ลาสตราดา
ลาสตราดา (อิตาลี: La strada, แปลว่า "ถนน") เป็นภาพยนตร์ภาษาอิตาลีแนวนีโอเรียลลิสต์ ที่เขียนบทและกำกับโดยเฟเดอริโก เฟลลินี ออกฉายในปี พ.ศ. 2497 นำแสดงโดยแอนโทนี ควินน์ และจูเลียตตา มาซินา ภรรยาของเฟลลินี ผู้กำกับ
ลาสตราดา | |
---|---|
โปสเตอร์ภาพยนตร์ | |
กำกับ | เฟเดอริโก เฟลลินี |
เขียนบท | เฟเดอริโก เฟลลินี ทุลลิโอ พิเนลลี เอนนิโอ ฟลาอิอาโน |
เนื้อเรื่อง | เฟเดอริโก เฟลลินี ทุลลิโอ พิเนลลี |
อำนวยการสร้าง | ดิโน เดอ ลอเรนติส การ์โล ปอนติ |
นักแสดงนำ | แอนโทนี ควินน์ จูเลียตตา มาซินา ริชาร์ด เบสฮาร์ต |
กำกับภาพ | Otello Martelli Carlo Carlini |
ตัดต่อ | Leo Catozzo |
ดนตรีประกอบ | นิโน โรตา |
บริษัทผู้สร้าง | Ponti-De Laurentiis Cinematografica |
ผู้จัดจำหน่าย | พาราเมาต์พิกเจอส์ |
วันฉาย | 6 กันยายน ค.ศ. 1954 (เวนิส) 22 กันยายน 1954 (อิตาลี) |
ความยาว | 108 นาที |
ประเทศ | อิตาลี |
ภาษา | อิตาลี |
ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างจากความทรงจำในวัยเด็กของเฟลลินี ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองริมินี ริมชายหาดทะเลเอเดรียติก ทางตะวันตกของอิตาลี และเคยหนีออกจากบ้านไปร่วมคณะละครสัตว์ [1] ภาพยนตร์ถ่ายทำด้วยฟิล์มขาวดำ อำนวยการสร้างโดยดิโน เดอ ลอเรนติส [2] ดนตรีประกอบโดย นิโน โรตา
ภาพยนตร์เปิดตัวครั้งแรกในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเวนิส ปี 1954 และได้รับรางวัลสิงโตเงิน หลังจากเข้าฉายในสหรัฐอเมริกาในปี 1956 ได้รับเสนอชื่อเข้าชิง 2 รางวัลออสการ์ ประจำปี 1957 และได้รับรางวัลภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยม [3]
สถาบันภาพยนตร์อเมริกันกล่าวถึงภาพยนตร์นี้เป็น "หนึ่งในภาพยนตร์ที่มีอิทธิพลมากที่สุดเท่าที่เคยสร้างมา"[4] โดยได้รับรางวัลอะคาเดมีสาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมใน ค.ศ. 1957[5][6] สถาบันภาพยนตร์อังกฤษจัดให้อยู่ในอันดับ 4 จากท็อป 10 ประจำปี 1992[7]
เรื่องย่อ แก้
ภาพยนตร์กล่าวถึง เกลโซมินา (รับบทโดย มาซินา) หญิงสาวที่ถูกมารดาขายให้กับ แซมปาโน (รับบทโดย ควินน์) นักแสดงเร่ข้างถนน ที่แสดงความสามารถพิเศษในฐานะที่เป็นมนุษย์จอมพลัง เกลโซมินาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย เล่นตลก และเล่นดนตรีประกอบ
แซมปาโน เป็นชายที่มีบุคลิกหยาบกระด้าง เขาบอกใครต่อใครว่าเกลโซมินาเป็นภรรยา แต่ยังมีความสัมพันธ์กับหญิงสาวมากมายที่พบ ตลอดเวลาที่ออกเร่แสดง โดยไม่แยแสกับความรู้สึกของเกลโซมินา
แซมปาโนและเกลโซมินา ได้พบกับ อิล มัตโต (แปลว่า "The Fool" รับบทโดย เบสฮาร์ต) นักแสดงกายกรรมไต่ลวดที่เคยอยู่ร่วมคณะละครสัตว์กับแซมปาโน อิ มัตโตสนิทสนมกับเกลโซมินาอย่างรวดเร็ว เขาคอยกระตุ้นให้เกลโซมินาทิ้งแซมปาโนไปใช้ชีวิตที่ดีกว่า แต่เธอก็ยังตัดใจทิ้งเขาไปไม่ได้
อิล มัตโตทะเลาะกับแซมปาโนอย่างรุนแรง และถูกแซมปาโนบันดาลโทสะฆ่าตายและนำศพไปทิ้ง เมื่อเกลโซมินาพบร่างของอิล มัตโต เธอจึงช็อกและเสียสติไป แซมปาโนจึงทิ้งเกลโซมินาไป
ห้าปีต่อมา แซมปาโนได้พบความจริงว่า เกลโซมินาได้ใช้ชีวิตเร่ร่อนอย่างไร้จุดหมาย และเสียชีวิตไปแล้ว ในเวลานั้นเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่ารักเกลโซมินา และมีความว้าเหว่เพียงใด
อ้างอิง แก้
- ↑ http://www.theauteurs.com/films/185
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-06-03. สืบค้นเมื่อ 2009-09-19.
