เกษตรกรรมในประเทศทาจิกิสถาน

ทาจิกิสถานเป็นประเทศเกษตรกรรมที่มีประชากรในชนบทมากกว่าร้อยละ 70 และภาคเกษตรกรรมคิดเป็นร้อยละ 60 ของการจ้างงานและประมาณร้อยละ 20 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ ใน พ.ศ. 2563[1] ตามแบบฉบับของระบบเศรษฐกิจที่ต้องพึ่งพาการเกษตร ทาจิกิสถานมีรายได้ต่อหัวต่ำ โดยสาธารณรัฐทาจิกซึ่งขณะนั้นเป็นสาธารณรัฐของสหภาพโซเวียตเป็นสาธารณรัฐที่ยากจนที่สุด โดยมีประชากรถึงร้อยละ 45 ในกลุ่มสาธารณรัฐที่มีรายได้ต่ำที่สุด "รั้นท้าย"[2] (สาธารณรัฐอุซเบกซึ่งยากจนเป็นอันดับรองลงมาในอันดับโซเวียต มีประชากรร้อยล่ะ 34 อยู่ในกลุ่มรายได้ต่ำสุด) ใน พ.ศ. 2549 ทาจิกิสถานยังคงมีรายได้ต่อหัวต่ำที่สุดในบรรดาประเทศในเครือรัฐเอกราช คือที่ 1,410 ดอลลาร์ (เทียบเท่ากับอำนาจซื้อ (PPP)) เทียบกับเกือบ 12,000 ดอลลาร์สำหรับรัสเซีย[3] รายได้ที่น้อยและลักษณะพื้นที่เกษตรกรรมที่สูงเป็นเหตุผลและผลักดันความพยายามในการปฏิรูปการเกษตรมาตั้งแต่ พ.ศ. 2534 ด้วยความหวังที่จะปรับปรุงความเป็นอยู่ที่ดีของประชากร

รถแทรคเตอร์เบลารุสในทาจิกิสถาน
ไร่ฝ้ายในทาจิกิสถาน

เกษตรกรรมของทาจิกิสถานมีลักษณะพิเศษด้วยระบบเกษตรกรรมสองระบบที่กำหนดโดยภูมิศาสตร์ โดยที่การปลูกมันฝรั่งและข้าวสาลี รวมถึงการปลูกพืชสวนเกิดขึ้นในพื้นที่สูงของประเทศ ในขณะที่ฝ้ายชลประทานมีอิทธิพลเหนือพื้นที่ราบลุ่ม[1]

ผลผลิตทางการเกษตรในทาจิกิสถานถูกขัดขวางด้วยพื้นที่เพาะปลูกจำนวนค่อนข้างน้อย การขาดการลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐาน เครื่องจักรกลการเกษตร และอุปกรณ์[1] กองทุนระหว่างประเทศเพื่อการพัฒนาการเกษตร (IFAD) คร่ำครวญถึง "การขาดความรู้ด้านเทคนิคในหมู่ผู้ถือปศุสัตว์รายย่อย การบริหารจัดการทุ่งหญ้าที่ไม่ดี การจัดการปศุสัตว์ในชุมชนที่ไม่มีประสิทธิภาพ การขาดแคลนอาหารสัตว์ในช่วงฤดูหนาว ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม และการขาดการเข้าถึงอาหารที่ดี -เมล็ดพันธุ์อาหารสัตว์ที่มีคุณภาพ" ซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการทำฟาร์มและการพัฒนาปศุสัตว์เช่นกัน[1]

อ้างอิง

แก้
  1. 1.0 1.1 1.2 1.3 "Tajikistan". IFAD (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2021-09-03.
  2. Narodnoe khozyaistvo SSSR v 1990 g., Statistical Yearbook of the USSR for 1990, Moscow, 1991, in Russian
  3. GNI per capita 2006, Atlas method and PPP, World Development Indicators database, World Bank, 14 September 2007.