค้า แต่แผนการเหล่านี้อาจจะถูกขัดขวาง
Digital Subscriber Line (DSL, ADSL, SDSL และ VDSL)
แก้บริการ Digital Subscriber Line (DSL) ให้การเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตผ่านเครือข่ายโทรศัพท์ ซึ่งแตกต่างจาก dial-up, DSL สามารถทำงานได้โดยใช้สายโทรศัพท์เพียงคู่สายเดียวโดยไม่ได้ขัดขวางการใช้งานปกติของสายโทรศัพท์สำหรับการโทรโทรศัพท์เสียง. DSL ใช้ความถี่สูงในขณะที่ความถี่(เสียง)ต่ำจะถูกใช้สำหรับการสื่อสารโทรศัพท์ปกติ. โดยความถี่ต่ำจะถูกแยกออกมาด้วยตัวกรองที่ติดตั้งในสถานที่ของลูกค้า
DSL เดิมหมายถึง "digital subscriber loop" ในด้านการตลาดการสื่อสารโทรคมนาคม, คำว่า DSL เป็นที่เข้าใจอย่างกว้างขวางว่าหมายถึง Asymmetric Digital Subscriber Line (ADSL) เนื่องจากเป็นชนิดของ DSL ที่ถูกติดตั้งมากที่สุด การรับส่งข้อมูลในทิศทางให้กับลูกค้า (ดาวน์โหลด)ของการบริการ DSL สำหรับผู้บริโภคทั่วไปมักจะมีตั้งแต่ 256 กิโลบิต/วินาทีถึง 20 Mbit/s ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเทคโนโลยี DSL, สภาพสายและการดำเนินการของระดับบริการ. ใน ADSL, การรับส่งข้อมูลในทิศทางของผู้ให้บริการ (อัปโหลด) จะต่ำกว่าในทิศทางให้กับลูกค้า (ดาวน์โหลด) จึงเรียกว่าไม่สมมาตร. เทียบกับ symmetric digital subscriber line (SDSL) ดาวน์โหลดและอัปโหลดมีอัตราการส่งข้อมูลเท่ากัน
Very-high-bit-rate digital subscriber line (VDSL หรือ VHDSL, ITU G.993.1) เป็นมาตรฐานของ DSL ที่ได้รับการอนุมัติในปี 2001 ที่มีอัตราการส่งข้อมูลถึง 52 Mbit/s ดาวน์โหลดและ 16 Mbit/s อัปโหลด บนสายทองแดง และสูงถึง 85 Mbit/s ทั้งดาวน์โหลดและอัปโหลดบนสายโคแอกเชียล. VDSL สามารถรองรับการใช้งานเช่นโทรทัศน์ความละเอียดสูงเช่นเดียวกับการให้บริการโทรศัพท์ (Voice over IP) และ การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตโดยทั่วไปผ่านการเชื่อมต่อทางกายภาพคู่สายเดียว
VDSL2 (ITU-T G.993.2) เป็นรุ่นที่สองและเป็นการเพิ่มประสิทธิภาพของ VDSL. ได้รับการอนุมัติในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2006 มันสามารถที่จะให้อัตราการส่งข้อมูลเกิน 100 Mbit/s พร้อมกันทั้งในทิศทางอัปโหลดและดาวน์โหลด แต่อัตราการส่งข้อมูลสูงสุดจะประสบความสำเร็จในช่วงประมาณ 300 เมตรและประสิทธิภาพจะลดทอนไปตามระยะทางและการลดทอนสัญญาณที่เพิ่มขึ้น
วงแหวน DSL
แก้DSL Rings (DSLR) หรือ วงแหวน DSL ที่นำ DSL หลายวงจรมาผูกติดกัน คือโครงสร้างวงแหวนที่ใช้เทคโนโลยี DSL ผ่านสายโทรศัพท์ทองแดงหลายคู่สายที่มีอยู่มาผูกติดกันเพื่อให้มีอัตราการส่งข้อมูลสูงสุดถึง 400 Mbit/s.
