ศาลเจ้าซุยเต็น (โตเกียว)

Suiten-gū; 水天宮
	ศาลเจ้าในปัจจุบัน (สร้างใหม่ในปี 2016)
ศาสนา
ศาสนา	Shinto
เทพ	อาเมะ โนะ มินาคานูชิ (ในฐานะพระพิรุณ) ; จักรพรรดิอันโตกุ ; เคนเรน มอนอิน ; นี โนะ อามะ
ที่ตั้ง
ที่ตั้ง	2-4-1 นิฮงบาชิ คาคิการาโช, เขตชูโอ; โตเกียว 103-0014
	ที่ตั้งในประเทศญี่ปุ่น
พิกัดภูมิศาสตร์	35°41′01″N 139°47′06″E / 35.68361°N 139.78500°E
สถาปัตยกรรม
เริ่มก่อตั้ง	1818
เว็บไซต์
	www.suitengu.or.jp

ศาลเจ้าซุยเต็น (ญี่ปุ่น: 水天宮; โรมาจิ: Suiten-gū) คำว่า "ซุยเต็นกู" นั้นแปลตามตัวอักษรได้ว่า "วังของเทพแห่งน้ำ" หรือ "วังแห่งซุยเต็น" เป็นศาลเจ้าที่อุทิศให้แด่เทพเจ้าดังต่อไปนี้:

คำว่า "ซุยเต็น" นั้นหมายถึงชื่อเทพเจ้าฮินดู พระพิรุณ ในภาษาญี่ปุ่น ซึ่งเป็นหนึ่งในเทพเจ้าฮินดูที่ถูกนำมาเผยแผ่ในประเทศญี่ปุ่นพร้อม ๆ กับศาสนาพุทธ^{[หมายเหตุ 1]} จนเมื่อจักรวรรดิญี่ปุ่นได้สั่งการให้มีนโยบายแยกศาสนาชินโตกับศาสนาพุทธออกจากกัน (神仏分離) ทำให้ศาลเจ้าถูกแยกออกเป็นของสองศาสนา โดยศาลเจ้าที่นับถือซุยเต็นได้ระบุว่าตนนั้นนับถืออาเมะ โนะ มินาคานูชิ^[4]

ศาลเจ้าซุยเต็นตั้งอยู่ที่เขตชูโอ โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ถูกกล่าวขานในเรื่องของความคิด มโนภาพและการคลอดบุตรอย่างปลอดภัย ย้อนกลับไปในปี 1818 ไดเมียวคนที่เก้าแห่งแคว้นคูรูเมะได้สั่งให้มีการก่อสร้างศาลเจ้าซุยเต็นขึ้นมาในยุคเอโดะเพื่อให้เป็นศาลเจ้าย่อย ๆ ของศาลเจ้าอีกแห่งหนึ่งในชื่อเดียวกันในนครคูรูเมะ จังหวัดฟูกูโอกะ โดยศาลเจ้านี้ตั้งอยู่ภายในคฤหาสน์ของแคว้นบริเวณอำเภอมิตะ ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของเขตมินาโตะ โตเกียว และทางแคว้นเปิดให้ผู้คนเข้าชมได้ทุกวันที่ห้าของเดือน ต่อมาในปี 1871 ตระกูลอะริมะได้ย้ายจากอำเภอมิตะไปยังอากาซากะ และได้ย้ายศาลเจ้าตามไปด้วย จนกระทั่งในปีถัดมา พวกเขาก็ได้ย้ายศาลเจ้าไปยังตำแหน่งปัจจุบัน ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของหนึ่งในคฤหาสน์ของตระกูล

สถานีซุยเทนกูมาเอะ เป็นสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินใกล้ ๆ ซึ่งชื่อของสถานีนี้นำมาจากชื่อของศาลเจ้า ในประเทศญี่ปุ่น มีศาลเจ้าที่มีชื่อเดียวกันอีกว่า 25 แห่ง

หมายเหตุ แก้

↑ นอกเหนือจากพระพิรุณแล้วยังมี พระอินทร์ (ญป. ไทชาคุเต็น), พระอัคนี (คะเต็น), พระยม (เอ็มมะเต็น), พระนิรฤติ (ราเซ็ตสึเต็น), พระพาย (ฟูเต็น), พระอีสาน (อิชานาเต็น), ท้าวกุเวร (ทามอนเต็น), พระพรหม (บอนเต็น), พระแม่ปฤถวี (ชิเต็น), พระอาทิตย์ (นิตเต็น), พระจันทร์ (กัตเต็น).^[1]^[2]^[3]

References แก้

↑ Willem Frederik Stutterheim et al (1995), Rāma-legends and Rāma-reliefs in Indonesia, ISBN 978-8170172512, pages xiv–xvi
↑ S Biswas (2000), Art of Japan, Northern, ISBN 978-8172112691, page 184
↑ Adrian Snodgrass (2007), The Symbolism of the Stupa, Motilal Banarsidass, ISBN 978-8120807815, pages 120-124, 298-300
↑ "Tokyo Suitengu monogatari" 1985 Kodansha, ISBN 406202117X

[4] นอกเหนือจากพระพิรุณแล้วยังมี พระอินทร์ (ญป. ไทชาคุเต็น), พระอัคนี (คะเต็น), พระยม (เอ็มมะเต็น), พระนิรฤติ (ราเซ็ตสึเต็น), พระพาย (ฟูเต็น), พระอีสาน (อิชานาเต็น), ท้าวกุเวร (ทามอนเต็น), พระพรหม (บอนเต็น), พระแม่ปฤถวี (ชิเต็น), พระอาทิตย์ (นิตเต็น), พระจันทร์ (กัตเต็น).^[1]^[2]^[3]

[1] Willem Frederik Stutterheim et al (1995), Rāma-legends and Rāma-reliefs in Indonesia, ISBN 978-8170172512, pages xiv–xvi

[biswas184-2] S Biswas (2000), Art of Japan, Northern, ISBN 978-8172112691, page 184

[3] Adrian Snodgrass (2007), The Symbolism of the Stupa, Motilal Banarsidass, ISBN 978-8120807815, pages 120-124, 298-300

[5] "Tokyo Suitengu monogatari" 1985 Kodansha, ISBN 406202117X

[หมายเหตุ 1]

[4]

[1]

[2]

[3]