ยีนเห็นแก่ตัว

ยีนเห็นแก่ตัว (อังกฤษ: The Selfish Gene) เป็นหนังสือเรื่องวิวัฒนาการเขียนโดย ริชาร์ด ดอว์กินส์ พิมพ์ในปี 2519 และแปลเป็นภาษาไทยครั้งแรกโดย เจษฎา เด่นดวงบริพันธ์ ในปี 2559 ตั้งอยู่บนทฤษฎีหลักการของหนังสือเล่มแรกของจอร์จ ซี. วิลเลียมส์ การปรับตัวและการคัดเลือกโดยธรรมชาติ (Adaptation and Natural Selection) ดอว์กินส์ใช้คำว่า "ยีนเห็นแก่ตัว" เป็นวิธีนำเสนอมุมมองวิวัฒนาการที่มียีนเป็นศูนย์กลาง (gene-centred view of evolution) ตรงกันข้ามกับมุมมองที่มุ่งสนใจสิ่งมีชีวิตและกลุ่ม กระพือความคิดที่พัฒนาระหว่างคริสต์ทศวรรษ 1960 โดย ดับเบิลยู. ดี. ฮามิลตันและอื่น ๆ ให้ได้รับความนิยม จากมุมมองที่มียีนเป็นศูนย์กลาง ตามด้วยความคิดว่ายิ่งปัจเจกมากกว่าสองมีความสัมพันธ์ทางพันธุกรรมมากยิ่งขึ้นเท่าใด ยิ่งมีสำนึก (ในระดับยีน) ทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นประพฤติเห็นแก่ตัวต่อกันมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ยีนเห็นแก่ตัว
ปกหนังสือ ยีนเห็นแก่ตัว ฉบับแปลภาษาไทย พิมพ์ครั้งที่ 4
ผู้ประพันธ์	ริชาร์ด ดอว์กินส์
ชื่อเรื่องต้นฉบับ	The Selfish Gene
ผู้แปล	เจษฎา เด่นดวงบริพันธ์
ประเทศ	สหราชอาณาจักร
ภาษา	อังกฤษ
หัวเรื่อง	ชีววิทยาวิวัฒนาการ
สำนักพิมพ์	Oxford University Press
วันที่พิมพ์	2519 (อังกฤษ, ฉบับพิมพ์ครั้งแรก) 2559 (ไทย)
ชนิดสื่อ	พิมพ์, อีบุ๊ก
หน้า	224
ISBN	0-19-857519-X
OCLC	2681149
เรื่องถัดไป	The Extended Phenotype

คาดหมายว่าเชื้อสายวิวัฒนาให้ความเหมาะสมรวม (inclusive fitness) มากที่สุด คือ จำนวนสำเนาของยีนที่ส่งผ่านทั่วโลก (มิใช่โดยปัจเจกหนึ่ง ๆ) ผลคือ ประชากรจะมีแนวโน้มสู่ยุทธศาสตร์เสถียรในทางวัวัฒนาการ (evolutionarily stable strategy) หนังสือยังประดิษฐ์คำว่า มีม (mene) สำหรับหน่วยของวิวัฒนาการทางวัฒนธรรมของมนุษย์ที่สมนัยกับยีน โดยแนะว่าการผลิตซ้ำ "ความเห็นแก่ตัว" ดังนี้อาจเป็นแบบจำลองวัฒนธรรมของมนุษย์ในสำนึกที่ต่างไป การศึกษามีม (memetics) กลายเป็นหัวข้อการศึกษาจำนวนมากตั้งแต่มีการพิมพ์หนังสือนี้

แหล่งข้อมูลอื่น

• Video introduction by Richard Dawkins เก็บถาวร 2006-08-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน from Google Videos