ใยแก้วนำแสงไปถึงบ้าน
แก้Fiber-to-the-home (FTTH) เป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว Fiber-to-the-x (FTTx) ได้แก่ Fiber-to-the-building (FTTB), Fiber-to-the-premises (FTTP ), Fiber-to-the-desk (FTTD), Fiber-to-the-curb (FTTC) และ Fiber-to-the-โหนด (FTTN) วิธีการเหล่านี้ทั้งหมดนำข้อมูลมาใกล้ชิดกับผู้ใช้ด้วยใยแก้วนำแสง ความแตกต่างระหว่างแต่ละวิธีการส่วนใหญ่ก็คือวิธีการที่จะทำอย่างไรจะนำใยแก้วนำแสงให้ใกล้ชิดกับผู้ใช้มากที่สุด วิธีการจัดส่งทั้งหมดเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกับระบบไฮบริด fiber-coaxial (HFC) ที่ใช้เพื่อการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตด้วยสายเคเบิล
ใยแก้วนำแสงสามารถให้อัตราการส่งข้อมูลที่สูงขึ้นมากในระยะทางที่ไกลกว่ามาก อินเทอร์เน็ตที่มีความจุสูงส่วนใหญ่และแบ็คโบนของเคเบิลทีวีจะใช้เทคโนโลยีใยแก้วนำแสง จากนั้นข้อมูลจะถูกเปลี่ยนไปใช้เทคโนโลยีอื่น ๆ (DSL, เคเบิลทีวี, โทรศัพท์บ้าน) สำหรับการส่งมอบสุดท้ายให้กับลูกค้า
อินเทอร์เน็ตตามสายไฟ
แก้อินเทอร์เน็ตตามสายไฟหรือที่เรียกว่า Broadband over power lines (BPL) ทำการขนส่งข้อมูลอินเทอร์เน็ตบนตัวนำไฟฟ้าที่ถูกใช้สำหรับการส่งกระแสไฟฟ้าด้วย เนื่องจากโครงสร้างพื้นฐานของสายไฟฟ้าที่ได้กระจายออกไปอย่างกว้างขวางอยู่แล้ว เทคโนโลยีนี้สามารถให้คนที่อยู่ในชนบทและในพื้นที่ประชากรอยู่อาศัยน้อยสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตด้วยค่าใช้จ่ายที่น้อยในแง่ของอุปกรณ์การส่ง, สายเคเบิลหรือสายไฟ อัตราการส่งข้อมูลจะไม่สมมาตรและมีความเร็วทั่วไปตั้งแต่ 256 กิโลบิต/วินาทีถึง 2.7 Mbit/s.
เพราะระบบเหล่านี้ใช้บางส่วนของคลื่นความถี่วิทยุที่ถูกจัดสรรให้กับบริการการสื่อสารแบบออกอากาศอื่น ๆ, การรบกวนระหว่างการบริการด้วยกันเป็นปัจจัยสำคัญในการใช้งานของระบบการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตผ่านทางสายไฟ. มาตรฐาน IEEE P1901 ระบุว่าโพรโทคอลสายไฟทั้งหมดจะต้องตรวจสอบการใช้งานขนส่งกระแสไฟฟ้าที่ใช้อยู่และหลีกเลี่ยงการเข้าไปรบกวนกับงานนั้น
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตด้วยสายไฟได้มีการพัฒนาได้เร็วกว่าในยุโรปมากกว่าในสหรัฐเนื่องจากความแตกต่างทางประวัติศาสตร์ในปรัชญาการออกแบบระบบไฟฟ้า สัญญาณข้อมูลจะไม่สามารถผ่านหม้อแปลง Step-Down ที่ใช้อยู่ จึงต้องใช้ repeater มาติดตั้งในหม้อแปลงไฟฟ้าแต่ละตัว. ในสหรัฐอเมริกาหม้อแปลงให้บริการกลุ่มเล็ก ๆ ของบ้านหนึ่งหรือสองสามหลัง ในยุโรปมันเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับหม้อแปลงไฟฟ้าค่อนข้างใหญ่เพื่อให้บริการกลุ่มขนาดใหญ่ 10-100 บ้าน ดังนั้นเมืองสหรัฐฯโดยทั่วไปต้องใช้ repeater มากกว่าเมืองในยุโรปในขนาดเมืองที่เท่ากัน
ATM และ Frame Relay
แก้Asynchronous Transfer Mode (Asynchronous) และ Frame Relay เป็นมาตรฐานเครือข่ายบริเวณกว้างที่สามารถใช้เพื่อให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้โดยตรงหรือเป็น building blocks ของเทคโนโลยีการเข้าถึงอื่น ๆ ตัวอย่างเช่นการใช้งานหลายๆ DSL ใช้เลเยอร์เอทีเอ็มบนชั้น bitstream ระดับต่ำเพื่อเปิดทางให้หลายเทคโนโลยีที่แตกต่างกันสามารถทำงานบนการเชื่อมโยงเดียวกันได้ ลูกค้าระบบแลนโดยทั่วไปจะถูกเชื่อมต่อกับสวิตช์ ATM หรือโหนด Frame Relay ด้วยวงจรเช่าที่มีอัตราการส่งข้อมูลที่มีความเร็วที่หลากหลาย
