มุบาห์
มุบาห์ (อาหรับ: مباح) เป็นคำศัพท์ภาษาอาหรับที่แปลว่า "อนุญาต"[1] ที่ใช้ในกฎหมายอิสลาม
ใน อุศูลุลฟิกฮ์ (หลักการนิติศาสตร์อิสลาม) มุบาห์ เป็นหนึ่งในห้าระดับการยอมรับ (อะฮ์กาม) และมักถูกแปลเป็น "เป็นกลาง"[2][3] "เมินเฉย"[4] หรือ "ได้รับอนุญาต (เฉย ๆ)"[4][5] โดยอิงถึงการกระทำที่ไม่เป็นข้อบังคับ, แนะนำ, น่ารังเกียจ หรือต้องห้าม และด้วยเหตุนี้จึงไม่มีการตัดสินใจจากพระเจ้า[2]
ในกฎหมายทรัพย์สินอิสลาม คำว่า มุบาห์ อิงถึงบางสิ่งที่ไม่มีเจ้าของ ซึ่งคล้ายกับ เรสนุลลิอุส (res nullius, ทรัพย์ไม่มีเจ้าของ) ที่ใช้ในกฎหมายโรมันกับคอมมอนลอว์[6]
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ Hans Wehr, J. Milton Cowan (1976). A Dictionary of Modern Written Arabic (3rd ed.). Spoken Language Services. p. 81.
- ↑ 2.0 2.1 Vikør, Knut S. (2014). "Sharīʿah". ใน Emad El-Din Shahin (บ.ก.). The Oxford Encyclopedia of Islam and Politics. Oxford University Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-06-04. สืบค้นเมื่อ 2017-05-20.
- ↑ Wael B. Hallaq (2009). Sharī'a: Theory, Practice, Transformations. Cambridge University Press (Kindle edition). p. Loc. 2160.
- ↑ 4.0 4.1 Baber Johansen (2009). "Islamic Law. Legal and Ethical Qualifications". ใน Stanley N. Katz (บ.ก.). The Oxford International Encyclopedia of Legal History. Oxford: Oxford University Press.
- ↑ Juan Eduardo Campo, บ.ก. (2009). "Halal". Encyclopedia of Islam. Infobase Publishing. p. 284.
- ↑ Ersilia Francesca (2009). "Possession. Yad in Islamic Law". ใน Stanley N. Katz (บ.ก.). The Oxford International Encyclopedia of Legal History. Oxford: Oxford University Press.