ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ยุคคามากูระ"

ในค.ศ. 1168 ภิกษุเอไซ ({{ญี่ปุ่น|栄西|Eisai}}) แห่งเขาฮิเอ เดินไปยังเขา[[เทียนไถ]]ในประเทศจีนเพื่อศึกษาหลักการเข้าฌานวิปัสสนาในสำนักหลินจี้ (Línjì, 臨濟) หรือริงไซ (Rinzai) พระภิกษุเอไซเดินทางกลับมายังประเทศญี่ปุ่นในค.ศ. 1191 แต่พระภิกษุเอไซยังไม่ได้เผยแพร่นิกายเซ็นซึ่งได้เรียนรู้มาจากประเทศจีนเนื่องจากภัยคุกคามจากนิกายเทนไดซึ่งเรืองอำนาจอยู่ในเกียวโต จนกระทั้งกระทั่งพระเอไซเดินทางไปยังเมืองคามากูระในค.ศ. 1199 พบกับโชกุนมินาโมโตะ โนะ โยริอิเอะ และนางโฮโจ มาซาโกะ ทำให้รัฐบาลโชกุนคามากูระและชนชั้นซามูไรต่างยอมรับนับถือนิกายเซ็นเป็นพุทธศาสนานิกายใหม่ซึ่งเน้นเกี่ยวกับการฝึกจิตปฎิบัติปฏิบัติตนสอดคล้องกับหลักการของชนชั้นซามูไร พุทธศาสนานิกายเซ็นจึงแตกต่างจากพุทธศาสนานิกายอื่นๆในญี่ปุ่นในประเด็นที่ว่ารัฐบาลโชกุนให้การสนับสนุนและเข้าปกครองนิกายเซ็นโดยตรง ลูกศิษย์ของเอไซชื่อว่าโดเก็ง ({{ญี่ปุ่น|道元|Dōgen}}) เดินทางไปยังประเทศจีนในค.ศ. 1223 ไปยัง[[มณฑลเจ้อเจียง]]ประเทศจีนเพื่อศึกษานิกายฌานสำนักเฉาต้ง หรือโซโต ({{ญี่ปุ่น|曹洞|Sōtō}}) เข้ามาในญี่ปุ่นเป็นนิกายเซ็นอีกสำนักหนึ่ง รัฐบาลโชกุนคามากูระจัดตั้งระบบการปกครองนิกายเซ็นแบบลำดับชั้นเรียกว่าระบบปัญจบรรพต หรือ ระบบ''โกซัง'' ({{ญี่ปุ่น|五山|Gozan}}) ซึ่งรับมาจากจีน[[ราชวงศ์ซ่ง]] คณะสงฆ์นิกายเซ็นถูกปกครองโดยวัดใหญ่ระดับสูงห้าแห่งในเมืองคามากูระ วัดระดับกลางเรียกว่า ''จีเซตซึ'' ({{ญี่ปุ่น|十刹|Jissetsu}}) และวัดระดับล่าง เรียกว่า ''โชซัง'' ({{ญี่ปุ่น|諸山|Shozan}})