ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จ้าว ปิ่ง"

วันที่ 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1276 ทัพ[[มองโกล]]ของ[[ราชวงศ์ยฺเหวียน]] (元朝) ภายใต้การนำของขุนพล[[ปั๋วหยาน]] (伯顔) ตี[[หลินอัน]] (臨安) เมืองหลวงของราชวงศ์ซ่ง แตก และจับจ้าว เสี่ยน (จักรพรรดิซ่งกง) ไป แต่จ้าว ชื่อ กับจ้าว ปิ่ง หนีรอดไปด้วยความช่วยเหลือของขุนนาง[[จาง ชื่อเจี๋ย]] (張世傑), [[เฉิน อี๋จง]] (陳宜中), [[ลู่ ซิ่วฟูซิ่วฝู]] (陸秀夫), [[หยาง เลี่ยงเจี๋ย]] (楊亮節), [[เหวิน เทียนเสียง]] (文天祥), และคนอื่น ๆ พวกเขาลี้ภัยมาถึง[[จินหฺวา]] (金華) แล้วยกจ้าว ชื่อ ขึ้นเป็น "เทียนเซี่ยปิงหม่าโตว-ยฺเหวียน-ชฺว่าย" (天下兵馬都元帥; "หัวหน้าใหญ่ของไพร่พลทั่วหล้า") และยกจ้าว ปิ่ง ขึ้นเป็น "ฟู่-ยฺเหวียน-ชฺว่าย" (副元帥; "หัวหน้ารอง") ทั้งถวายฐานันดรศักดิ์ "เว่ย์หวัง" (衛王) ต่อจ้าว ปิ่ง ครั้นวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1276 ก็ยกจ้าว ชื่อ วัยเจ็ดชันษา ขึ้นสืบราชสมบัติต่อจากจ้าว เสี่ยน ที่ถูกจับตัวไป ตั้งพิธีสถาปนาใน[[ฝูโจว]] (福州)

ขุนพลปั๋วหยานต้องการปราบปรามราชวงศ์ซ่งให้สิ้นซาก จึงนำทัพมารุกราน ขณะนั้น จ้าว ชื่อ ประชวรสิ้นพระชนม์ใน ค.ศ. 1278 กองทัพราชวงศ์ซ่งเสียขวัญกำลังใจ ทหารพากันหลบลี้ไปจากศึก ขุนนางลู่ ซิ่วฟูซิ่วฝู พาจ้าว ปิ่ง หนีไปถึงเหมย์เว่ย์ (梅蔚) ซึ่งปัจจุบันอยู่ใน[[ฮ่องกง]] ณ ที่นั้น จ้าว ปิ่ง ได้รับการยกขึ้นเป็นจักรพรรดิสืบต่อจากจ้าว ชื่อ ใช้ชื่อรัชกาลว่า "เสียงซิ่ง" (祥興) แล้วไปตั้งกองทัพที่[[หยาเหมิน]] (崖門) ซึ่งปัจจุบันอยู่ใน[[เจียงเหมิน|นครเจียงเหมิน]] (江门市), [[เขตซินฮุ่ย]] (新会区), [[มณฑลกวั่งตง]] (广东省) เพื่อตีโต้มองโกล

มองโกลส่งขุนพล[[จาง หงฟ่าน]] (張弘範) นำทัพมาปราบปราม ส่วนทัพซ่งมีจาง ชื่อเจี๋ย เป็นผู้นำ สองฝ่ายรบกันใน[[ยุทธการหยาเหมิน]] (厓門戰役) ราชวงศ์ซ่งแพ้ ครั้นวันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1279 เมื่อทราบว่า รบแพ้ ขุนนางลู่ ซิ่วฟู่ซิ่วฝู จึงอุ้มจ้าว ปิ่ง วัยเจ็ดชันษา ไปกระโจนลงน้ำถึงแก่ความตายด้วยกัน นับเป็นจุดสิ้นสุดของราชวงศ์ซ่ง<ref name="militaryhist">{{cite book|author1=David C. Wright|editor=David Andrew Graff|editor2=Robin D. S. Higham|title=A Military History of China|year=2012|publisher=University Press of Kentucky|isbn=978-0-8131-3584-7|page=73}}</ref>