พรรคแรงงานอินโดนีเซีย
พรรคแรงงานอินโดนีเซีย (อังกฤษ: Labour Party of Indonesia; อินโดนีเซีย: Partai Buruh Indonesia, PBI) เป็นพรรคการเมืองในประเทศอินโดนีเซีย พรรคนี้ก่อตั้งในฐานะสหภาพการค้าระดับชาติในชื่อแนวร่วมแห่งชาติอินโดนีเซียเมื่อ 15 กันยายน พ.ศ. 2488 และหลังจากมีการประชุมใหญ่เมื่อ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2488 ได้ตัดสินใจเปลี่ยนเป็นพรรคการเมืองใช้ชื่อพรรคแรงงานอินโดนีเซีย[1][2] ในช่วงแรก พรรคนี้ทำงานอย่างโดดเดี่ยว ในขณะที่ญี่ปุ่นเข้ายึดครองใน พ.ศ. 2489 เซเตียจิดซึ่งลี้ภัยไปเนเธอร์แลนด์ได้กลับมายังอินโดนีเซีย และเป็นหัวหน้าพรรค เซเตียจิดเข้ามากุมอำนาจในพรรคและมีความสัมพันธ์อันดีกับรัฐบาลซูการ์โน และมีความใกล้ชิดกับพรรคสังคมนิยม[2][3][4]
พรรคนี้เข้าร่วมกับกลุ่มสนับสนุนรัฐบาลที่เรียก กนเซนสตราซี นาซียนนัล ที่ก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2489[5] ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2489 รัฐบาลได้ขยายแนวร่วมออกไปเพื่อรวมผู้นำจากหลายพรรคกการเมือง แนวร่วมใหม่ที่เรียกซายับกีรีได้สนับสนุนข้อตกลงลิงกายาตีกับรัฐบาลเนเธอร์แลนด์ ซายับกีรีนี้ประกอบด้วยพรรคแรงงานอินโดนีเซีย พรรคสังคมนิยม เปซินโด และพรรคคอมมิวนิสต์อินโดนีเซีย[6] ต่อมาซายับกีรีเปลี่ยนชื่อเป็นแนวร่วมประชาธิปไตยประชาชน[7]
การสลายตัว แก้
ในปลายเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2491 ได้รวมพรรคแรงงานอินโดนีเซียเข้ากับพรรคคอมมิวนิสต์อินโดนีเซีย[8] ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2492 กลุ่มหนึ่งของพรรคได้ออกมาปฏิเสธการรวมตัวกับพรรคคอมมิวนิสต์และก่อตั้งพรรคใหม่คือพรรคแรงงาน นำโดยอดีตหัวหน้าพรรคสังคมนิยม อิสกันดาร์ เทยาซุกมานา[3][9]
อ้างอิง แก้
- ↑ Ensiklopedi umum[ลิงก์เสีย]. Yogyakarta: Yayasan Kanisius, 1977. p. 133
- ↑ 2.0 2.1 Kahin, George McTurnan. Nationalism and Revolution in Indonesia. Studies on Southeast Asia, 35. Ithaca, NY: Cornell Southeast Asia Program, 2003. p. 161
- ↑ 3.0 3.1 Rose, Saul. Socialism in Southern Asia. London: Oxford University Press, 1959. pp. 152-153
- ↑ Klinken, Geert Arend van. Minorities, Modernity and the Emerging Nation: Christians in Indonesia, a Biographical Approach[ลิงก์เสีย]. Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde, 199. Leiden: KITLV Press, 2003. p. 193
- ↑ Rose, Saul. Socialism in Southern Asia. London: Oxford University Press, 1959. p. 147
- ↑ Rose, Saul. Socialism in Southern Asia. London: Oxford University Press, 1959. p. 148
- ↑ Cribb, R. B. Historical Dictionary of Indonesia. Asian historical dictionaries, no. 9. Metuchen, N.J.: Scarecrow Press, 1992. pp. 151, 384
- ↑ Swift, Ann. The road to Madiun: the Indonesian communist uprising of 1948. Cornell Modern Indonesia Project publications, 69. 1989. p. 57
- ↑ Feith, Herbert. The Decline of Constitutional Democracy in Indonesia. An Equinox classic Indonesia book. Jakarta [u.a.]: Equinox, 2007. p. 144