เนื่องจากการถือกำเนิดของ Ethernet บนใยแก้วนำแสง การใช้กันอย่างแพร่หลายของ MPLS, VPNs และบริการบรอดแบนด์เช่นเคเบิลโมเด็มและ DSL, ทำให้ ATM และ Frame Relay ไม่ได้มีบทบาทที่โดดเด่นอย่างที่เคย
การเข้าถึงบรอดแบนด์ไร้สาย
แก้บรอดแบนด์ไร้สายจะถูกใช้เพื่อให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตทั้งแบบอยู่กับที่และแบบเคลื่อนที่
ดาวเทียมบรอดแบนด์
แก้
ดาวเทียมสามารถให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตแบบอยู่กับที่ แบบพกพาและแบบโทรศัพท์มือถือ มันเป็นหนึ่งในรูปแบบที่แพงที่สุดของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง แต่อาจจะเป็นทางเลือกเดียวที่มีอยู่ในพื้นที่ห่างไกล. ข้อมูลอัตราของดาวน์โหลดมีตั้งแต่ 2 กิโลบิต/วินาที ถึง 1 Gbit/s และของอัปโหลดมีตั้งแต่ 2 กิโลบิต/วินาทีถึง 10 Mbit/s การสื่อสารผ่านดาวเทียมมักจะต้องมีเส้นของสายตาที่ชัดเจน และจะไม่ทำงานได้ดีถ้าผ่านต้นไม้และพืชผักอื่น ๆ และจะได้รับผลกระทบจากความชื้น ฝนและหิมะ (เรียกว่า rain fade) และอาจจำเป็นต้องมีเสาอากาศทิศทางขนาดใหญ่พอสมควรและต้องเล็งให้ตรงที่สุด
ดาวเทียมในวงโคจร geostationary Earth orbit (GEO) ทำงานในตำแหน่งที่คงที่ที่ 35,786 กิโลเมตร (22,236 ไมล์) เหนือเส้นศูนย์สูตรของโลก แม้ที่ความเร็วของแสง (ประมาณ 300,000 กิโลเมตรต่อวินาทีหรือ 186,000 ไมล์ต่อวินาที) ก็จะใช้เวลาหนึ่งในสี่ของวินาทีสำหรับสัญญาณวิทยุในการเดินทางจากโลกไปยังดาวเทียมและกลับมา เมื่อเกิดความล่าช้าในการสวิตชิ่งและการเปลี่ยนเส้นทางอื่น ๆ ที่เพิ่มเข้ามาอีกทั้งความล่าช้าจะเป็นสองเท่าเพื่อให้สามารถส่งทั้งขาไปและขากลับ ทำให้ความล่าช้าทั้งหมดเป็นได้ถึง 0.75-1.25 วินาที ความล่าช้าแฝงนี้มีขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับรูปแบบอื่น ๆ ของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่มีศักยภาพทั่วไปที่ช่วง 0.015-0.2 วินาทีเท่านั้น เวลาแฝงที่ยาวสามารถทำให้การใช้งานบางอย่างเช่นการประชุมทางวิดีโอ, Voice over IP, เกมหลายผู้เล่นและการควบคุมระยะไกลของอุปกรณ์ที่จำเป็นต้องมีการตอบสนองในเวลาจริงไม่สามารถทำได้ผ่านดาวเทียม. การปรับแต่งด้วย TCP และ เทคนิคการเร่งความเร็วของ TCP สามารถบรรเทาปัญหาเหล่านี้ได้บ้าง ดาวเทียม GEO ไม่ครอบคลุมบริเวณขั้วโลกของโลก HughesNet และ Viasat เป็นระบบ GEO
ดาวเทียมในวงโคจรโลกต่ำ (Low Earth orbit (LEO) ต่ำกว่า 2,000 กิโลเมตรหรือ 1,243 ไมล์) และวงโคจรโลกกลาง (Medium earth orbit (MEO) ระหว่าง 2000 ถึง 35,786 กิโลเมตรหรือ 1,243 ถึง 22,236 ไมล์) มีความเหมือนกันน้อย, ดำเนินงานที่ระดับความสูงต่ำกว่าและจะไม่อยู่ในตำแหน่งที่คงที่เหนือแผ่นดิน ระดับความสูงที่ต่ำกว่าให้เวลาแฝงต่ำและให้การใช้งานอินเทอร์เน็ตแบบโต้ตอบเรียลไทม์มีความเป็นไปได้ ระบบ LEO รวม Globalstar และ Iridium. ดาวเทียม O3b Constellation นำเสนอเป็นระบบ MEO ที่มีความล่าช้า 125 ms. COMMStellation™ เป็นระบบ LEO วางแผนจะเปิดตัวในปี 2015 คาดว่าจะมีความล่าช้าจากเพียง 7 ms.
