พระเจ้าเหยา
พระเจ้าเหยา (จีนตัวย่อ: 尧; จีนตัวเต็ม: 堯; พินอิน: Yáo; เวด-ไจลส์: Yao), (ตามตำนาน 2356-2255 ก่อนคริสตกาล)[2] คือ ผู้ปกครองจีนตามตำนาน ในยุคสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิ ชื่ออื่นที่เรียกกันได้แก่ เถาถัง ซื่อ (陶唐氏) หรือ ถัง เหยา (唐堯) เมื่อแรกเกิดมีนามว่า อี ฟ่างซวิน (伊放勳) หรือ อี ฉี (伊祁) เป็นพระราชโอรสองค์ที่สองของจักรพรรดิคู่
| พระเจ้าเหยา | |
|---|---|
| ครองราชย์ | 2333 ปีก่อนคริสตกาล–2234 ปีก่อนคริสตกาล (99 ปี)[1] |
| ก่อนหน้า | พระเจ้าจื้อ |
| ถัดไป | พระเจ้าชุ่น |
| ประสูติ | 2356 ปีก่อนคริสตกาล เมืองเกาโหยว มณฑลเจียงซู หรือเมืองเทียนฉาง มณฑลอานฮุย |
| สวรรคต | 2255 ปีก่อนคริสตกาล (101 พรรษา) |
| คู่อภิเษก | ซ่านอี๋ (พระสนม) |
| พระราชบุตร | ตานจู เอ๋อหฺวาง นฺหวี่อิง |
| พระราชบิดา | พระเจ้าคู่ |
พระเจ้าเหยามักได้รับยกย่องว่าเป็นพระมหากษัตริย์ที่สมบูรณ์แบบและมีคุณธรรมอย่างสูง เป็นผู้เฉลียวฉลาดและเป็นแบบอย่างแก่จักรพรรดิราชวงศ์ต่าง ๆ ของจีนในเวลาต่อมา ประวัติศาสตร์จีนในยุคต้นมักเอ่ยถึงพระเจ้าเหยา พระเจ้าซุ่น และพระเจ้าอวี่ ว่าเป็นบุคคลสำคัญ นักประวัติศาสตร์ปัจจุบันเชื่อว่าทั้งสามอาจเป็นหัวหน้าเผ่าที่ก่อตั้งระบบการปกครองที่เป็นหนึ่งเดียวและมีระบบลำดับชั้นในช่วงยุคเปลี่ยนผ่านเข้าสู่สังคมศักดินา
ตามตำนานเล่าว่า เหยาขึ้นเป็นผู้ปกครองเมื่ออายุ 20 ปี และสวรรคตเมื่ออายุ 119 ปี และมอบบัลลังก์ให้กับซุ่น ซึ่งสมรสกับพระราชธิดาของพระองค์ทั้ง 2 คน
อ้างอิง
แก้- ↑ บันทึกประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่
- ↑ Ching, Julia (1991). Sages and filial sons: mythology and archaeology in ancient China. The Chinese University Press. p. 140. ISBN 978-9622014695.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
| ก่อนหน้า | พระเจ้าเหยา | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| พระเจ้าจื้อ | 
|
จักรพรรดิจีน สามราชาห้าจักรพรรดิ (2333 ปีก่อนคริสตกาล – 2234 ปีก่อนคริสตกาล) |
|
พระเจ้าชุ่น |
 | บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |