ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาละติน"

'''ภาษาละติน''' ({{lang-en|Latin}}) เป็นภาษาโบราณใน[[ภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียน]] มีต้นกำเนิดในที่ราบลาติอุม (Latium) ซึ่งเป็นพื้นที่รอบๆกรุง[[โรม]] และได้ชื่อว่าเป็นภาษาทางการในการสื่อสารของ[[จักรวรรดิโรมัน]] ต่อมาภาษาลาตินละตินได้ถูกกำหนดให้เป็นภาษาสื่อสารและในพิธีสวดของศาสนจักรโรมันคาธอลิคคาทอลิก และยังเป็นภาษาที่ใช้โดยนักวิทยาศาสตร์ นักปรัชญา และนักเทววิทยาของยุโรป ตั้งแต่ตลอดยุคกลางจนมาถึงยุคสมัยใหม่ ภาษาลาตินละตินจึงเป็นภาษาต้นฉบับของงานเขียนที่ทรงคุณค่าทั้งทางประวัติศาสตร์ และทางวรรณกรรมเป็นจำนวนมาก

== อิทธิพลของภาษาลาตินละติน ==

[[File:Commentarii de Bello Gallico.jpg|thumb|upright=1.36|[[จูเลียส ซีซาร์]]'s ''บันทึกเหตุการณ์สงครามแกลลิค'' เป็นหนังสือภาษาละตินที่มีชื่อเสียงที่สุดเล่มหนึ่งในช่วงยุคทองของภาษาละติน เขียนขึ้นในสไตล์ที่ไม่ขัดเกลา และตรงไปตรงมาของการรายงานเหตุการณ์อย่างนักวารสาร และเป็นต้นแบบของการใช้ภาษาลาตินละตินในสาธารณรัฐโรมัน]]

งานเขียนของนักเขียนโบราณหลายร้อยคนในภาษาละติน มีหลงเหลืออยู่ในปัจจุบันเป็นจำนวนมาก และถูกศึกษาในปัจจุบันทั้งในสาขานิรุกติศาสตร์ และวรรณคดีคลาสสิคคลาสสิก งานของพวกเขาถูกเผยแพร่ในรูปแบบของเอกสารหรือต้นฉบับตัวเขียน (manuscript) มาตั้งแต่ก่อนที่นวัตกรรมทางการพิมพ์จะถูกประดิษฐ์ขึ้น

วรรณกรรมในภาษาลาตินละตินมีทั้งในรูปของ เรียงความ ประวัติศาสตร์ บทกวี บทละคร และงานเขียนอื่นๆ โดยเริ่มปรากฎตั้งแต่ราวศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสกาล และกลายมาเป็นภาษาวรรณกรรมหลักของโลกโรมันโบราณในอีกสองศตวรรษถัดมา ในขณะที่ชาวโรมันที่มีการศึกษาก็ยังอ่านและเขียนโดยใช้ภาษากรีกโบราณควบคู่กันไปด้วย (เช่น [[จักรพรรดิมาร์กุส เอาเรลิอุส|จักรพรรดิมาร์กุส เอาเรลิอุ]]ส ผู้ทรงนิพนธ์งานปรัชญาเป็นภาษากรีก) อาจจะกล่าวได้ว่าวรรณคดีในภาษาลาตินละตินก็คือการสืบเนื่องของ[[วรรณกรรมกรีกโบราณ]] โดยชาวโรมันรับเอารูปแบบงานวรรณคดีของกรีซหลายอย่างมาใช้

เนื่องจากภาษาละตินเป็นภาษากลางในการสื่อสารของยุโรปตะวันตกจนกระทั่งถึงยุคกลาง วรรณคดีภาษาลาตินละตินจึงไม่ได้จำกัดอยู่แค่นักเขียนโรมัน เช่น [[กิแกโร|คิเคโร]] [[เวอร์จิล]] [[ออวิด|โอวิด]] และ[[โฮเรส]] เท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักเขียนยุโรปที่ยังผลิตงานเขียนในภาษาละตินออกมาแม้อาณาจักรโรมันจะล่มสลายไปแล้ว ตั้งแต่นักเขียนด้านศาสนาอย่าง [[ทอมัส อไควนัส|ธอมัส อไควนัส]] (1225 - 1274) จนถึงนักเขียนฆารวาสอย่าง [[ฟรานซิส เบคอน]] (1561 - 1626) [[บารุค สปิโนซา]] (1632 - 1677) และ ไอแซก นิวตัน (1642 - 1727)

ตารางหน่วยพยัญชนะของภาษาละตินคลาสสิก :<ref>{{cite book|first=Andrew L.|last=Sihler|title=New Comparative Grammar of Greek and Latin|url=https://books.google.com/books?id=IeHmqKY2BqoC|accessdate=12 March 2013|year=1995|publisher=Oxford University Press|isbn=978-0-19-508345-3}}</ref>

! <small>[[voice (phonetics)|ออกเสียงโฆษะ]]</small>

! <small>[[voicelessness|ไร้เสียงอโฆษะ]]</small>

! <small>[[voice (phonetics)|ออกเสียงโฆษะ]]</small>

! <small>[[voicelessness|ไร้เสียงอโฆษะ]]</small>

ในภาษาละตินเก่า และสมัยคลาสสิคภาษาละตินคลาสสิก จะไม่มีการแบ่งแยกความแตกต่างระหว่างอักษรตัวใหญ่ (uppercase) และตัวเล็ก (lowercase) หรือระหว่างตัวอักษร «J•U•W»J, U, W แทนที่จะสะกดด้วยอักษร «J•J, U» ก็สามารถใช้ อักษร «I•I, V» สะกดแทนได้ตามลำดับ นอกจากนี้อักษร «I•I, V» ยังสามารถเป็นได้ทั้งสระและพยัญชนะ

! อักษร<br />ลาตินละติน !! เสียง<br />ลาตินละติน !! ตัวอย่างเทียบกับภาษาอังกฤษ

! อักษร<br />ลาตินละติน