บรอดแบนด์เคลื่อนที่
แก้บรอดแบนด์เคลื่อนที่เป็นศัพท์ทางการตลาดสำหรับการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตไร้สายผ่านเสาโทรศัพท์มือถือไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์, ไปโทรศัพท์มือถือ (เรียกว่า "เซลล์โฟน" ในอเมริกาเหนือและแอฟริกาใต้) และไปอุปกรณ์ดิจิทัลอื่น ๆ ที่ใช้โมเด็มแบบพกพา. บริการบางอย่างของโทรศัพท์มือถือช่วยให้อุปกรณ์มากกว่าหนึ่งสามารถเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตโดยใช้การเชื่อมต่อแบบเซลลูลาร์เซลล์เดียวโดยใช้กระบวนการที่เรียกว่า tethering โมเด็มอาจจะถูกสร้างไว้ในคอมพิวเตอร์แล็ปท็อป, ในแท็บเล็ต, ในโทรศัพท์มือถือและในอุปกรณ์อื่น ๆ หรืออาจเพิ่มเข้าไปในอุปกรณ์บางอย่างที่ใช้คาร์ดในเครื่องพีซี, โมเด็ม USB และที่ USB sticks หรือ dongles หรือโมเด็มไร้สายแยกส่วน
ทุก ๆ สิบปีเทคโนโลยีใหม่ของโทรศัพท์มือถือและโครงสร้างพื้นฐานที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในธรรมชาติของพื้นฐานของการบริการ, เทคโนโลยีการส่งผ่านที่ไม่ย้อนกลับที่เข้ากันได้, จุดสูงสุดของอัตราความเร็วที่สูงขึ้น, คลื่นความถี่ใหม่, ช่องแบนด์วิดท์ที่กว้างขึ้นมีความพรอมใช้งานได้ การเปลี่ยนเหล่านี้จะเรียกว่า generation ครั้งแรกที่ให้บริการข้อมูลบนมือถือได้อยู่ในช่วงยุคที่สอง (2G)
| Speeds in kbit/s | down and up | |
|---|---|---|
| • GSM CSD | 9.6 kbit/s | |
| • CDPD | up to 19.2 kbit/s | |
| • GSM GPRS (2.5G) | 56 to 115 kbit/s | |
| • GSM EDGE (2.75G) | up to 237 kbit/s | |
| Speeds in Mbit/s | down | up |
|---|---|---|
| • UMTS W-CDMA | 0.4 Mbit/s | |
| • UMTS HSPA | 14.4 | 5.8 |
| • UMTS TDD | 16 Mbit/s | |
| • CDMA2000 1xRTT | 0.3 | 0.15 |
| • CDMA2000 EV-DO | 2.5–4.9 | 0.15–1.8 |
| • GSM EDGE-Evolution | 1.6 | 0.5 |
| Speeds in Mbit/s | down | up | |
|---|---|---|---|
| • | HSPA+ | 21–672 | 5.8–168 |
| • | Mobile WiMAX (802.16) | 37–365 | 17–376 |
| • | LTE | 100–300 | 50–75 |
| • | LTE-Advanced: | ||
| • moving at higher speeds | 100 Mbit/s | ||
| • not moving or moving at lower speeds | up to 1000 Mbit/s | ||
| • | MBWA (802.20) | 80 Mbit/s | |
อัตราการส่งข้อมูลดาวน์โหลด (มาที่ผู้ใช้) และอัปโหลด (ไปยังอินเทอร์เน็ต) ดังกล่าวข้างต้นเป็นจุดสูงสุดหรืออัตราสูงสุดและผู้ใช้มักจะได้สัมผัสกับอัตราการส่งข้อมูลที่ต่ำกว่า
WiMAX ถูกพัฒนามาเพื่อส่งมอบบริการไร้สายอยู่กับที่เพิ่มแบบไร้สายเคลื่อนที่เข้ามาในปี 2005. CDPD, CDMA2000 EV-DO และ MBWA จะไม่ได้รับการพัฒนาอย่างจริงจังอีกต่อไป
ในปี 2011, 90% ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่ให้บริการ 2G, ในขณะที่ 45% อาศัยอยู่ในพื้นที่ที่มีบริการ 2G และ 3G
วายแมกซ์
