ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พืชกรรมสวน"

'''พืชกรรมสวน''' หรือ '''วิชาพืชสวน''' ({{lang-en|Horticulturehorticulture}}) คือวิชาที่ครอบคลุม[[อุตสาหกรรม]]และ[[วิทยาศาสตร์]]แห่งการเพาะปลูกพืชผล นักพืชสวน หรือพืชกรสวน (hellhorticulturists) ทำงานและปฏิบัติงานค้นคว้าวิจัยในงานในสาขาการขยายพันธุ์พืช การเพาะปลูก การผลิตกรรมทางเกษตร การปรับปรุงพันธุ์พืช งานวิศวกรรมพันธุศาสตร์ ชีวเคมีพืช และสรีรวิทยาพืช ขอบเขตของงานเกี่ยวข้องกับไม้ผล [[เบอร์รี]] (berries) [[ผลเปลือกแข็งเมล็ดเดียว]] (nuts) ผัก ไม้ดอก ไม้ยืนต้น ไม้พุ่มและหญ้าสนาม พืชกรทำการปรับปรุงเพื่อเพิ่มผลผลิตพืชผล คุณค่าทางอาหารของพืชผลและการต้านทานต่อโรค แมลงและสภาพเครียดทางสิ่งแวดล้อม

การศึกษาด้านพืชสวนแบ่งออกได้เป็น 8 สาขาซึ่งสามารถจัดเป็นกลุ่มกว้างๆกว้าง ๆ ได้ 2 กลุ่มคือ พืชประดับ (ornamentals) และพืชอาหาร (edibles)

* [[รุกขกรรม]] (Arboriculturearboriculture) อันได้แก่การศึกษา การคัดเลือก การปลูก การดูแลรักษาและการโค่นต้นไม้ใหญ่ ไม้พุ่ม ไม้เลื้อย และไม้หลายปีมีแก่น (perennial woody plants)

* บุษบากรรม หรือวิชาไม้ดอก (Floriculturefloriculture) อันได้แก่การผลิตและการตลาดด้านพืชผลไม้ดอก

* [[ภูมิสถาปัตยกรรม|พืชกรรมภูมิทัศน์]] (Landscapelandscape horticulture) อันได้แก่การผลิตและการตลาดและการดูแลรักษาพืชพรรณภูมิทัศน์ (landscape plants)

* วิชาพืชผัก (Olericultureolericulture) อันได้แก่การผลิตและการตลาดพืชผัก

* วิทยาไม้ผล (Pomologypomology) ได้แก่การผลิตและการตลาดผลไม้

* วิชาการปลูกองุ่น (Viticultureviticulture) ได้แก่ ได้แก่การปลูกและการตลาดองุ่น

* สรีรวิทยาหลังเก็บเกี่ยว (Postharvestpostharvest physiology) ได้แก่การรักษาคุณภาพและป้องกันการเน่าเสียของผลิตผลพืชสวน

พืชกรสวนทำงานในภาคอุตสาหกรรม ภาครัฐและสถาบันการศึกษา หรือเป็นนักสะสมเอกชน พวกเขาสามารถวิศวกรระบบพืชผล (Croppingcropping systems engineers) ผู้จัดการธุรกิจค้าส่งและค้าปลีก ผู้เชี่ยวชาญด้านการขยายพันธุ์และเพาะเนื้อเยื่อ (ไม้ผล ผัก ไม้ดอกและหญ้า) เป็นผู้ตรวจพืชผล ที่ปรึกษาด้านการผลิต ผู้เชี่ยวชาญงานอบรม นักปรับปรุงพันธุ์ นักวิจัยและครูอาจารย์

มีการนำวิชาพืชกรรมสวนไปปฏิบัติตามสวนต่างๆต่าง ๆ เช่น ในศูนย์เพาะชำและเรือนเพาะชำ งานที่ปฏิบัติมีตั้งแต่การจัดเตรียมเมล็ดพันธุ์ กิ่งชำไปจนถึงการทำต้นไม้ขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่มักจำหน่ายให้สวนไม้ประดับและตลาดขายต้นไม้ทั่วไป

ต้นกำเนิดของพืชกรรมสวนเกิดจากการเปลี่ยนจากการเป็นชุมชนเร่ร่อนที่เปลี่ยนที่อยู่ตามแหล่งล่าสัตว์และเก็บกินอาหารมาเป็นชุมชนอยู่เป็นที่หรือกึ่งเป็นที่ในพื้นที่เพาะปลูก มีการเริ่มเพาะปลูกพืชผลชนิดต่าง ๆ ในขนาดเล็กรอบที่พัก หรือมิฉะนั้นก็เป็นการเดินทางจากที่พักไปยังที่เพาะปลูกตามฤดูแล้วกลับที่พัก เช่น มิลปาหรือไร่ข้าวโพดของวัฒนธรรมอเมริกายุคกลาง<ref>von Hagen, V.W. (1957) The Ancient Sun Kingdoms Of The Americas. Ohio: The World Publishing Company</ref> ในพื้นที่ป่า งานพืชกรรมสวนมักทำโดยการโค่นและเผา (slash and burn) ของสวีเดน <ref>McGee, J.R. and Kruse, M. (1986) Swidden horticulture among the Lacandon Maya [videorecording (29 mins.)]. University of California, Berkeley: Extension Media Center</ref> ลักษณะของชุมชนเพาะปลูกทั่วไปจะปลูกต้นไม้ที่เป็นประโยชน์อยู่รอบๆรอบ ๆ ชุมชน หรือด้วยการรักษาต้นไม้โดยรอบไว้ตามระบบนิเวศเดิม

ในบางครั้งพืชกรรมสวนมีความแตกต่างไปจากการเกษตร คือ (1) เป็นการเพาะปลูกขนาดเล็ก ใช้แปลงปลูกขนาดเล็กที่ปลูกพืชผลคละหลายชนิดมากกว่าการเป็นแปลงขนาดใหญ่ที่ปลูกพืชชนิดเดียว (2) ปลูกพืชผลหลากชนิดที่มักรวมกับไม้ผล ในอเมริการเหนือก่อนมีการติดต่อกับคนภายนอกมีชุมชนกึ่งอยู่กับที่ชุมชน "อีสเทิร์นวู๊ดแลนด์" (ปลูกข้าวโพด บวบและทานตะวัน) ซึ่งต่างกันเป็นอย่างมากจากชุมชนเรร่อนเคลื่อนย้ายของชาวอินเดียน ในอเมริกากลาง พืชกรรมสวนของอารยธรรมมายาจะใช้วิธีปลูกเพิ่มในป่าเดิมด้วยมะละกอ อโวกาโด โกโก ซีบาและละมุดฝรั่ง ในไร่ข้าวโพดมีการปลูกพืชหลากชนิด เช่น ถั่ว (ใช้ต้นตอข้าวโพดทำร้านค้ำ) บวบ ฟักทองและพริก ในบางวัฒนธรรมใช้ผู้หญิงล้วน ๆ เป็นคนเพาะปลูก <ref>Thompson, S.I. (1977) Women, Horticulture, and Society in Tropical America. American Anthropologist, N.S., 79: 908-910</ref>