ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาไมถิลี"

'''ภาษาไมถิลี''' จัดอยู่ในภาษากลุ่มอินโด-อารยัน มีผู้พูดในรัฐ[[พิหาร]]ของ[[อินเดีย]] และเตรายตะวันตกใน[[เนปาล]] คำว่าไมถิลีมาจากมิถิลาซึ่งเป็นรัฐอิสระในสมัยโบราณ มีกลุ่มผู้พูดภาษาไมถิลีเป็นจำนวนมาก ภาษานี้อยู่ในกลุ่มอินเดียตะวันออก ที่มีพัฒนาการเป็นอิสระจาก[[ภาษาฮินดี]] เขียนด้วย[[อักษรไมถิลี]]ซึ่งคล้ายกับ[[อักษรเบงกาลีเบงกอล]]หรือเขียนด้วย[[อักษรเทวนาครี]] เคยเขียนด้วย[[อักษรตีราหุตี]] แต่เปลี่ยนมาใช้อักษรเทวนาครีในพุทธศตวรรษที่ 25-25–26 อักษรตีราหุตีเป็นต้นแบบของอักษรไมถิลี อักษรเบงกาลีเบงกอลและ[[อักษรโอริยา]]

เมื่อการปกครองของ[[อาณาจักรปาละ]]เสื่อมลง ศาสนาพุทธได้สาบสูญไป ในขณะที่มีการสถาปนา[[ราชวงศ์กรณาฏกะ]]ในสมัยของหรสิมหเทวะ (พ.ศ. 1769 - 1769–1867) กวีชื่อชโยติริสวระ ฐากูร (พ.ศ. 1823 – 1883) ได้เขียนเรื่องวรรณรัตนากรโดยใช้ภาษาไมถิลีล้วนๆล้วน ๆ ใน พ.ศ. 1867 ฆยาซุดดิน ตุฆลัก จักรพรรดิแห่งเดลฮีรุกรานมิถิลาขับไล่กษัตริย์หรสิมหเทวะ ในช่วงนี้ ไม่มีการสร้างวรรณกรรมใดๆ จนกระทั่ง วิทยาปติ ฐากูร (พ.ศ. 1903 – 1903–1993) ได้เขียนบทกวีจำนวนมากด้วยภาษาไมถิลีเกี่ยวกับ[[พระกฤษณะ]] [[พระศิวะ]] และพระปรวตี ซึ่งได้แพร่หลายไปทั่ว หลังจากการรุกรานมิถิลาโดยสุลต่านโชห์ปุร เดลฮี และการหายสาบสูญของศิวสิมหะ ใน พ.ศ. 1972 วรรณคดีของภาษานี้เปลี่ยนไปปรากฏที่เนปาล

ภาษาแม่ของ[[ราชวงศ์มัลละ]]คือภาษาไมถิลี ซึ่งแพร่กระจายไปทั่ว[[เนปาล]]ในพุทธศตวรรษที่ 21 – 21–22 ในช่วงนี้ มีละครอย่างน้อย 70 เรื่องที่เขียนด้วยภาษาไมถิลี ในละครเรื่องหริศจันทรันนิยัมที่เขียนโดยสิทธินรยัณเทวะ (พ.ศ. 2163 – 2163–2200) ตัวละครบางตัวพูดภาษาไมถิลี ในขณะที่ตัวละครอื่นๆอื่น ๆ พูด[[ภาษาเบงกาลีเบงกอล]] สันสกฤตหรือปรากฤต

[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศอินเดีย|มไถิลีไมถิลี]]

[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศเนปาล|มไถิลีไมถิลี]]