แก้WiMAX (Worldwide Interoperability for Microwave Access) คือชุดของการใช้งานร่วมกันของมาตรฐาน IEEE 802.16 ซึ่งเป็นครอบครัวของมาตรฐานเครือข่ายไร้สายที่ได้รับการรับรองโดย WiMAX Forum. WiMAX เปิดการใช้งาน "ส่งมอบกิโลเมตรสุดท้ายของการเข้าถึงบรอดแบนด์ไร้สายเพื่อเป็นทางเลือกแทนเคเบิลและ DSL". เดิม IEEE 802.16 มาตรฐานนี้ปัจจุบันเรียกว่า "WiMAX อยู่กับที่" ได้รับการตีพิมพ์ในปี 2001 และให้อัตราการส่งข้อมูล 30 ถึง 40 เมกะบิตต่อวินาที . การสนับสนุนการทำงานขณะเคลื่อนที่ถูกเพิ่มเข้ามาในปี 2005. ในปี 2011 ถูกปรับปรุงให้มีอัตราการส่งข้อมูลได้ถึง 1 Gbit/s สำหรับสถานีอยู่กับที่. WiMax เสนอระบบเครือข่ายในพื้นที่เมือง(แมน) มีรัศมีสัญญาณประมาณ 50 กิโลเมตร (30 ไมล์), ไกลกว่า Wi-Fi เครือข่ายแลนไร้สายทั่วไปที่มีระยะเพียง 30 เมตร (100 ฟุต) สัญญาณ WiMAX ยังมีประสิทธิภาพในการเจาะผนังอาคารมากกว่าของ Wi-Fi
ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตไร้สาย
แก้
ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตไร้สายมักจะใช้ระบบ ไวไฟ IEEE 802.11 ต้นทุนต่ำเพื่อเชื่อมโยงสถานที่ที่อยู่ห่างไกลเข้าด้วยกัน แต่อาจจะใช้ระบบสื่อสารทางวิทยุพลังงานสูงอื่น ๆ เพื่อเชื่อมโยงได้เช่นกัน
802.11b แบบดั้งเดิมเป็นบริการไวไฟรอบทิศทางที่ไม่มีใบอนุญาตที่ถูกออกแบบให้มีระยะบริการระหว่าง 100 และ 150 เมตร (300-500 ฟุต). โดยเน้นสัญญาณวิทยุโดยการใช้ 802.11b เสาอากาศทิศทางเดียวสามารถทำงานได้อย่างน่าเชื่อถือด้วยระยะทางหลายกิโลเมตร (ไมล์) แม้ว่าความต้องการเทคโนโลยีของเส้นสายตาถูกขัดขวางการเชื่อมต่อในพื้นที่ที่มีภูมิประเทศที่เป็นภูเขาหรือป่าทึบมากๆ นอกจากนั้น เมื่อเปรียบเทียบกับการเชื่อมโยงแบบใช้สาย, การเชื่อมต่อแบบไร้สายจะมีความเสี่ยงด้านการรักษาความปลอดภัย (ยกเว้นว่าจะใช้โพรโทคอลรักษาความปลอดภัยที่แข็งแกร่ง) อัตราการส่งข้อมูลจะช้าลงอย่างมีนัยสำคัญ (2-50 เท่า); และเครือข่ายยังมีเสถียรภาพน้อยลงอันเนื่องมาจากการรบกวนจากอุปกรณ์ไร้สายและจากเครือข่ายอื่น ๆ อีกทั้งปัญหาสภาพอากาศและปัญหาแนวเส้นสายตาอีกด้วย
การติดตั้งแบบไร้สายของ ISP ในพื้นที่ชนบทมักจะไม่ได้ทำในเชิงพาณิชย์และจะถูกแทนที่โดยการงานปะติดปะต่อกันของระบบที่สร้างขึ้นโดยการติดตั้งเสาอากาศของมือสมัครเล่นบนเสาวิทยุและหอคอย, ไซโลเก็บเกษตร, ต้นไม้สูงมากๆ หรือวัตถุอะไรก็ได้ที่มีความสูง ปัจจุบันมีบริษัท ที่ให้บริการนี้จำนวนของมาก
เทคโนโลยี Canopy ของโมโตโรล่าและเทคโนโลยีที่เป็นกรรมสิทธิ์เฉพาะอื่น ๆ นำเสนอการเข้าถึงแบบไร้สายไปยังตลาดในชนบทและพื้นที่อื่น ๆ ที่ยากที่จะเข้าถึงด้วยบริการ ไวไฟ หรือ วายแมกซ์
บริการแจกจ่ายหลายจุดท้องถิ่น
แก้Local Multipoint Distribution Service (LMDS) เป็นdkiเข้าถึงเทคโนโลยีบรอดแบนด์ไร้สายที่ใช้สัญญาณไมโครเวฟในการดำเนินงานระหว่าง 26 GHz และ 29 GHz. เดิมถูกออกแบบมาสำหรับการส่งโทรทัศน์ดิจิทัล (DTV) มันถูกพิจารณาว่าเป็นเทคโนโลยีไร้สายอยู่กับที่, หนึ่งจุดไปหลายจุดสำหรับการใช้ในกิโลเมตรสุดท้าย อัตราข้อมูลอยู่ในช่วง 64 กิโลบิต/วินาทีถึง 155 Mbit/s. ระยะทางจะถูกจำกัดโดยทั่วไปที่ประมาณ 1.5 ไมล์ (2.4 กิโลเมตร) แต่สามารถเชื่อมโยงได้ถึง 5 ไมล์ (8 กิโลเมตร) จากสถานีฐานมีความเป็นไปได้ในบางสถานการณ์
