คฤหาสน์โวเบิร์น
คฤหาสน์โวเบิร์น หรือ คฤหาสน์วูเบิร์น (อังกฤษ: Woburn Abbey) เป็นคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ใกล้หมู่บ้านโวเบิร์น (หรือวูเบิร์น) ในเทศมณฑลเบดฟอร์ดเชอร์ในสหราชอาณาจักร โวเบิร์นเป็นที่ตั้งของดยุคแห่งเบดฟอร์ดและเป็นที่ตั้งของอุทยานซาฟารีเบดฟอร์ด
| คฤหาสน์โวเบิร์น Woburn Abbey | |
|---|---|
 คฤหาสน์โวเบิร์น | |
 | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| ประเภท | คฤหาสน์ชนบท |
| เมือง | โวเบิร์น, มณฑลเบดฟอร์ดเชอร์ |
| ประเทศ | อังกฤษ, สหราชอาณาจักร |
| พิกัด | 51°59′13.98″N 0°36′22.85″W / 51.9872167°N 0.6063472°W |
| เริ่มสร้าง | ค.ศ. 1145 - สถาปนาเป็นแอบบีย์ |
| ปรับปรุง | ค.ศ. 1744 |
| เว็บไซต์ | |
| สิ่งก่อสร้างภายใต้การพิทักษ์ ระดับ 1 | |
ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 20 แก้
คฤหาสน์โวเบิร์นประกอบด้วย "อุทยานโวเบิร์น" และตัวสิ่งก่อสร้างที่เดิมเป็นแอบบีย์ซิสเตอร์เชียนที่ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1145 [1] ในปี ค.ศ. 1547 สมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 8 ทรงยึดแอบบีย์โวเบิร์น และนำไปมอบให้แก่จอห์น รัสเซลล์ เอิร์ลแห่งเบดฟอร์ดที่ 1 ซึ่งทำให้โวเบิร์นกลายเป็นที่ตั้งของตระกูลรัสเซลล์และดยุคแห่งเบดฟอร์ด แอบบีย์ส่วนใหญ่ได้รับการสร้างใหม่ ในปี ค.ศ. 1744[1]โดยสถาปนิกเฮนรี ฟลิทครอฟท์ และ เฮนรี ฮอลแลนด์ให้แก่จอห์น รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 4 แอนนา รัสเซลล์ ดัชเชสแห่งเบดฟอร์ดภรรยาของฟรานซิส รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 7 ได้ชื่อว่าเป็นผู้ริเริ่มอาหารว่างมื้อบ่ายที่กลายมาเป็นประเพณีการดื่มชา ราว ค.ศ. 1800 เพื่อเป็นแก้หิวระหว่างคอยอาหารค่ำ ซึ่งก็ยังประเพณีที่ปฏิบัติกันอยู่บ้างในปัจจุบัน
ค.ศ. 1945 ถึง ค.ศ. 1970s แก้
.jpg)
หลังสงครามโลกครั้งที่สอง ก็พบรอยไม้ผุที่ทำให้ต้องรื้อคฤหาสน์ลงครึ่งหนึ่ง เมื่อเฮสติงส์ วิลเลียม แซ็ควิลล์ รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 12 เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1953 บุตรชายจอห์น โรเบิร์ต รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 13 ผู้ประสบกับภาษีมรดกจำนวนมหาศาลสำหรับบ้านที่ถูกรื้อไปครึ่งหนึ่งและอยู่ในสภาพที่ทรุดโทรม แต่แทนที่จะยกคฤหาสน์ให้แก่องค์การเพื่อการอนุรักษ์สิ่งก่อสร้างที่มีความสำคัญและความสวยงามแห่งชาติ หรือ องค์การอนุรักษ์แห่งชาติ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดก็หาทางนำเงินมาช่วยในทำนุบำรุงและรักษาคฤหาสน์โดยการเปิดคฤหาสน์ให้สาธารณชนเข้าชมเป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1955 เมื่อกลายเป็นนิยมทางคฤหาสน์ก็เพิ่มสิ่งต่างๆ ขึ้นเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวที่รวมทั้งอุทยานซาฟารีเบดฟอร์ดที่เปิดขึ้นในปี ค.ศ. 1970
คริสต์ทศวรรษ 1970 ถึง ค.ศ. 2003 แก้
ในปี ค.ศ. 1975 จอห์น โรเบิร์ต รัสเซลล์ย้ายไปตั้งถิ่นฐานที่มอนติคาร์โล[2] โรบินบุตรชายผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นมาร์ควิสแห่งทาวิสต็อค (Marquess of Tavistock) และภรรยามาร์ชอนเนสแห่งทาวิสต็อคจึงดำเนินการบริหารคฤหาสน์โวเบิร์นต่อแทนบิดา
ระหว่างปี ค.ศ. 1999 ถึงปี ค.ศ. 2002 บีบีซีสร้างรายการต่อเนื่องสามชุดทั้งหมด 29 ตอนโดยการติดตามรายละเอียดชีวิตประจำวันที่เกี่ยวกับการบริหารและการแก้ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับคฤหาสน์โวเบิร์นโดยมีมาร์ควิสและมาร์ชอนเนสเองเป็นผู้แสดงและบรรยาย
ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2002 เมื่อดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 13 เสียชีวิตลง มาร์ควิสแห่งทาวิสต็อคก็ได้รับบรรดาศักดิ์ต่อจากบิดาเป็นโรบิน รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 14 แต่โรบินดำรงบรรดาศักดิ์อยู่ได้เพียงไม่ถึงปีก็มาเสียชีวิตในเดือนมิถุนายนปีต่อมา
ค.ศ. 2003 จนถึงปัจจุบัน แก้
หลังจากการเสียชีวิตของดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 14 บุตรชายคนโตผู้ได้รับบรรดาศักดิ์ต่อจากบิดาเป็นแอนดรู เอียน เฮนรี รัสเซลล์ ดยุคแห่งเบดฟอร์ดที่ 15 จึงเป็นผู้ดำเนินการบริหารคฤหาสน์ต่อจากบิดา
"คฤหาสน์โวเบิร์น" ที่เป็นสิ่งก่อสร้างสิ่งก่อสร้างภายใต้การพิทักษ์ ระดับ 1 ในปัจจุบันเป็นขององค์การอนุรักษ์แห่งชาติแห่งอังกฤษ
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 "Woburn, England - LoveToKnow 1911" (HTML). Encyclopædia Britannica Eleventh Edition. Encyclopædia Britannica. 2005-12-15. สืบค้นเมื่อ 2008-10-06.
- ↑ "The Duchess of Bedford" by Nicole Nobody
ดูเพิ่ม แก้
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ คฤหาสน์โวเบิร์น
- Official website
- แผนที่สำหรับ คฤหาสน์โวเบิร์น