วิกฤตการณ์ติมอร์ตะวันออก

ภายหลังโปรตุเกสออกไปเมื่อปี พ.ศ. 2518 โดยมิได้จัดการปกครองให้แก่ติมอร์ตะวันออกแต่อย่างใด เป็นเหตุให้ประเทศอินโดนีเซียส่งทหารเข้ายึดครองติมอร์ตะวันออกโดยผนวกเข้าเป็นจังหวัดที่ 27 ของประเทศอินโดนีเซีย ซึ่งต่อมาได้ถูกคัดค้านจากประชาชนชาวติมอร์ตะวันออกเป็นเหตุให้เกิดความรุนแรงขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่การชุมนุมทางศาสนาในพิธีมิสซาที่โบสถ์โมตาเอล (Motael) เมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม พด้เดินขบวนไปยังสุสานซานตาครูซจำนวนผู้ร่วมชุมนุมจึงมีมากขึ้น และการชุมนุมก็เปลี่ยนเป็นการเรียกร้องเอกราช โดยมีนายชานานา กุฌเมา เป็นผู้นำที่มีบทบาทอย่างมากต่อการเรียกร้องเอกราชจากอินโด

วิกฤตการณ์ติมอร์-เลสเต
ทหารออสเตรเลียในติมอร์-เลสเต
วันที่ 20 กันยายน 2542 – 28 กุมภาพันธ์ 2543 สถานที่ ติมอร์-เลสเต ผล เอกราชของติมอร์-เลสเต
คู่สงคราม
ติมอร์-เลสเต สหประชาชาติ ออสเตรเลีย – 5,500 สหรัฐอเมริกา - 4,543 นิวซีแลนด์ – 1,100 บังกลาเทศ  บราซิล  แคนาดา  ฝรั่งเศส  เยอรมนี  ไอร์แลนด์  อิตาลี  เคนยา  นอร์เวย์  ฟิลิปปินส์  โปรตุเกส  สิงคโปร์  เกาหลีใต้  ไทย -1,500 สหราชอาณาจักร	อินโดนีเซีย กองกำลังมิลิเทีย สนับสนุน มาเลเซีย
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
จอร์ช ฮอวาร์ด ชานานา กุฌเมา	บาคารุดดิน ยูซุฟ ฮาบีบี วีรันโต

อย่างไรก็ดีเมื่อรัฐบาลอินโดนีเซียยินยอมให้ชาวติมอร์ตะวันออกลงประชามติเพื่อแยกตัวเป็นเอกราชจากอินโดนีเซีย ในวันที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2542 ประชาชนชาวติมอร์ตะวันออกกว่าร้อยละ 80 ออกเสียงสนับสนุนการแยกตัวเป็นเอกราช จึงก่อให้เกิดเหตุการณ์รุนแรงในติมอร์ตะวันออกโดยกลุ่มกองกำลังมิลิเทีย (militia) ที่นิยมอินโดนีเซีย สหประชาชาติจึงได้ตัดสินใจจัดตั้งกองกำลังนานาชาติ (International Force in East Timor – INTERFET) เมื่อ 15 กันยายน 2542 เพื่อส่งเข้าไปรักษาสันติภาพในติมอร์ตะวันออก ก่อนที่จะประกาศเอกราชในวันที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2545 ในขณะนี้ สหประชาชาติดำเนินการสนับสนุนติมอร์ตะวันออกภายใต้ United Nations Mission of Support in East Timor (UNMISET) ตั้งแต่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2545