LMDS ถูกพบว่ามีศักยภาพทั้งในด้านเทคโนโลยีและการพาณิชย์ต่ำกว่ามาตรฐาน LTE และ WiMAX
การกำหนดราคาและการใช้จ่าย
แก้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตจะถูกจำกัดโดยความสัมพันธ์ระหว่างการกำหนดราคาและทรัพยากรมนุษย์ที่สามารถจ่ายได้ เกี่ยวกับทรัพยากรมนุษย์ ประมาณว่า 40% ของประชากรโลกพร้อมที่จะจ่ายน้อยกว่า US $ 20 ต่อปีเพื่อเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (ICT). ในเม็กซิโก, 30% ของประชากรที่ยากจนที่สุดสามารถจ่ายประมาณ US $ 35 ต่อปี ($ 3 ต่อเดือน) และในบราซิล 22% ของประชากรที่ยากจนที่สุดยอมจ่ายเพียง US $ 9 ต่อปีเพื่อใช้ไอซีที ($ 0.75 ต่อเดือน) จากลาตินอเมริกาเป็นที่รู้กันว่าเส้นเขตแดนระหว่างไอซีทีที่เป็นความจำเป็นกับไอซีที่เป็นความหรูหราคือประมาณ US $ 10 ต่อคนต่อเดือนหรือ US $ 120 ต่อปี. นี่คือจำนวนเงิน ICT ในการใช้จ่ายเพื่อความภาคภูมิใจเพื่อให้เป็นความจำเป็นขั้นพื้นฐาน ราคาการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตปัจจุบันเกินจำนวนทรัพยากรมนุษย์ที่มีขนาดใหญ่ในหลายประเทศ
ผู้ใช้แบบ dial-up จ่ายเป็นค่าโทรในประเทศหรือทางไกล มักจะต้องจ่ายค่าสมาชิกรายเดือนอีกด้วย และอาจจะต้องจ่ายเพิ่มเติมต่อนาทีหรือตามปริมาณการใช้และเชื่อมต่อที่จำกัดเวลาโดย ISP แม้ว่าในวันนี้จะจ่ายน้อยกว่าในอดีต บางการเข้าถึงแบบ dial-up จะเสนอให้เข้าได้ "ฟรี" ถ้าเข้าไปดูป้ายโฆษณาเป็นการตอบแทน. NetZero, bluelight, Juno, Freenet (NZ) เป็นตัวอย่างของการให้บริการฟรี บางชุมชนเครือข่ายไร้สายยังคงประเพณีของการให้บริการอินเทอร์เน็ตฟรี
การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตด้วยบรอดแบนด์แบบอยู่กับที่มักจะถูกขายภายใต้รูปแบบ "ไม่จำกัด " หรือแบบแฟลตเรท โดยราคาที่ถูกกำหนดโดยอัตราการส่งข้อมูลสูงสุดที่ลูกค้าเลือก แทนที่จะเป็นราคาต่อนาทีหรือตามการจราจร ซึ่งการคิดราคาต่อนาทีและต่อการจราจรและตามการจำกัดการใช้เป็นเรื่องปกติสำหรับการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตบรอดแบนด์สำหรับการใช้แบบเคลื่อนที่
กับความต้องการที่เพิ่มขึ้นของผู้บริโภคเนื้อหาแบบส่งต่อเนื่องเช่น วีดิทัศน์ตามคำขอ และการแบ่งปันไฟล์แบบ peer-to-peer, ความต้องการใช้แบนด์วิดท์มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและในบาง ISPs อัตราแฟลตเรทอาจจะอยู่ไม่ได้ แต่ด้วยค่าใช้จ่ายคงที่ประมาณ 80-90% ของค่าใช้จ่ายของการให้บริการบรอดแบนด์, ต้นทุนของการจราจรที่เพิ่มขึ้นอยู่ในระดับต่ำ ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตส่วนใหญ่ไม่เปิดเผยค่าใช้จ่ายของพวกเขา แต่ค่าใช้จ่ายในการส่งหนึ่งจิกะไบต์ของข้อมูลในปี 2011 คาดกันว่าจะประมาณ $ 0.03.
บาง ISP ประมาณว่าราว 5% ของผู้ใช้บริโภคประมาณ 50% ของแบนด์วิดท์ทั้งหมด. เพื่อให้แน่ใจว่าผู้ใช้ที่มีแบนด์วิธสูงเหล่านี้จะไม่ทำให้เครือข่ายสำหรับทุกคนช้าลง, บาง ISPs กำลังพิจารณา,กำลังทดลองใช้, หรือมีการดำเนินการผสมกันของการกำหนดราคาตามการจราจร, ช่วงเวลาของวันที่เป็น "พีก" และ "ออฟพีก" และตามแบนด์วิดท์หรือการจำกัดการจราจร.