- ↑ http://www.imdb.com/title/tt0047528/awards
- ↑ "AFIPreview21.indd" (PDF). สืบค้นเมื่อ 28 September 2018.
- ↑ Kezich (2006), 406.
- ↑ "The 29th Academy Awards (1957) Nominees and Winners". oscars.org. สืบค้นเมื่อ 24 October 2011.
- ↑ The Sight & Sound Top Ten Poll: 1992 เก็บถาวร 8 ตุลาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Retrieved 15 June 2012
บรณานุกรม แก้
- Alpert, Hollis. Fellini: A Life. New York: Simon & Schuster, 2000. ISBN 978-0-7432-1309-7
- Baxter, John. Fellini. New York: St. Martin's Press, 1993. ISBN 0-312-11273-4
- Betti, Liliana. Fellini. Boston: Little, Brown, 1976. ISBN 0316092304
- Bondanella, Peter. The Films of Federico Fellini. New York: Cambridge University Press, 2002. ISBN 978-0-521-57573-7
- Bondanella, Peter and Manuela Gieri. La Strada: Federico Fellini, director. New Brunswick, NJ: Rutgers University Press, 1987. ISBN 978-0-8135-1237-2
- Fava, Claudio G., and Aldo Vigano. The Films of Federico Fellini. New York: Citadel Press, 1990. ISBN 0-8065-0928-7
- Fellini, Federico. Fellini on Fellini. Delacorte Press, 1974.
- Fellini, Federico, and Damian Pettigrew (ed). I'm a Born Liar: A Fellini Lexicon. New York: Harry N. Abrams, 2003. ISBN 0-8109-4617-3
- Kezich, Tullio. Fellini: His Life and Work. New York: Faber and Faber, 2006. ISBN 0-571-21168-2
- Kezich, Tullio. Federico Fellini: The Films. New York: Rizzoli, 2009. ISBN 978-0-8478-3269-9
- Murray, Edward. Ten Film Classics: A Re-Viewing. New York: Frederick Ungar Publishing, 1978.
- Salachas, Gilbert. Federico Fellini. New York: Crown Publishers, 1969.
อ่านเพิ่ม แก้
- (ในภาษาอิตาลี) Aristarco, Guido. La Strada. In: Cinema Nuovo, n° 46, Novembre 1954.
- (ในภาษาฝรั่งเศส) Bastide, F., J. Caputo, and Chris Marker. 'La Strada', un film di Federico Fellini. Paris: Du Seul, 1955.
- Fellini, Federico, Peter Bondanella, and Manuela Gieri. La Strada. Rutgers Films in Print, 2nd edizione 1991, ISBN 0-8135-1237-9.
- (ในภาษาอิตาลี) Flaiano, Ennio. "Ho parlato male de La Strada", in: Cinema, n.139, August 1954.
- (ในภาษาอิตาลี) Redi, Riccardo. "La Strada", in: Cinema, n° 130, March 1954.
- Swados, Harvey. "La Strada: Realism and the Comedy of Poverty." in: Yale French Studies, n° 17, 1956, p. 38–43.
- (ในภาษาอิตาลี) Torresan, Paolo, and Franco Pauletto (2004). 'La Strada'. Federico Fellini. Perugia: Guerra Edizioni, lingua italiana per stranieri, Collana: Quaderni di cinema italiano per stranieri, p. 32. ISBN 88-7715-790-9, ISBN 978-88-7715-790-4
- Young, Vernon. "La Strada: Cinematographic Intersections". In: The Hudson Review, Vol. 9, n° 3, Autumn 1956, p. 437–434.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
- ลาสตราดา ที่อินเทอร์เน็ตมูวีเดตาเบส
- ลาสตราดา ที่ออลมูวี
- ลาสตราดา ที่ทีซีเอ็มมูวีเดตาเบส
- ลาสตราดา ที่รอตเทนโทเมโทส์
- La strada an essay by David Ehrenstein at the Criterion Collection