การจลาจลในลอสแอนเจลิส พ.ศ. 2535
การจลาจลในลอสแอนเจลิส พ.ศ. 2535 หรือ การก่อการกำเริบในลอสแอนเจลิส พ.ศ. 2535[5] เป็นการก่อความไม่สงบที่เกิดขึ้นในเทศมณฑลลอสแอนเจลิส ระหว่างเดือนเมษายนถึงเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2535 ความไม่สงบเริ่มขึ้นในวันที่ 29 เมษายน เมื่อมีคำพิพากษาให้ตำรวจ 4 นายพ้นผิดจากข้อหากระทำการเกินกว่าเหตุและทำร้ายร่างกายขณะจับกุมรอดนีย์ คิง ชายผิวสีที่ก่อเหตุเมาแล้วขับ การจลาจลดำเนินอยู่ 6 วันก่อนจะจบลงในวันที่ 4 พฤษภาคม มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 50 คน ทรัพย์สินเสียหายคิดเป็นมูลค่ามากกว่า 1 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[6]
การจลาจลในลอสแอนเจลิส พ.ศ. 2535 | ||||
---|---|---|---|---|
ทหารกำลังพิทักษ์ชาติ 2 นายกำลังลาดตระเวนในเมืองระหว่างเกิดการจลาจล | ||||
วันที่ | 29 เมษายน – 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2535 | |||
สถานที่ | เทศมณฑลลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐ | |||
สาเหตุ |
| |||
วิธีการ | การจลาจล การปล้นทรัพย์ การประทุษร้าย การวางเพลิง การประท้วง การทำลายทรัพย์สิน และการยิงกัน | |||
คู่ขัดแย้ง | ||||
| ||||
ความเสียหาย | ||||
เสียชีวิต | 63[2] | |||
บาดเจ็บ | 2,383 | |||
ถูกจับกุม | 12,111[3][4] |
การจลาจลในลอสแอนเจลิสในปี พ.ศ. 2535 เป็นผลพวงมาจากหลายสาเหตุ เดือนมีนาคม พ.ศ. 2534 ความขัดแย้งทางเชื้อชาติระหว่างชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกากับชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีเพิ่มสูงขึ้นเมื่อซุน จาดู เจ้าของร้านค้าผู้มีเชื้อสายเกาหลียิงลาตาชา ฮาร์ลินส์ เด็กสาวผิวสีวัย 15 ปีจนเสียชีวิตหลังดูกล่าวหาว่าฮาร์ลินส์พยายามขโมยของในร้าน[7][8] เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2534 คณะลูกขุนมีความเห็นให้ดูมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา (voluntary manslaughter) มีโทษสูงสุดคือจำคุก 16 ปี แต่จอยซ์ คาร์ลิน ผู้พิพากษาตัดสินให้ดูถูกคุมประพฤติ 5 ปี บำเพ็ญงานสาธารณประโยชน์ 400 ชั่วโมง และปรับ 500 ดอลลาร์สหรัฐ[9][10] ในเดือนเดียวกับที่ดูก่อเหตุ รอดนีย์ คิงและเพื่อนอีก 2 คนถูกตำรวจจับกุมหลังเมาแล้วขับและพยายามหลบหนีการจับกุม คิงและเพื่อนถูกตำรวจรุมทำร้ายระหว่างการจับกุม ซึ่งมีผู้บันทึกวิดีโอเหตุการณ์ไว้ได้แล้วส่งไปให้สำนักข่าวท้องถิ่นเคทีแอลเอ[11]: 85 เดือนเมษายน พ.ศ. 2535 หลังอัยการเขตเทศมณฑลลอสแอนเจลิสตั้งข้อหาตำรวจ 4 นายว่ากระทำการเกินกว่าเหตุและใช้กำลังประทุษร้าย[12] คณะลูกขุนที่ส่วนใหญ่เป็นชาวอเมริกันผิวขาวมีความเห็นให้ตำรวจทั้ง 4 นายไม่มีความผิด[13] หลังตีความเหตุการณ์ในวิดีโอว่าคิงพยายามขัดขืนการจับกุม[14]
หลังประกาศคำพิพากษาในวันที่ 29 เมษายน เกิดการชุมนุมที่หน้ากรมตำรวจลอสแอนเจลิสและชาวผิวสีบางกลุ่มที่โกรธแค้นเริ่มไล่ทำร้ายชาวอเมริกันผิวขาวในลอสแอนเจลิสใต้ ก่อนที่วันต่อมามีการประกาศเคอร์ฟิว และความรุนแรงแผ่ขยายไปเป็นการวางเพลิงและปล้นทรัพย์ในลอสแอนเจลิสกลาง รวมถึงการปะทะกันระหว่างชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกากับชาวอเมริกันเชื้อสายเกาหลีเมื่อมีผู้ก่อการจลาจลบุกโคเรียทาวน์ วันที่ 1 พฤษภาคม รอดนีย์ คิงเรียกร้องให้มีการยุติการจลาจล มีการเคลื่อนกำลังจากรัฐบาลท้องถิ่นและรัฐบาลกลางรวมกว่า 10,000 นายเข้ามาในเมือง วันที่ 4 ของการจลาจล (2 พฤษภาคม) มีการเพิ่มกำลังเสริมรวมเป็น 13,500 นาย ทำให้ลอสแอนเจลิสกลายเป็นเมืองที่ถูกกองประจำการสหรัฐยึดครองมากที่สุดนับตั้งแต่การจลาจลในวอชิงตัน ดี.ซี. พ.ศ. 2511[15] การจลาจลจบลงในวันที่ 4 พฤษภาคม เมื่อกองกำลังรัฐบาลควบคุมสถานการณ์ไว้ได้และยกเลิกเคอร์ฟิว แต่ให้คงกำลังไว้จนถึงวันที่ 27 พฤษภาคม[16]