ในแคนาดา Rogers Hi-Speed Internet และ Bell Canada ได้กำหนดการจำกัดแบนด์วิดท์. ในปี 2008 Time Warner เริ่มการทดลองการกำหนดราคาตามการใช้งานในโบมอนต์, เท็กซัส. ในปี 2009 ความพยายามโดย Time Warner ที่ขยายใช้เวลาในการที่จะขยายการกำหนดราคาตามการใช้งานาม ในโรเชสเตอร์, นิวยอร์ก ต้องพบกับการต่อต้านของประชาชน, อย่างไรก็ตาม, และถูกยกเลิกไปในที่สุด. เมื่อวันที่ 1 สิงหาคม 2012 ในแนชวิลล์เทนเนสซีและเมื่อ 1 ตุลาคม 2012 ในทูซอน, แอริโซนา, Comcast เริ่มการทดสอบเพื่อกำหนดการจำกัดแบนด์วิดท์ในพื้นที่ผู้อยู่อาศัย. ในแนชวิลล์การใช้เกินการจำกัดที่ 300 Gbyte ให้สิทธิ์การซื้อชั่วคราวเพิ่มอีก 50 จิกกะไบต์ของข้อมูลเพิ่มเติม
การแบ่งดิจิทัล
แก้
| 2005 | 2010 | 2016a | |
| ประชากรโลก | 6.5 พันล้าน | 6.9 พันล้าน | 7.3 พันล้าน |
| การใช้อินเทอร์เน็ต | 16% | 30% | 47% |
| ผู้ใช้ในประเทศกำลังพัฒนา | 8% | 21% | 40% |
| ผู้ใช้ในประเทศที่พัฒนาแล้ว | 51% | 67% | 81% |
| a=ประมาณ ที่มา: สหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ | |||
| 2005 | 2010 | 2016a | |
| แอฟริกา | 2% | 10% | 25% |
| อเมริกา | 36% | 49% | 65% |
| รัฐอาหรับ | 8% | 26% | 42% |
| เอเชียและแปซิฟิก | 9% | 23% | 42% |
| เครือรัฐเอกราช | 10% | 34% | 67% |
| ยุโรป | 46% | 67% | 79% |
| a=ประมาณ ที่มา: สหภาพโทรคมนาคมระหว่างประเทศ | |||
แม้จะมีการเติบโตอย่างมากแต่การเขัถึงของอินเทอร์เน็ตไม่ได้ถูกกระจายอย่างเท่าเทียมกันภายในหรือระหว่างประเทศ
การแบ่งดิจิทัลหมายถึง "ช่องว่างระหว่างคนที่มีประสิทธิภาพในการเข้าถึงข้อมูลและเทคโนโลยีการสื่อสาร (ICT) และผู้ที่มีการเข้าถึงอย่างจำกัดมากหรือไม่มีเลย" ไม่ว่าคนนั้นจะสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่ขึ้นอยู่กับสถานะทางการเงิน, ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และนโยบายของรัฐบาลหรือไม่ "ประชากรที่มีรายได้ต่ำ, อยู่ในชนบทและชนกลุ่มน้อยจะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษว่าเทคโนโลยี "ไม่มี"
นโยบายของรัฐบาลมีบทบาทอย่างมากในการนำการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตว่าจะให้กับหรือจะจำกัดการเข้าถึงสำหรับกลุ่มด้อยโอกาศ, กลุ่มในภูมิภาคและในประเทศ ตัวอย่างเช่นในประเทศปากีสถานใฝ่ที่หานโยบายด้าน IT อย่างจริงจังโดยมีเป้าหมายที่จะผลักดันเศรษฐกิจให้ทันสมัย, จำนวนของผู้ใช้อินเทอร์เน็ตเพิ่มขึ้นจาก 133,900 (0.1% ของประชากร) ในปี 2000 เป็น 31 ล้าน (17.6% ของประชากร) ในปี 2011 ในประเทศอื่น ๆ เช่นเกาหลีเหนือและคิวบามีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่ค่อนข้างน้อยเพราะความกลัวของรัฐบาลในความไม่แน่นอนทางการเมืองที่อาจมาพร้อมกับประโยชน์ของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตทั่วโลก. การคว่ำบาตรการค้าสหรัฐเป็นอีกหนึ่ง อุปสรรคที่จำกัดการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในคิวบา
ในประเทศสหรัฐอเมริกา พันล้านดอลลาร์ถูกนำไปลงทุนในความพยายามที่จะลดช่องว่างการแบ่งดิจิทัลและนำอินเทอร์เน็ตไปยังผู้คนจำนวนมากในพื้นที่มีรายได้ต่ำและในชนบทของประเทศสหรัฐอเมริกา ฝ่ายบริหารของโอบามายังคงมุ่งมั่นที่จะลดการแบ่งดิจิทัลผ่านการให้ทุนกระตุ้น. ศูนย์แห่งชาติเพื่อสถิติการศึกษารายงานว่า 98% ของเครื่องคอมพิวเตอร์ในห้องเรียนสหรัฐทั้งหมดมีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในปี 2008 ด้วยประมาณหนึ่งเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับนักเรียนสามคน จำนวนร้อยละและอัตราส่วนของนักเรียนต่อเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับโรงเรียนในชนบทเหมือนกัน (98% และ 1 คอมพิวเตอร์ต่อนักเรียน 2.9 คน)
การเข้าถึงคอมพิวเตอร์เป็นปัจจัยสำคัญในการกำหนดระดับของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต ในปี 2011, ในประเทศกำลังพัฒนา, 25% ของครัวเรือนจะมีคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวและ 20% มีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต, ในขณะที่ประเทศที่พัฒนาแล้วตัวเลขเป็น 74% ของครัวเรือนที่มีคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวและ 71% มีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ต. เมื่อการมีคอมพิวเตอร์ถูกต้องตามกฎหมายในคิวบาในปี 2007 การเป็นเจ้าของเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เป็นของส่วนตัวเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก (มี 630,000 เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่บนเกาะในปี 2008 เพิ่มขึ้น 23% จากปี 2007).
