ซิกกุรัตแห่งอูร์
ซิกกุรัตแห่งอูร์ (ซูเมอร์: 𒂍𒋼𒅎𒅍 é-temen-ní-gùru "Etemenniguru";[3] แปลว่า วิหารที่ซึ่งฐานเปล่งรังสี)[4] เป็นซิกกุรัตสมัยซูเมอร์ใหม่ ตั้งอยู่ในอดีตนครโบราณอูร์ ใกล้กับอันนาศิรียะฮ์ซึ่งในปัจจุบันอยู่ในเขตผู้ว่าการษีกอร ประเทศอิรัก สิ่งปลูกสร้างนี้สร้างขึ้นในยุคสัมฤทธิ์ตอนต้น (21,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช) แต่ได้พังทลายลงมาเหลือแต่ซากเมื่อถึง 600 ปีก่อนคริสต์ศักราชในสมัยบาบิโลนใหม่ เมื่อกษัตริย์นาโบนีดุสมีรับสั่งให้บูรณะวิหารขึ้นใหม่
𒂍𒋼𒅎𒅍 | |
 ซิกกุรัตแห่งอูร์ในปัจจุบันหลังการสร้างทดแทนบางส่วน | |
  ซิกกุรัตแห่งอูร์ แสดงที่ตั้งภายในประเทศอิรัก | |
| ชื่ออื่น | ซิกกุรัตใหญ่แห่งอูร์ |
|---|---|
| ที่ตั้ง | Tell el-Muqayyar เขตผู้ว่าการษีกอร ประเทศอิรัก |
| ภูมิภาค | เมโสโปเตเมีย |
| พิกัด | 30°57′46″N 46°6′11″E / 30.96278°N 46.10306°E |
| ประเภท | วิหาร |
| ส่วนหนึ่งของ | อูร์ |
| พื้นที่ | 2,880 ตร.ม.[1] |
| ความสูง | > 30 ม.[2] |
| ความเป็นมา | |
| ผู้สร้าง | อูร์นัมมู |
| วัสดุ | อิฐ[2] |
| สร้าง | เริ่มสร้างเมื่อ 2,050–2,030 ปีก่อน ค.ศ.; แล้วเสร็จเมื่อ 2,030–1,980 ปีก่อน ค.ศ.[2] |
ซากของซิกกุรัตได้รับการขุดค้นในคริสต์ทศวรรษ 1920 และ 1930 โดยเซอร์เลเนิร์ด วุลลีย์ ต่อมาในคริสต์ทศวรรษ 1980 สมัยประธานาธิบดีซัดดัม ฮุสเซน มีการก่อผนังล้อมซิกกุรัตขึ้นบางส่วนและมีการสร้างบันไดขนาดมหึมาขึ้นประกอบ ซิกกุรัตแห่งอูร์ถือเป็นซิกกุรัตที่ได้รับการรักษาไว้ดีที่สุดของเมโสโปเตเมีย นอกเหนือจากซิกกุรัตโชฆอแซมบีล[5] และเป็นหนึ่งในสามสิ่งปลูกสร้างจากนครอูร์ของซูเมอร์ใหม่ อีกสองแห่งคืออนุสรณ์ศพหลวงแห่งอูร์ และอูร์นัมมู
อ้างอิง แก้
- ↑ Mattinson, Lindsay (2019). Understanding Architecture A Guide To Architectural Styles (ภาษาอังกฤษ). Amber Books. p. 11. ISBN 978-1-78274-748-2.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Mattinson, Lindsay (2019). Understanding Architecture A Guide To Architectural Styles (ภาษาอังกฤษ). Amber Books. p. 11. ISBN 978-1-78274-748-2.
- ↑ Klein, Jacob (1981). Three Šulgi hymns: Sumerian royal hymns glorifying King Šulgi of Ur. Bar-Ilan University Press. p. 162. ISBN 978-965-226-018-5.
- ↑ "The Ziggurat of Ur". British Museum. สืบค้นเมื่อ 24 November 2017.
- ↑ Heinrich, Ernst (1982). Die Tempel und Heiligtümer im Alten Mesopotamien. Typologie, Morphologie und Geschichte. Vol. 1. Berlin: de Gruyter. p. 341. ISBN 9783110085310.