หลังเหตุการณ์สงบ มีผู้เสียชีวิต 63 คน บาดเจ็บ 2,383 คน และถูกจับกุม 12,111 คน อาคารบ้านเรือนถูกเผาทำลายกว่า 3,767 แห่ง[17] กรมตำรวจลอสแอนเจลิสถูกวิพากษ์วิจารณ์ถึงบทบาทในการควบคุมและจัดการสถานการณ์ที่ผิดพลาดจนแดริล เกตส์ ผู้บัญชาการตำรวจประกาศลาออก[18] ด้านคดีรอดนีย์ คิงได้รับการพิจารณาใหม่ในปี พ.ศ. 2536 นำไปสู่การตัดสินโทษตำรวจ 4 นายที่เคยทำร้ายคิง โดย 2 นายได้รับโทษจำคุก 30 เดือนฐานละเมิดสิทธิพลเมือง ส่วนอีก 2 นายถูกไล่ออกจากกรมตำรวจลอสแอนเจลิส[19] ส่วนคิงได้รับเงินชดเชย 3.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[20]
อ้างอิง
แก้- ↑ Lieberman, Paul (June 18, 1992). "51% of Riot Arrests Were Latino, Study Says : Unrest: RAND analysis of court cases finds they were mostly young men. The figures are open to many interpretations, experts note". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ August 4, 2020.
- ↑ "Los Angeles riots: Remember the 63 people who died". April 26, 2012.
- ↑ Harris, Paul (1999). Black Rage Confronts the Law (ภาษาอังกฤษ). NYU Press. p. 186. ISBN 9780814735923. สืบค้นเมื่อ October 25, 2017.
- ↑ Rayner, Richard (1998). The Granta Book of Reportage (ภาษาอังกฤษ). Granta Books. p. 424. ISBN 9781862071933. สืบค้นเมื่อ October 25, 2017.
- ↑ Danver, Steven L., บ.ก. (2011). "Los Angeles Uprising (1992)". Revolts, Protests, Demonstrations, and Rebellions in American History: An Encyclopedia, Volume 3. Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO. pp. 1095–1100. ISBN 978-1-59884-222-7.
- ↑ "Los Angeles Riots Fast Facts". CNN. April 12, 2020. สืบค้นเมื่อ September 10, 2020.
- ↑ Jennings, Angel (March 18, 2016). "How the killing of Latasha Harlins changed South L.A., long before Black Lives Matter". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ September 10, 2020.
- ↑ Parvini, Sarah; Kim, Victoria (April 29, 2017). "25 years after racial tensions erupted, black and Korean communities reflect on L.A. riots". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ June 28, 2020.
- ↑ "Judge Who Gave Probation In a Slaying May Be Moved". The New York Times. January 24, 1992.
- ↑ "U.S. Looks Into Korean Grocer's Slaying of Black Published", The New York Times, November 26, 1992
- ↑ Lester, P. M., Visual Ethics: A Guide for Photographers, Journalists, and Filmmakers (Abingdon-on-Thames: Routledge, 2018), p. 85.
- ↑ Mydans, Seth (March 6, 1992). "Police Beating Trial Opens With Replay of Videotape". The New York Times. สืบค้นเมื่อ April 20, 2010.
- ↑ "After the riots; A Juror Describes the Ordeal of Deliberations". The New York Times. May 6, 1992. สืบค้นเมื่อ March 4, 2011.
- ↑ Feuerherd, Peter (February 28, 2018). "Why Didn't the Rodney King Video Lead to a Conviction?". JSTOR Daily. สืบค้นเมื่อ September 10, 2020.
- ↑ "Operation Garden Plot, JTF-LA Joint Task Force Los Angeles". GlobalSecurity.org. สืบค้นเมื่อ April 24, 2012.
- ↑ Howitt, Arnold M.; Leonard, Herman B. (2009). Managing Crises: Responses to Large-Scale Emergencies (ภาษาอังกฤษ). CQ Press. p. 191. ISBN 9781483351322.
- ↑ "Three black journalists talk about the L.A. riots, 24 years later". www.medium.com. Los Angeles Times. April 29, 2016. สืบค้นเมื่อ May 2, 2016.
- ↑ Cannon, Lou; Lee, Gary (May 2, 1992). "Much Of Blame Is Laid On Chief Gates". The Washington Post. สืบค้นเมื่อ November 22, 2018.
- ↑ Sastry, Anjuli; Bates, Karen Grigsby (April 26, 2017). "When LA Erupted In Anger: A Look Back At The Rodney King Riots". NPR. สืบค้นเมื่อ September 10, 2020.
- ↑ Wallenfeldt, Jeff (July 23, 2020). "Los Angeles Riots of 1992". Britannica. สืบค้นเมื่อ September 10, 2020.