อินเทอร์เน็ตมีการเปลี่ยนแปลงวิธีการที่หลายคนคิดและได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตทางเศรษฐกิจการเมืองและสังคมของประชาชน การให้ผู้คนจำนวนมากในโลกได้เข้าถึงอินเทอร์เน็ตจะช่วยให้พวกเขาได้ใช้ประโยชน์จาก "โอกาสทางการเมือง, สังคม, เศรษฐกิจ, การศึกษาและอาชีพ" ที่มีอยู่ผ่านทางอินเทอร์เน็ต. หลายๆ หลักการที่ถูกพัฒนาในที่ประชุมสุดยอดระดับโลก เกี่ยวกับสังคมสารสนเทศที่มีขึ้นโดยสหประชาชาติในเจนีวาในปี 2003 ได้พูดถึงโดยตรงเกี่ยวกับการแบ่งดิจิทัล. ดังนั้นเพื่อส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจและการทำให้ลดลงของการแบ่งดิจิทัล, แผนบรอดแบนด์แห่งชาติกำลังถูกพัฒนาขึ้นเพื่อเพิ่มความพร้อมใช้งานของการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตราคาไม่แพงทั่วโลก
การเติบโตของจำนวนผู้ใช้
แก้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตเพิ่มขึ้นจากประมาณ 10 ล้านคนในปี 1993 ถึงเกือบ 40 ล้านในปี 1995, 670 ล้านในปี 2002 และ 2.45 พันล้าน ในปี 2011 ด้วยความอิ่มตัวของตลาด การเติบโตของจำนวนผู้ใช้อินเทอร์เน็ตชะลอตัวลงในประเทศอุตสาหกรรม แต่ยังคงเพิ่มในตลาดเอเชีย, แอฟริกา, ลาตินอเมริกา, แคริบเบียนและตะวันออกกลาง
มีประมาณ 0.6 พันล้าน ที่เป็นสมาชิกบรอดแบนด์อยู่กับที่ และเกือบ 1.2 พันล้านเป็นสมาชิกบรอดแบนด์มือถือในปี 2011 ในประเทศที่พัฒนาแล้วคนมักใช้เครือข่ายบรอดแบนด์ทั้งแบบอยู่กับที่และแบบมือถือ ในประเทศกำลังพัฒนาบรอดแบนด์มือถือมักจะเป็นวิธีการเข้าถึงที่หาได้ง่าย
ดูเพิ่ม
แก้อ้างอิง
แก้- ↑ "Percentage of Individuals using the Internet 2000–2012" เก็บถาวร 2014-02-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, International Telecommunications Union (Geneva), June 2013, retrieved 22 June 2013
- ↑ "Fixed (wired)-broadband subscriptions per 100 inhabitants 2012" เก็บถาวร 2017-07-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Dynamic Report, ITU ITC EYE, International Telecommunication Union. Retrieved on 29 June 2013.
- ↑ "Active mobile-broadband subscriptions per 100 inhabitants 2012" เก็บถาวร 2017-07-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Dynamic Report, ITU ITC EYE, International Telecommunication Union. Retrieved on 29 June 2013.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้
Internet ที่วิกิตำรา
คู่มือการท่องเที่ยว Internet access จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)- European broadband
- Corporate vs. Community Internet เก็บถาวร 2011-05-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, AlterNet, June 14, 2005, – on the clash between US cities' attempts to expand municipal broadband and corporate attempts to defend their markets
- Broadband data, from Google public data
- US National Broadband Maps เก็บถาวร 2011-10-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Types of Broadband Connections เก็บถาวร 2018-03-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Broadband.gov
