รถไฟเร็วเขตเมืองมิวนิก
รถไฟเร็วเขตเมืองมิวนิก หรือ เอ็ส-บาน มึนเชิน (เยอรมัน: S-Bahn München) เป็นระบบขนส่งมวลชนระบบรางไฟฟ้าในเมืองมิวนิก ประเทศเยอรมนี มีลักษณะเป็นทั้งระบบขนส่งมวลชนเร็วและรถไฟชานเมือง ดำเนินงานโดย "เอ็ส-บานมึนเชิน" บริษัทลูกของ เดเบ เรกีโอ ไบเอิร์น (DB Regio Bayern) ซึ่งเป็นบริษัทลูกของการรถไฟเยอรมัน (Deutsche Bahn) นอกจากนี้ยังเข้าร่วม "สมาคมอัตราโดยสารและขนส่งมิวนิก" (Münchner Verkehrs- und Tarifverbund ย่อว่า MVV) และเชื่อมต่อกับระบบรถไฟใต้ดินมิวนิกที่ดำเนินงานโดยบริษัทท้องถิ่น
| S-Bahn München | |||
|---|---|---|---|
 | |||
 รถไฟเอ็ส-บาน สาย 7 (รุ่น Br 423) | |||
| ข้อมูลทั่วไป | |||
| ที่ตั้ง | มิวนิก, ประเทศเยอรมนี | ||
| ประเภท | ระบบขนส่งมวลชนเร็ว, รถไฟชานเมือง | ||
| จำนวนสาย | 8 | ||
| จำนวนสถานี | 149[1] | ||
| ผู้โดยสารต่อวัน | 840,000[2] | ||
| เว็บไซต์ | s-bahn-muenchen.de | ||
| การให้บริการ | |||
| เริ่มดำเนินงาน | 28 พฤษภาคม ค.ศ. 1972 | ||
| ผู้ดำเนินงาน | เอ็ส-บานมึนเชิน | ||
| จำนวนขบวน | 238 (รุ่น BR423) | ||
| ข้อมูลทางเทคนิค | |||
| ระยะทาง | 434 กิโลเมตร | ||
| รางกว้าง | 1,435 mm (4 ft 8 1⁄2 in) (สแตนดาร์ดเกจ) | ||
| การจ่ายไฟฟ้า | 15 kV, 16.7 Hz AC (เหนือหัว) | ||
| |||
"เอ็ส-บานมึนเชิน" ก่อตั้งเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 1972 เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามในการจัดหาระบบขนส่งที่เหมาะสมและเพียงพอเพื่อรองรับงานกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อน 1972 ที่มิวนิกได้เป็นเจ้าภาพ ด้วยการเชื่อมระบบรถไฟชานเมืองที่มีอยู่เข้าด้วยกันโดยการสร้างอุโมงค์รถไฟใต้เขตเมืองเก่า จากสถานีรถไฟหลักมิวนิก (München Haupfbahnhof) ถึงสถานีมิวนิกตะวันออก (München Ostbahnhof) ซึ่งเชื่อมระบบรถไฟชานเมืองทั้งสองฝั่งที่แต่เดิมแบ่งเป็นฝั่งตะวันออกและตะวันตก
เส้นทาง
แก้รถไฟเร็วเขตเมืองมิวนิกมีทั้งหมด 8 สาย ให้บริการพื้นที่เมืองมิวนิกชั้นในในลักษณะที่ทุกสายใช้รางคู่เพียงหนึ่งเส้นทางหรือเรียกว่า "Stammstrecke" (เส้นทางแกนหลัก) ในภาษาเยอรมัน ผ่านสถานีสำคัญต่าง ๆ กลางเมือง รับผู้โดยสารจากระบบรถไฟฟ้าใต้ดินและขนส่งมวลชนอื่น ๆ และแยกเส้นทางออกเป็นแต่ละสายเมื่อออกพื้นที่ชานเมืองและชนบทใกล้มิวนิก รถไฟเร็วเขตเมืองมิวนิกให้บริการด้วยความถี่หลัก 20 นาทีต่อขบวน บางเส้นทางให้บริการด้วยความถี่ 30-60 นาทีต่อขบวน ส่วนในชั่วโมงเร่งด่วนสามารถเพิ่มความถี่จาก 20 นาทีเป็น 10 นาทีต่อขบวนได้โดยการเพิ่มขบวนรถ เส้นทางทั้ง 8 สายแสดงหมายเลขและสถานีปลายทางทั้งสองฝั่ง ดังนี้
|
ไฟรซิง / เทอร์มินัลสนามบินมิวนิก (ท่าอากาศยานมิวนิก) — น็อยฟาร์น — ล็อยช์เทินแบร์กริง |
|
เพเทอร์สเฮาเซิน / อัลโทมึนสเตอร์ — ดาเคา — แอร์ดิง |
|
มัมเมินด็อร์ฟ — ฮ็อลส์เคียร์เชิน |
|
เก็ลเทินด็อร์ฟ — เอเบอร์สแบร์ค |
|
ทูทซิง — เอเบอร์สแบร์ค |
|
ว็อลฟราทส์เฮาเซิน — คร็อยซ์ชตราเซอ |
|
แฮร์ชิง — เทอร์มินัลสนามบินมิวนิก (ท่าอากาศยานมิวนิก) |
|
พาซิง — เฮิลรีเกิลส์คร็อยท์ |
สถานี
แก้ปัจจุบันมีสถานีที่ให้บริการรถไฟเร็วเขตเมืองมิวนิกทั้งสิ้น 149 สถานี โดยอยู่ในเมืองมิวนิก 41 สถานี และสถานีที่เหลือกระจายอยู่ในพื้นที่ 10 อำเภอ (Landkreis) รอบมิวนิก เป็นสถานีใต้ดินทั้งสิ้น 8 สถานี ในจำนวนดังกล่าวอยู่ในเส้นทางแกนหลัก 5 สถานีและอีก 3 สถานีอยู่ในสาย [3]
อ้างอิง
แก้- ↑ "Bahnhof Freiham". สืบค้นเมื่อ 2019-02-20.
- ↑ "Daten zur S-Bahn München". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-05-06. สืบค้นเมื่อ 2019-09-10.
- ↑ Marco Völklein (2016-01-25). Vorbild Flughafen. Süddeutsche Zeitung. p. 39. ISSN 0174-4917.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้
- เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ: S-Bahn München GmbH (เยอรมัน)