เกาะรอสส์

(เปลี่ยนทางจาก Ross Island)

เกาะรอสส์ (อังกฤษ: Ross Island) เป็นที่เกิดจากภูเขาไฟ 4 ลูกในทะเลรอสส์ อ่าวแมคเมอร์โดนอกชายฝั่งวิกตอเรียแลนด์ ในทวีปแอนตาร์กติกา

เกาะรอสส์
Ross Island
แผนที่เกาะรอสส์
ข้อผิดพลาด Lua ใน มอดูล:Location_map บรรทัดที่ 522: "แอนตาร์กติกา" is not a valid name for a location map definition
ภูมิศาสตร์
ที่ตั้งแอนตาร์กติกา
พิกัด77°30′S 168°00′E / 77.500°S 168.000°E / -77.500; 168.000
กลุ่มเกาะกลุ่มเกาะรอสส์
พื้นที่2,460 ตารางกิโลเมตร (950 ตารางไมล์)
ระดับสูงสุด3,794 ม. (12448 ฟุต)
จุดสูงสุดภูเขาไฟเอเรบัส
การปกครอง
ไม่มี
ประชากรศาสตร์
ประชากรฤดูร้อน: 1,000; ฤดูหนาว: 140

ภูมิศาสตร์ แก้

การที่พืดน้ำแข็งขยายตัวอยู่เรื่อย ๆ จึงทำให้ในบางครั้งเกาะนี้ถูกรวมเป็นส่วนหนึ่งของทวีปแอนตาร์กติกา เกาะนี้มีพื้นที่ประมาณ 2,460 ตารางกิโลเมตร และมีพื้นที่บนเกาะเพียงไม่กี่แห่งที่ไม่มีหิมะและน้ำแข็งมาปกคลุม เกาะนี้เป็นที่ตั้งของภูเขาไฟเอเรบัส (3,794 ม.) ซึ่งเป็นภูเขาไฟมีพลังที่อยู่ใต้สุดของโลก รวมถึงภูเขาไฟดับสนิทอย่างภูเขาเทอร์เรอร์ (3,230 ม.)[1] กัปตันเจมส์ คลาร์ก รอสส์ นำชื่อเรือหลวงเอเรบัส และเรือหลวงเทอร์เรอร์ มาตั้งชื่อภูเขา 2 ลูกนี้ พื้นที่สูงเป็นอันดับ 3 ของเกาะคือภูเขาเบิร์ด

ถึงเกาะนี้จะเป็นเกาะที่ค่อนข้างเล็ก แต่มันเป็นเกาะที่สูงที่สุดเป็นอันดับ 6 ของโลก และเป็นเกาะที่สูงที่สุดในทวีปแอนตาร์กติกา

การค้นพบ แก้

เจมส์ คลาร์ก รอสส์พบเกาะนี้ใน พ.ศ. 2383 ต่อมาโรเบิร์ต ฟอลคอน สกอตต์ ได้นำชื่อท้ายของรอสส์มาตั้งชื่อเกาะเพื่อเป็นการให้เกียรติ เกาะรอสส์มักใช้เป็นฐานสำหรับการสำรวจแอนตาร์กติกา เนื่องจากมันเป็นเกาะใต้สุดที่สามารถแล่นเรือเข้าไปได้ กระท่อมที่คณะสำรวจของโรเบิร์ต ฟอลคอน สกอตต์ และเออร์เนสต์ แชคเคิลตันสร้างยังคงอยู่บนเกาะและถูกเก็บรักษาไว้เป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ ทุกวันนี้เกาะรอสส์เป็นที่ตั้งของฐานสกอตต์ของนิวซีแลนด์ และสถานีแมคเมอร์โดโครงการแอนตาร์กติกของสหรัฐ ซึ่งเป็นที่ตั้งถิ่นฐานที่ใหญ่ที่สุดในแอนตาร์กติกา กรีนพีซเริ่มจัดตั้งฐานเวิลด์พาร์กบนเกาะและดำเนินงานเป็นเวลา 5 ปี ตั้งแต่ พ.ศ. 2530 − 2535

การอ้างสิทธิ แก้

เกาะรอสส์อยู่ในรอสส์ดีเพนเดนซี ที่อ้างสิทธิโดยนิวซีแลนด์

ระเบียงภาพ แก้

อ้างอิง แก้

  1. LeMasurier, W. E.; Thomson, J. W., บ.ก. (1990). Volcanoes of the Antarctic Plate and Southern Oceans. American Geophysical Union. p. 512. ISBN 0-87590-172-7.

แหล่งข้อมูลอื่น แก้