หลี่ไท่โฮ่ว (ราชวงศ์หมิง)
หลี่ไท่โฮ่ว (จีน: 吕太后; พินอิน: Lǚ tàihòu; ไม่ปรากฎวันพระราชสมภพ และวันสวรรคต) พระนางเป็นพระมเหสีในหวงไท่จื่อจู เปียว และทรงเป็นพระราชมารดาในจักรพรรดิเจี้ยนเหวิน
| หลี่ไท่โฮ่ว (吕太后) | |
|---|---|
| สมเด็จพระบรมราชนนีฟันปีหลวง | |
| (皇嫂懿文太子妃) หวงเซ่าอี้เหวินไท่จื่อเฟย | |
| ระยะเวลา | ค.ศ. 1403 - ? |
| ก่อนหน้า | พระองค์แรกแห่งราชวงศ์หมิง |
| (皇太后) หวงไท่โฮ่ว | |
| ระยะเวลา | กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1399 - ค.ศ. 1403 |
| ก่อนหน้า | พระองค์แรกแห่งราชวงศ์หมิง |
| ถัดไป | เฉิงเซี่ยวเจาไท่หวงไท่โฮ่ว |
| (皇太子妃) หวงไท่จื่อเฟย | |
| ระยะเวลา | ? - ค.ศ. 1399 |
| ก่อนหน้า | จักรพรรดินีเซี่ยวคัง |
| ถัดไป | เฉิงเซี่ยวเจาไท่หวงไท่โฮ่ว |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| พระราชสมภพ | ไม่ปรากฎ |
| สวรรคต | ไม่ปรากฎ |
| พระชนก | หลี่ เปิ่น (吕本) |
| พระราชโอรส | จักรพรรดิเจี้ยนเหวิน |
| ราชวงศ์ | ราชวงศ์หมิงโดยการสมรส |
| ตระกูล | หลี่ (吕) |
ชีวประวัติ
แก้หลี่ไท่โฮ่วเป็นธิดาของหลี่ เปิ่น ขุนนางตำแหน่งสมุหไท่ฉางซือ[1]
แรกเริ่มพระนางหลี่รับราชการเป็นหวงไท่จื่อชื่อเฟย (皇太子次妃) พระมเหสีรองในหวงไท่จื่อจู เปียว[2]
ในวันที่ 5 พฤศจิกายน รัชศกหงอู่ปีที่ 10 (ค.ศ. 1377) พระนางหลี่ให้กำเนิดพระราชโอรสพระองค์ที่สองของหวงไท่จื่อจู เปียวนามว่าจู หยุนเหวิน
ในเดือนพฤศจิกายน รัชศกหงอู่ปีที่ 11 (ค.ศ. 1378) หวงไท่จื่อเฟยสกุลฉาง (常氏) สวรรคต ทำให้ต่อมาพระนางหลี่ก็ได้เป็นหวงไท่จื่อเฟย[3]
ในวันที่ 20 มิถุนายน รัชศกหงอู่ปีที่ 18 (ค.ศ. 1385) พระนางหลี่ให้กำเนิดพระราชโอรสนามว่าจู หยุนเจียน (朱允熞)[4]
ในวันที่ 12 มิถุนายน รัชศกหงอู่ปีที่ 24 (ค.ศ. 1391) พระนางหลี่ให้กำเนิดพระราชโอรสนามว่าจู หยุนซี (朱允熙)[5]
ในวันที่ 25 เมษายน รัชศกหงอู่ปีที่ 25 (ค.ศ. 1392) หวงไท่จื่อจู เปียว สวรรคต ได้รับพระสมัญญานามว่าอี้เหวิน (懿文)
เนื่องจากจู ซงอิน (朱雄英) พระโอรสพระองค์แรกสุดของหวงไท่จื่อจู เปียวที่ประสูติแต่หวงไท่จื่อเฟยสกุลฉางสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ 8 พระชันษาในวันที่ 12 หรือ 13 เมษายนตามบันทึก จักรพรรดิหมิงไท่จู่จึงตั้งจู หยุนเหวินพระราชโอรสองค์ที่สองของหวงไท่จื่อจู เปียวเป็นหวงไท่ซุน (皇太孙)
ในเดือนกุมภาพันธ์ รัชศกเจี้ยนเหวินปีที่ 1 (ค.ศ. 1399) พระนางหลี่ได้รับการสถาปนาเป็นหวงไท่โฮ่ว
จักรพรรดิหย่งเล่อโจมตีประตูจินชวน (金川门) และได้พบปะกับหลี่ไทโฮ่ว และได้บอกเหตุผลในการยกทัพมาโจมตีครั้งนี้ เมื่อชะตากรรมเป็นแบบนี้ และพระราชวังที่ถูกเพลิงไหม้ หลี่ไท่โฮ่วจึงออกจากพระราชวังไปประทับที่สุสานหลวงของหวงไท่จื่อจู เปียวกับจู หยุนซีลุกชายคนเล็ก
ในรัชศกหย่งเล่อปีที่ 1 (ค.ศ. 1403) หลี่ไท่โฮ่วถูกถอดพระราชอิสริยยศเป็นหวงเซ่าอี้เหวินไท่จื่อเฟย (皇嫂懿文太子妃)
ในรัชศกหย่งเล่อปีที่ 4 (ค.ศ. 1406) จู หยุนซีสิ้นพระชนม์ในวัย 16 พระชัน เพราะถูกไฟเผาทั้งเป็นจากเหตุเพลิงไหม้ และไม่ทราบชะตากรรมของพระนางหลี่
ในรัชศกหงหวงปีที่ 1 (ค.ศ. 1645) จักรพรรดิหงกวงคืนพระราชอิสริยยศหวงไท่โฮ่วให้กับพระนางหลี่[6]
อ้างอิง
แก้- ↑ 《明史卷一百一十五·列传第三》：皇太后吕氏，寿州人。父本，累官太常卿
- ↑ 《明史·卷三百·列传第一百八十八·外戚》吕本，寿州人，懿文太子次妃父也。仕元[……]
- ↑ 《太祖高皇帝实录》卷156 洪武十六年八月十日条
- ↑ 《太祖高皇帝实录》卷173 洪武十八年六月二十日条
- ↑ 《太祖高皇帝实录》卷209 洪武二十四年六月十二日条
- ↑ 《萬曆野獲編·卷三》故后無諱日 太后呂氏，故懿文太子追崇興宗康皇帝之繼配也。太子娶開平主常遇春女為妃，先薨，以太常卿呂本女為繼。建文帝即位，追尊常氏為懿敬孝康皇后，呂為皇太后。及文皇兵入，召后至，告以不得已舉兵之意，后出宮復故號為太子妃。尋命懿文諸子：吳王為廣澤王，居漳州；衡王為懷恩王，居建昌。是年俱召還，錮之鳳陽高牆。惟少子允𤐤，先封徐王，改封敷惠王，隨母呂太妃居懿文陵園。永樂四年，火起於邸中暴卒，追諡哀簡。蓋以呂后生，不欲顯誅之也。經呂后遂不知所終，今紀述中有云與建文同日自焚者，妄也。今懿文園近附孝陵，歲時尚能沾祭，常、呂二后想亦並祔不廢。然呂后竟無諱日可考，亦無諡號追贈。雖大義滅親，然於文皇為長嫂，於仁宗為伯妣，恩禮缺然，可為歎息。今志士仁人徒致意於建文尊號，屢形章奏，尚未循其本也。嘉靖間，孝宗張后崩，追諡孝康，與懿文帝后號同。此大臣不討論之過。時貴溪首揆，分宜掌禮部。